Όλα ξεκινάνε από εκεί!

Ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για την εξήγηση των γενικά πολύ καλών αποτελεσμάτων της εθνικής ομάδας σε υψηλό επίπεδο τα τελευταία χρόνια. Μίας εθνικής ομάδας που ενώ είναι κατώτερη από πολλές άλλες ομάδες και παίζει πολύ λιγότερο ποιοτικό ποδόσφαιρο από πολλές άλλες, τα καταφέρνει καλύτερα από αυτές!

Διότι μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Πάρτε για παράδειγμα το χθεσινό παιχνίδι. Τι σχέση έχει η κλάση της Ρωσίας με την κλάση της εθνικής μας; Οι Ρώσοι ήταν πολύ καλύτεροι. Εδώ αυτοί βολεύονταν και με ισοπαλία, αλλά εμείς κάναμε άμυνα μετά το 10λεπτο κι αυτοί επίθεση. Οι τελικές προσπάθειες ήταν 25-5!!! Και η κατοχή της μπάλας 62-38…

Η εξήγηση λοιπόν είναι απλή: το 2004! Η κατάκτηση του ΓΙΟΥΡΟ στην Πορτογαλία μπορεί να μην ανέβασε το επίπεδο της εθνικής μας στο ποδόσφαιρο που παίζει, αλλά της έδωσε κάτι άλλο εξίσου σημαντικό-και ενίοτε κι ακόμη πιο σημαντικό. Της έφτιαξε χαρακτήρα. Της έπλασε προσωπικότητα. Η εθνική με το 2004 πέρασε σε άλλο επίπεδο. Όχι από πλευράς μπάλας, αλλά από πλευράς δυναμικής. Δεν είναι πια η Ελλαδίτσα, που επί δεκαετίες είχε πάει μία φορά σε τελική φάση ΓΙΟΥΡΟ και είχε πανηγυρίσει επειδή απλά είχε βάλει ένα γκολ ο Αναστόπουλος το 1980 στην Ιταλία. Ούτε η Ελλαδίτσα, που πήγε μία φορά στο Μουντιάλ και δεν σταματούσε να μετράει γκολ.

Πλέον η Ελλάδα μετέχει σε κάθε τελική φάση του ΓΙΟΥΡΟ (και το 2008 και το 2012) και μάλιστα τώρα πέρασε κι από τη φάση των ομίλων. Και πάει και στο Μουντιάλ του 2010. Κι είναι πάντα αξιοπρεπής. Τη δε μοναδική φορά που δεν πήγε στα τελικά, στο Παγκόσμιο κύπελλο του 2006, αποκλείστηκε στα προκριματικά στο τέλος, σε εκείνη την ήττα στη Δανία. Η εθνική μας πιά έχει χαρακτήρα σημαντικής ομάδας!

Βεβαίως στον πιο καθοριστικό αγώνα, τον χθεσινό, η εθνική μας ήταν τυχερή-ακόμη κι εκεί θύμισε 2004! Φαρμάκι έσταζαν τα σουτ του Κερζάκοφ στο 13, του Ζιρκόφ στο 40 και του Ντενίσοφ στο 56. Όπως και η κεφαλιά του Ντζαγκόεφ στο 83. Σφύριζε η μπάλα και έφευγε ελάχιστα άουτ, με εξουδετερωμένο τον (παρεμπιπτόντως πολύ σταθερό) Σηφάκη-όπως συνέβαινε και στα γήπεδα της Πορτογαλίας με το Νικοπολίδη…

Όμως, ακόμη και την τύχη σου πρέπει να την κυνηγήσεις. Και οι διεθνείς μας την κυνήγησαν. Δεν ήρθε μόνη της. Ήταν σκυλιά ανήμερα οι παίκτες μας. Θέριζαν τα τάκλιν τους-εδώ ένα έκανε ο Κυριάκος πάνω στον…Μανιάτη! Κι από ψυχή, άλλο τίποτα.

Όντως, είχε ρέντα η Ελλάδα σε κρίσιμες στιγμές. Ακόμη και στο μοναδικό γκολ του αγώνα, που μπήκε σε εντελώς ανύποπτη στιγμή. Όχι μόνο κόντρα στη ροή του αγώνα, αφού οι Ρώσοι ήταν συνεχώς στην επίθεση από το 10, αλλά και σε χρονική συγκυρία του ματς που δεν 'έδειχνε' όχι γκολ, αλλά ούτε καν φάση. Εδώ ο σκηνοθέτης έδειχνε την ξανθιά «ελληνίδα θεά» στην εξέδρα και στο τσακ έπιασε τη φάση. Αλλά που να «δει» φάση. Ένα αράουτ ήταν κι ένα απίστευτα κακό διώξιμο-πάσα του Ρώσου αμυντικού στον Καραγκούνη!

Ένας Καραγκούνης που πράγματι πήρε εκδίκηση για το χαμένο πέναλτι με την Πολωνία. Με την πλάκα να είναι ότι και το πέναλτι να είχε μπει και να κερδίζαμε τότε, έτσι όπως ήρθαν τα υπόλοιπα αποτελέσματα, πάλι δεύτεροι θα ερχόμασταν κι άρα τους Γερμανούς πάλι δεν θα τους αποφεύγαμε! Γιατί θα είχαμε ισοβαθμία με τους Τσέχους στην πρώτη θέση και θα πηγαίναμε δεύτεροι, αφού είχαμε ήττα στο μεταξύ μας παιχνίδι…

Κι ένας Καραγκούνης, που από ήρωας με το γκολ και με το πέναλτι που θα έπρεπε να πάρει (τέτοιες φάσεις, εννιά στις δέκα δίνονται πέναλτι, αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι ο Κάρα έχει βγάλει όνομα και στην Ευρώπη με τις «εύκολες» βουτιές του), θα γίνονταν μοιραίος, εάν ο Σουηδός ρέφερι του έβγαζε την κόκκινη-δεύτερη κίτρινη, που έπρεπε να του βγάλει 30 λεπτά πριν τη λήξη….

Επαναλαμβάνω ωστόσο ότι τη ρέντα σου την κυνηγάς κι εσύ ο ίδιος. Κι η Ελλάδα την κυνήγησε αυτή τη φορά μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Άλλωστε, είχε κι αυτή την ευκαιρία να προηγηθεί στο 10λεπτο, αλλά και να κάνει το 2-0 είτε στο δοκάρι του Τζαβέλλα, είτε στο πέναλτι του Καραγκούνη, είτε στην «ποδιά» του Τοροσίδη που έπρεπε να δώσει στον αμαρκάριστο Σαμαρά κι όχι στον Γκέκα.

Και νομίζω ότι έχει μεγάλη σημασία ότι για πρώτη φορά στη διοργάνωση πήραμε εμείς κεφάλι στο σκορ και δεν κυνηγάγαμε τον αντίπαλο. Έτσι μας ταιριάζει καλύτερα…

ΑΣΧΕΤΟ:Για τον αναγνώστη «Στελιος Σιωμος»: έκοψα μία παράγραφο μηνύματός του, επειδή και δίκιο να είχε, ήταν μηνύσιμο. Ο ίδιος καταλαβαίνει.