Και με τα δύο χέρια ταυτόχρονα!

Η αθλητική γελοιογραφία έφερε ψωμί σπίτι μου. Ετσι έθρεψε ο πατέρας μου την οικογένειά του. Το γράφω στο βιογραφικό μου εδώ στο gazzetta.
Ο πατέρας μου, ο Αρχέλαος, έκανε γελοιογραφίες τα πάντα. Μα εννοώ τα πάντα: Από ένα γαρυφαλλο στο βάζο μέχρι τον άγνωστο παππού που τυχαία περνούσε από το απέναντι πεζοδρόμιο. .. αρκεί να περνούσες δίπλα του φορώντας χρωματιστές κάλτσες, να’χες το χέρι στην τσέπη, να φώναζες ή γελούσες στο τηλέφωνο, δεν τον χαλούσε αν μιλούσες σιγά, αν κοιμόσουν, έξυνες τη μύτη σου ή οτιδήποτε άλλο βάζει ο νούς του ανθρώπου.
Σκιτσάρω κι εγώ, αλλά όχι τόσο καλά θα’θελα…σε αντίθεση με όσο καλά θέλουν να πιστεύουν οι άλλοι.
Όταν την έχεις τη τέχνη, τότε θαυμάζεις, λατρεύεις εκείνους που την έχουν (την τέχνη ντε!) μεγαλύτερη από σένα… εκτός κι αν είσαι μαυριδερός ψυχικά.
Με θύμωσε πολύ όταν μπήκα στη δημοσιογραφία και μετα από 3-4 χρόνια σκέφτηκα να εικονογραφήσω τα κείμενά μου. Μόλις τα είδανε οι συνάδελφοι μου, είπαν όλοι με μια φωνή:
-Ο πατέρας σου σε … έμαθε να τα κάνεις;
Τα ξανάβαλα στην τσάντα μου και αυτό ήταν.
Πώς είναι δυνατόν να το διδάξεις αυτό το πράγμα;
Πώς είναι δυνατόν π.χ. ένας τραγουδιστής να μάθει στο παιδί του να τραγουδά…
Ή τόχει το ταλέντο ή δεν το’χει.
Ποτέ δεν μου’δειξε ο πατέρας μου. Όχι επειδή δεν θα το ‘κανε, αν του το ζητούσα… αλλά μάλλον επειδή εγώ ήμουν πλήρης, καθώς επί ώωωωωωωωωωωωωωωωωωρες καθόμουν δίπλα του στο τραπέζι του σαλονιού και ακουμπόντας το μάγουλό μου στην παλάμη μου, ρουφούσα τις γραμμές που φεύγανε κατά ριπάς από την άκρη του μολυβιού του.
Φυσικά το’ξερε ότι σκiτσάρω.
Όμως ήταν και εκείνος της άποψης ότι το ταλέντο δεν αρκεί. Όπως λένε όλοι οι μεγάλοι πδοσφαιριστές… Πρέπει να σκιτσάρεις συνέχεια για να γίνεις καλός… Και εγώ σκιτσάριζα και σκιτσάρω σπάνια… πάντα όποτε πέσει χαρτί, στυλό στο χέρι μου και κοντά υπάρχει ένα κομμάτι χαρτί… αλλά αυτό δεν μου συμβαίνει συχνά καθώς είμαι γενημμένος γκατζετάκιας.
Με άλλα λόγια δεν το αγαπώ παραφορα. Δεν είμαι σίγουρος αν καν το αγαπώ. Μάλλον είναι φιλαράκι μου… Κάτι σαν παλιός συμμαθητής.
Είμαι ευχαριστημένος θεατής αυτού του έργου… που μ’αρέσει πολύ να το παίζουν οι πρωταγωνιστές του… τώρα αν τύχει να κάνω και κανένα πέρασμα… ε, δεν χάλασε ο κόσμος…
Θα μπορούσα άνετα π.χ. εδώ στο gazzetta να εικονογραφώ τα κείμενά μου… χαλαρά… το’κανα μάλιστα 1-2 φορές… δεν το χάρηκα καθόλου… σε αντίθεση που το φχαριστιέμαι ιδιαίτερα όταν το κάνει στα κείμενα μου ο Αντώνης Κυριαζής…
Δεν με έμαθε λοιπόν να σκιτσάρω ο πατέρας μου, αλλά μου έμαθε την βασική αρχή:
Να παρατηρώ τους ανθρώπους.
