Κι η αγάπη πάλι θα καλεί

«Να θυμάσαι ότι το ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς είναι απλά μερικοί άνθρωποι που κλοτσάνε μια μπάλα. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι οι οπαδοί φέρνουν τα χρήματα στο παιχνίδι, οπότε δεν μπορούν να μας αγνοήσουν αν δουλεύουμε από κοινού». Η παραπάνω φράση ανήκει στον επί έξι χρόνια πρόεδρο του Dons Trust, του οπαδικού φορέα που οδήγησε στην αναγέννηση της Γουίμπλεντον από τις στάχτες της. Την... διηγήθηκε στους πρωταγωνιστές της «Μπάλας στην κερκίδα», μαζί με μερικούς ακόμα «τρελούς» που μίλησαν στον γράφοντα για τις ανάγκες του βιβλίου, εξηγώντας το πώς μπορούν να λειτουργήσουν στην πράξη μοντέλα λαϊκής βάσης και δημοκρατικής διοίκησης ποδοσφαιρικών συλλόγων. Ή, ακόμα κι αν δεν αναλάβουν την διοίκηση, το πώς μπορούν να αποτελέσουν δίχτυ ασφαλείας όταν οι μεγαλοπαράγοντες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ομάδα στον αφανισμό.

Την κατεύθυνση αυτή του αφανισμού έχει πάρει και η Μπλάκπουλ. Μια ομάδα που το 2009-10 ανέβηκε στην Premier League και έγινε η πρώτη αγγλική που κερδίζει άνοδο από κάθε επαγγελματική ποδοσφαιρική κατηγορία στην Αγγλία μέσω των play-off. Τα «μανταρίνια» ιδρύθηκαν το 1887 και η προ δεκαετίας συμμετοχή τους στην πρώτη κατηγορία ήταν η πρώτη μετά από 39 χρόνια. Στους δρόμους της πόλης συγκεντρώθηκαν περίπου 100.000 άνθρωποι για να αποθεώσουν τους πρωταγωνιστές του θριάμβου. Άλλωστε, παρά τη μακρά ιστορία τους στο αγγλικό ποδοσφαιρικό σύστημα, η μεγαλύτερη διάκρισή τους ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου το μακρινό 1953, έχοντας πρωταγωνιστή τον θρυλικό Στάνλεϊ Μάθιους.

Brilliant scenes in Blackpool as a packed Bloomfield Road celebrates the first goal of the post-Oyston era!

@Lewis93_] pic.twitter.com/JiWB1zk8Yz

— COPA90 (@COPA90) March 9, 2019

Ωστόσο, αντί να χτίσει στα εκατομμύρια της ανόδου και τα τεράστια έσοδα του μαγικού κόσμου της Premier League, η συμπαθής ομάδα με τα πορτοκαλί αποδείχθηκε παράδειγμα προς αποφυγή για την διαχείριση ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου. Η οικογένεια Όιστον, η οποία απέκτησε τον σύλλογο το 1987, έγινε μετά τη χρονιά-πυροτέχνημα κόκκινο πανί. Για την ακρίβεια, είχε αρχίσει να γίνεται από πριν. Το 1996 ο Όουεν Όιστον, γιος του πρώτου ιδιόκτητη και πρόσφατος ισχυρός άνδρας του συλλόγου, καταδικάστηκε για βιασμό ενός δεκαεξάχρονου κοριτσιού. Ο κόσμος της ομάδας δεν ήθελε καμία σχέση μαζί του, αλλά τα περιβόητα fit and proper test της ποδοσφαιρικής αρχής δεν βρήκαν λόγο για να «κοπεί».

