Φτώχεια, πείνα, παιδικά όνειρα, ταξίδια, νοσταλγία, αποτυχία, οικονομική κρίση, δεύτερη ευκαιρία, προπόνηση, προσπάθεια, τιμωρία, ξεπέταγμα, απόρριψη, μεταγραφή, καταξίωση, παγκοσμιοποίηση, λεφτά, πείσμα, θέληση, δουλειά, φιλανθρωπία, θάνατος, επιτυχία, ξανά αποτυχία, ξανά αποτυχία, οικογένεια, πατρίδα, εμφύλιος, τελικός, αποκορύφωμα, καριέρα…

34 λέξεις να παίζουν σε fast forward. 34 λέξεις να παίζουν σε rewind. Να ακολουθούν τον Ντιντιέ Ντρογκμπά, να καθορίζουν τον Ντιντιέ Ντρογκμπά, να συνθέτουν τη μουσική που θα παίζει στις ελεύθερες ώρες, το αποτελούν τους στίχους που θα τραγουδάει, να είναι ο λόγος που θα εκφέρει όταν όλοι περιμένουν να μιλήσει. Λείπει ο αυτοσχεδιασμός. Εκείνος που – ακόμα κι αν είχε λάθη – άλλαξε την εικόνα του και άλλαξε μια χώρα.

Εμφύλιος σπαραγμός!

«Τα λεφτά ήρθαν στον δρόμο μου, μετά την παιδεία. Ήρθαν, αφού είχα γίνει άντρας». Ο άντρας που είχε γίνει το παιδί που γεννήθηκε σε μια γειτονιά του Αμπιτζάν, φανερώθηκε σε ζωντανή σύνδεση με τα αποδυτήρια της Ακτής Ελεφαντοστού ένα απόγευμα του Οκτωβρίου του 2005. Οι παίκτες – μετά τη νίκη 3-1 επί του Σουδάν – πανηγύριζαν την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Η χώρα δεν μπορούσε. Η κάμερα στράφηκε στον Ντιντιέ Ντρογκμπά κι εκείνος, στα 27 του χρόνια, θα άλλαζε την έξωθεν εικόνα του και τη μοίρα μιας χώρας.

Γονάτισε, ζητώντας απ’ τους συμπαίκτες του να κάνουν το ίδιο και με τη μοναδική ιδιότητα και δύναμη που είχε, εκείνη του ποδοσφαιριστή, ζήτησε από τον κόσμο ειρήνη. «Πολίτες της Ακτής Ελεφαντοστού, από νότια, βόρεια, δυτικά και κεντρικά, σας εκλιπαρούμε στα γόνατα να συγχωρέσετε ο ένας τον άλλο. Μια σπουδαία χώρα όπως η Ακτή Ελεφαντοστού δε γίνεται να μείνει βυθισμένη στο χάος για πάντα. Αφήστε κάτω τα όπλα σας και οργανώστε εκλογές». Το μήνυμά του θα έφτανε σε όλη τη χώρα. Θα έπαιζε στην κρατική τηλεόραση για μήνες. Θα προκαλούσε συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Από απλό κόσμο, από την οικογένειά του μέχρι και σε συμπαίκτες του, που δεν γνώριζαν τις προθέσεις του Ντρογκμπά.

«Κατάλαβα ότι είχα μια μοναδική ευκαιρία να ζητήσω ενότητα. Το είχα σκεφτεί ξανά, αλλά περίμενα την ιδανική στιγμή. Όταν αργότερα συνειδητοποίηση ότι αντί για ανατολική είχα πει κεντρική, γέλασα και ντράπηκα. Όμως δεν είχα γράψει το λόγο. Ήταν αυτοσχεδιασμός», θα δήλωνε λίγο καιρό μετά, αγνοώντας ίσως πόσο περήφανο είχε κάνει την μητέρα του, Κλοτίλντ, η οποία ξέσπασε σε κλάματα. «Όταν πήρε το μικρόφωνο στα χέρια του αναρωτιόμουν τι θα πει. Εξεπλάγην κι ένιωσα περήφανη».

