Milan 2012…

Δεκέμβριος του τρέχοντος έτους… Μετά από την αποτυχία της Ολίμπια, μετά από ακόμα μία αποτυχία, ο πρόεδρος του συλλόγου, αφήνει να εννοηθεί ότι ο Ρίτσαρντ Χέντριξ θα φύγει από την ομάδα. Αθήνα 2012… Ο συναγερμός σημαίνει στο Μαρούσι και το μπλοκάκι του Αργύρη Πεδουλάκη στολίζεται με ένα όνομα που μπορεί να είναι το Χριστουγεννιάτικο δώρο του Άη Βασίλη. Ο 26χρονος Αμερικανός θα μπορούσε να ενώσει εκ νέου τις δυνάμεις του με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη - «o ανταγωνισμός μαζί του ήταν σκληρός, όμως μας βοήθησε και τους δύο», έχει δηλώσει - στο γήπεδο όπου μερικούς μήνες νωρίτερα πάλευαν για να κρατήσουν τον Παναθηναϊκό μακριά από το φάιναλ φορ και να είναι εκείνοι που θα ταξιδέψουν στην Πόλη. Έφυγαν μια φορά θριαμβευτές, αλλά αποκλεισμένοι και εν μέρει αποτυχημένοι έψαξαν αμφότεροι για ένα διαφορετικό μέλλον το καλοκαίρι.

«Μ’ αρέσει αυτή η χώρα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά υπάρχει κάτι ρομαντικό, κάτι μαγικό. Η Ιταλία με ιντριγκάρει», έλεγε τον Ιούλιο, όταν σε πείσμα των προτάσεων που είχε για να επιστρέψει στην Ισπανία, εκείνος επέλεγε την Αρμάνι. Έστω κι αν στην επιλογή του, τα 2 εκ. ευρώ για δύο χρόνια, δεν ήταν ο ρομαντισμός προτεραιότητα. Ο Αμερικανός θα προστίθεντο σε ένα ρόστερ γεμάτο αστέρια, σε μια πανάκριβη ομάδα που έψαχνε τρόπο να αγοράσει την επιτυχία. Θεωρούσε πως θα κατάφερνε με την Αρμάνι να ανέβει ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά, να φτάσει στο φάιναλ φορ, να κερδίσει εκείνο που του έλειψε τη δεύτερη χρονιά στο Τελ Αβίβ.

Tel Aviv 2010…

Ήταν Μάρτιος όταν η Μακάμπι και ο Παναθηναϊκός μάχονταν με συγκλονιστική εξέλιξη για μια θέση στον ήλιο της Κωνσταντινούπολης. Ήταν Μάρτιος, ενδιάμεσα σε αυτές τις μάχες, όταν ο Ρίτσαρντ Χέντριξ κόντρα στη λογική αποφάσισε ότι δεν έχει πλέον μέλλον στο Ισραήλ. Στα τέλη του μήνα και λίγο πριν την τέταρτη αναμέτρηση μεταξύ των δύο ομάδων, ο Αμερικανός κοινοποίησε μέσω του εκπροσώπου του ότι οι διαπραγματεύσεις διακόπτονται και ότι θα φύγει το καλοκαίρι. Στην καθοριστική αναμέτρηση που ακολούθησε θα κινηθεί στη μετριότητα και παρά την καλή εμφάνιση στο ΟΑΚΑ, όπου έπαιξε λίγο καθώς αποβλήθηκε με πέντε φάουλ, δε θα μπορέσει να ζήσει την εμπειρία του φάιναλ φορ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

