Στον καιρό του Σάρι δεν θα θέλεις να χάνεις παιχνίδι της Τσέλσι!

Δυόμιση μήνες πίσω, τον καιρό που η Τσέλσι ανακοίνωνε την πρόσληψη του Μαουρίτσιο Σάρι το αγγλικό πρωτάθλημα αποκτούσε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα μάτια μου. Οχι μόνο εντός τερέν. Η Premier League, το πιο ψυχαγωγικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στον πλανήτη, δεν σε ψυχαγωγεί μόνο κατά τη διάρκεια διεξαγωγής των αγώνων· η ψυχαγωγία δεν σταματά, συνεχίζεται, κυλάει, υπάρχει καθημερινά για κάποιον που βρίσκει νόημα να παρακολουθεί διαρκώς την εξέλιξη της ζωής της και την επικαιρότητα που γεννά. Κι είναι τέτοια περίπτωση ο Σάρι, που με ανάγκαζε να αποκλείω την πιθανότητα να περάσει απαρατήρητος, διότι εκτιμούσα ότι υπήρχαν μόνο δύο σενάρια, το ίδιο ενδιαφέροντα: να επιτύχει καλό ξεκίνημα, που θα του επιτρέψει να δείξει στους Αγγλους αυτά που έδειξε στους Ιταλούς με τη Νάπολι, ή να ξεκινήσει άσχημα και να συμπεριφερθεί άτσαλα, άκομψα, άγαρμπα, όπως έκανε σε αρκετές στιγμές δοκιμασίας κατά τον καιρό του στη Νάπολι. Και στις δύο περιπτώσεις θα γεννούσε πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες. Δυόμιση μήνες πίσω όμως δεν φανταζόμουν ότι σήμερα, πριν από τον 7ο αγώνα του με την Τσέλσι στην Premier League θα περιμέναμε με τόση ανυπομονησία να δούμε το ντέρμπι με την Λίβερπουλ, με την προσμονή ότι είναι πιθανό να συναντήσουμε στο τερέν του “Stamford Bridge” τις δύο εκ των τριών (μαζί με την Μάντσεστερ Σίτι) ομάδων που παίζουν το πιο ψυχαγωγικό ποδόσφαιρο στην Ευρώπη αυτή την εποχή. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα το πετύχει τόσο γρήγορα αυτό ο Σάρι, ένας 59χρονος προπονητής που μέχρι πρότινος δεν είχε βγει ποτέ από την πατρίδα του για δουλειά και δεν μιλούσε καλά αγγλικά; Οπως αποδεικνύεται ο Ρομάν Αμπράμοβιτς είτε το φανταζόταν είτε, σε κάθε περίπτωση, είχε την πίστη ότι αξίζει να παίξει μια ζαριά επάνω του, και κάπως έτσι ο τύπος που κυκλοφορεί στα αγγλικά γήπεδα με τη γόπα τσιγάρου στο στόμα και το χάρτινο σημειωματάριο πήρε την ευκαιρία να δείξει σε περισσότερο κόσμο τα ποδοσφαιρικά καλλιτεχνήματα που δημιουργούσε εδώ και 2,5 δεκαετίες στα ιταλικά γήπεδα όλων των κατηγοριών.

“Είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που έχω δει στο αγωνιστικό στιλ μιας ομάδας σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ουάου! Εχει πετύχει την απόλυτη αλλαγή. Τι μάνατζερ είναι!”, ήταν το σχόλιο του Γιούργκεν Κλοπ για τον σαββατιάτικο αντίπαλό του. Ακόμη και αν νομίζεις ότι υπερβάλει ο Γερμανός προπονητής, αρκεί να δεις ένα από τα προηγούμενα παιχνίδια της Τσέλσι του Σάρι για να πεισθείς ότι ο τρόπος του παιχνιδιού της είναι το “άσπρο”, αν το στιλ της Τσέλσι του Κόντε ήταν το “μαύρο”. Αν το κριτήριο του θαυμασμού και της προτίμησης που δείχνεις σε έναν προπονητή ή μια ομάδα είναι το επιθετικό ποδόσφαιρο που βασίζεται στην μεγάλη κατοχή της μπάλας, ο Σάρι μπαίνει αμέσως στη λίστα των αγαπημένων σου, κι ας τον βλέπεις μονίμως με φόρμες και κοιλίτσα, δηλαδή ακόμη και αν δεν σε γεμίζει ή δεν σε θαμπώνει στο μάτι όσο ο Γκουαρδιόλα, ο Μουρίνιο, ή ακόμη και ο Κόντε, που δίνουν μεγάλη σημασία στην εικόνα τους.

Αν έπρεπε να βάλει κανείς σε μια παράγραφο τις βασικές, τις δομικές αλλαγές που έκανε ο Σάρι στην ομάδα που παρέλαβε, θα ξεκινούσε, με βάση την εικόνα των αγώνων, με τα εξής: άλλαξε τον σχηματισμό (από 3-4-3 σε 4-3-3), ανέβασε την Τσέλσι κατά περίπου 3,5 μέτρα στο τερέν (πέρσι κατά μέσο όρο ξεκινούσε την κατοχή της μπάλας 40,9 μέτρα από την εστία της, φέτος ξεκινά από τα 44,1 μέτρα), την βάζει να κάνει επιθετική άμυνα (ξεκινά να πιέζει τον αντίπαλο στα πρώτα 10 μέτρα που κάνει με κατοχή της μπάλας – πέρσι επέτρεπε στον αντίπαλο να διανύει τουλάχιστον 13 μέτρα προτού επιχειρήσει να κλέψει), και την βάζει να αναπτύσσεται με πολλές κοντινές πάσες, καταργώντας το άμεσο παιχνίδι με τις μεγάλες μεταφορές της μπάλας από την αμυντική στην επιθετική γραμμή (ο περσινός μέσος όρος σε επιθέσεις που χτίζονταν με περισσότερες από 10 πάσες ήταν 14 ανά παιχνίδι, φέτος είναι 25).

