Against modern World Cup

Η παρελθοντολαγνεία είναι μία συνήθης νοητική αναστάτωση σε όσους μεγαλώνουν. Ισχύει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και η μπαλίτσα έχει εξέχουσα θέση στην παρουσίαση του ειδικού προβλήματος, το οποίο χτυπάει όσους μετρούν από 7-8 Μουντιάλ και πάνω. Αυτό το Φαινόμενο εν μέρει θα ξεδιπλωθεί και σε αυτό το κείμενο, το οποίο σχεδόν βασίζεται στο κάθε... τέσσερα χρόνια πριν και καλύτερα.

Σίγουρα δεν είναι για να τα ισοπεδώνουμε όλα. Από τη στιγμή και μόνο που παίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο, ήμαστε αυθόρμητα ευτυχισμένοι. Οι ενδορφίνες, οι εκκρίσεις τις ευτυχίας και η σεροτονίνη, παράγουν υποσυνείδητα κάτι ανεξήγητο για όσους δεν αντιλαμβάνονται τούτο το ειδικό mood.

Αναμφίβολα κάθε διοργάνωση είναι διαφορετική, αλλά στα γήπεδα της Ρωσίας υπάρχει μία πρωτόγνωρη αίσθηση, η οποία γέρνει ξεκάθαρα προς το αρνητικό. Με εξαίρεση την Ισπανία, καμία άλλη χώρα δεν παίζει κάτι συγκεκριμένο. Ακόμα και στη Γερμανία της πρεμιέρας κυριάρχησε η αναρχία. Η διακριτή λειτουργία των ποδοσφαιρικών Σχολών όπως τις γνωρίζαμε, έχει χαθεί οριστικά και δεν χρειάζεται περισσότερο από την ολοκλήρωση της πρώτης αγωνιστικής, για να βγει το πόρισμα.

Σε αυτό το Μουντιάλ όμως υπάρχει κάτι σχετικό με το παραπάνω συμπέρασμα και ακόμα πιο αρνητικό. Είναι που το παιχνίδι μοιάζει να έχει βγει από τον επεξεργαστή του διάσημου «Deep Blue». Σαν ένα πρόγραμμα σχεδιασμένο, όπως εκείνο που το 1997 νίκησε τον μύθο του σκακιού, Γκασπάροβ. Μόνο που όπως συμβαίνει σε κάθε επεξεργασία, η συνέπεια είναι να χάνεται η μαγεία. Το VAR είναι σωστό να υπάρχει. Φέρνει την ισορροπία, την τιμιότητα, εξαλείφει την αδικία.

Μαζί του όμως έχουν εμφανιστεί στη Ρωσία και ορισμένες παρενέργειες. Σχεδόν τα 2/3 των γκολ που έχουν σημειωθεί, προέρχονται από στημένες φάσεις. Το ποσοστό είναι μυθικά αρνητικό για όσους αγαπούν το ρυθμό στους αγώνες. Τα πέναλτι οδεύουν στο να είναι τα περισσότερα που είχαμε ποτέ σε Μουντιάλ, ενώ το μεγάλο πλήγμα βρίσκεται στην απουσία συνδυασμών και του ελάχιστου δείγματος για jogo bonito.

Για πολλούς η ταχύτητα, η δύναμη, η άμυνα με κάθε κόστος, η διαχείριση του αποτελέσματος, είναι η ουσία του ποδοσφαίρου. Για όλους τους άλλους όμως που δεν βλέπουν το άθλημα ως ποδόσφαιρο, μα ακόμα ως παιχνίδι, το κενό ήδη μοιάζει μεγαλύτερο από ποτέ. Αναζητούν με το σταγονόμετρο μία ωραία ατομική ενέργεια, ένα τριγωνάκι. Και υπάρχει και ακόμα μεγαλύτερο κακό. Μαζί με το θέαμα, πλέον έχουμε χάσει και τη Latin αλητεία. Για κάθε κομμένη χαίτη που δεν ανεμίζει πια, μετρούμε και ένα σκληρό τάκλιν λιγότερο.

Που στο καλό πήγαν όλοι οι μάγοι ντριμπλέρ του κόσμου; Μία επέλαση σας παρακαλούμε. Μία μόνο. Και που διάολο εξαφανίστηκαν όλες εκείνες οι σκληρές μούρες των Ουρουγουανών; Πόσο αδιάφοροι έγιναν, παίζοντας χωρίς έναν Αρέβαλο ανάμεσά τους...

Follow me: @jorgekaraman