«Μέχρι πότε, ω Κατιλίνα θα καταχράσαι την υπομονή μας;»
Ο Μάκης είδε την Κυριακή την φιέστα στο Ταε Κβο Ντο και κάτι θυμήθηκε.
Βλέποντας την Κυριακή, στην επέτειο «Ένας χρόνος διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», το βίντεο έναρξης που προφανώς ενέκρινε ο Α. Τσιπρας και το οποίο επενδύει στο τυφλό μίσος, και ακούγοντας την ομιλία του η οποία στα βασικά της σημεία συνέχισε να επενδύει στον φθόνο μεταξύ των πολιτών, μου ήρθε αρκετές φορές στο μυαλό η φράση «Ο Tempora, O Mores!».
Και όσο κυλούσε η εκδήλωση μου ήρθε αναπόφευκτα στο μυαλό ο Κικέρωνας που έχει εκστομίσει αυτή τη φράση και όχι μόνο…
Πριν από δύo χιλιάδες χρόνια, στη ρωμαϊκή σύγκλητο στον ναό του Στάτορος Διός, ο Κικέρων φώναξε εντελώς αγανακτισμένος: «Μέχρι πότε, ω Κατιλίνα θα καταχράσαι την υπομονή μας;».
Ο Κατιλίνας ήταν ένας ανήθικος συνωμότης και ο Κικέρωνας τον κάλεσε να εγκαταλείψει τη Ρώμη.
Ο Κατιλίνας γνωρίζει ότι η συνομωσία του έχει μαθευτεί, αλλά με φοβερό θράσος παραμένει στη πόλη και μάλιστα πηγαίνει στη Σύγκλητο, και έτσι σε αυτή την ίδια συνεδρίαση είναι που ο Κικέρων αναφωνεί και το περίφημο «Ο Tempora, O Mores!». «Ω, Καιροί, Ω Ήθη!»
Στην ανθρώπινη ιστορία με τον ένα η τον άλλο τρόπο έχουν συμβεί τα πάντα και κάπου θα βρεθεί πάντα ένα παράδειγμα σχετικό με ο,τι συμβαίνει σήμερα. Κυρίως όμως, μας έχει αφήσει φράσεις και λέξεις που παραμένουν εντελώς ακριβείς μέσα στους αιώνες.
Ο Κικέρων υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ρήτορες στην ιστορία αλλά έχει ενδιαφέρον που σε αυτή την περίπτωση προτίμησε να χρησιμοποιήσει μια πολύ κοινή διατύπωση αυτή που θα μπορούσε να είχε ξεστομίσει μια μάνα που επιπλήττει το παιδί της. Με την τεράστια διαφορά ότι το εν λόγω παιδί της Ρώμης, ο Κατιλίνας, υπήρξε ένας νέος πολύ εμφανίσιμος άνδρας που όμως έγινε ένα πολύ κακό παράδειγμα ως άνθρωπος και ως πολιτικός.
Η ιστορία σχεδόν όλων των χωρών είναι γεμάτη από σπουδαία πνεύματα, φιλόσοφους, συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες, ανθρώπους που όχι μόνο εκπροσωπούν μια χώρα στους αιώνες αλλά καμιά φορά αντιπροσωπεύουν ό,τι καλύτερο έχει σκεφτεί, φανταστεί ή φτιάξει η ανθρωπότητα. Όμως καμία χώρα δεν έχει γλυτώσει ποτέ από μικρούς ή μεγάλους Κατιλίνες.
Ο σημερινός δικός μας Κατιλίνας δεν χρειάζεται να συνωμοτήσει για να καταλάβει την εξουσία γιατί είναι ήδη δική του.
Μετά από αρκετά πολύ κακά παραδείγματα πολιτικών που είχαμε μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, ήρθε στην εξουσία ένας νέος και ωραίος πολιτικός. Μέσα σε δώδεκα μήνες είναι τόσες πολλές οι φορές που ο ίδιος και πολλοί υπουργοί του μας έχει υποχρεώσει να σκεφτούμε ή να πούμε «Ω, Καιροί, Ω Ήθη!».
Τώρα πλέον είναι ολοφάνερο ότι το κύριο όπλο ήταν και είναι η ενσυνείδητη και προμελετημένη δημιουργία αντιπαλότητας ανάμεσα στους έλληνες πολίτες όχι με βάση έστω ταξικά κριτήρια αλλά με βάση τον φθόνο.
Έχοντας δει την απαξιωτική στάση του απέναντι στην αριστεία, και την επιβράβευση σε ότι είναι εναντίον του πνεύματος (για παράδειγμα πρώτη φορά έχουμε υπουργό παιδείας αιώνιο φοιτητή)…
Έχοντας δει την απαξιωτική στάση του απέναντι στους πραγματικούς ανθρώπους του πολιτισμού και την επιβράβευση σε όποιον ‘καλλιτέχνη’ λαϊκίζει υπέρ του…
Έχοντας δει τη διαρκή στοχοποίηση και τις προσωπικές, συνήθως χυδαίες, επιθέσεις σε όποιον διαφωνεί…
Έχοντας δει αυτά και πολλά άλλα σοβαρά σημάδια, και βλέποντας προχθές στην επέτειο ότι συνεχίζει να επενδύει στον φθόνο και το τυφλό μίσος νομίζω ότι πλέον είναι ορατός ο κίνδυνος να φτάσουμε στην πολύ κακή στιγμή για όλους όπου οι περισσότεροι θα του φωνάξουν αγανακτισμένοι «Μέχρι πότε, ω Κατιλίνα θα καταχράσαι την υπομονή μας;».