Ολα τα παραπάνω ο Σάρι δεν τα πετυχαίνει μόνο με τα λόγια· τα επιτυγχάνει μέσα από τις ατελείωτες επαναλήψεις των ασκήσεων για την δημιουργία και την εξέλιξη των εκτελέσεων των επιθέσεων με τον τρόπο που διδάσκει, σε προπονήσεις που καταγράφονται με τεχνολογικά εργαλεία προκειμένου τα δεδομένα να αναλύονται τόσο στον προπονητή και τους συνεργάτες του όσο και στους ποδοσφαιριστές. Ο Σάρι βάζει στους ποδοσφαιριστές του περισσότερη δουλειά, και βάζει στα μυαλά τους πολύ περισσότερη πληροφορία από αυτή που τους έβαζε ο Κόντε. Πώς γίνεται όμως αυτοί να ενθουσιάζονται με τον Σάρι και ενώ είχαν φτάσει να μην αντέχουν τον Κόντε; Φυσικά ο πρώτος λόγος είναι τα αποτελέσματα. Οι ποδοσφαιριστές διαπιστώνουν στην πράξη ότι το game plan του Σάρι, που τους δίνει περισσότερες ευκαιρίες να κάνουν επιθέσεις, αποδεικνύεται αποτελεσματικό, κι αυτός είναι ο κυριότερος λόγος για τον ενθουσιασμό που εκδηλώνουν. Ο Ιταλός προπονητής όμως έχει ήδη κάνει αρκετή δουλειά στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, η οποία προδίδει ότι προετοιμαζόταν καιρό για την στιγμή που θα εργαζόταν μακριά από την πατρίδα του. Ο Σάρι βρήκε μια ομάδα κουρασμένη από την σκληρή αντιμετώπιση του Κόντε, την εμμονή στην τήρηση των μέτρων πειθαρχίας, τις αυστηρές δίαιτες και την ζωή σε απομόνωση, και επέλεξε να απελευθερώσει τους ποδοσφαιριστές με στόχο να τους αλλάξει τη διάθεση: διανυκτέρευση στο σπίτι και όχι σε ξενοδοχείο την παραμονή των εντός έδρας αγώνων, διατροφικές “υπερβολές” στο πρωινό και στα ταξίδια, ανεκτικότητα στην χρήση των κινητών τηλεφώνων. Μέχρι τώρα, σύμφωνα με τον αγγλικό Τύπο, ο Σάρι δεν έχει δυσκολευτεί σε ζητήματα πειθαρχίας, την ίδια ώρα που έχει πετύχει να πηγαίνουν οι ποδοσφαιριστές του με καλύτερη διάθεση στο προπονητικό κέντρο για δουλειά συγκριτικά με πριν.

Είναι πιθανό αυτό το ξεκίνημα να μην ήταν τόσο θετικό και, κυρίως αυτό, τόσο εντυπωσιακό αν ο Σάρι δεν είχε καταφέρει να πάρει μαζί του στο Λονδίνο τον Ζορζίνιο, ή αν το αγωνιστικό του στιλ δεν ενθουσίαζε τόσο τον Αζάρ, ο οποίος δηλώνει ότι αυτό το είδος ποδοσφαίρου, που “είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έπαιξα με τον Κόντε και τον Μουρίνιο”, είναι αυτό που του αρέσει περισσότερο. Ο Σάρι όμως ήταν αυτός που έψησε τον Ζορζίνιο να τον ακολουθήσει, προτιμώντας την Τσέλσι από την Μάντσεστερ Σίτι, κι ήταν αυτός που προσπάθησε να ψήσει τον Αζάρ για το project του, παινεύοντάς τον με το καλημέρα (“μπορεί να γίνει ο καλύτερος στον κόσμο”) και δίνοντάς του χρόνο για να απαλλαγεί από την ψυχική και σωματική φθορά του Μουντιάλ.

Δεν έχει πετύχει απολύτως τίποτα ακόμη ο Σάρι, εκτός από μια καλή αρχή. Εχει ήδη όμως πετύχει να μας χαρίσει την αναμονή του σαββατιάτικου ντέρμπι με την προσδοκία, που εκείνος μας δημιούργησε, ότι μπορεί να παρακολουθήσουμε ένα από τα πιο ψυχαγωγικά ντέρμπι. Οτι θα παρακολουθήσουμε την πιο ψυχαγωγική, δημιουργική, επιθετική Τσέλσι των τελευταίων ετών, η οποία επιτρέπει στον αντίπαλό της περισσότερες επιθέσεις συγκριτικά με πέρσι και συνεπώς κάνει τα παιχνίδια της πιο θεαματικά για τον θεατή. Δεν είναι λίγο αυτό για αρχή. Κι αν στη διάρκεια του μήνα που ακολουθεί μας πείσει ότι μπορεί να δώσει συνέχεια στο εκρηκτικό ξεκίνημά του, η Premier League θα έχει μετατραπεί σε κούρσα για τρεις. Καθόλου άσχημα!