Small is beautiful
Ελάχιστοι άνθρωποι πρέπει να έχουν ασχοληθεί με τους σοβάδες των σπιτιών τους. Μέχρι να τους φάνε στο κεφάλι. Όχι εγώ αλλά η Βιβή που πριν κάτι εβδομάδες ενώ καθόταν στην κουζίνα και χάζευε στο laptop άκουσε ένα κριτς - κρατς από το ταβάνι. Δύο, τρία δευτερόλεπτα αργότερα ο σοβάς από το μισό ταβάνι έπεφτε καταστρέφοντας μεταξύ άλλων και την οθόνη του laptop. Το οποίο ήταν σχετικά παλιό, η αντικατάσταση στοίχιζε 180 ευρώ οπότε ήταν καλύτερα να πάρουμε καινούργιο. Πήρα ένα ΗP 3 στην καλύτερη τιμή που βρήκα αλλά έπρεπε το σετάρουμε και να περάσουμε από το παλιό αρχεία, bookmarks. Κάτι για το οποίο ισχύει το αξίωμα «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν γ…έται».
Βρέθηκε λοιπόν ένα μαγαζί στην γειτονιά να το κάνει. Το Fast Repair στην Λεωφόρο Πεντέλης το οποίο με εντυπωσίασε για ένα λόγο. Συνδύαζε την ευρωπαϊκή ακρίβεια με τον ελληνικό τρόπο εξυπηρέτησης. Για να το κάνω λιανά στην Ευρώπη είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους αλλά εάν χρειαστεί το ελάχιστο περισσότερο είτε θα το χρεώσουν, είτε δεν θα το κάνουν. Οσο φτηνό και να είναι. Εχω αγοράσει στην Αγγλία το ’72 stereo των 200 λιρών, το οποίο δεν είχε μπρίζα και για να την βάλω μου χρεώσανε 20 πένες έξτρα. Οσο για την Ελλάδα μπορείς να έχεις πάει το μηχανάκι για να το τσεκάρει ο μάστορας για έναν ήχο που κάνει το DVD, να βρεθεί να ελέγχει το τροφοδοτικό, να μην κάνει τίποτα και να πληρώσεις τίποτα. Στο Fast Repair κάνανε ότι έπρεπε να κάνουν, το έκαναν δύο εργάσιμες ημέρες πριν τον χρόνο που είχαν πει, τσέκαραν το ποντίκι που είχαμε ξεχάσει να τους το πούμε και όλα τα ανωτέρω ανθρώπινα και όχι με την συμπεριφορά ιεροφάντη που δεν απαντάει για τα μυστήρια της τέχνης του.
Η πολιτική του Fast Repair εντάσσεται στην τάση των μικρών ελληνικών επιχειρήσεων να παρέχουν καλύτερες υπηρεσίες γνωρίζοντας ότι μόνο έτσι θα επιβιώσουν σε μια πιο ανταγωνιστική αγορά. Αντίθετα όμως με τις μικρές η κρίση έβλαψε τις μεγάλες επιχειρήσεις. Οι οποίες μειώνοντας το προσωπικό παρέχουν χειρότερη ποιότητα υπηρεσιών. Είτε η επιχείρηση λέγεται ΑΒ σούπερ μάρκετ στη Δουκίσσης Πλακεντίας τα μεσημέρια μπορείς να δεις έναν υπάλληλο να γίνεται Βέγγος προσπαθώντας να εξυπηρετήσει το counter στα σαλάμια και τα τυριά ταυτόχρονα, είτε ACS Courier Χαλανδρίου με μία υπάλληλο να πρέπει να βρει τα δέματα και να απαντάει στο τηλέφωνο.
Στην προσπάθεια μου να γίνω ο χειρότερος πιο καλοντυμένος παίκτης του τένις τις προάλλες είχα παραγγείλει κάτι ρούχα από την Αγγλία. Εφτασαν με την ACS Courier την περασμένη Πέμπτη. Δεν ήμουνα σπίτι και λόγω αργίας της 25ης είπα να τα παραλάβω Σάββατο. Στο χαρτάκι της ACS Courier ήταν γραμμένο ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Μετά από 10 λεπτά στο περίμενε αποφάσισα να πάω στο υποκατάστημα του Χαλανδρίου κοντά στην Εθνικής Αντιστάσεως. Μπροστά από τον πάγκο περίμενε ένας κύριος με μούσι. Πίσω από τον πάγκο ένα τηλέφωνο που κουδούνιζε σε χαμηλό volume. Μετά από τρία λεπτά εμφανίστηκε μια υπάλληλος που έδωσε ένα πακέτο στον κύριο. Εδωσα την ειδοποίηση του δικού μου και την ρώτησα «Το τηλέφωνο δεν το σηκώνετε ;». «Τα Σάββατα δεν υπάρχει δεύτερη κοπέλα και δεν προλαβαίνω». «Τότε γιατί δεν γράφουν στις ειδοποιήσεις τα Σάββατα δεν υπάρχει δεύτερη κοπέλα οπότε μην σπαταλάτε ένα 10λεπτο περιμένοντας ;». Η σωστή θα ήταν «επειδή πρέπει να δείχνουμε μούρη». Η κοπέλα δεν είχε χρόνο για απαντήσεις. Εφυγε προς την αποθήκη ενώ πίσω της το τηλέφωνο κουδούνιζε με τον επόμενο που περίμενε μάταια να του απαντήσουν.
