Πρωτάθλημα χωρίς Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό;

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Δεν είναι οι «αιώνιοι» το πρόβλημα, κύριοι

Πιστός κι εγω στις συνήθειες των Ελλήνων, τις άγιες ημέρες του Πάσχα, φόρτωσα σαν καρότσα το αυτοκίνητο για να δραπετεύσω στις ομορφιές τις περιφέρειας... Κατάγομαι από την Εύβοια, 25 χιλιόμετρα μακριά από τη Χαλκίδα... Γυμνού λέγεται η γενέτειρα της μητέρας μου 4 χιλιόμετρα μακριά από την παραλία όπου βρίσκεται η Βάθεια (Αμάρυνθος).

Αναρωτιέσται γιατί αναφέρω όλα τούτα; Πιθανώς να σας ακούγεται ανεπίκαιρο κι άσχετο. Δεν είμαι όμως... Οταν συζητήσαμε με τον Καβαλιεράτο για το θέμα που θα θίξουμε, ειλικρινά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δύο εικόνες, τόσο πειστικές, περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, θα ήταν τόσο αποκαλυπτικές και πειστικές για το πραγματικό πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ. Εκεί, στην Ευβοια, ο πληθυσμός λατρεύει το ποδόσφαιρο σα θρησκεία. Δεν είναι τυχαίο το γενονός, αφού στην περιφέρεια, σε κάθε χωριό, όσο μικρό κι αν είναι, δύο πράγματα δε λείπουν ποτέ... Η εκκλησία και το ποδοσφαιρικό γήπεδο. Φτάνοντας λοιπόν, στη Βάθεια, της οποίας το ποδοσφαιρικό στολίδι, είναι ακριβώς πάνω στον κεντρικό δρόμο προς την Κύμη, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια και τα καλοκαίρια. Δίπλα στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, υπήρχε πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ένας ανοιχτος χωρος για μπάσκετ, ο οποίος μάλιστα φαινόταν κι από το δρόμο. Παρασκευή μεσημέρι ήταν όταν πέρασα στο δρόμο προς τη Γυμνού και για πρώτη φορά διαπίστωσα ότι οι δύο μπασκέτες που έστεκαν αριστερά καλωσορίζοντας τους ταξιδιώτες, δεν υπήρχαν πια... Τα κεφάλια που φαίνονταν στον υπερυψωμένο αθλητικό χώρο ήταν καμπόσα... Μόνο που έτρεχαν δεξιά κι αριστερά, κυνηγώντας τη μάγισσα ασπρόμαυρη Θεά. Οι μπασκέτες είχαν δώσει τη θέση τους σε δύο σιδεράνια τέρματα κι ένας αυτοσχέδιος δημοτικός χώρος 5x5 είχε δημουργηθεί για να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων (αλλά και των επισκεπτών δεδομένου ότι το καλοκαίρι είναι οικογενειακός τουριστικός προορισμός) του χωριού. Απογοητεύτηκα, αλλά από την άλλη μεριά σκέφτηκα ότι ήταν απλά ακόμα μία επιβεβαίωση της αλήθειας που συναντώ σε κάθε μέτρο που περπατώ στην καρδιά της Αθήνας. Λίγες ώρες αργότερα, έμπαινα στο αυτοκίνητό μου για να κάνω, στο χωριό μου πια, την αγαπημένη βόλτα μου... Να ανέβω την ανηφόρα, να περάσω από το κέντρο, να μυρίσω την ευωδιές από τις ταβέρνες που είναι πασίγνωστες σε όλη σχεδόν την Αθήνα, και να καταλήξω στο τελευταίο σύνορο της Γυμνού... Στο ποδοσφαρικό γήπεδο. Σε αυτό το χώρο είχα φάει τα γόνατά μου... Ως πιτσιρικάς, για 2-3 χρόνια με τον Ολυμπο, την ομάδα του τόπου μου, είχα γυρίσει όλη την Ευβοια τα σαββατοκύριακα... Τόσο που οι γονείς μου, Κυριακή βράδυ, περίμεναν εμένα να γυρίσω με τον θείο Νίκο από τα μακρινα χωριά όπου έπαιζεο Ολυμπος, για να μπούμε στο αυτοκίνητο να γυρίσουμε στην Αθήνα. Αυτό το γήπεδο ήταν η μεγάλη λατρεία μου. Εχουν περάσει περισσότερα από 10 χρόνια, από τότε που ο Δήμος, ξόδεψε χρήματα για να φτιάξει κάτω από το γήπεδο ποδοσφαίρου, δύο γήπεδα μπάσκετ υψηλότατου (τηρουμένων των αναλογιών) επιπέδου. Τα καλοκαίρια μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις διοργάνωνε η κοινότητα τουρνουά, καλώντας και τα διπλανά χωριά, να πάρουν μέρος. Τα γήπεδα του μπάσκετ είχαν γίνει σημεία αναφοράς για τον τόπο σε κοινωνικό επίπεδο.