Πέραν όμως του προσωπικού ζητήματος, ο τρόπος διοίκησης ήταν εκείνος που οδήγησε τους οπαδούς στα άκρα. Παντελής έλλειψη επενδύσεων σε όλους τους τομείς, αλλαγές προπονητών σαν να είναι πουκάμισα, ανύπαρκτος προγραμματισμός, ενδιαφέρον μόνο για τα ακίνητα του κλαμπ, το οποίο σήκωσε υποψίες, μιας και έχουν μεσιτική εταιρεία. Είναι χαρακτηριστικό πως δύο εβδομάδες πριν το ξεκίνημα της σεζόν 2014-15, όπου αποχώρησαν 27 παίκτες, στο ρόστερ βρίσκονταν μόλις 8 ποδοσφαιριστές και κανένας τερματοφύλακας! Το προπονητικό κέντρο έχρηζε άμεσης ανακαίνισης, αλλά αντίθετα οι επενδύσεις γίνονταν σε ξενοδοχεία και χώρους δεξιώσεων.Oι Όιστον αποκαλούσαν με απαξιωτικά λόγια τους οπαδούς που διαμαρτύρονταν εναντίον τους, σέρνοντας κάποιους από αυτούς στα δικαστήρια. Ακόμα και για σχόλια που έγραφαν στο internet. Το 2015 ένας 67χρονος συνταξιούχος αναγκάστηκε να πληρώσει 20.000 λίρες στον στον Όουεν Όινστον, για σχόλιο που έκανε στο Facebook. Οι οπαδοί άνοιξαν ερανικό λογαριασμό και συγκέντρωσαν τα χρήματα σε τρεις ημέρες.

Η πτώση δεν είχε τελειωμό. Τον Απρίλιο του 2015, η Μπλάκπουλ «σφράγισε» μαθηματικά τον υποβιβασμό της στην League One έξι ματς πριν τη λήξη της σεζόν, ενώ την επόμενη σεζόν υποβιβάστηκε ξανά για την League Two. Μέσα σε έξι χρόνια, οι «Seasiders» βρέθηκαν από την κορυφή στον πάτο και έδειχναν απόλυτα αφημένοι στη μοίρα τους, με την κακοδιαχείριση να αποδεικνύεται και επίσημα. Τον Νοέμβριο του 2017 το Ανώτατο Δικαστήριο υποχρέωσε τον Όουεν Όινστον να επιστρέψει στον μικρομέτοχο και αμφιλεγόμενο πρώην διοικητικό παράγοντα Βάλερι Μπελόκον 25 εκατομμύρια λίρες, τα οποία, όπως τόνιζε «είχαν παρανόμως αφαιρεθεί» από το σύλλογο έπειτα από την άνοδο στην Premier League. Ο «μεγάλος» Όινστον, αφού είχε καταφέρει να περιορίσει την επιρροή του Μπελόκον, χάρη στα χρήματα του οποίου επιτεύχθηκε η άνοδος, έδωσε μπόνους στον εαυτό του 11 εκατομμύρια. Στη συνέχεια, με δάνεια κατάφερε να βγάλει μερικές δεκάδες εκατομμύρια ακόμα. Ο εκτελεστικός διευθυντής της Premier, Ρίτσαρντ Σκάνταμορ, του είχε ξεκαθαρίσει ότι σε περίπτωση που η ομάδα έμενε στην κατηγορία, θα έπρεπε να αποχωρήσει. Ο υποβιβασμός λειτούργησε μια χαρά για εκείνον, καθώς για την Football League δεν υπήρχαν λόγοι για να τον οδηγήσει στην έξοδο.

Στο μεταξύ, οι παίκτες έπαιζαν μπροστά σε λιγότερους από 4.000 οπαδούς, ακόμα και στα μεγάλα ματς. Η μεγάλη μάζα του κόσμου, έκανε μποϊκοτάζ διαρκείας και διαδήλωνε με κάθε τρόπο απέναντι στους Όιστονς. Είτε με απλά πανό και τρικάκια πριν από κάθε ματς, είτε με πιο ακραίες δράσεις, όπως η εισβολή στον αγωνιστικό χώρο στον τελευταίο αγώνα της Championship το 2015 με αντίπαλο τη Χάντερσφιλντ, ο οποίος διεκόπη.

