Οι Λιθουανοί συμμετείχαν για πρώτη φορά στο Ολυμπιακό Τουρνουά του μπάσκετ στη Βαρκελώνη το 1992 και από τότε μόνο στο Λονδίνο το 2012 δεν διεκδίκησαν ένα μετάλλιο. Είχαν τερματίσει όγδοοι κάτι που οδήγησε στην αντικατάσταση του Κεσούστις Κεμζούρα από τον Γιόνας Καζλάουσκας.

Ο Κάζλα τότε μόλις είχε φύγει από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας έχοντας χρεωθεί την ήττα από τον Ολυμπιακό στον τελικό της Euroleague στην Κωνσταντινούπολη και είχε ακούσει τα μύρια όσα γιατί οι Ρώσοι είχαν χάσει το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης μέσα από τα χέρια τους.

Έχασε ένα παιχνίδι που δεν χανόταν αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο άνθρωπος είχε ξεχάσει το μπάσκετ. Υπό τις οδηγίες του η εθνική ομάδα της χώρας του από τότε που την ανέλαβε δεν έχει μείνει εκτός τετράδας σε καμία διοργάνωση. Ήταν δεύτερη στα Ευρωμπάσκετ του 2013 και του 2015 και τέταρτη στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Όλα αυτά χωρίς ο 61χρονος τεχνικός να έχει στη διάθεση του τόσο μεγάλους αστέρες σαν αυτούς που διάθετε παλιότερα η Λιθουανία.

Το '92 στη Βαρκελώνη και το '96 στην Ατλάντα οι Λιθουανοί είχαν πάρει το χάλκινο μετάλλιο (ενδιάμεσα είχαν πάρει το ασημένιο στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το '95) με την θρυλική τετράδα που συνέθεταν οι Αρβίντας Σαμπόνις, Σαρούνας Μαρτσιουλιόνις, Αρτούρας Καρνισόβας και Ρίμας Κουρτινάιτις, ενώ το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο είχαν τερματίσει τέταρτοι οδηγούμενοι από μια εξαιρετικά ταλαντούχα γενιά που περιελάμβανε ονόματα όπως αυτά του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, του Ραμούνας Σισκάουσκας, του Αρβίντας Ματσιγιάουσκας και των αδερφών Λαβρίνοβιτς η οποία το 2003 στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας τους είχε φέρει στην κορυφή της Ευρώπης.

Όσο για το 2000 στο Σίδνεϊ είχαν πάρει ξανά το χάλκινο μετάλλιο με «συνταγή» Καζλάουσκας, που καθόταν και τότε στον πάγκο τους. Με εξαίρεση τον Γιασικεβίτσιους που βρισκόταν ακόμα στα πρώτα του βήματα και τον Σαούλιους Στομπέργκας που αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε αυτές τις δύο πολύ μεγάλες φουρνιές του λιθουανικού μπάσκετ οι υπόλοιποι παίκτες που είχε στη διάθεση του ήταν ρολίστες, αφού ο Σισκάουσκας δεν είχε ξεπεταχτεί ακόμα.

Τα τρία τελευταία χρόνια που είναι και πάλι ομοσπονδιακός τεχνικός το μεγαλύτερο όνομα που υπάρχει στη 12άδα της Λιθουανίας είναι ο Γιόνας Βαλαντσιούνας που κι αυτός δεν μπορεί να πει κανείς πως βρίσκεται στο επίπεδο των παλιότερων αστέρων της. Κι όμως ο Καζλάουσκας με παίκτες όπως ο Μάντας Καλνιέντις, ο Γιόνας Ματσιούλις, ο Μιντάουγκας Κουζμίνσκας, ο Ρενάλντας Σεϊμπούτις, ο Ντονάτας Μοτιεγιούνας και ο Ρομπέρτας Γιαβτόκας έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα σύνολο που παίζει πολύ ωραίο μπάσκετ, βασίζεται στις αρχές της λιθουανικής σχολής και έχει επιτυχίες.

Στο Ρίο με εξαίρεση τις ΗΠΑ και την Ισπανία η Λιθουανία με αυτά που έχει δείξει την προηγούμενη τριετία στο παρκέ δεν έχει να φοβηθεί κανέναν άλλο αντίπαλο. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου μαζί με την Αργεντινή, τη Σερβία και τη Γαλλία θα είναι οι ομάδες που θα παλέψουν για δύο θέσεις στην τετράδα και παρότι οι άλλες τρεις βάσει δυναμικότητες φαίνεται να έχουν περισσότερες πιθανότητες κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει πως ο Γιόνας Καζλάουσκας και οι παίκτες του δεν θα είναι έτοιμοι να ξεπεράσουν και πάλι κάθε προσδοκία.