Ο Ντιντιέ δεν θα έμενε στα λόγια. Είχε αποφασίσει να ενώσει τη χώρα, έστω κι αν έπρεπε να ταξιδέψει στο επικίνδυνο και… ντροπιαστικό για τη χώρα Μπουακέ. «Είμαι εδώ για να δείξω σε όλο τον κόσμο ότι είμαι ένας από εσάς και δεν πρέπει να υπάρχει διάκριση ανάμεσα στα νότια, στα βόρεια, τα ανατολικά ή τα δυτικά. Είμαστε μια χώρα», είπε κρατώντας στα χέρια του το τρόπαιο για την ανάδειξή του σε κορυφαίο Αφρικανό ποδοσφαιριστή το 2006. Η επίσκεψή του είχε και συνέχεια. Απαίτησε από την ομοσπονδία να διεξαχθεί στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ακτής Ελεφαντοστού, το τελευταίο ματς για τα προκριματικά του Κόπα Άφρικα.

Η πρώτη του έκκληση είχε αποφέρει 14 υπογραφές για εκεχειρία στην Ακτή Ελεφαντοστού. Η δεύτερη – αν και εξίσου τολμηρή – δεν θα έμενε ανεκπλήρωτη. Ο στρατός των ανταρτών ενώθηκε με το στρατό της κυβέρνησης για να διαφυλάξουν το παιχνίδι. Τραγούδησαν δίπλα-δίπλα τον Εθνικό Ύμνο και η Ακτή Ελεφαντοστού κέρδισε 5-0 τη Μαδαγασκάρη. Η μόνη στιγμή που κινδύνεψε να τιναχθεί το ματς στον αέρα ήταν όταν… σκόραρε ο Ντιντιέ Ντρογκμπά και το πλήθος δεν συγκρατήθηκε. Πέντε γκολ για τα πέντε χρόνια εμφυλίου, όπως συμβολικά το είδαν. «Θα χρειαζόταν μήνες, ίσως και χρόνια και οποιονδήποτε υπουργό να καταφέρει αυτό που έκανε ο Ντιντιέ Ντρογκμπά και οι συμπαίκτες του μέσα σε 90 λεπτά».

Από εκείνη την ημέρα, όλα άλλαξαν. Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά έγινε χορός, ο διάσημος «Drogbacite», τον οποίο ακόμα και ο ίδιος χορεύει και ακούει τη μουσική πριν τα παιχνίδια του. Έγινε μπύρα, αντικαθιστώντας την τοπική και διάσημη Bock. Έγινε είδωλο για εκατομμύρια παιδιά. Όπως ήταν κάποτε και ο ίδιος…

Ο «Τίτο» της μαμάς…

Φτώχεια, πείνα, παιδικά όνειρα… Οι τρεις πρώτες λέξεις, τα τρία πρώτα κομμάτια που θα συνθέσουν το παζλ. Στις 11 Μαρτίου του 1978 θα γεννιόταν στο Αμπιτζάν το πρώτο παιδί του Άλμπερτ και της Κλοντίλντ. Ο Ντιντιέ Ίβες Ντρογκμπά Τεμπιλί, όπως ήταν το πλήρες του όνομα δεν θα προλάβαινε να ζήσει πολλά στη γενέτειρά του. Η μητέρα του, η οποία τον φώναζε «Τίτο», εξαιτίας του θαυμασμού της για τον Γιουγκοσλάβο ηγέτη, θα έπρεπε να τον αποχωριστεί μόλις πέντε χρόνια μετά τη γέννησή του. «Όταν ήμουν έγκυος, υπήρχε ο στρατηγός που θαύμαζα για τις αρχές του και την επιμονή του. Γι’ αυτό και φώναζα τον Ντιντιέ, Τίτο». Ο μικρός Τίτο, όμως, θα έφευγε για τη Γαλλία στα πέντε του χρόνια.

«Θυμάμαι ξεκάθαρα εκείνη τη μέρα. Έπρεπε να ταξιδέψω μόνος μου και ήμουν μόλις πέντε ετών. Θυμάμαι ότι κρεμιόταν ένα πράγμα από το λαιμό μου, που έλεγε ποιος είμαι και η αεροσυνοδός με πρόσεχε. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο». Στο Παρίσι, προορισμός της πτήσης του, θα τον περίμενε ο Μισέλ Γκομπά, θείος του και επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Τα λεφτά δεν έφταναν για όλη την οικογένεια και ο Ντιντιέ έπρεπε να ταξιδέψει μόνος του.

