Xριστούγεννα ή τσιγγούνης;

Δυο είναι τα θέματα που γουστάρω ΠΑΝΤΑ να γράφω. Κάτι σαν το πίτα-γύρο που πάντα θες ένα.
Τα αγαπημένα μου θέματα είναι: η Αχαριστία και η Τσιγγουνιά… επίσης πολυαγαπημένα μου είναι: η μοναξιά, το άγχος, αγαπώ έναν παντρεμένο και οι τακτικοί… αλλά σαν το «Αχαριστία-Τσιγγουνιά» δεν υπάρχει.
Λόγω των ημερών επιλέγω για σήμερα το «Τσιγγουνιά»
Προσέξτε: Η τσιγγουνιά δεν έχει να κάνει με το ποσόν που έχει κάποιος στην τσέπη του… υπάρχουν πλούσιοι γενναιόδωροι, χαλαροί δλδ και το ίδιο υπάρχουν και φτωχοί.. πάμφτωχοι που΄χουν ολο κι όλα ένα τσιγάρο και σου δίνουν να καπνίσεις πρώτος το μισό.
Αρα μην το μπερδεύετε με τα μνημόνια ή το μείον του ταμείου… Αλλωστε αυτές οι μέρες της ύφεσης είναι η χαρά του τσιγγούνη… έχει επιτπέλους το μεγάλο του άλλοθι.
Το «δεν έχω» δεν σε κάνει τσιγγούνη.
Το «φοβάμαι μπας και δεν έχω» σε κάνει.
Ο καψούρης, ο ζηλιάρης, ο ψεύτης, ο αχάριστος ακόμα κι ο βλάκας ξέρουν πολύ καλά τι είναι… Ο μόνος που δεν το ξέρει είναι ο τσιγγούνης. Κι αυτό τον κάνει επικίνδυνο
Ρε παιδί μου, αν πεις στον ψεύτη «ψέμματα λές»… ακόμα και που δεν θα το παραδεχθεί, ξέρει μέσα του ότι είναι ψεύτης.
Στη ζωή μου έχει τύχει να συναντήσω πολλούς τσιγούνηδες και πρέπει να σας πω ότι η παρέα μαζί τους με αναζωοογονεί. Αλήθεια το λέω! Με φτιάχνει ο κρύος ιδρώτας που τους κόβει , όταν φτάνει η ώρα να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Δεν μπαίνει με τίποτε, λες και είναι ραμμένη. Ραμένη τσέπη! Η φαντασίωση καθε τσιγγούνη.
Ειχα εναν φίλο που από πιτσιρικάς πάθαινε κάτι με τα χρήματα. Εκπληκτικός τσιγγούνης. Θυμάμαι ότι πηγαίναμε για καφέ και μας έκλεβε τα σπίρτα. Οχι τα κουτιά…τα σπίρτα. Επιανε το δικό σου κουτί τάχα αδιάφορα, έβγαζε καμμιά 15αριά και τα έβαζε στο δικό του…. Μα τα έβαζε με μανία…τόσο που ξεχείλιζε και δεν μπορούσε να κλεισει. Εμείς οι άλλοι το ξέραμε και δεν λέγαμε τίποτε… αλλά το απολαμβάναμε με ματιές και χαμογελάκια κάθε φορά που το’κανε… Μια φορά του κλέψαμε το φισκαριστό κουτί με τα σπίρτα. Επαθε σοκ… Γύρισε το μαγαζί ανάποδα. Θυμάμαι ότι σε όλη τη διαδρομή στη θέση του συνοδηγού (οι τσιγγούνηδες δεν παίρνουν ποτέ το δικό τους αυτοκίνητο) μουρμούριζε και γκρίνιαζε για το κουτί σπίρτα (που ήταν γεμάτο με τα δικά μας σπίρτα) χάθηκε.
