Το χρυσάφι δεν πουλάει

«Δεν έχουμε τι να πουλήσουμε», μου έλεγε, μελαγχολικός, άνθρωπος με πολυετή θητεία στο χώρο του αθλητικού Τύπου.

«Δεν φταίει μόνο η οικονομική κρίση και το ίντερνετ και το ραδιόφωνο για τη βουτιά των εντύπων. Είναι και η παρακμή του ίδιου του αντικειμένου. Κοίταξε γύρω σου και πες μου τι μπορεί να πλασάρει μία σοβαρή αθλητική εφημερίδα χωρίς να την πάρουν στο ψιλό. Για Ελλάδα μιλάμε».

Αυτό το τελευταίο είναι που κάνει τη διαφορά. Για Ελλάδα μιλάμε…

Το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα παραμένει άντρο διαφθοράς και της παρακμής, παρά τις (τζούφιες) επιχειρήσεις αρετής του προηγούμενου καλοκαιριού. Χρειάζεται έρευνα με το φανάρι του Διογένη για να βρεις αγώνα που δεν μυρίζει στημένο τις τελευταίες –και όχι μόνο- αγωνιστικές. Οι χούλιγκανς οργιάζουν ανεξέλεγκτοι, το θέαμα γίνεται όλο και χειρότερο, οι εξέδρες παραμένουν άδειες, οι ομάδες βρίσκονται (ακόμα και οι ισχυρές) στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, το θέατρο σκιών ωχριά μπροστά στα καραγκιοζιλίκια.

Το πρωτάθλημα του μπάσκετ ζωντανεύει μόνο όταν βρίσκονται αντιμέτωποι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Οι υπόλοιποι φυτοζωούν ή κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με πρώτους και χειρότερους τους ξεπεσμένους γίγαντες της Θεσσαλονίκης. Η επαρχία έχει σφυγμό, αλλά δεν μπορεί να συντηρήσει μόνη της το ενδιαφέρον.

Το εκτός συνόρων μπάσκετ αντιμετωπίζει άλλου είδους πρόβλημα. Η πληθώρα των επιτυχιών προκάλεσε κορεσμό και έκανε τους ευρωπαϊκούς θριάμβους των ομάδων μας να μοιάζουν με ρουτίνα. Το ενδιαφέρον κορυφώνεται μόνο όταν πλησιάζουν ημέρες φάιναλ-φορ. Οποιος θυμάται τον πανζουρλισμό του 1988, του 1993, του 1994, του 1996, του 1997 καταλαβαίνει τη διαφορά.

Το ποδόσφαιρό μας, στο μεταξύ, σπανίως βγαίνει στην Ευρώπη με κοντομάνικα. Οι πορείες των ομάδων μας ολοκληρώνονται κατά κανόνα πριν τα Χριστούγεννα. Ή τον Ιανουάριο, μετά πολλών επαίνων.

Στα ατομικά σπορ έπεσε περονόσπορος μετά το θλιβερό 2004. Ο κοσμάκης που ούτως ή άλλως τα κοίταζε με δυσπιστία πλέον αντιμετωπίζει τις επιτυχίες των αθλητών μας με καγχασμό.

Η λαίλαπα του ντόπινγκ κατάπιε πολλούς «ήρωες» του ελληνικού αθλητισμού και έσπρωξε στο γκρεμό της αδιαφορίας και της λησμονιάς τα σπορ που αυτοί υπηρετούσαν.

Μαζί με τα ξερά, καίγονται πια και τα ουκ ολίγα χλωρά. Ο εξαίρετος Δημήτρης Χονδροκούκης, πρωταθλητής Κόσμου παρακαλώ, έφερε στις αποσκευές του από την Κωνσταντινούπολη πικρά παράπονα και τα αράδιασε στο Προεδρικό Μέγαρο.

Έχει δίκαιο, αλλά θα πρέπει να το αναζητήσει αλλού. Οι πρώτοι που ευθύνονται για την κατηφόρα του στίβου είναι ο Κεντέρης, η Θάνου, η Χαλκιά, η Τσουμελέκα, ο Γκούσης και οι λοιποί στιγματισμένοι.

Θα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι -εκτός ΕΡΤ- δημοσιογράφοι που θα καλύψουν από κοντά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αμφιβάλλω αν θα βρεθεί εφημερίδα που θα δεχθεί να πληρώσει 6-7 χιλιάδες ευρώ για να στείλει άνθρωπο στο Λονδίνο και ένα εξίσου σεβαστό κονδύλι για φωτογραφίες.

Ο Χονδροκούκης θα διεκδικήσει μετάλλιο, αλλά ο Ελληνας αναγνώστης του Αυγούστου αδιαφορεί για το Χονδροκούκη. Κάποτε είχαμε άρση βαρών, αλλά μας τελείωσε κι αυτή όταν αποκαθηλώθηκε ο Ιακώβου μαζί με την …ομάδα-όνειρο που σάρωσε τα μετάλλια στην Ατλάντα και στο Σίντνεϊ.