«Ήταν πολύ δύσκολο. Ήταν το πρώτο μας παιδί και νιώθαμε έντονα την απουσία του. Είχα μεγάλη δυσκολία να το συνηθίσω. Η μαμά του έκλαιγε για πολύ καιρό», περιγράφει ο Άλμπερτ, όμως ακόμα πιο σκληρό ήταν για τον μικρό. «Όταν έφτασα στη Γαλλία, έκλαιγα κάθε μέρα. Όχι επειδή ήμουν στη Γαλλία, αλλά γιατί ήμουν τόσο μακριά από τους γονείς μου. Μου έλειπαν πάρα πολύ». Ο Ντιντιέ δεν θα άντεχε καιρό… Μετά από τρία χρόνια, η νοσταλγία τον έφερε πίσω στο Αμπιτζάν και στην αγκαλιά της οικογένειάς του.

«Υπήρχε φτώχεια, υπήρχε δυσκολία να βρούμε φαγητό. Ακόμα και το να έχεις ένα γεύμα την ημέρα ήταν πολλές φορές στ’ αλήθεια δύσκολο», θυμάται και τα πράγματα σύντομα θα γίνονταν χειρότερα. Το 1989 εξαιτίας της οικονομικής κρίσης στην Ακτή Ελεφαντοστού, οι γονείς του – αμφότεροι τραπεζικοί υπάλληλοι – θα χάσουν τη δουλειά του και ο 11χρονος πλέον Ντιντιέ θα φύγει ξανά για το Παρίσι. Αυτή τη φορά χωρίς επιστροφή.

Το μπακ που… σκοράρει!

Δεύτερη ευκαιρία, προσπάθεια, προπόνηση, τιμωρία… Το παζλ συνεχίζεται. Ο Ντιντιέ θα βρισκόταν αυτή τη φορά στη Βόρεια Γαλλία, όπου έπαιζε ο θείος του. Πρωταρχικός στόχος ήταν το σχολείο και η εκπαίδευσή του. Οι γονείς του δεν τον είχαν στείλει στην Ευρώπη για να γίνει ποδοσφαιριστής. «Η δική μου επιθυμία ήταν να τον δω γιατρό», εξομολογείται ο Άλμπερτ, όμως το παιδί του είχε διαφορετική κατεύθυνση, επηρεαζόμενος ίσως από τον θείο του.

Αφού εντάχθηκε στις ακαδημίες της πρώτης του ομάδας, βρέθηκε παγιδευμένος στην άμυνα. «Τι κάνεις εκεί πίσω; Στο ποδόσφαιρο, ο κόσμος κοιτάει μόνο τους επιθετικούς. Πήγαινε μπροστά», του είπε ο Μισέλ Γκομπά και η συμβουλή του έπιασε τόπο. Ο Ντιντιέ από δεξιός μπακ με έφεση στο σκοράρισμα έγινε στράικερ και η εξέλιξή του άρχισε να δρομολογείται. Με μια… διακοπή. Το 1991, οι γονείς και τα έξι αδέλφια που ακολούθησαν τη γέννησή του, θα μετακόμιζαν στο Παρίσι. Και η πρώτη τους αποστολή ήταν να τιμωρήσουν τον αδιάβαστο μεγάλο τους γιο. Ο Ντρογκμπά απέτυχε να περάσει μια τάξη και το ποδόσφαιρο κόπηκε. Τουλάχιστον, μέχρι να βρει ξανά το δρόμο του.

«Πρέπει να παραδεχτώ ότι στην αρχή ήμουν εναντίον των προθέσεών του. Δεν ήθελα να γίνει ποδοσφαιριστής, αλλά μόνο επειδή σκεφτόμουν το δικό του καλό. Με ένοιαζε τι θα του προσέφερε μια καλύτερη ζωή», εξομολογείται ο Άλμπερτ, που σύντομα θα έβλεπε το γιο του να προσπαθεί και παλεύει γι’ αυτή τη ζωή. Η Λεβαλουά θα ήταν η πρώτη του ερασιτεχνική ομάδα, στην οποία θα μάθει να είναι νικητής. Ίσως γιατί δεν είχε άλλη επιλογή. Ο Ντιντιέ θα πληρωνόταν με 200 ευρώ, όμως μόνο στις νίκες. Στις ήττες, δεν θα έπαιρνε τίποτα…