Βγαίνοντας μου είπε: Σε πειράζει να πάρω τα δικά σου, γιατί δεν θα’χω να ανάψω. Του είπα οχι και έκανε να μου μιλήσει 2 βδομάδες. Οι τσιγγούνηδες ισχυρίζονται ότι μπορεί μεν να μην ξοδεύουν , αλλά όταν υπάρχει ανάγκη δίνουν και το βρακί τους. Ψέμματα. Φρικτά ψέμματα. Εχετε πάει ποτέ να δανειστείτε από τσιγγούνη φίλο σας όταν βρίσκεστε στη μεγάλη ανάγκη; Θα σας ψήσει. Θα θέλει να μάθει τι, γιατί και βασικά πότε θα του τα επιστρέψεις… και στο τέλος (αααααααααααααααααααν σε αγαπάει πολύ… πράγμα εξαιρετικά δύσκολο γιατί οι τσιγγούνηδες δεν αγαπούν) θα σου δώσει ένα μέρος του ποσού, με την ίδια άνεση που εσύ θά δινες το παιδί σου σε παιδεραστή να το πάει βόλτα στο δάσος.
Ο τσιγγούνης δεν λέει ποτέ ότι είναι τσιγγούνης, αλλά ότι τα λεφτά βγαίνουνε δύσκολα. Το δικαιολογεί το πράγμα και τελειώνει με την αυτοκριτική.
Έγραφα πριν από χρόνια στο blog μου:
«Προσέξτε έναν τσιγγούνη όταν πληρώνει.
Χαλαρώστε και καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε μια υπέροχη ιλαρο-τραγωδία….
Αποκλείεται τα χαρονομίσματα να είναι τσαλακωμένα και σαβουρωμένα μες στην τσέπη του. Είναι σιδερωμένα, τακτοποιημένα και γεωμετρικά, αλλά και ανά αναγραφόμενο ποσό… αν είναι μερακλής μπορεί και να είναι και ανά αύξοντα αριθμό.
Συχνότατα είναι πιασμένα με κλιπ… και αν είστε ακόμα πιο παρατηρητικοί, θα δείτε ότι ο τσιγγούνης σε τακτικά χρονικά διαστήματα ελέγχει πάνω από τον παντελόνι με μια αμιδρά κίνηση, αν τα χρήματα είναι πάντα στην θέση τους…
Αν γνωρίζει πόσα έχει;
Δεν απαντώ σε ηλίθιες ερωτήσεις….
Φτάνει λοιπόν η ωρα να πληρώσει….
Ας πούμε 37 ευρώ….
Κοιτάει τον λογαριασμό για μια τελευταία φορά… κάνει από μέσα του διαιρέσεις…. σκέφτεται λύσεις… μετανιώνει για τα όσα έκανε ή έφαγε… και βάζει το χέρι στην τσέπη….
Σε slow motion….
Με μεγαλύτερη χαρά θα έβαζε το χέρι του σε βάζο με κόμπρες, παρα στο παντελόνι. Δυστυχώς συνήθως δεν έχουμε ευκαιρο βάζο με κόμπρες.
Τα χαρτονομίσματα είναι στη παλάμη του…
Βγάζει ένα 20άρικο…
Δηλαδή δεν το βγάζει.
Το αποχαιρετά περνώντας το ανάμεσα στο μεγάλο, στον δείκτη και στον παραμεσο… που το χαιδεύουν ρυθμικά… αποχαιρετά κάθε του πόρο… ίσως να του λέει κάποιο κατευώδιο…
Η μάνα είναι σε πιο κεφια όταν χαιρετά τον μοναχογυιό της που φεύγει για τον πόλεμο….
Βγάζει ένα 10αρικο… κάνει το ίδιο… βγάζει ένα τάληρο… βάζει τα χαρτονομίσματα βαθειά στην τσέπη… δίπλα στα αρχίδια… και βγάζει πορτοφόλι για κέρματα… διαλέγει το παλιό 2ευρω και το δίνει… θα’θελε να το πιπίλισει για τελευταία φορά… αλλά κάτι του λέει ότι δεν είναι πρέπον…
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ.
Τι θα γίνει, αν δεν βγαίνουν τα ψιλά;
Μη λέμε και μαλακίες.
Συνήθως τους κάνω μια πλάκα…
Αφού μαζέψουμε τα χρήματα… και κάνουμε νόημα να έρθουν να τα πάρουν…την στιγμή ακριβώς που πλησιάζει ο σερβιτόρος λέω… «ρε παιδιά… νομίζω ότι κάνανε λάθος στην παραγγελία…… πολλα δίνουμε μου φαίνεται…»
Ένα χέρι πετάγεται σαν καμάκι.
