Εκρηκτικός, με απίθανη κλειστή ντρίμπλα, αλλαγές κατεύθυνσης κι ένα δεξί που σκοτώνει. Οι Ρώσοι τον αποκαλούσαν υπερηχητικό και ο Αντρέι Αρσάβιν όταν ήταν στα καλύτερά του φρόντιζε να… τρομάζει κάθε αντίπαλη άμυνα. Ο Αρσάβιν αποφάσισε να πει... αντίο από το ποδόσφαιρο έπειτα από τρία χρόνια ποδοσφαιρικής... περιπλάνησης και αποξένωσης στο Καζακστάν. Και φυσικά η συζήτηση για έναν τόσο χαρισματικό παίκτη είναι πάντα η ίδια. Υπερεκτιμήθηκε ή υποτιμήθηκε; Φυσικά ένας παίκτης που έχει βάλει τέσσερα γκολ στην Λίβερπουλ το 2009 δεν μπορεί να είναι τυχαίος…

Μπορεί να είναι συμπτωματικό όλο αυτό αλλά μπορεί και όχι. Όταν ο Ρώσος μεσοεπιθετικός έκλεινε στην Άρσεναλ την ημέρα των υπογραφών του χιόνιζε στο Λονδίνο. Ήταν σκληρές και δύσκολες διαπραγματεύσεις αυτές για να κλείσει ο διεθνής άσος στους Λονδρέζους. Κράτησαν μάλιστα για αρκετές εβδομάδες. Ο... μύθος λέει πως ο Αρσάβιν είχε μπει στο αεροπλάνο για να γυρίσει στην Αγία Πετρούπολη και η Άρσεναλ με τον τρόπο που χειρίστηκε τις διαπραγματεύσεις τον γύρισε πίσω. Οι "Κανονιέρηδες" εκείνη την περίοδο είχαν ξεμείνει από επιθετικές λύσεις και το deal έκλεισε στα 15 εκατομμύρια λίρες.

Ακόμα και σήμερα όμως γίνεται λόγος για το εάν τελικά ο Αρσάβιν ήταν ένας χαρισματικός παίκτης. Με δημιουργικά χαρίσματα αλλά και ικανότητες σκόρερ, φτιάχνοντας το δικό του ποδοσφαιρικό... παραμύθι ή απλώς ορισμένοι τον υπερεκτίμησαν.

Ήταν λοιπόν 11 Νοεμβρίου όταν ο Αρσάβιν έπαιζε στα 37 του πια το τελευταίο του ανταγωνιστικό ματς. Μία καριέρα που άρχισε στο Κύπελλο Ιντερτότο και σε ένα ματς στο Βάλει Παρέιντ της Μπράντφορντ Σίτι με την Ζενίτ. Η καριέρα του λείωσε σε ένα 0-0 της Καϊράτ Αλμάτι με την Σαχτιόρ Καραγκάντι.

«Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για όλη την στήριξη αυτά τα τρία χρόνια», σχολίασε ο Αρσάβιν που βρέθηκε στο μακρινό και απομονωμένο Καζακστάν και στην Premier League της χώρας για να παίξει ξανά ποδόσφαιρο. «Ελπίζω να άφησα ένα μέρος του εαυτού μου εδώ και να βοήθησα πραγματικά», συμπλήρωσε.

Ήταν ο παίκτης που οδήγησε την Ζενίτ στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA το 2008. Στον τελικό με την Ρέιντζερς έδωσε στον Ιγκόρ Ντεσίνοβ την ασίστ για το πρώτο γκολ και ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης του ματς. Αλλά και με την Εθνική Ρωσίας έφτασε στα ημιτελικά του Euro εκείνη την χρονιά. Η μεταγραφή του στην Άρσεναλ τον μετέτρεψε σε έναν μεγάλο σταρ έστω και για ένα μικρό διάστημα.