Στο Λονδίνο, την ελληνική σημαία θα κρατήσουν ψηλά μια χούφτα γενναίοι. Και το πόλο, όπως συνήθως. Ανδρικό και γυναικείο. Αλλά ουδείς θα αγοράσει εφημερίδα για να παρακολουθήσει την πορεία των εθνικών ομάδων της υδατοσφαίρισης. Το πολύ πολύ να χαζέψει ο ανυποψίαστος φίλαθλος κάποιο απογευματινό σαββατιάτικο ματσάκι για δροσιά εξ αγχιστείας, εάν βαρεθεί να ξεκινήσει προς την παραλία.

Εάν –ο μη γένοιτο- αποκλειστεί η Εθνική μπάσκετ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2012 θα είναι για τις ελληνικές αθλητικές εφημερίδες ένας ασήμαντος αστερίσκος κάτω από τα γελοία μετεγγραφικά σενάρια του καλοκαιριού.

«Τι να πουλήσουμε, λοιπόν; Τις ομορφιές του Ολυμπιακού Σταδίου ή τις ομορφιές του Γηπέδου Καραϊσκάκη;»

Μιλάμε για Ελλάδα…

Εάν μιλούσαμε για κάποια άλλη χώρα, θα είχαμε μόνιμη θέση στο παλκοσένικο των περιπτέρων για την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, η οποία ετοιμάζεται για τρίτη συνεχόμενη συμμετοχή σε τελικούς Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Και έναν θρόνο για τον Οττο Ρεχάγκελ, για να μη ξεχνάμε το απόλυτο σημείο αναφοράς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου!

Εμείς θα τη θυμηθούμε 1-2 μέρες πριν τον πρώτο αγώνα και θα την ξεχάσουμε μόλις έρθει η δεύτερη ήττα και κοπάσει η γκρίνια των κάθε λογής «σοφών».

Ο πρώτος αγώνας της Εθνικής στο Euro θα γίνει Παρασκευή. Στοιχηματίζω εδώ και τώρα το σπίτι μου, ότι την Τετάρτη (αν όχι και την Πέμπτη) τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδωn θα έχουν κύριο θέμα τα μετεγγραφικά του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ. Διότι «η Εθνική δεν πουλάει». Πουλάει μόνο όταν κατακτά την Ευρώπη.

Περιττό να γράψω, ότι εμείς οι μπασκετικοί το έχουμε ζήσει στο πετσί αυτό το τελευταίο. «Η Εθνική δεν πουλάει». Παίζει Ευρωμπάσκετ και παραμένει πέμπτο θέμα στις αθλητικές εφημερίδες, εκτός αν τύχει και χάσει από τα Σκόπια, οπότε γίνεται δαχτυλοδεικτούμενη.

«Ο κόσμος θέλει μετεγγραφές και κόντρα». Η Εθνική δεν έχει κόντρα, εκτός αν τύχει και πλακωθούν οι παίκτες του Παναθηναϊκού με αυτούς του Ολυμπιακού, οπότε τη βγάζουμε στη σέντρα. Και παίρνουμε και το μέρος των αδελφών Σέρβων, εάν αυτό βολεύει την οπαδική μας τύφλωση.

Η Εθνική μπάσκετ έχει μπροστά της ένα καλοκαίρι –ελπίζω- γεμάτο. Εάν της πάνε όλα δεξιά, θα μονοπωλήσει το αγωνιστικό ενδιαφέρον από τις 2 Ιουλίου (οπότε αρχίζει το Προολυμπιακό τουρνουά στη Βενεζουέλα) μέχρι και την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου. Είναι και αυτή μία κάποια λύσις.

Μπορεί να μας χαρίσει ακόμα και Ολυμπιακό μετάλλιο. Τότε και μόνο τότε θα γίνει πρώτο θέμα στον αθλητικό Τύπο. Εκτός αν τύχει και καταφτάσει την ίδια μέρα στο «Ελ.Βενιζέλος» κάποιος καινούριος Μιραλάς ή Σισέ…

Μπάλα και πάλι μπάλα, λοιπόν. Μετεγγραφές που θα ρίξουν τα τσιμέντα. Βυζαντινές ίντριγκες για τον έλεγχο της διαιτησίας. Κόντρες ανάμεσα σε untouchable προέδρους που νιώθουν τυχεροί όσο κοιτάζουν τα κάγκελα από την έξω πλευρά. Και φυσικά στοίχημα. Αν άλλαξε προπονητή η Γκρόιτερ Φιρτ, αν έχει τραυματίες η Ράσντεν & Ντάιαμοντς, αν τρέχει ζεστό νερό στα αποδυτήρια της Χουχούι.

Κι εγώ αυτά θα έγραφα, αν είχα δική μου εφημερίδα - αλλά δεν θα τη διάβαζα ποτέ. Αυτά θέλει να διαβάζει ο Έλληνας φίλαθλος, αυτά θα τον ταϊσουμε. Ειδάλλως δεν πρόκειται να επιβιώσουμε.

Εμείς βέβαια τον κάναμε έτσι, ανάθλητο και άξεστο καρεκλοκένταυρο εθισμένο στην παρακμή, "μαζί τα φάγαμε" θα πει κάποιος πεφωτισμένος, αλλά αυτό είναι άλλης πασχαλιάς ευαγγέλιο. Ποιος έχασε την αυτοκριτική για να την ανακαλύψει ο νεοέλλην;