​

Αυτό ήταν και το τελευταίο ματς που βρέθηκαν στο γήπεδο πολλοί από εκείνους που μεγάλωσαν υποστηρίζοντας την ομάδα της πόλης τους. Αφοσιώθηκαν στο πώς θα βγάλουν στη φόρα τα άπλυτα της οικογένειας, απέχοντας επ' αόριστον από το γήπεδο. Ο Γκάρεθ Γουάιτ, ο οποίος κληρονόμησε την αγάπη για την Μπλάκπουλ από τον πατέρα του, δεν είχε πάει ούτε μια χρονιά τον 7χρονο γιο του στο γήπεδο, παρότι το ονειρευόταν από την ημέρα που γεννήθηκε. «Περνάμε δίπλα από το γήπεδο τα τελευταία χρόνια και του λέω: "Κοίτα, εδώ συνήθιζε να πηγαίνει ο πατέρας σου, οι θείοι σου και ο παππούς σου για να δουν ποδόσφαιρο», έλεγε στον μικρό. «Ήταν ένα μακρύ και δύσκολο μονοπάτι. Όμως τα καταφέραμε και η μέρα επιτέλους ήρθε. Και δεν θα ερχόταν ποτέ χωρίς τη θυσία που έκαναν όλοι αυτοί οι οπαδοί», τόνισε στους Times, που κατέγραψαν την επιστροφή του κόσμου στο Bloomfield Road.

Η θυσία δεν εξαντλήθηκε στην αποχή και στις συνεχείς δράσεις για να φύγει ο μεγαλοϊδιοκτήτης. Μέλη του Supporters Trust Ταξίδευαν σε συνέδρια και συσκέψεις, ενημέρωναν τις πολιτικές αρχές για τις εξελίξεις και σε συνεργασία με φορείς όπως οι Supporters Direct, έθεταν πάντα ζητήματα χρηστής διοίκησης και διαφάνειας. «Ως υποστηρικτές του κλαμπ που έγινε υποκείμενο πιθανότατα των χειρότερων ιδιοκτητών του κόσμου, δεν θα είχε νόημα για εμάς να διαδηλώνουμε για την εκδίωξή τους αγνοώντας την μεγάλη εικόνα: Την απουσία ισχυρής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης, που επιτρέπει σε αθέμιτους ιδιοκτήτες να προκαλέσουν όλεθρο, εάν δεν εφαρμοστούν σύντομα πιο αποτελεσματικοί έλεγχοι». To 2015 κατέθεσαν πρόταση 15 εκατομμυρίων για την εξαγορά του συλλόγου, η οποία έπεσε στο κενό.

Τον προηγούμενο μήνα, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε μπροστά σε μια γεμάτη από οπαδούς αίθουσα να τεθεί ο σύλλογος σε καθεστώς οικονομικής διαχείρισης, οδηγώντας ύστερα από τόσα χρόνια την οικογένεια Όιστον στην έξοδο. Ο λόγος ήταν εκείνα τα χρήματα που οφείλονταν στον Μπελόκον. Έφταναν με τόκους τα 31 εκατομμύρια, εκ των οποίων μόλις τα δέκα είχαν πληρωθεί. Ο Τιμ Φίλντινγκ, πρώτος πρόεδρος του Trust, τόνισε ότι το μποϊκοτάζ έπαιξε το δικό του ρόλο στην απόφαση, «γιατί ο δικαστής κατάλαβε ότι για να συγκεντρώσει ο σύλλογος ένα επαρκές ποσό για να πληρώσει τον Μπελόκον, τότε έπρεπε να απελευθερωθεί. Και για να συμβεί αυτό, ο Όιστον έπρεπε να απομακρυνθεί». Έτσι, ο σύλλογος βγήκε στο σφυρί, προκειμένου να πωληθεί και από τα έσοδα να πάρει χρήματα ο Λευκορώσος, ο οποίος δεν μπορεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι της διοίκησης διότι έχει καταδικαστεί στην πατρίδα του για ξέπλυμα. Από όποια πλευρά κι αν το πιάσεις, το αμαρτωλό παρελθόν της διοίκησης κάνει την εμφάνισή του. Όμως για τον κόσμο ξημέρωσε μια νέα μέρα. Από τη στιγμή που επιβεβαιώθηκε ότι το μακρύ χέρι του ιδιοκτήτη δεν θα είχε πια πρόσβαση στα εισιτήρια, η τοπική κοινότητα κινητοποιήθηκε μαζικά.

