Οι Αγώνες του Μονάχου διεξήχθησαν σε μία τεταμένη εποχή. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ δεν είχε τελειώσει, ο Ψυχρός πόλεμος ήταν στο φόρτε του και στη Μέση Ανατολή η ένταση χτυπούσε κόκκινο. Από εκεί τελικά θα ξεκινούσε η χειρότερη τραγωδία όλων των εποχών για το Ολυμπιακό κίνημα. Συνέβη στις 5 Σεπτέμβρη από το παρακλάδι της παλαιστινιακής PLO, Μαύρος Σεπτέμβρης, απ' όπου και πήρε το όνομα της η «Σφαγή του Μονάχου»!

Οκτώ οπλισμένοι με αυτόματα Παλαιστίνιοι εισέβαλαν στο ολυμπιακό χωριό και έπιασαν ομήρους τους εξής Ισραηλινούς: Αρχικά έξι προπονητές και συνοδούς και εν συνεχεία τους αθλητές της άρσης βαρών και της πάλης, Ελιέζερ Χάλφιν, Γιόζεφ Ρομάνο, Μαρκ Σλάβιν, Νταβίντ Μπέργκερ, Ζέεβ Φρίντμαν, σκοτώνοντας επί τόπου τον Ρομάνο και έναν προπονητή τον Μοσέ Γουάινμπεργκ.

Οι Παλαιστίνιοι αξίωναν για να αφήσουν ελεύθερους τους ομήρους, την απελευθέρωση 231 συμπατριωτών τους από τις φυλακές του Ισραήλ, αλλά και των μελών των Γερμανικών Ερυθρών Ταξιαρχιών που επίσης ήταν φυλακισμένοι. Έπειτα από πολύωρες διαπραγματεύσεις, οι τρομοκράτες αρνήθηκαν να υποχωρήσουν στα αιτήματά τους και το Ισραήλ δεν αποδεχόταν την απελευθέρωση των κρατουμένων. Τελικά συμφωνήθηκε το βράδυ, οι Παλαιστίνιοι και οι όμηροι τους να ταξίδευαν σε ένα κοντινό στρατιωτικό αεροδρόμιο, όπου θα αποβιβάζονταν σε ελικόπτερα και θα εγκατέλειπαν τη Γερμανία.

Η επιχείρηση απελευθέρωσης που οργάνωσε η γερμανική αστυνομία, ωστόσο, είχε τραγική κατάληξη: 9 Ισραηλινοί σκοτώθηκαν, 6 από τους 8 τρομοκράτες και 2 αστυνομικοί. Οι ζωντανές εικόνες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου έκαναν το γύρω του κόσμου, προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα σε Δύση και Ανατολή.

Η ΔΟΕ αποφάσισε να αναβάλει κατά μία ημέρα την έναρξη των Αγώνων και όχι να τους ακυρώσει, κάτι που προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα στην κοινή γνώμη. Η ιστορία είχε και συνέχεια, η οποία αποτυπώθηκε με εξαιρετικό τρόπο στην οσκαρική ταινία «Μόναχο».