Ανήμερα της 14ης Φεβρουαρίου οι Ροχιμπλάνκος και ο Ντιέγκο Σιμεόνε ανακοίνωσαν την επέκταση του συμβολαίου του ως το 2022, με ένα ποσό που φτάνει, σύμφωνα με τους Ισπανούς, στα 20 εκατ. ευρώ ετησίως. Ποσό που μάλλον ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα, αν σκεφτούμε ότι τα συνολικά έσοδα του είναι στα 41 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο, σύμφωνα με την γαλλική λίστα. Αφού υπογραμμίσουμε πρώτα το πόσο τυχεροί είναι στη διοίκηση της Ατλέτικο επειδή ο Αργεντίνος αγαπάει την ομάδα, γιατί αν δεν είχε και αυτό το τρελό δέσιμο μαζί της μάλλον θα ζητούσε ένα τρελό συμβόλαιο για να ανανεώσει, μπορούμε μόνο να θαυμάσουμε τον Ντιέγκο για το πόσο καλά μπορεί να περνάει επαγγελματικά, την ίδια ώρα που άλλοι συνάδελφοι του είναι σε δύσκολη κατάσταση. Κι ας μην έχουν ουσιαστικά καμία διαφορά στην αγωνιστική φιλοσοφία τους ή στη νοοτροπία/συμπεριφορά τους, σε σχέση με τον Σιμεόνε...

Μια αγωνιστική φιλοσοφία και μια νοοτροπία/συμπεριφορά που δεν αλλάζει ποτέ. Κι αν για το δεύτερο δεν μπορείς να περιμένεις να συμβεί αυτό, μάλλον, όταν μιλάς για έναν ενήλικο 48 ετών, για την αγωνιστική φιλοσοφία θα περίμενες ότι κάποια αλλαγή θα μπορούσε να γίνει. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να υπάρχει ένα εναλλακτικό πλάνο, μια άλλη στρατηγική, ή απλά να μην υπάρχουν παρωπίδες και να είναι λίγο πιο ανοιχτός σε ό,τι αφορά τις σκέψεις του τακτικά. Η Ατλέτικο Μαδρίτης που είναι μια ομάδα με τον χαρακτήρα ή τα cojones, τα οποία επιδεικνύει από καιρού εις καιρόν ο ίδιος, του Σιμεόνε, είναι μια πολύ συμπαθητική ομάδα στην αρχή αυτής της προσπάθειας. Μια αρχή που έγινε έχοντας παραλάβει μια ομάδα ακίνδυνη -για τους αντιπάλους- αγωνιστικά και ένα κλαμπ, κατ' επέκταση, σε κατάσταση παρακμής. Τόσα χρόνια μετά, η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι μια ομάδα που δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα αν δεν είσαι οπαδός της. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, τα οικονομικά δεδομένα της Ατλέτικο άλλαξαν, όπως δείχνουν για παράδειγμα μεταγραφές όπως του Λεμάρ, η εικόνα του κλαμπ άλλαξε, όπως δείχνει για παράδειγμα το νέο γήπεδο, το πρεστίζ της Ατλέτικο άλλαξε, όπως δείχνει το ranking της UEFA. Ολα έγιναν πιο όμορφα στους Ροχιμπλάνκος, με λίγα λόγια, εκτός από αυτό που δείχνουν κάθε εβδομάδα στο γήπεδο.

Εδώ να διευκρινιστεί κάτι: Ο άνθρωπος που γράφει αυτό το κομμάτι, δεν έχει κανένα πρόβλημα με την λογική του «το αποτέλεσμα μετράει». Σε μια εποχή στην οποία οι ομάδες δεν είναι απλά ποδοσφαιρικά κλαμπ αλλά επιχειρήσεις, εφόσον τα αποτελέσματα φέρνουν λεφτά, για τη διοίκηση όλα είναι καλά. Το πρόβλημα αρχίζει όταν βλέπεις ότι γενικά ο Σιμεόνε έχει καταφέρει να αποθεώνεται για το γεγονός ότι είναι αυτής της άποψης, γιατί αυτό δείχνει η ομάδα του, ενώ άλλοι προπονητές κατηγορούνται. Η Ατλέτικο Μαδρίτης που εμφανίστηκε, για παράδειγμα, στους δύο πιο κρίσιμους αγώνες της φέτος, αυτούς με τη Γιουβέντους, ήταν τα εξής: Μια ομάδα που πήρε το πρώτο ματς με τσαμπουκά, μια ομάδα που αποκλείστηκε στο δεύτερο ματς επειδή δεν ήξερε τι άλλο να κάνει εκτός από το να αμύνεται (και ενώ είχε χάσει το σκορ πρόκρισης από το 48ο λεπτό, όχι από το 85ο), μια ομάδα που διαμαρτυρόταν μαζικά στον διαιτητή για την παραμικρή απόφαση και στα δύο παιχνίδια. Ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, για να μείνουμε στο κλίμα, δεν απέχει πολύ από τον Σιμεόνε στον τρόπο σκέψης του. Κι αυτός στηρίζει την άποψη ότι «το αποτέλεσμα μετράει». Τρώει κράξιμο όμως και παίρνει 7,5 εκατ. ευρώ ετησίως. Το 1/3.

