Με εμπειρία στις εθνικές ομάδες νεανίδων και νέων γυναικών από το 2011, αρχικά ως βοηθός προπονητή, ο Στέφανος Λέανδρος οδήγησε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Βόλου και μιλά όλα όσα δεν θα ξεχάσει ποτέ από τη διοργάνωση, αλλά και για τις διεθνείς μας.

Τι είναι αυτό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Βόλου;
«Αυτό που θα μείνει ανεξίτηλο για πάντα στη μνήμη μου είναι ότι ήμασταν ομάδα με όλη την σημασία της λέξης. Ποτέ δεν δημιουργήθηκε η παραμικρή παρεξήγηση, κάτι που φυσικά δεν είναι σπάνιο να συμβεί σε μία ομάδα, στην οποία συνυπάρχουν τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες, οι οποίο καλούνται να συνεργαστούν υπό πίεση.

Επίσης θα μου μείνει ότι παίξαμε ωραίο πόλο και ήμασταν πολύ ανταγωνιστικοί. Είχαμε την καλύτερη επίθεση, τη δεύτερη καλύτερη άμυνα, τις τρεις καλύτερες σκόρερ και κορυφαία της διοργάνωσης την Έλενα Ξενάκη.

Τέλος, ολοκληρώσαμε αήττητοι στη διοργάνωση, χάνοντας το χρυσό μετάλλιο στα πέναλτι.
Χάρηκα αυτή τη διοργάνωση, γιατί παίξαμε πραγματικά ωραίο πόλο από πλευράς τακτικής. Ψαχνόμασταν και δοκιμάζαμε συνεχώς διαφορετικά πράγματα, ώστε να μην μπορούν να μας διαβάσουν οι άλλες ομάδες και τα κορίτσια ανταποκρίθηκαν σε όλες τις αλλαγές.

Ποιος ήταν πιο δύσκολο από τα τρία τελευταία ματς, τα οποία όλες οι κοπέλες τα χαρακτήρισαν τελικούς και που είχε μπει ο πήχης εξ' αρχής;
«Είναι γεγονός ότι παίξαμε τρεις τελικούς. Εκείνο όμως το ματς στο οποίο ένιωσα να πιέζεται περισσότερο ψυχολογικά η ομάδα αλλά και τα παιδιά μεμονωμένα, ήταν εκείνο κόντρα στις ΗΠΑ, για την πρόκριση στην 4άδα. Αυτό το ματς ξέραμε ότι θα μας επέτρεπε να διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο.

Σε ότι αφορά στο δεύτερο σκέλος, ποτέ δεν μου αρέσει να θέτω συγκεκριμένους στόχους πριν από μία διοργάνωση, γιατί δεν έχω εικόνα απο τις αντίπαλες ομάδες. Φέτος, είχαμε δει τις ΗΠΑ και την Ολλανδία και περιμέναμε ότι όλα θα κριθούν στο ματς χιαστί, το οποίο θα ήταν κόντρα είτε στις ΗΠΑ, είτε την Ισπανία, την οποία δεν είχαμε δει φέτος. Έτσι, δουλέψαμε πολύ σκληρά την τακτική μας και προετοιμαστήκαμε διαφορετικά ώστε να έχουμε ποικιλία στο παιχνίδι μας, ώστε να δυσκολέψουμε τον αντίπαλο.

Ήξερα ότι ήμασταν σε θέση να βρεθούμε στην 4άδα και το ήξεραν και οι παίκτριες γι αυτό και η ανακούφιση και η χαρά μετά από τη νίκη με τις ΗΠΑ ήταν μεγάλη».

Τι ξεχωριστό είχε αυτή η "φουρνιά" και κατάφερε να φτάσει τόσο ψηλά;
«Νομίζω η ποιότητα κάποιων παικτριών και οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς της ομάδας. Φυσικά, όπως είπα και νωρίτερα, βασικό συστατικό της επιτυχίας ήταν το καλό κλίμα, τα κορίτσια βρέθηκαν στο Βόλο απόλυτα προσηλωμένες στο στόχο τους, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα στην άκρη».

Από το 2011, βρίσκεσαι στο τιμόνι γυναικείων ομάδων, έχεις εντοπίσει διαφορές ανάμεσα στο να προπονείς γυναικεία και ανδρική ομάδα και θα ήθελες να προπονήσεις άνδρες;
«Εννοείται ότι θα ήθελα να προπονήσω άνδρες αν και σίγουρα είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, σε τεχνικό επίπεδο, σε επίπεδο δύναμης, ταχύτητας, αλλά και προσέγγυσης στην προπόνηση.