Σήμερα, η αγαπημένη βόλτα μου κατέληξε με μία πίκρα... Ανεβαίνοντας διαπίστωσα ότι τα γηπεδάκια του μπάσκετ ερημώνουν. Τη φιλοξενία τους δεν αποδέχεται κανείς και οι μπασκέτες έχουν λυγίσει από το μαράζι τους. Λίγο γκάζι και μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα, στο αριστερό χέρι ξεπρόβαλε το γήπεδο του Ολύμπου. Η πρασινάδα γέμισε το μάτι μου... Οταν παίζαμε εμείς εκεί, το χώμα τσάκιζε γόνατα και συνδέσμους... Πλέον, η εξέδρα που δεν υπήρχε παλιά, το χορτάρι, τα ανθρώπινα αποδυτήρια, μία πολύ χορταστική ποδοσφαιρική εικόνα προκαλούσε ευφορία. Χάρηκα που το χωριό μου, διαθέτει πλέον ένα τέτοιο γήπεδο. Η αντίθεση της εικόνας όμως, αναφορικά με το μπάσκετ πλήγωσε για ακόμα μία φορά τα συναισθήματά μου. Δε φταίνε ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός αγαπητοί φίλοι που το μπάσκετ βρίσκεται σε αυτή τη θέση. Κάποτε τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μόνο που εμείς, ως μπασκετικοί, τη λατρεία του κόσμου την πετάξαμε στα σκουπίδια. Επιτρέψαμε στο χώρο μας να εισέλθει βία που δεν υπήρχε ποτέ. Ανοίξαμε τις τσέπες, οι παράγοντες πλην ΠΑΟ και ΟΣΦΠ, για να κονομήσουμε όσο γίνεται περισσότερα χωρίς να μας απασχολήσει ποτέ η επόμενη ημέρα. Πιστέψαμε (και το χειρότερο είναι ότι πιστεύουμε ακόμα) ότι οι κρατική βρύση χρήματος δε θα στερέψει ποτέ. Στηριχθήκαμε σε αυτή, δεν κοιτάξαμε ποτέ να βελτιώσουμε ποτέ το προϊόν μας, να επενδύσουμε σε αυτό, να δημουργήσουμε όραμα... Μιλάγαμε για το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, όταν στο ελληνικό γήπεδο επικρατούσε το μαύρο χάλι. Αφελείς όντες, θεωρήσαμε ότι αυτή η κατάσταση θα διαιωνιστεί, χωρίς να υπολογίσουμε πως σε κάθε περίπτωση το ποδόσφαιρο θα βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά στις καρδιές των Ελλήνων... Επειδή έτσι είναι. Κι αντί να προσπαθήσουμε περισσότερο για να μείνουμε στην υψηλότερη θέση, εμείς δεν προσπαθήσαμε καθόλου. Την ίδια ώρα, η επιτυχία του 2004, άνοιξε την ψαλίδα. Οι ποδοσφαιρικοί, που ως παράγοντες υπολείπονται ετών φωτός από τους αντίστοιχους μπασκετικούς, κατάφεραν να συσπειρωθούν, να αφουγκραστούν τον ενθουσιασμό του κόσμου, και χωρίς να έχουν κάτι δελεαστικό να προωθήσου και παρότι τα σκάνδαλα συγκλονίζουν, πέτυχαν να πουλήσουν ένα πολύ φθηνό προϊόν σε τιμές χρυσού.

Εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη του κόσμου, του λαού κι ενήργησαν συντονισμένα, ίσως και καιροσκοπικά. Αλλά τι σημασία έχει; Τη δουλειά τους την έκαναν! Το ποδόσφαιρο κυριαρχεί παντού πια και τα παιδάκια, όσα πια έχουν κέφι να ασχοληθούν με τα σπορ κι όχι με το playstation ή το facebook, προτιμούν να αφιερώσουν το χρόνο τους σε αυτό που βλέπουν παντού γύρω τους. Το ποδόσφαιρο! Για αυτό το λόγο, όπως αναφέρουν οι δικές μου πληροφορίες, οι γενιές που ακολουθούν στερούνται ταλέντου και ποιότητας. Τα μηνύματα που μου έρχονται αναφέρουν ότι πλέον στην παραγωγική διαδικασία τα πράγματα είναι πολυ δύσκολα. Παιδιά δεν υπάρχουν και τα ταλέντα είναι είδος πολυτελείας. Λογικό δεν είναι; ΟΙ μπασκέτες αντικαθίστανται με τέρματα. Στις παιδικές χαρές, ο κόσμος παίζει ποδόσφαιρο κι όχι μπάσκετ πια, δημοφιλή playgrounds της Αθήνας έχουν χάσει όλη την αίγλη τους. Ψάξτε να βρείτε εσείς αν φταίει ο ΠΑναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός. Ψάξτε να βρείτε τι κάνουμε λάθος... Την ίδια ώρα η ποδοσφαιρική λαίλαπα θα φτύνει τα κόκκαλα του μπάσκετ, κι αφού στο μεταξύ θα το έχει μασήσει... Αν θέλετε την άποψή μου, δεν ξέρω αν υπάρχει λύση. Το μπάσκετ το μόνο που έχει στο μυαλό του είναι να επιβιώσει.. Κι όχι να αναπτυχθεί... Οταν προσπαθείς εδώ και χρόνια να επιβιώσεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι μία μέρα θα πεθάνεις. Λείπει το όραμα που για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πριν πολλά πολλά χρόνια, μόνο η ΕΟΚ υπηρέτησε... Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι πλέον οι φάροι του μπάσκετ, λειτουργώντας όμως μονάχα για λογαριασμό τους. Και η ΕΟΚ, όσο περνούν τα χρόνια, υπάρχουν ελάχιστα πράγματα που μπορεί να καταφέρει, όταν συνολικά στο μπάσκετ επικρατεί το χάος. Οπως βέβαια σε ολόκληρη τη χώρα. Και κάνει περισσότερα λάθη πια...
Καλή Ανάσταση σε όλους και καλό Πάσχα

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Πρώτος στόχος; Η τρίτη ομάδα στην Ευρωλίγκα

Το ερώτημα προέκυψε μετά από ένα μήνυμα αναγνώστη. Δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο, είναι ένα θέμα προς συζήτηση εδώ και πάρα πολύ καιρό...

Στο ελληνικό μπάσκετ, η κορυφή της πυραμίδας είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει. Η Α1 έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον κι αυτό έχει αντίκτυπο στην παρουσία του κόσμου στις εξέδρες, αλλά και στην τηλεθέαση...
Διότι αν το πάρουμε αναλογικά, σε όλα τα άλλα πρωταθλήματα στο μπάσκετ, το ενδιαφέρον είναι πολύ μεγαλύτερο. Και στην Α2 και στη Β' ή την Γ' Εθνική, στα τοπικά πρωταθλήματα (ειδικά στην ΕΣΚΑ και την ΕΣΚΑΝΑ), στα παιδικοεφηβικά. Μόνο η Α1 γυναικών έχει λιγότερο ενδιαφέρον από την Α1 ανδρών κι αυτό γιατί εκεί υπάρχει μια ομάδα που κοντεύει να συμπληρώσει 100 ματς αήττητη.

Είναι λύση να διεξάγεται η Α1 δίχως τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό; Είναι ένα ερώτημα που έχει τεθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Αλλες φορές δια μέσου της ιδέας για τη Μεσογειακή Λίγκα, άλλες με την κλειστή Ευρωλίγκα και ούτω καθ' εξής... Να φύγουν οι αιώνιοι, να παίζουν αλλού, ώστε η Α1 να είναι ανταγωνιστική. Τουλάχιστον ως προς την κανονική περίοδο, διότι στα πλέι οφ πρέπει να επιστρέφουν για να διεκδικούν τον τίτλο.

