Francofonia

Gazzetta team
Francofonia
Ο Αντώνης Πανούτσος πηγαίνει να δει το Francofonia στην Διάνα. Δεν το βρίσκει τόσο καλό όσο το Russian Arc αλλά τουλάχιστον δεν τον κάνει να παίξει τον Οιδίποδα.

Το Διάνα στο Μαρούσι είναι από τα σινεμά που ούτε ανήκουν στην βαριά κουλτούρα όπως το Αστυ ή ο Δαναός, ούτε στα multiplex τύπου Village ή Ster. Από τα middle of the road σινεμά, κατασκευής 4+ δεκαετιών, που αν τους τύχει η καινούργια ταινία του Woody Allen θα γεμίσουν την αίθουσα. Συνήθως προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα με ζευγάρια φιλενάδων που οι άντρες τους βλέπουν Τσουλού και ηλικιωμένων που ο γάμος του κράτησε βλέποντας περισσότερες ταινίες από τον Τιμογιαννάκη. Στην Διάνα με έφερε ο δρόμος επειδή ήταν το μόνο κοντινό που έπαιζε το Francofonia του Aleksandr Sokurow. Μόνο κοντινό – αλλά και μακρινό - σινεμά για προφανείς λόγους.

Πρώτος λόγος ότι είναι ντοκιμαντέρ ή μάλλον mockumentary. Δηλαδή από τις ταινίες που ακόμα και οι σκηνές με ηθοποιούς γυρίζονται για να μοιάζουν σαν ντοκιμαντέρ. Δεύτερον επειδή έχει θέμα μουσείο. Εστω του Λούβρου, αλλά ταινία για μουσείο δεν είναι και η πιο τραβηχτική για σινεμά έσω και αν ο Sokurow είχε μια επιτυχημένη ταινία με το Russian Arc που είχε γυριστεί σε μονοπλάνο. Τρίτον επειδή ακόμα και σε όσους άρεσε το Russian Arc – και βάλτε με μέσα – μια ταινία με το ίδιο concept έμοιαζε έλλειψη έμπνευσης. Το πρόβλημα όμως δεν υπήρχε στην έμπνευση αλλά στην συνοχή.

Ενώ η ταινία θα μπορούσε να ένα ωραίο mockumentary για του Γάλλου διευθυντή του Λούβρου και του γερμανού απεσταλμένου του Χίτλερ στο Παρίσι για την συλλογή και διατήρηση των έργων τέχνης ο Sokurow γρήγορα πηγαίνει στο ότι θυμάμαι χαίρομαι. Δείχνει τον Τολστόι και τον Τσέχοφ νεκρούς και η φωνή του Sokurow ακούγεται να τους φωνάζει «ξυπνάτε» σαν να είναι ο Γιώργος για να δει τα παιδιά της αλλαγής. Κάθε τόσο κόβει την ροή της κατοχικής υπόθεσης για να γυρίσει στο σήμερα με έναν φίλο του που μεταφέρει κοντέινερς με έργα τέχνης στην φουρτούνα. Στις ρετρό σκηνές βάζει scratches στο φιλμ που είναι τόσο ερασιτεχνικά που μοιάζουν άποψη. Κάποια στιγμή τρώει κόλλημα με την πολιορκία του Λένινγκραντ σαν να είχε κάποια που ήθελε να πει αλλά να μην χωρέσανε. Η ηθοποιία στο μεγαλύτερο μέρος, με έναν Ναπολέοντα που γυρνάει στο Λούβρο σαν o Kαμμένος με καταδιωκτικό συνοδευόμενος από την Marianne με τον σκούφο που λέει συνέχεια egalite’, fraternite’, liberte’ σαν μόλις να τελείωσε τον μπάφο είναι τόσο κακή που μοιάζει σκηνοθετική οδηγία. Και όμως η ταινία βλέπεται.

Δεν έχει τους ρώσικους χαρακτήρες του Russian Arc που ο Sokurow τους ήξερε καλύτερα αλλά είναι μια ταινία για μουσεία από έναν άνθρωπο που τα λατρεύει. Υπάρχουν στιγμές που βλέπεις την ταινία με ορθάνοιχτα μάτια, πολύ περισσότερες με μισόκλειστα αλλά τουλάχιστον συνεχίζεις να την κοιτάς. Όχι και λίγο σε μία σεζόν στα μισά έργα που πήγα μπήκα ανοιχτομάτης και βγήκα αυγουλομάτης ή Οιδίποδας.