Θα αποχωρήσει από το Τελ Αβίβ με μέσο όρο πόντων στην ευρωλίγκα 8,9, με 5,4 ριμπάουντ σε μέσο όρο συμμετοχής 20 λεπτών. Θα έχει βελτιώσει τους αριθμούς του από την πρώτη σεζόν και τα 5,6, 4,8 ανά 14 λεπτά συμμετοχής και θα έχει κάθε λόγο να νιώθει πως η απόφαση που είχε πάρει το 2010 τον είχε δικαιώσει. «Η ευκαιρία να παίξω στην Ευρωλίγκα και στη Μακάμπι ήταν η καλύτερη που θα μπορούσε να μου τύχει. Είχα προτάσεις από την Ισπανία και άλλες χώρες, όμως τα τελευταία δύο χρόνια για μένα ήταν σπουδαία. Δεν είχα βρεθεί ποτέ πριν στο Ισραήλ και δεν είναι εκείνο που ο κόσμος πιστεύει. Στην Αμερική έχουν εντελώς λάθος αντίληψη, θεωρούν ότι η χώρα είναι μόνο ό,τι βλέπουν στις ειδήσεις. Κι όμως, είναι ένα υπέροχο μέρος να ζεις». Υπέροχο μεν, αλλά δεν το λες και Ισπανία!

Granada, 2009…

«Γνώρισα φίλους που θα έχω για μια ζωή. Έζησα μια εμπειρία που δεν θα την αντάλλασα με τίποτα. Στιγμές και αναμνήσεις που θα τις κρατήσω καιρό αφότου η μπάλα σταματήσει να σκάει στο παρκέ. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι επαγγελματίας. Πώς να ενδιαφέρεσαι για το σώμα σου και τη διατροφή σου και πώς να συνεργάζεσαι σε μια ομάδα. Έχω κερδίσει πολλά βραβεία στην καριέρα μου, όμως αυτό είναι ξεχωριστό». Η χρονιά στην Ισπανία, η πρώτη του χρονιά στην Ευρώπη, ολοκληρωνόταν.

13,1 πόντοι μέσο όρο και 6,9 ριμπάουντ σε συνδυασμό με την καλύτερη χρονιά στην ιστορία της Γρανάδα στην Α1 θα μετατρέψουν τον πρωτάρη Αμερικάνο σε ένα από τα ονόματα της χρονιάς. Θα μάθει ισπανικά, θα ψηφιστεί από παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφος και οπαδούς στην Ισπανία ως η αποκάλυψη της σεζόν. Κάτι που δέκα μήνες πριν μπορεί να υπήρχε ως φιλοδοξία, όμως δεν υπήρχε ως στόχος. «Στο μέλλον θέλω να βελτιώνομαι διαρκώς ως παίκτης. Είναι πολύ νωρίς για να ξέρω τι θα γίνει στην καριέρα μου, όμως είμαι Αμερικανός και από παιδί σκέφτομαι ότι θέλω να παίξω στο ΝΒΑ. Ήμουν στους Warriors και θέλω να επιστρέψω εκεί κάποια στιγμή».

North Dakota, winter 2008…

Η πρώτη του μέρα ήταν περίεργη… Μάλλον αναμενόμενο να προσγειωθεί σε μια πόλη με θερμοκρασία αρκετούς βαθμούς υπό του μηδενός και τρία μέτρα φρέσκο χιόνι. Η Βόρεια Ντακότα είναι η δεύτερη πιο κρύα πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών με τη θερμοκρασία να είναι κατά μέσο όρο στους μείων 12 βαθμούς τον Ιανουάριο. Ιδανική εποχή για να αναρωτηθείς «πού στο καλό βρίσκομαι;», όπως έκανε και ο Ρίτσαρντ Χέντριξ μόλις αντίκρισε τις πολικές συνθήκες στο μέρος που κατά τα άλλα, έπρεπε να παίξει μπάσκετ.

Στο πρωτάθλημα του NBDL, βρήκε καταφύγιο αφότου έκλεισε η πρώτη πόρτα για το ΝΒΑ και οι Dakota Wizards του πρόσφεραν μια… ζεστή αγκαλιά, μετά την αποτυχία να παίξει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Με την ομάδα κατόρθωσε να ξεχωρίσει, να παίξει στο All Star Game του πρωταθλήματος, να τερματίσει πρώτος στα ριμπάουντ και να δει την ανοικτή του πληγή σιγά-σιγά να κλείνει. «Ήταν η πιο διδακτική εμπειρία της ζωής μου. Με πλήγωσε ότι με έκοψαν. Είχα συνηθίσει να ήμουν ένας από τους καλύτερους, όμως δεν κατάφερα να ανεβάσω το επίπεδό μου εκεί που έπρεπε. Στο φινάλε, όμως, κατόρθωσε να μετατρέψω κάτι αρνητικό, σε θετικό». Δεν το έβλεπε έτσι όταν στις 18 Δεκεμβρίου, οι αγαπημένοι του «πολεμιστές» τον άφηναν ελεύθερο, αφού είχε περάσει αρκετές εβδομάδες στη λίστα των ανενεργών παικτών…