«Μισούσε την ήττα και έκλαιγε με οργή κάθε φορά που χάναμε», περιγράφει ο πρώτος του προπονητής, ενώ ο Ντρογκμπά θυμάται με νοσταλγία. «Τα τέσσερα χρόνια που πέρασα εκεί θα ήταν τα πιο σημαντικά της καριέρας μου. Ήταν ερασιτεχνικό σωματείο κι απέκτησα αρχές, όπως πειθαρχεία και ομαδικότητα. Αρχές που λείπουν στον επαγγελματισμό». Ο επαγγελματισμός θα έμπαινε στη ζωή του στην ηλικία των 21 ετών.

Επαγγελματική ζωή…

Ξεπέταγμα, απόρριψη, μεταγραφή, καταξίωση, παγκοσμιοποίηση… Ο Ντιντιέ έπρεπε να αλλάξει πόλη, ώστε απόφοιτος πλέον του σχολείου του, να σπουδάσει λογιστική. Έπαιξε στη Λε Μαν, έμενε σε ένα διαμέρισμα 17 τετραγωνικών μέτρων και υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο το 1999. Μετά από δύο χρόνια γεμάτα τραυματισμούς και προσπάθεια να περάσει στο άλλο επίπεδο, θα κάνει ικανοποιητική σεζόν και στις αρχές του 2001 η Γκινγκάμπ θα τον αποκτήσει έναντι περίπου 100.000 ευρώ. Οι πρώτοι έξι μήνες θα είναι αδιάφοροι, όμως το 2002-03 θα έρθει το μεγάλο ξεπέταγμα.

17 γκολ σε 34 εμφανίσεις και τα εκατό χιλιάρικα θα γίνουν 4 εκ. ευρώ! Τόσα θα ξοδέψει η Μαρσέιγ για να τον αποκτήσει, με την οποία – όπως έχει δηλώσει – έχει ανοικτούς λογαριασμούς. Ίσως γιατί χρειάστηκε να… αδειάσει ο λογαριασμός της Τσέλσι για να τον αποκτήσει ένα χρόνο μετά με περισσότερα από 30 εκ. ευρώ!!! Στο Λονδίνο θα ταξιδέψει με τη γυναίκα του και τον γιο του που έχει γεννηθεί πέντε χρόνια πριν, με την ελπίδα να του προσφέρει μια μόνιμη κατοικία και να μην χρειαστεί «να αλλάζει συνέχεια πόλεις, όπως εγώ».

Η Αγγλία θα έρθει στη ζωή του με μικρή καθυστέρηση, αφού μερικά χρόνια πριν ο Αρσέ Βενγκέρ θα απορρίψει την ευκαιρία να τον αποκτήσει από τη Λε Μαν έναντι μόλις 140.000 ευρώ. «Απ’ τη στιγμή που δεν με πήρε η Άρσεναλ, δεν ήταν μοιραίο να παίξω εκεί. Πιστεύω στη μοίρα και πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Εξάλλου, ας είμαστε αντικειμενικοί, δεν έχασε κάτι ο Βενγκέρ. Είχε, ήδη, τον Ανρί». Ο Αλσατός τεχνικός διόρθωσε το λάθος του χρόνια αργότερα, υπογράφοντας το μεγάλο γιο του Ντρογκμπά, ενώ εκείνη που σίγουρα δεν έχασε ήταν η Λεβαλουά. Η γαλλική ομάδα καρπώθηκε κοντά στο 1 εκ. ευρώ από τη μεταγραφή του στην Τσέλσι, ούσα η πρώτη ομάδα του Ντρογκμπά. Έτσι, ο Αφρικανός μετά από χορός, τραγούδι, μπύρα και δρόμος στο Αμπιτζάν, έγινε και γήπεδο!

Τα λεφτά χρησιμοποιήθηκαν για να αναδιαμορφωθεί το στάδιο της μικρής ομάδας, το οποίο πήρε το όνομά του. «Τα παιδιά θα λένε πάω να παίξω στα Στάδιο Ντιντιέ Ντρογκμπά. Είναι μια σπουδαία στιγμή στη ζωή μου. Είναι κάτι τεράστιο», θα πει ο ίδιος, στη στιγμή που στην Αγγλία θα γίνεται θρύλος. Θα κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, τέσσερα κύπελλα, δύο Λιγκ Καπ, δύο Community Shield, θα χάσει στον τελικό του 2009, θα χάσει έναν τελικό με την Ακτή Ελεφαντοστού στο Κόπα Άφρικα το 2006, πριν φτάσει στην απόλυτη κορύφωση της καριέρας του το 2012. Στην παγκόσμια αναγνώριση για την αξία του μέσα στο γήπεδο. Στον απόλυτο τίτλο, με την απόλυτη προσωπική σφραγίδα σε μια ομάδα.

