Οbrigado Brazil!

Πάντα οι αποχαιρετισμοί έχουν τη γεύση πίκρας. Οταν αφήνεις κάτι όμορφο, οι σταγόνες μελαγχολίας μεγαλώνουν μέσα και τελικά γίνονται καταρράκτης που παρασύρει όσες όμορφες στιγμές έζησες.

Στιγμές σαν τα έξι δικά μας Ολυμπιακά μετάλλια, μία τεράστια συγκομιδή εν μέσω πολών προβλημάτων, μετάλλια που όπως είχα γράψει συγκρίνονται μόνο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα!
Και δεν ήταν μόνο οι στιγμές του βάθρου, καθώς υπήρχαν και προσπάθειες αθλητών μας, που έδωσαν τα πάντα, αλλά η ιστορία δεν θα τους καταγράψει ως Ολυμπιονίκες, όπως η Νικολαϊδου και η Ασουμανάκη στην κωπηλασία, τα υπόλοιπα δύο πληρώματα στο ίδιο άθλημα με την 6η και 8η θέση, η πορεία της Εθνικής ομάδας πόλο στον όμιλο, για την οποία πιστεύω ακόμα ότι θα μπορούσε να μπει στα ημιτελικά, η προσπάθεια των υπέροχων κοριτσιών της συγχρονισμένης που έφτασαν στη 10η θέση, οι προκρίσεις στα ημιτελικά του Βαζαίου και του Γκολομέεφ στην κολύμβηση, η μικροσκοπική αλλά τόσο χαριτωμένη Αλεξία Παππά στα 5.000 μέτρα με το νέο πανελλήνιο ρεκόρ, ο Βύρωνας Κοκκαλάνης που κατετάγη 5ος και θα μπορούσε να φτάσει και ψηλότερα, αλλά και ο έξοχος Γκιώνης που βρήκε μπροστά του τον Ιάπωνα, αργότερα χάλκινο Ολυμπιονίκη και δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Μία σπουδαία ελληνική ομάδα που απέδειξε στους πάντες, ότι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός δικαιούται και αξίζει μεγαλύτερης προσοχής και στήριξης.

Εκτός από τους αγώνες των Ελλήνων, κατάφερα να πάρω και μία σημαντική γεύση και από άλλα αγωνίσματα με τους κορυφαίους αθλητές του κόσμου να προσφέρουν αλησμόνητες παραστάσεις. Συγκινήθηκα και χειροκρότησα, με όλη μου τη δύναμη, στο «αντίο» του Μάικλ Φελπς με το χρυσό στη σκυταλοδρομία, έφαγα τα νύχια μου από την αγωνία στον απίστευτο ημιτελικό του τένις με τον Ντελ Πότρο να νικά τον Ναδάλ στο τάι μπρέικ, είδα τη Σερβία να κοντράρει στα ίσια τις Ηνωμένες Πολιτείες στα προκριματικά, με τον Μπογκνάντοβιτς να χάνει το τρίποντο στο τέλος, αλλά να αποδεικνύει ότι αυτή η ομάδα δεν ήταν ανίκητη. Ημουν και στο Μαρακανά, στον τελικό της Βραζιλίας με την Γερμανία, βιώνοντας το απίστευτο κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι Βραζιλιάνοι που πιστεύω ότι όμοιο του δεν θα ξαναζήσω στη ζωή μου.

Αυτές είναι οι στιγμές που ξεχώρισα, παρότι είδα και άλλα πολλά και σπουδαία, όπως τα δύο από τα τρία χρυσά του Γιουσέιν Μπολτ, το εξωπραγματικό ρεκόρ στα 400 μέτρα του Νοτιοαφρικανού Φαν Νίεκερκ, τον τελευταίο αγώνα με την Αργεντινή του σπουδαίου Τζινόμπιλι αλλά και τον τελικό του μπιτς βόλεϊ, όπου οι Γερμανίδες έριξαν νοκ - άουτ τις Βραζιλιάνες. Ηθελα να πάω και σε άλλα, αλλά που να προλάβεις ότι βρίσκονται σε εξέλιξη την ίδια στιγμή 10 ή και 15 αθλήματα.

Οσον αφορά στη διοργάνωση, το Ρίο δεν θα μείνει στην ιστορία για τους επιτυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργάνωσε. Τα προβλήματα που ήταν πολλά, μπορεί να μην τα βίωσε ο κόσμος που παρακολουθούσε μέσα από την τηλεόραση, αλλά όσοι ήταν εδώ τα έζησαν με το παραπάνω. Τα αντιλήφθηκε φυσικά και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, η οποία επειδή δεν μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση, έριξε όλο το βάρος στην εξυπηρέτηση του NBC και των άλλων μεγάλων δικτύων που κάλυπταν τους Ολυμπιακούς, προκειμένου τουλάχιστον η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω να είναι η καλύτερη δυνατή.
Το λάθος άλλωστε το έκανε η ΔΟΕ που έδωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μία χώρα που η οικονομία της άρχισε να πηγαίνει κατά διαόλου, από την εποχή κιόλας της ανάθεσης, το 2009 και όχι οι Βραζιλιάνοι διοργανωτές που όσο μπορούσαν, προσπάθησαν για το καλυτερο!

Εκτός από τους αγώνες έζησα και το Ρίο ντε Ζανέιρο, μια πόλη με όμορφα και άσχημα μέρη, αλλά και με τεράστιες αντιθέσεις μεταξύ πλουσίων και φτωχών, που ομολογώ ότι με ενόχλησαν. Ειλικρινά στενοχωριόμουν όταν έβλεπα τους άστεγους να γεμίζουν τους δρόμους πίσω από την πολυτελή και τουριστική Copacabana, την ίδια στιγμή που τα εκατομμύρια έπεφταν βροχή για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Επισκέφτηκα μία φαβέλα, όπου κανείς δεν ενδιαφερόταν εάν γίνονταν Αγώνες στην πόλη τους, πήγα και σε μία άλλη φαβέλα που ξεριζώθηκε λίγες ημέρες πριν από τους Ολυμπιακούς.
Δυστυχώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο έγιναν για λίγους Βραζιλιάνους και όχι για την πλειοψηφία του κοινού, γι' αυτό και οι ίδιοι οι πολίτες δεν τους αγκάλιασαν με θέρμη με αποτέλεσμα τα γήπεδα να είναι άδεια! Το Ολυμπιακό Πάρκο και το Ολυμπιακό Χωριό κατασκευάστηκαν στην ούτως ή άλλως πολυτελέστατη περιοχή της Barra, τονίζοντας ακόμα περισσότερο στις αντιθέσεις πλουσίων και φτωχών. Πολύ φοβάμαι, ότι οι πληγές που άνοιξε η διοργάνωση στη χώρα, θα κάνουν καιρό να κλείσουν...

Αυτό, όμως, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι το χαμόγελο, την καλοσύνη και τη χαρούμενη διάθεση αυτών των ανθρώπων. Οι Βραζιλιάνοι, ότι και να συμβαίνει δεν ξεχνούν ποτέ την ευχάριστη πλευρά της ζωής, είτε πηγαίνοντας μία βόλτα στις παραλίες, είτε κάνοντας αθλητισμό, είτε όταν μαζεύονται παρέα για να πιουν μία μπύρα!
Οbrigado (ευχαριστώ) Brazil!