New York, summer 2008…

«Ήταν μια δύσκολη νύχτα για μένα. Περίμενα να ακούσω το όνομά μου, είχα την αυτοπεποίθηση ότι θα ήμουν μέσα. Πίστευα ότι θα έρθει πολύ νωρίτερα και όχι εκεί που ήρθε. Όμως ήταν μια πραγματική ανακούφιση όταν συμβαίνει. Ένα δευτερόλεπτο που θα σου μείνει για πάντα». Στις 26 Ιουνίου του 2008 τα όνειρα είχαν στοιβαχτεί στη Νέα Υόρκη. Μαζί με χιλιάδες ώρες προπόνησης, εκατοντάδες συγγενείς και δεκάδες μάνατζερ που συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι παραλογισμού μέχρι τη στιγμή που θα αρχίσει η εκφώνηση των ονομάτων. Ο Ρίτσαρντ Χέντριξ έπρεπε να είχε πολλή υπομονή εκείνο το βράδυ. Το όνομά του θα ακουγόταν στο νούμερο 49 ως επιλογή των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς και θα δικαίωνε την απόφασή του να μπει στη διαδικασία ως απόφοιτος τριτοετής.

«Μετά από μήνες περισυλλογής και αφού συνέλλεξα όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν αποφάσισε να βάλω συμμετοχή για το ντραφτ. Νιώθω πως είναι ευκαιρία για μένα να φτάσω τον προσωπικό και ατομικό μου στόχο σαν αθλητής. Είναι η σωστή απόφαση για μένα και δεν έχω καμία δεύτερη σκέψη. Ήρθε καιρός να πάμε παρακάτω». Στις 16 Ιουνίου θα ανακοίνωνε την οριστική του απόφαση, κάτι που παρότι θα ξανασκεφτόταν χρόνια μετά, δε θα μετάνιωνε. «Η τάξη του 2009 δεν ήταν τόσο δυνατή. Ίσως τότε να είχα την ευκαιρία να μπω στον πρώτο γύρο, αλλά δεν μπορείς να ξέρεις τι χρειάζονται και τι θέλουν οι ομάδες, οπότε δεν έχω μετανιώσει». Άλλωστε, γι’ αυτό δούλευε τόσα χρόνια…

Alabama, 2005…

Η μεγάλη του αδελφή, Λέσλι, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα το 2000. Η μεσαία αδελφή του Χριστίνα αποφοίτησε το 2003. Εκείνος, αποφάσισε να ακολουθήσει τα βήματά τους το 2005. Το μονοπάτι του έμοιαζε ασφαλές. Παράλληλα, όμως, τον γέμιζε ευθύνες. Δεν δεχόταν να αποτύχει εκεί που όλοι πέτυχαν. Θέλησε να ακολουθήσει τον κλάδο των επικοινωνιών, πήρε ως προαιρετικό μάθημα την εγκληματολογία, έκανε διπλές προπονήσεις στο μπάσκετ και ουδέποτε έχανε μάθημα. «Είναι πολύ σημαντικό για μένα να αποφοιτήσω. Δεν είναι ένα από τα πράγματα που μ’ έχουν πιέσει οι γονείς μου, αλλά είναι κάτι που θέλω να συμβεί. Οι αδελφές μου αποφοίτησαν, όλοι αποφοίτησαν και θέλω να κάνω κι εγώ. Είναι κάτι που πρέπει να κάνεις στη ζωή σου».