Νομίζω ότι οι άνδρες διασκεδάζουν πιο πολύ στην προπόνηση και φτιάχνονται με την σκληρή προπόνηση, ενώ οι γυναίκες γκρινιάζουν, όταν πας να τις πιέσεις παραπάνω.

Θα έλεγα ότι οι γυναίκες για να κάνουν προπόνηση πρέπει να είναι καλά, ενώ οι άνδρες κάνουν για να νιώσουν καλά. Η γυναίκα αν δεν είναι καλά είναι αλλού, ενώ ο άνδρας θα τα δώσει όλα για να εκτονωθεί».

Θέλω να μου πείτε τι ξεχωρίζεται σε καθεμιά από τις αθλήτριες της ομάδας;
«Δύσκολη ερώτηση... αλλά ας το προσπαθήσω!

Η Ελευθερία Πλευρίτου είναι πραγματική αρχηγός. Πρόκειται για ηγετική φυσιογνωμία και αθλήτρια με φοβερή στοχοπροσήλωση.

Η Ιωάννα Σταματοπούλου θα έλεγα ότι είναι μία παίκτρια που την κινητοποιει ο εγωισμός της. Έχει τεράστιες δυνατότητες και δεν επιτρέπει στον εαυτό της να πέφτει κάτω από κάποια στάνταρντ.

Η Ιωάννα Χυδηριώτη νομίζω ότι πρέπει να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό της. Όλοι την πιστεύουμε πρέπει να το κάνει και η ίδια. Υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της επιτυχίας, με τεράστια προσφορά τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Ακούραστη εργάτης, που πρέπει να κάνει το βήμα παραπάνω στο επίπεδο των γυναικών.

Η Νικόλ Ελευθεριάδου έχει πάρα πολλά προσόντα και με σκληρή δουλειά θα αναδείξει τα ηγετικά χαρακτηριστικά που διαθέτει.

Η Βάσω Πλευρίτου, επίσης έχει πάρα πολλές δυνατότητες και περιμένω να κοιτάξει βαθιά μέσα της, ώστε απελευθερώσει τον εαυτό της και να καταφέρει να αφήσει το δικό της παικτικό αποτύπωμα.

Η Έλενα Ξενάκη είναι μία παίκτρια με μεγάλη ποιότητα και ταυτόχρονα φοβερός χαρακτήρας. Αντράκι, πιστεύω ότι θα αφήσει το στίγμα της στο υψηλότερο επίπεδο παγκοσμίως.

Η Μαριαλέννα Σελετοπούλου διαθέτει πολύ καλό μυαλό, με εξαιρετική αντίληψη του παιχνιδιού και υψηλές οργανωτικές ικανότητες. Πρέπει όμως να δουλέψει περισσότερο τα ατομικά της τεχνικά χαρακτηριστικά.

Η Μαρία Πάτρα είναι φοβερό κορμί, δυνατή κοπέλα και προσφέρει πάρα πολλά πράγματα στην άμυνα. Από εκείνη θα ήθελα να βελτιώσει κάποια στοιχεία της στο επιθετικό κομμάτι. Εκείνο βέβαια που με κάνει να την παραδέχομαι είναι ότι είναι «σκυλί» στην προπόνηση.

Η Ελλη Πρωτοπαπά είναι μία χαρισματική αριστερόχειρας παίκτρια και οι αριστερόχειρες λείπουν πολύ από τις ελληνικές ομάδες. Προσπαθεί και διαβάζει πολύ καλά το παιχνίδι, είναι δεινή εκτελεστής και μένει να δουλέψει κάποια στοιχεία στο αμυντικό της παιχνίδι. Μου αρέσει γιατί διαθέτει δυνατή προσωπικότητα και δεν φοβάται να πάρει την μπάλα όταν «καίει».

Η Ιφιγένεια Μαυρωτά είναι ένα ακόμη παιδί με φοβερά σωματικά προσόντα και με θέληση να βελτιωθεί. Θα ήθελα να δουλεύει πιο στοχευμένα στη προπόνηση της.

Η Σταυρούλα Δουρέκα, παρότι είναι μικρόσωμη είναι φοβερό μυαλο με πολύ καλές τοποθετήσεις στο τέρμα.

Η Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη είναι η νεαρότερη παίκτρια της εθνικής γεννηθείσα το 2001. Πρόκειται για μεγάλο ταλέντο, το οποίο με πολλή δουλειά έχει όλα τα φόντα για να γίνει πρωταγωνίστρια.

Τέλος, και η Κάτια Μιχαηλίδου ήταν επίσης από τις ρούκι της διοργάνωσης. Έχει όλο το μέλλον μπροστά της και με σκληρή δουλειά μπορεί να πετύχει τους στόχους της».