Αχ Αννούλα του χιονιά...

Και ξαφνικά κοντεύει να γίνει μέγιστο εθνικό ζήτημα και να κατηγορηθούν άνθρωποι για εσχάτη προδοσία, επειδή αυτό το (όπως φαίνεται στην πρώτη του επαφή με τον πολύ κόσμο) υπέροχο κορίτσι, η Αννα Κορακάκη, δεν είχε ή δεν θα έχει, ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο για να κάνει προπόνηση στην σκοποβολή.

Πραγματικά δεν υπάρχει σωτηρία σε αυτή τη χώρα, όπου το Νο1 χαρακτηριστικό μας δεν είναι πλέον η φιλοξενία, αλλά η υποκρισία. Σε μία χώρα που φοβάσαι κάθε μέρα ότι θα πεθάνεις στο δρόμο μετά από ένα απλό τροχαίο γιατί δεν θα έρθει ασθενοφόρο να σε μαζέψει, που τρέμεις στην ιδέα ότι θα αρρωστήσει η μάνα σου ή το παιδί σου και θα ντρέπεσαι για το νοσοκομείο που θα την πας και το ράντσο που θα τους πετάξουν, σε μία χώρα που η παιδεία έχει πάψει να είναι δωρεάν αγαθό προ πολλού και οι σπουδές τείνουν να εξελιχθούν σε προνόμιο για λίγους, το μέγα θέμα είναι γιατί δεν έχουμε προπονητικό κέντρο – σκοπευτήριο για την Αννα;;;

Στην ίδια ακριβώς “πουτάνα” χώρα που αν είχαμε φτιάξει σύγχρονο προπονητικό κέντρο σκοποβολής για την Αννα, αν τις είχαμε προσφέρει όλες τις ανέσεις, αν η προετοιμασία της στο εξωτερικό μας είχε κοστίσει μερικές χιλιάδες ευρώ, τότε σήμερα θα είχαμε ακυρώσει το μετάλλιο της και την υπέροχη προσπάθειά της γράφοντας “αντε μωρέ με το καλομαθημένο που έχουν ξοδευτεί χιλιάδες ευρώ από το κράτος για να πηγαίνει να ρίχνει με το πιστολάκι της...”.

Ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός αυτού του τύπου και αυτών των αγωνισμάτων ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ πάντα ένας μοναχικός δρόμος που τον ακολουθούν χιλιάδες παιδιά σαν την Αννα και κάποια στιγμή, κάποιο από αυτά φτάνει στην απόλυτη δικαίωση. Σήμερα η Αννα είναι υπερήφανη, πραγματικά υπερήφανη, γιατί ότι κατάφερε, ότι πέτυχε, το πέτυχε μόνη της, μαζί με τους δικούς της ανθρώπους. Τον πατέρα της, την οικογένειά της, όλους όσοι την στήριξαν και την πίστεψαν. Είναι περήφανη για την παράγκα στην οποία προπονούνταν, για τις θυσίες που έκανε, αφιερώνοντας ώρες από την προσωπική ζωή της στα 20 χρόνια της για να φτάσει εδώ που έφτασε. Δεν ξέρω αν εκτός από την δόξα τώρα θα έρθουν και κάποια λεφτά, αλλά ένα παιδί που αφιερώνει την ζωή του στην σκοποβολή λογικά δεν το κάνει για τα λεφτά, δεν το κάνει γιατί περιμένει από την πολιτεία ή την ομοσπονδία (ας γελάσω) τίποτα.

Δεν το κάνει για όλους τους τσαρλατάνους τους πολιτικούς που σπεύδουν να φωτογραφηθούν μαζί της και να πάρουν λίγη από την λάμψη της. Το κάνει γιατί αυτό επέλεξε να κάνει ως στάση ζωής. Και λογικά δύσκολα θα την επηρεάσουν και θα την... χαλάσουν και οι δεκάδες τσαρλατάνοι (όχι όλοι ασφαλώς) δημοσιογράφοι που θα σπεύσουν να ανακαλύψουν τώρα και κατόπιν εορτής την ταλαιπωρία, τις δυσκολίες, τα... σκάνδαλα με την ομοσπονδία, τις καταγγελίες των συγγενών για την αδιαφορία της πολιτείας, του Δήμου, της κοινότητας και δεν ξέρω κι' εγώ ποιου άλλου.

Η Αννα Κορακάκη έφτασε σε αυτό το χρυσό με τον δικό της κόπο, την δική της προσπάθεια, την δική της αφοσίωση σε αυτό που έκανε, την δική της πίστη. Με την βοήθεια των δικών της ανθρώπων. Και αυτό το χρυσό κάνει υπερήφανους πάνω απ' όλους την ίδια για τον εαυτό της, τους δικούς της ανθρώπους για το καμάρι τους και μετά, πολύ μετά, οποιονδήποτε άλλον. Η Ελλάδα χρειάζεται νέα κορίτσια - σύμβολα σαν την Αννα και την δική της προσπάθεια, αλλά δεν χρειάζεται πανηγύρια και... υπερηφάνιες και δάκρυα χαράς και συγκίνησης για ένα κορίτσι που σημαδεύει καλά με το όπλο. Και ασφαλώς, αυτό το τελευταίο, δεν το γράφω υποτιμητικά. Το γράφω κυνικά για να συνεννοηθούμε όλοι εμείς οι υποκριτές που δεν είχαμε ιδέα για ένα κορίτσι που εκτός όλων των άλλων ήταν εδώ και καιρό Παγκόσμια Πρωταθλήτρια...