Οντως είναι μια λύση αυτή, αρκεί όσοι παίζουν στην κανονική περίοδο να μην παλεύουν για ένα... άδειο πουκάμισο. Αρκεί να έχει νόημα ο αγώνας που δίνουν, να μην μονομαχούν μόνο για το γόητρο. Αν είναι να παίζουν μεταξύ τους γνωρίζοντας πως στο τέλος θα πανηγυρίσει άλλος, δεν υπάρχει λόγος να διεξάγεται το πρωτάθλημα με τη σημερινή του μορφή.

Το ζητούμενο όμως είναι άλλο: Δεν έχει σημασία να λέμε τι δεν είναι ωραίο, αλλά τι είναι αυτό που θα δώσει τη λύση, ειδικά από τη στιγμή που απορρίφθηκε η ιδέα των υπερεθνικών πρωταθλημάτων. Η αλήθεια είναι πως μια προοπτική σαν τη συμμετοχή σε υπερεθνικό πρωτάθλημα θα έδινε κίνητρο σε πολλές ομάδες, αλλά κάτι τέτοιο δεν προχώρησε. Οσο για την Ευρωλίγκα με τους περισσότερους αγώνες, θα βοηθήσει εμπορικά τους μεγάλους, αλλά ήδη υπάρχουν εμπόδια. Πρώτα απ' όλα από τους Ισπανούς.
Συνεπώς πρέπει να βρεθεί λύση εκ των έσω, έστω κι αν κάτι τέτοιο θα είναι εφικτό μόνο αν πέσει πάρα πολύ το επίπεδο των «αιωνίων». Κάτι που μπορεί να γίνει μόνο αν τα μπάτζετ μειωθούν τόσο πολύ, ώστε ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός γίνουν ομάδες που δεν είναι ικανές να φτάσουν ούτε στα πλέι οφ της Ευρωλίγκα...

Είναι λύση αυτή; Προφανώς όχι. Γιατί όσο θα ρίξουν το επίπεδο οι αιώνιοι, άλλο τόσο θα το κατεβάσουν ποσοστιαία και οι υπόλοιποι. Κάπως έτσι και το πρωτάθλημα θα μείνει δίχως ενδιαφέρον και στην Ευρωλίγκα οι ομάδες μας θα είναι κομπάρσοι. Αλήθεια, τους ρώτησε κανείς αν το θέλουν; Αλήθεια, θα βοηθήσει αυτό το ελληνικό μπάσκετ ή θα το «σκοτώσει». Γιατί όσο κι αν βρίσκει κανείς αρνητικά, οι επιτυχίες της Εθνικής και των ομάδων μας στην Ευρώπη, στέλνουν τα παιδιά στα γήπεδα του μπάσκετ... Σε ανοιχτά και κλειστά.

Τι μένει; Να αποδεχθούν όλοι ότι η Α1 δεν μπορεί να γίνει ανταγωνιστική, τουλάχιστον ως προς το κομμάτι της διεκδίκησης του πρωταθλήματος από περισσότερες από δύο ομάδες. Να δοθεί το βάρος στην παραγωγή και στην ανάδειξη νέων ταλέντων μέσω ακόμα και της Α1... Να είναι υποχρεωτική η συμμετοχή δύο ή τριών Ελλήνων στην πεντάδα, να είναι οκτώ οι γηγενείς στην 12αδα.

Και όταν βρεθούν υγιείς οικονομικά ομάδες, να επιχειρήσουν να κάνουν το βήμα παραπάνω. Οχι απαραίτητα να νικήσουν τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, αλλά να παίξουν στην Ευρώπη... Να βρουν τρόπο να ανεβάσουν τα έσοδά τους, να πείσουν πως σε βάθος χρόνου μπορούν να αγωνιστούν στην Ευρωλίγκα. Αυτός πρέπει να είναι ο επόμενος στόχος του ελληνικού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο. Η τρίτη ομάδα στην Ευρωλίγκα... Ετσι, θα αναβαθμιστεί η Α1, που παρεμπιπτόντως δεν πρέπει να συνεχίσει να γίνεται με 14 ομάδες... Πρέπει να μειωθεί ο αριθμός και να έχουν δικαίωμα συμμετοχής όσες έχουν εγγυημένο μπάτζετ και δεν κουβαλούν χρέη... Μέσα στην επόμενη τριετία, το επίπεδο της Α1 πρέπει να ανέβει σταδιακά. Οποιος αναπολεί το παρελθόν, χάνει το χρόνο του...