Δες έναν αυτάρκη άνθρωπο να κάθεται σε έναν καναπέ. Η σιγουριά του τον καθίζει , όπως το’χε ο οενιρευτεί ο κατασκευαστής του καναπέ… κάθεται όπως κάθεται εκείνος που ετοιμάζεται (δοκιμάζει) τον καναπέ… απλώνει το χερι στο πάνω μέρος, χώνει τον κώλο στη γωνία, βολεύει την πλάτη και η τελευταία κίνηση είναι να κάτσει σταυροπόδι… κλείστε τα μάτια και θα δείτε ότι και σεις αυτό κάνατε πριν αγοράσετε τον καναπέ σας… αν ο άνθρωπος κάθεται με κλειστα τα μπούτια στην άκρη του μαξιλαριού με τον μισό κώλο έξω… ε, δεν είναι δα και ο πιο ασφαλής άνθρωπος του κόσμου…ούτε χορτασμένος είναι… και πολύ περισσότερο αυτάρκης…. Αφού είναι ετοιμος να πεταχτεί (δραπετεύσει) από κεί που κάθεται. Φέρτε στο μυαλό την ξινή, ανύπαντρη θεία σας… Ποτέ δεν λέει ψέμματα το σώμα.
Όλα αυτά ο πατέρας μου τα΄κανε με το μολύβι του.
Εγώ (υποθέτω) ότι μπορώ να τα γράψω… δεν μπορώ όμως να τα σκιτσάρω… τουλάχιστον τόσο καλά, όσο να αρέσουν σε μένα… κι αν δεν αρέσουν σε μένα, μου είναι παγερά αδιάφορο αν αρέσει στους άλλους.
Ο πατέρας μου δεν σου επέβαλε ποτέ να θες κάτι.
Ετσι περίμενε να δει αν εγώ θέλω πραγματικά να γίνω γελοιογράφος. Ούτε που πέρασε ποτέ από το μυαλό μου… Τα πιο πολλά σκιτσάκια στη ζωή μου τα’χω κάνει μεταμεσονύχτια για να ρίξω γκόμενες, που τα λατρεύουν κάτι τέτοια συνασθηματικούλια…
Το να σου κάνω λοιπόν έγω ένα σκιτσάκι στο σουβέρ για το ουίσκι, άντε και το πολύ-πολύ να χαλαρώσεις… να στο κάνει όμως ο Πικάσο, έχει μια άλλη βαρύτητα…ε; Αχαχαχαχαχαχαχαχα!
Όταν λοιπόν είχα γίνει καμμιά 30αριά χρονών μια Κυριακή μεσημέρι, που πέρασα από το σπίτι, είδα κρεμασμένησε καδράκι, ένα σκίτσο-προσωπογραφία του, που’χα κάνει πριν από χρόνια… και που ούτε (βέβαια) τη θυμόμουν… το σημαντικό ήταν ότι το σκιτσάκι μου ήταν (ακόμα είναι) κρεμασμένο ανάμεσα σε μερικά άλλα που του’χουν κάνει μερικοί γίγαντες της παγκόσμιας γελοιογραφίας….
Με είδε που το κοίταγα.
Και τότε για πρώτη φορά μου είπε:
-Είχες πολύ ταλέντο.
Γύρισα και τον κοίταξα γελαστά.
Χαμογελούσε και εκείνος.
-Είχες απίστευτο ταλέντο στο χέρι… όχι όμως αρκετό στην καρδιά. Χαίρομαι που δεν το ακολούθησες… θα γινόσουν σπουδαίος γελοιογράφος, αλλά δεν θα’σουν ποτε ευτυχισμένος. Και η ευτυχία είναι το τελικό κόλπο!
Είναι μεγάλο μάθημα αυτό.
Ξέρετε γιατί ο Γιωργάκης ήταν κακιστος Πρωθυπουργός. Επειδή βασικά δεν ήθελε να’ναι Πρωθυπουργός. Μιλάει στο πόντιουμ και αντί να γέρνει προς τα μπροστά, γέρνει (ελαφρά) προς τα πίσω… δεν το κάνει αυτό ένας ηγέτης… ή ακόμα και ένας που θεωρεί τον εαυτό του ηγέτη.
