Ο άντρας με το διάσημο μπλε πανωφόρι...
Δυσκολευόμουν μικρός να εκτιμήσω τα τραγούδια του. Δεν έφταιγε εκείνος, μόνο η ανωριμότητά μου... Κατάλαβα ότι γενικά στα τραγούδια με ενδιέφεραν περισσότερο οι στίχοι γύρω στα 16 μου. Δε διάβαζα ποίηση κι έτσι η μοναδική μου επαφή με την αλληγορία, ήταν οι δίσκοι μου και οι απαισιόδοξοι εφηβικοί στίχοι στα μαθητικά σπιράλ τετράδια. Εκεί στα τέλη της εφηβείας μου πίστευα ότι το μεγαλύτερο συγκρότημα του πλανήτη ήταν οι Guns 'n' Roses και το πιο ωραίο ποίημα ήταν οι στίχοι του November Rain. Ο αδερφός μου έφερε στο σπίτι τη μουσική του Leonard Cohen. Δεν καταλάβαινα τότε γιατί αυτή η βαριά αντρική φωνή δεν είχε διαλέξει έναν άλλο ερμηνευτή για τα τραγούδια του, δεν τον θεωρούσα σπουδαία φωνή. Δεν είχε την τσιρίδα του Axl Rose ούτε καν τη λυρικότητα του Bono.
Μεγαλώνοντας τα ακούσματά μου πήγαιναν προς το μέρος του με τα τραγούδια του Dylan, της Joan Baez και της Tracy Chapman. Εξακολουθούσα να “πηδάω” το First we take Manhattan στις κασέτες που τό 'βρισκα... Δεν είναι ότι δε μ' άρεσε,είναι που αισθανόμουν ότι δε μ' αφορούσε... Ισως πίστευα ότι έπρεπε να το λέει μια άλλη φωνή.
Ένα βράδυ από αυτά που παγιδεύεσαι στη μουσική και δε σου κολλάει ύπνος υπό το βάρος κάποιας απώλειας, άκουσα ένα τραγούδι του που άνετα θα το συμπεριελάμβανα στο προσωπικό μου soundtrack. Καταλαβαίνεις πόσο σπουδαίο είναι ένα τραγούδι, όταν δε δυσκολεύεσαι να το εντάξεις ξανά και ξανά στα 10 σημαντικότερα της ζωής σου. Δεν έχει σημασία αν δεν το ακούς πολύ συχνά ή αν δεν ψάχνεις τα cd σου για να το βάλεις να ακουστεί στο σπίτι σου.
Το καταλαβαίνεις όταν το μοιράζεσαι με την έφηβη κόρη σου στις 3 τα ξημερώματα κι εκείνη σε ρωτάει “γιατί κλαις τώρα ρε μπαμπά;” Το καταλαβαίνεις, όταν αποφεύγεις να το ακούσεις στο αμάξι, γιατί σου φέρνει δάκρυα στα μάτια κι αυτό δε βοηθάει ποτέ στη νυκτερινή οδήγηση. Το καταλαβαίνεις, γιατί σου φέρνει δάκρυα όταν γράφεις γι αυτό σε ένα φαινομενικά αθλητικό site, που όμως “μαζεύει” ανθρώπους με πολλή μουσική μέσα τους. Το καταλαβαίνεις, όταν ανεβαίνει σαν κύμα και διαβρώνει τον κυνισμό που επικρατεί στη ζωή σου.
Αν μπορούσα θα ρωτούσα τον Cohen όπως κάποτε ρώτησα τον σπουδαίο Οδυσσέα Ιωάννου. Καταλαβαίνετε ποτέ εσείς οι στιχουργοί, εσείς οι ποιητές τι αντίκτυπο έχουν στη ζωή μας τα μελοποιημένα λόγια σας; Μάλλον δεν το καταλαβαίνετε, το ελπίζετε, αλλά δεν το φαντάζεστε. Κι αυτό που μένει είναι μια μελωδία, ένα τραγούδι στα χείλη μιας τωρινής 16χρονης μετά από 30 40 χρόνια να γεφυρώνει μια εποχή, ένα συναίσθημα....
Farewell you man with “The famous Blue Raincoat”....