Blackpool are home. What a welcome @ColinMurray @QuestTV pic.twitter.com/atwGRCc0QR

— Chris Ford (@ChrisFordTV) March 9, 2019

Έμενε μια εβδομάδα για τον αγώνα με την Σάουθεντ και έπρεπε όλα να είναι έτοιμα. Περίπου 200 εθελοντές πήραν κουβάδες και σφουγγάρια, αναλαμβάνοντας να καθαρίσουν τις ερημωμένες εξέδρες από τις κουτσουλιές, να φροντίσουν για τις τουαλέτες και οτιδήποτε άλλο χρειαζόταν. Ο αντιπρόεδρος του Supporters Trust μπήκε στην προσωρινή διοίκηση και οι εθελοντές στελέχωσαν τα εκδοτήρια εισιτηρίων, στα οποία σχηματίζονταν ξανά ουρές. Ο Όιστον, στο μεταξύ, επικοινώνησε με την τοπική εφημερίδα θέλοντας να περάσει το δικό του μήνυμα, αλλά βρήκε την πόρτα κλειστή. «Περπατώντας ξανά προς την ευτυχία», έγραφε χαρακτηριστικά ένα πανό. Οι δρόμοι έξω από το γήπεδο γέμισαν ξανά τις ώρες πριν τη σέντρα, έφτασαν στο Μπλάκπουλ από διαφορετικά μέρη. Υπήρξε μέχρι και οπαδός από την Ουρουγουάη, ενώ ένας 18χρονος ταξίδεψε από την Πολωνία.

Kάθε γωνιά της πόλης ήταν ξανά γεμάτη από αγνή αγάπη. Όχι λόγω τίτλων, διακρίσεων ή καμιάς ακριβής μεταγραφής, αλλά γιατί και πάλι ο σύλλογος που έμαθαν να αγαπούν, το καμάρι της κοινότητας, ήταν ξανά εκεί γι' αυτούς. Το γεγονός το αντιλήφθηκαν φυσικά και οι παίκτες, οι οποίοι δήλωσαν ότι ήταν σαν να παίζουν για διαφορετική ομάδα. Το ματς έληξε 2-2 και στο γήπεδο βρέθηκαν σχεδόν 16.000 κόσμου, γεμίζοντας τις εξέδρες, την μπουτίκ, τις παμπ. Μόνο και μόνο από την επιστροφή του κόσμου έπειτα από 4 σεζόν, η οικονομική δυναμική αυξάνεται κατακόρυφα.

Το happy end αργεί ακόμα, καθώς είναι πιθανόν να υπάρξει αφαίρεση βαθμών από την ομάδα για τις οικονομικές ατασθαλίες, ενώ ακόμα δεν έχει βρεθεί ποιος θα αναλάβει το σύλλογο για την επόμενη ημέρα. Το Trust των οπαδών προσπάθησε στο παρελθόν να πάρει τον έλεγχο, όμως τα χρήματα που ζητούσε ο Όινστον ήταν εξωπραγματικά. Είναι δεδομένο ότι θα προσπαθήσει να έχει ρόλο στην επόμενη μέρα, για την οποία θα αποφασίσουν οι διαχειριστές. Όμως τα θεμέλια μπήκαν. Η αγάπη γύρισε, η ευτυχία ζωγραφίστηκε ξανά και η τοπική κοινωνία επέστρεψε στο γήπεδο που της είχαν στερήσει. Τα πάντα πια μοιάζουν ευκολότερα.

*Ο τίτλος είναι από τραγούδι των Διάφανων Κρίνων