Το δικό του…
-Και μένα… του ξεφεύγει… η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
(Χαμογελώ. Η ελπίδα..όχι η πεθαμένη ελπίδα!)
Αρπάζει τον λογαριασμό….
Τον αφήνεις να το ελέγξει μόνος του…
Μια ακτίνα αισιοδοξίας φωτίζει το πρόσωπο του….
Κι όμως…
Ο λογαριασμός είναι σωστός.
Χεχεχεχεχεχεχε….
Ωραία που περνάω!»
Εχετε πάρει ακριβό (λέμε τώρα) δώρο από τσιγγούνη;
Εμένα μου’τυχε μια φορά και με κυνηγούσε από πίσω να μου πει πόσο έκανε… ή μάλλον δεν μου έλεγε πόσο έκανε… μου έλεγε πόσα «εδωσε»…
Ηταν σε τέτοιον εκνευρισμό, που δεν έβαζε γλώσσα μέσα.
Ελαμπε ολόκληρος…λες και είχε σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ.
Εχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά τον Νίκο Τσοφόρο να λέει το απίστευτο: « Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες.»
Σας διαβεβαιώ, όχι μόνο από ιδιοσυγκρασία, αλλά και από εμπειρία υγείας… δεν αξίζει να τσιγγουνεύστε τα χρήματα…άλλωστε δεν τσιγγουνεύεστε μόνο αυτά… αφήνετε δίπλα σας πτώματα και δεν το’ξερετε… ανθρώπους με στραγγαλισμένα αισθήματα και ανάγκες… βρε δεν αξίζει…
Δυστυχώς δεν θα ακούσει ούτε ένας…ούτε μία… επειδή απλούστατα δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. Ο φόβος είναι πιο ισχυρός (σε πολλούς) από ο,τι η επιθυμία.
Και μη μου πείτε «ασε με ρε Αντώναρε… μία δεν έχουμε» γιατί το θέμα δεν είναι λογιστικό… άλλωστε στις δύσκολες μέρες τα ελαττώματα είναι πιο φωτεινά…
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ
Ολοι μα όλοι έχουμε κάτι παραπάνω…κάτι παραπανίσιο… δεν εννοώ μόνο υλικά πράγματα… κάν’τε ένα κέρασμα στον φίλο που δεν έχει… κάντε ένα κάλεσμα… δώστε ένα ευρώ στο παιδί του νιτλίβερι…τι δύο τσιγάρα τι ένα;…αγοράστε τοστ και για τον κολλητό που «δεν πεινάει»… Δώστε…αυτό έχει σημασία…
Το «δίνω» είναι και γαμώ τα drugs. Ψυχοανεβασιάρικο.
Εμείς εδώ στο gazzetta είμαστε πάαααααρα πολλοί. Μια σταγόνα από τον ωκεανό σχολιάζουν… οι υπόλοιποι παρακολουθούν… μην φαντάζεστε ότι δεν συμμετέχουν… απλώς προτιμούν αυτόν τον (θείο) ρόλο του θεατή.
Εχω τη βεβαιότητα ότι αναμεσα στους πολλούυυυυυυυυυυυυυυς υπάρχουν πολλοί που έχουν αυτό το κάτι παραπάνω και όλη τη στόφα, τη διάθεση να το δώσουν…
Ισως να πρέπει κάποια στιγμή και εμείς εδώ στο gazzetta (μια και είμαστε η πλατφόρμα) πώς να το οργανώσουμε. Δεν είναι τόσο απλό, όσο φαίνεται ξέρετε…Είναι εξαιρετικά σκληρό να ζυγίζεις ποιος υποφέρει περισσότερο.
Παρ’ όλο που νιώθουμε μόνοι ξέρετε…στην πραγματικότητα δεν είμαστε… υπάρχουν κι άλλοι δίπλα…
Μην το διαβάσετε απλώς αυτό το κείμενο… Πάρτε το «μαζί» σας.
Καλά Χριστούγεννα…. Υγεία και χαμόγελο.

Μάνος Αντώναρος