Σας συμβουλεύω να κάνετε αυτό που σας ευχαριστεί. Δεν είναι ευκολο, το ξέρω… προσπαθείστε τότε να βοηθήσετε αυτούς που έρχονται να το κάνουν.
Πάμε από εκεί που είχαμε ξεκινήσει.
Λόγω του πατέρα μου λοιπόν αγάπησα την αθλητική δημοσιογραφία. Ο ίδιος έκανε επι πολλά χρόνια γελοιογραφίες καθημερινά στην «Αθλητική Ηχώ»… και πιτσιρικά (όπως γράφω και δίπλα στο βιογραφικό μου) με έπαιρνε από το χέρι και πήγαινε τα σκίτσα του χέρ-χέρι στα τυπογραφία της εφημερίδας, όπου οι αθλητικο συντάκτες πήγαίνανε με τα ρούχα τους, αλλάζανε, βάζανε σορτσάκι και αθλητικές παντόφλες και γραφανε συνεχώς… δίπλα (σχεδόν) στις λινοτυπικές μηχανές… Ήταν κάτι σαν το σπίτι μου.
Ο πατέρας μου δεν έβλεπε ποδόσφαιρο… ή μάλλον έβλεπε (από τη τηλεόραση) με γελοιογραφικό τρόπο. Δεν ήταν με καμμιά ομάδα. Τον ενδιέφερε… πώς να το πώ;…. το γ’ημίχρονο… όχι αγωνιστικά αλλά το καλαμπούρι που κάνανε οι φίλαθλοι στις εξέδρες αναμεταξύ τους… η απογόητευση του τερματοφύλακα, καθώς μένει μόνος και ξαπλωμένος μετα το γκολ… η αραβωνιστικιά που γκρινιάζει που ο αρραβωνιαστικός πάει στο γήπεδο… ο πεθερός που αγαπά τον αραβωνισταικό γιατί είναι και οι δυο ίδια ομάδα… ο φαλακρός σεντερμπακ… τα φάουλ (σκεφτόταν απίστευτες τρικλοποδιές)… το τι λένε το σεντερμπακ και το σεντερφορ όταν η μπάλα παίζεται στην άλλη περιοχή… τα κορδόνια που λύνονται… οι μικροπωλητές…κ.λ.π.
Και ξαφνικά ανακαλύπτω ότι το ίδιο κάνω κι εγώ. Γράφω σε ένα πολύ μεγάλης επισκεψιμότητας αθλητικό site… αλλά γράφω άλλα πράγματα…. Που συχνά ακουμπάνε στα αθλητικά…ή όταν δεν ακουμπάνε χρησιμοποιώ αθλητική ορολογία.
Ηταν ασταμάτητος…να φαντασθείτε ότι ήταν αριστεροχειρας, αλλά και δεξιοχειρας… αμφίχειρας δλδ… δεν είναι πολύ συχνό… αλλά ούτε και τόσο σπάνιο… το εξαιρετικά σπάνιο ήταν ότι σκιτσάριζε και έγραφε και με τα δυο χέρια …ταυτόχρονα….
Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες εκατοντάδες χιλιάδες γελοιογραφίες έχει φτιάξει… δημοσιευμένες και αδημοσίευτες… κάθε φορά που πηγαίνουμε στο πατρικό μου, η γυναίκα μου μου ζητά να δούμε και έναν φάκελο με γελοιογραφίες… Τελευταία πήρα σπίτι μου έναν φάκελο που λέει απ’ εξω «Ποδοσφαιρικά»… λέω να σας τις δείξω σιγά-σιγά…
Θα του άρεσε και εκείνου.
Φτιάξαμε και ένα Page στο Facebook το www.facebook.com/arxelaos1921
Kάντε –αν σας ενδιαφέρει- μια βόλτα… έχω μερικές ιδέες για τα σκιτσα του.
Θα μ’αρεσε και μένα να’στε εκεί.
Μάνος Αντώναρος

ΥΓ. Πέθανε στον ύπνο του ασφαλής, ευτυχισμένος και πλήρης… ακριβώς όπως ήθελε. Ξέρετε τι είναι μόνο αυτό που με στεναχωρεί; Δεν πρόλαβε να ζήσει τον κόσμο του internet. Θαχε τρελλές ιδέες… να φαντασθείτε ότι ο καθένας/μια σας θα’χε το δικό του avatar. Ισως ποτέ να μην είναι αργά.