Ο Ντιέγκο ενώ δεν παρουσιάζει καμία πρόοδο η ομάδα του σε ό,τι αφορά το να προσφέρει κάτι καλύτερο για το μάτι όλων και κυρίως για αυτό των οπαδών της, παίρνει νέο συμβόλαιο με 20 εκατ. ευρώ. Αρα, επιβραβεύεται. Τόσο από την ομάδα του όσο και από τον Τύπο, αφού μάλλον δεν έχει δεχθεί τόση κριτική όση -για παράδειγμα- ο Ζοσέ Μουρίνιο που είναι επίσης της ίδιας λογικής (το αποτέλεσμα μετράει), ενώ παράλληλα μπορεί να συμπεριφέρεται και όπως θέλει. Οι αυθόρμητες αντιδράσεις είναι ό,τι καλύτερο, γενικά και όχι μόνο για τον Σιμεόνε, επειδή είναι και ειλικρινείς. Για κάποιο λόγο, όμως, είναι μόνο οι δικές του που δικαιολογούνται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τον Τύπο παγκοσμίως ή από τους οπαδούς/ποδοσφαιρόφιλους επίσης παγκοσμίως. Αν ο Αντόνιο Κόντε, ο οποίος επίσης είναι της λογικής ότι «το αποτέλεσμα μετράει», νιώσει την ανάγκη να φωνάξει στον κόσμο ότι έχει cojones, θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση (βρέθηκε για πιο ήπιες αντιδράσεις του στη Γιούβε ειδικά ή στην Τσέλσι). Για τον Μουρίνιο δεν το συζητάμε, κάποτε τον έκραζαν επειδή έτρεχε στο Camp Nou πανηγυρίζοντας. Ο Αλέγκρι, ευτυχώς για τους Γιουβεντίνους, είναι σοβαρός. Ο Σιμεόνε... δεν τους βλέπει καν όλους αυτούς, γιατί για κάποιο λόγο είναι ο μόνος που εκείνη την στιγμή είναι "μάγκας", "οπαδός", "παθιασμένος", "άντρας" κλπ. Το 1998 πάντως, σε εκείνη τη φάση με τον Μπέκαμ, όσο κι αν αγαπάς την Αργεντινή ή απεχθάνεσαι την Αγγλία, δεν μπορείς να βρεις τίποτα σε εκείνη την πτώση του που να θυμίζει κάποιον από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς...

Ο Σιμεόνε, όμως, επιβραβεύεται και για αυτά, με την κοινή αποδοχή, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη -σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου κι αν γίνει γκάλοπ- σε σχέση με αυτή της οποίας απολαμβάνει οποιοσδήποτε από τους άλλους προπονητές που προαναφέραμε. Ο Αργεντίνος έχει αποφασίσει να διατηρεί όλα αυτά τα χρόνια την ίδια λογική σε όλα και αυτό θα αρχίσει, αν δεν έχει ήδη αρχίσει, να γυρίζει μπούμερανγκ. Για την ομάδα του όμως και όχι για τον ίδιο. Φταίει ο Λεμάρ που δεν δικαιολογεί τα λεφτά που δόθηκαν, όπως θα φταίει οποιοσδήποτε ποιοτικός ή επιθετικογενής παίκτης πάει στην Ατλέτικο, χωρίς να σκεφτούμε το ενδεχόμενο μήπως φταίει ο προπονητής που παίζει συνεχώς το ίδιο πράγμα. Σε μια ομάδα που έχει ως στόχο το να αμύνεται συνεχώς, είναι δύσκολο να πιάσουν το 100% ποδοσφαιριστές που έχουν ποιότητα για να παίξουν κάτι πιο όμορφο. Στην περίπτωση των Ροχιμπλάνκος, όμως, αυτή προφανώς είναι μια άποψη που δεν είναι αποδεκτή, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ο Ντιέγκο Σιμεόνε είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής του κόσμου.

Και έχει καταφέρει να έχει τέτοιο συμβόλαιο, χωρίς να πείθει -όσο πρόωρο κι αν είναι- ότι θα παρουσιάσει κάτι καλύτερο την επόμενη σεζόν, όταν δεν θα έχει και τον Γοδίν ή τον Ερνάντεθ. Μια παρατήρηση μόνο... Οι προπονητές που έχουν ως λογική ότι «το αποτέλεσμα μετράει» και τίποτα άλλο, σιγά-σιγά θα αρχίσουν να απορρίπτονται από το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ο Μουρίνιο μάλλον δεν έχει και τόσες πολλές ή τόσο καλές επιλογές αυτή την στιγμή, ο Κόντε μάλλον αλλιώς περίμενε το 2014 ότι θα τον έβρισκε το 2019 σε ό,τι αφορά τις επιλογές που έχει μπροστά του, ο Αλέγκρι -άλλη περίπτωση πάντα αυτός- δεν έχει γενικώς στον πλανήτη ποδόσφαιρο (οπαδούς, ΜΜΕ, διοικήσεις) τόση μεγάλη αποδοχή, όση οι προαναφερόμενοι. Αν ο Σιμεόνε μείνει για καμιά διετία ακόμη στην Ατλέτικο αλλά κυρίως αν παραμείνει για καμιά διετία ακόμη με αυτή την ίδια λογική, τότε δεν θα τρελαίνεται ούτε η Ιντερ -η οποία είναι το όνειρο του, όπως λέει- στο μέλλον για αυτόν...