Ο Αρσάβιν είχε στιγμές δόξας και απόλυτης ποδοσφαιρικής καταξίωσης στο... βιογραφικό του. Επίσης ήταν ένας παίκτης που βρέθηκε στο επίκεντρο και ενθουσίασε φιλάθλους, σχολιαστές, αντιπάλους. Από τη γκολάρα σ τη Μπαρτσελόνα έφτασε να παίζει στο μακρινό Καζακστάν. Από την απόλυτη δόξα στα πιο κάτω... στρώματα του ποδοσφαίρου. Ο ίδιος είχε ερωτηθεί έπειτα από έναν χρόνο στην Άρσεναλ το πως είχε δει εκείνη την χρονιά. «Νομίζω ότι δεν έχει διαφορά για μένα σε σύγκριση με άλλους παίκτες. Για κάθε νέο ή καινούριο παίκτη φυσικά η Αγγλία του ανεβάζει επίπεδο και τον βοηθάει στο να βελτιωθεί. Όμως εγώ ήρθα εδώ στα 27 μου έχοντας πίσω μου πολλές παραστάσεις και εμπειρία».

Ποιος περίμενε αυτή την κατηφόρα… Κατηγορήθηκε για έλλειψη εργατικότητας και αδιαφορίας όταν η ομάδα βρίσκεται σε θέση άμυνας και βρέθηκε στον πάγκο, με τον Αρσέν Βενγκέρ να προτιμά παίκτες όπως Τόμας Ροζίτσκι και Θίο Γουόλκοτ στη θέση του.

Στο Καζακστάν φρόντισε να βγάζει χρήματα για το… μέλλον, αν κι εκεί δεν έλειψαν τα δράματα. Ο πρώην σταρ της Αρσεναλ διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση με 25χρονο μοντέλο, γεγονός που έπεσε στην αντίληψη της γυναίκας του. Η 35χρονη Αλίσα δεν το πήρε... ψύχραιμα, απείλησε τη νεαρή πως θα τη κόψει τα δάχτυλα, αλλά και ότι θα καταγγείλει στην αστυνομία πως διακινεί ναρκωτικά, κάτι φυσικά που δεν ίσχυε.

Ισως να έφταιξε το γεγονός πως τα παιδικά χρόνια είχαν πόνο, θλίψη… «Ηταν δύσκολο για εκείνον όταν 'έχασε' τον πατέρα του. Είχαν επαφή όμως ο γιος μου δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει. Χώρισα δεύτερη φορά και με τον Αντρέι επιστρέψαμε στο μικρό σπίτι μας. Δεν υπήρχαν έπιπλα, τηλεόραση, ντουλάπα, μόνο ένα ψυγείο και κοιμόμασταν στο πάτωμα μέχρι που ο Σεργκέι αγόρασε στον γιο του ένα μικρό κρεβάτι. Ημασταν ευτυχισμένοι παρά τις δυσκολίες. Ο Αντρέι δεν με κατηγόρησε ποτέ για τίποτα, ούτε μία φορά» λέει η μητέρα του. Ο πατέρας του μέσα από τα μάτια του Αντρέι έβλεπε τη δικό του όνειρο και τον έγραψε στις Ακαδημίες της Ζενίτ.

Βέβαια, ένα ατύχημα θα μπορούσε να βάλει τέλος σε οποιαδήποτε φιλοδοξία «Περνούσα τον δρόμο όταν δύο τραμ έφταναν στον σταθμό, δεν είδα καν το αυτοκίνητο που με χτύπησε. Πέταξα δέκα μέτρα από το έδαφος, είναι θαύμα που ζω». Ο Αντρέι τη γλίτωσε με γδαρσίματα και γρατζουνιές, όμως ο θάνατος βρήκε τον πατέρα του, ο οποίος υπέστη καρδιακό επεισόδιο και 'έφυγε' σε ηλικία 40 ετών. «Ενιωσα κενό στην καρδιά μου. Φοβόμουν τόσο πολύ όταν τον έχασα. Δεν θα γινόμουν ποτέ παίκτης χωρίς εκείνον. Με έπεισε να διαλέξω το ποδόσφαιρο. Χρωστάω τα πάντα στη μητέρα και τον πατέρα μου».

Δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ τις φοβίες των παιδικών χρόνων, έλειψαν οι σωστοί άνθρωποι όταν χρειαζόταν βοήθεια και το μέλλον δεν έγινε ποτέ λαμπερό.