Όντας εξαιρετικά ανταγωνιστικός, δε θα δυσκολευόταν να το καταφέρει. Και, μάλιστα, σε τρία χρόνια, ένα λιγότερο από τα προβλεπόμενα και σε συνδυασμό με εκπληκτικά νούμερο στην ομάδα του κολεγίου. Ξεκίνησε με 9,6 πόντους και οκτώ ριμπάουντ για να αποφοιτήσει με 17,8 πόντους και 10,1 ριμπάουντ μέσο όρο, ενώ το καλοκαίρι του 2006 είχε την ευκαιρία – σε ένα καμπ – να παίξει και μονό με τον Μάικλ Τζόρνταν. «Από τη δική μου πλευρά, χρειάζεται ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος για να μπορεί να είναι εξαιρετικός μαθητής και παράλληλα αθλητής. Είναι κάτι πολύ απαιτητικό, όμως σου δίνει ισορροπία», θα σχολίαζε ο περήφανος πατέρας, Βενάρντ. Είχε το λόγο του… Από εκείνον, άλλωστε, ξεκίνησαν όλα!

Athens, 1986…

Μια διαφορετική Αθήνα από εκείνη που τώρα τον καλεί. Η Αθήνα που βρίσκεται έναν… Ατλαντικό Ωκεανό μακριά, έχει πληθυσμό 21.897 κατοίκους και ανήκει στην πολιτεία της Αλαμπάμα. Ο μικρός Ρίτσαρντ θα παίζει μπέιζμπολ, θα παίζει τένις, θα μεγαλώσει με τους τοπικούς θρύλους του American football, αλλά στο φινάλε θα επιλέξει το μπάσκετ. «Είχα ταλέντο στο μπέιζμπολ και ακόμα το παρακολουθώ ανελλιπώς και βάσει σωματοδομής θα μπορούσα να είμαι καλός και στο ράγκμπι. Όμως, όλες οι αναμνήσεις μου είναι με μια πορτοκαλί μπάλα στα χέρια», εξηγεί ο γεννημένος στις 15 Νοεμβρίου του 1986 άσος.

Η εκπαίδευσή του έμοιαζε μονόδρομος από παιδί. Ο πατέρας του, όπως άλλωστε και η μητέρα του Βάλερι ήταν εκπαιδευτικοί στο γυμνάσιο των Αθηνών και τα μυστικά του αθλήματος αποκαλύπτονταν στα οικογενειακά παιχνίδια. «Ο πατέρας μου, μου έχει μάθει ό,τι ξέρω γι’ αυτό το άθλημα. Παρακολουθεί μέχρι και σήμερα όλα μου τα παιχνίδια και με συμβουλεύει μετά από αυτά. Είναι ο πιο αυστηρός κριτής μου». Ήταν έτσι πάντοτε… Ακόμα κι όταν ο Ρίτσαρντ ονειρευόταν να γίνει Τιμ Ντάνκαν και να σαρώνει στο ΝΒΑ. Στο μόνο κομμάτι που δεν μπορεί να επέμβει είναι στη μουσική, το έτερο όνειρο του Χέντριξ.

«Θέλω να γίνω τραγουδιστής, αλλά προς το παρόν σκέφτομαι μόνο πως θα κερδίζω μέσα στο παρκέ», εξηγεί για τις προσωπικές παραγωγές που έκαναν παρέα με τον Κιθ Λανγκφορντ στο Ισραήλ. «Χρειαζόμουν έναν τέτοιο τύπο να έρθει και να με βγάλει από το καβούκι μου, αλλά πραγματικά το απήλαυσα και θα το εκτιμώ για όλη μου τη ζωή».

Ο Ρίτσαρντ Χέντριξ βρέθηκε να κάνει στη ζωή του μια περιοδεία για την οποία ουδέποτε ξεκίνησε. Βρέθηκε να χτίσει από το μηδέν, μια καριέρα. «Όταν παίρνεις ένα λεπτό συμμετοχής, πρέπει να το εκμεταλλεύεσαι. Αν δεν το κάνεις, θα βρεθεί κάποιος άλλος που θα το κάνει. Τα πράγματα ποτέ δε θα δοθούν σε σένα. Ποτέ να μην υποτιμάς πως μια μικρή ευκαιρία μπορεί να οδηγεί σε μεγάλα πράγματα». Η περιοδεία συνεχίζεται...

Athens, 2012!