Η ζωή συνεχίζεται…

Λεφτά, φιλανθρωπία, θάνατος… Συνήθως τα πιο σημαντικά κομμάτια είναι εκείνα που αγνοούνται απ’ τον περισσότερο κόσμο. Το 2010, το περιοδικό Time θα τον συμπεριλάβει στη λίστα με τους 100 ανθρώπους που ασκούν μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Ουδείς, όμως, θα γνωρίζει τι ήταν εκείνο που άλλαξε τον τρόπο σκέψης στον ίδιο.

«Προσπάθησα να σώσω τον αδελφό του καλύτερού μου φίλου, τον Στεφάν. Ήθελα να τον φέρω στην Αγγλία επειδή είχε λευχαιμία. Έκανα ό,τι μπορούσα για να του βγάλω βίζα και δύο μέρες αφότου το κατάφερα, πέθανε. Ήταν 15 ετών. Είναι πολύ δύσκολο. Όταν βλέπεις τους δικούς του ανθρώπους, σε πιστεύουν. Σε παίρνουν τηλέφωνο και σε ρωτάνε αν θα βγει η βίζα. Κι όταν το κάνεις, το παιδί έχει φύγει. Είναι πολύ οδυνηρό. Από εκείνη τη μέρα αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω κάτι».

Και το έκανε. Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά δεν έχει προκαλέσει ποτέ με τη ζωή του, το ίδιο και η γυναίκα του. Με την Ντιακίτα Λαλά έχουν παντρευτεί από το 1999, όμως μόλις το 2011 έκαναν την τελετή που ονειρεύονταν, αφού δεν είχαν τότε χρήματα. Έχουν τρία παιδία, όμως και η ίδια, με καταγωγή από το Μάλι δεν αρέσκεται στα φανταχτερά κοσμήματα και ρούχα, όπως και ο άντρας της που συχνά κυκλοφορεί με ένα μίνι κούπερ. «Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, όμως πέρα από το γεγονός ότι είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, είμαι άνθρωπος. Ακόμα κι αν εργαζόμουν οπουδήποτε αλλού, θα είχα την ίδια διάθεση να βοηθήσω».

Το μεγάλο του όνειρο και η προσπάθειά του έχουν επικεντρωθεί στην ανέγερση νοσοκομείου, στο οποίο θα μπορούν να νοσηλευτούν ως και 200 άτομα, στο Αμπιτζάν. «Όταν επισκέφτηκα το νοσοκομείο, σοκαρίστηκα από τις τραγικές συνθήκες. Ακούς για ανίατες ασθένειες και ανθρώπους που πεθαίνουν από αυτές, αλλά υπάρχουν και παιδιά που πεθαίνουν από διαβήτη, απλώς και μόνο γιατί δεν υπάρχει ινσουλίνη».

Το 2009 ξεκίνησε με το ποσό των 4 εκ. ευρώ, όσα είχε πάρει ως αμοιβή από την Pepsi για τη συμμετοχή του σε διαφήμιση. Η Τσέλσι πρόσφερε όλα τα χρήματα που έλαβε από προϊόντα που σχετίζονται με τον Ντιντιέ Ντρογκμπά, ενώ σε φιλανθρωπικό γκαλά πρόσφεραν από τον Ντέιβιντ Μπέκαμ μέχρι και τον προσωπικό του φίλο, Akon.

Το παζλ συμπληρώνεται, οι 34 λέξεις - όσα και τα χρόνια του Ντρογκμπά - βρίσκουν το νόημά τους, την αντιστοιχία τους, τη μικρή ή μεγάλη ιστορία που κρύβεται από πίσω τους. Μένει μία για το τέλος. Μία που θα τον προσδιορίζει και θα τον χαρακτηρίζει σε κάθε ηλικία. Άνθρωπος!