Πιστεύω εις έναν... Λιονέλ!

Με τον γενικό όρο Θεός εννοείται η θεότητα ή υπέρτατη οντότητα. Από αυτή την αρχαία ελληνική έννοια δανείστηκαν οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες τον όρο προκειμένου να αποδώσουν την ύψιστη Θεολογική οντότητα των δογμάτων τους. Στις απανταχού αναφορές ως μεγάλες μονοθεϊστικές ορίζονται ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ.

Για κάποιο λόγο κανείς δεν έχει φροντίσει να τις μετρήσει σωστά, γιατί με μία πιο ενδελεχή ανάλυση, αυτές είναι τέσσερις. Εκείνη που παραλείπεται μόνιμα είναι η… Ποδοσφαιρική. Και σε αυτή την περίπτωση ο Θεός είναι ένας και μοναδικός και ουδείς έχει επιδιώξει ποτέ να αμφισβητήσει την παρουσία του. Κάτι σαν το «πίστευε και μη ερεύνα» ένα πράγμα.

Στην προκειμένη περίπτωση εκείνος που λατρεύεται είναι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (σ.σ.: στην Αργεντινή έχει ιδρυθεί και επίσημα η εκκλησία του και στη Νάπολι εξακολουθούν να έχουν αναμμένο το καντηλάκι στη φωτογραφία του που βρίσκεται δίπλα σε εκείνη της Παναγίας). Ούτε καν ο Πελέ δεν έχει λάβει αυτό τον ύψιστο ορισμό. Ο Βραζιλιάνος έχει ονομαστεί από Μαύρο Διαμάντι έως Βασιλιάς, μα μέχρι εκεί. Γήινα πράγματα δηλαδή!


Από τότε λοιπόν που ο Ντιεγκίτο ανελίχθηκε στον ουρανό του ποδοσφαιρικού Πάνθεον, κάθε σκέψη για αποκαθήλωση του θεωρήθηκε εντελώς βλάσφημη. Και όμως ξαφνικά η πίστη στο πρόσωπο του έχει αρχίσει να κλονίζεται. Τα θεμέλια του δόγματος Μαραντόνα έχουν πάψει να είναι στιβαρά. Όχι πως εκείνος έπαψε να λατρεύεται. Απλά υπάρχει πλέον κάποιος άλλος που κάνει… θαύματα στο χορτάρι και ξεσηκώνει τα πλήθη, τα οποία καρτερούν για μία ενέργεια του.

Ο Μέσι δεν έχει εξελιχτεί απλά σε εκείνον που θα τον έφτανε. Τείνει να τον ξεπεράσει. Συγκριτικά πάντως στα 24 χρόνια του ο Λιονέλ έχει ήδη κατακτήσει περισσότερα σε αριθμό τρόπαιο απ’ όσα αντίκρισε ποτέ ο «πατέρας» του ή άλλοι τέσσερις μεγάλοι Πελέ, Αλφρέδο Ντι Στέφανο και Γιόχαν Κρόιφ.

Οσο για τον πιτσιρικά, αρνείται πεισματικά κάθε σύγκριση με το καθολικό ίνδαλμα, μα δεν είναι πια στο χέρι του. Η «αίρεση» Μέσι έχει ήδη τους δικούς της οπαδούς και εξαπλώνεται ραγδαία, υποχρεώνοντας ακόμα και τον ίδιο τον Ντιέγκο να σκέφτεται πως ίσως να έφτασε ο καιρός να παραχωρήσει τα σκήπτρα του. Αλλωστε πάει καιρός τώρα που- όπως συνέβαινε κάποτε και σε εκείνον- η μπάλα κλαίει όταν δεν βρίσκεται στα πόδια ενός πάλαι ποτέ ασθενικού παιδιού από το ταπεινό Ροζάριο…

ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ (22/06/1987)
Μπαρτσελόνα
Πρωτάθλημα Ισπανίας (2005, 2006, 2009, 2010, 2011)
Τσάμπιονς Λιγκ (2006, 2009, 2011)
Κύπελλο Ισπανίας (2009)
Σούπερ Καπ Ισπανίας (2005, 2006, 2009, 2010, 2011)
Μουντιάλ Συλλόγων (2009, 2011)
Σούπερ Καπ Ευρώπης (2009, 2011)
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων (2005)
Χρυσή Μπάλα (2009, 2010, 2011)
Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο (2008)
Βραβείο FIFA ως κορυφαίος του 2009
Πρώτος σκόρερ του Τσάμπιονς Λιγκ (2009, 2010, 2011)
Καλύτερος παίκτης και πρώτος σκόρερ του Μουντιάλ Νέων (2005)
Καλύτερος νέος παίκτης του Κόπα Αμέρικα (2007)
Παίκτης της χρονιάς στην Αργεντινή (2005, 2007, 2009, 2010, 2011)
Πρώτος σκόρερ και κορυφαίος επιθετικός του Τσάμπιονς Λιγκ (2009, 2010, 2011)
MVP Μουντιάλ Συλλόγων (2009, 2011)
Πρώτος σκόρερ στην Πριμέρα (2010)
Κορυφαίος παίκτης της Πριμέρα (2009, 2010, 2011)


VS Ντιέγκο
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα άργησε έναν χρόνο συγκριτικά με τον Μέσι για να κάνει το ξεπέταγμα. Ουσιαστικά η χρονιά που τον καθιέρωσε ήταν το 1979. Σε ηλικία 19 ετών έκανε παπάδες με την Αρχεντίνος Τζούνιορς και την Εθνική Νέων στο αντίστοιχο Μουντιάλ. Εκεί το αστείρευτο ταλέντο του μπόρεσε να ξεχωρίσει αμέσως, μα το πρόβλημα ήταν πως ο σύλλογος όπου αγωνιζόταν δεν ήταν πρωτοκλασάτος και δεν διεκδικούσε τίτλους. Στα 22 του μπορεί να βρέθηκε και εκείνος όπως και ο Μέσι στη Μπαρτσελόνα, αλλά οι δύο εποχές της Μπάρτσα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Εκείνη την χρονιά (1982) οι Καταλανοί δεν πανηγύρισαν κανέναν τίτλο και το χειρότερο απ’ όλα, ο διαβόητος χασάπης της Μπιλμπάο, Αντόνι Γκοϊκοετσέα λίγο έλειψε να του κόψει τη μπάλα.


ΝΤΙΕΓΚΟ ΑΡΜΑΝΤΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ (30/10/1960)
Αρχεντίνος Τζούνιορς 1976-'1980, Μπόκα Τζούνιορς 1980-'81, Μπαρτσελόνα 1982-'84)
Πρωτάθλημα Αργεντινής (1981)
Κύπελλο Ισπανία (1983)
Σούπερ Καπ Ισπανίας (1983)
Λιγκ Καπ Ισπανίας (1983)
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων (1979)
Καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ Νέων (1979)
Πρώτος σκόρερ στην Αργεντινή (1979, 1980, 1981)
Κορυφαίος παίκτης στην Αργεντινή (1979, 1980, 1981)
Κορυφαίος παίκτης της Νοτίου Αμερικής (1979)


VS Πελέ
Πέραν όλων των ζητημάτων τεχνικής, αντίληψης, ταλέντου και όλων των συναφή, το μεγάλο ερώτημα που υπάρχει σε αυτή την κόντρα είναι το εξής: Τι είναι εκείνο που πραγματικά μετράει, η ποσότητα ή η ποιότητα. Όχι πως όσα έχει κατακτήσει ο Μέσι δεν είναι σημαντικά. Πώς να αγνοήσεις τα τρία Τσάμπιονς Λιγκ, τις ισάριθμες διαδοχικές Χρυσές Μπάλες και όλα τα παρελκόμενα. Ωστόσο, ο Πελέ είχε φροντίσει να πλουτίσει από νωρίς το βιογραφικό του με τη σημαντικότερη κούπα και μάλιστα εις διπλούν. Ο Βασιλιάς δεν είχε απλά την τύχη να έχει από τα γεννοφάσκια του στο πλευρό του τους καλύτερους (σ.σ.: Ζαγκάλο, Γκαρίντσα, Βαβά κτλ), αλλά ήταν και από μόνος του ένα θαύμα. Μόλις 17 ετών και έξι μηνών πέτυχε έξι γκολ στη διοργάνωση της Σουηδίας, τα δύο εξ αυτών στον τελικό.

ΠΕΛΕ (23/10/1940)
Σάντος
Πρωτάθλημα Παουλίστα (1958, 1960, 1961, 1962, 1964)*
Κύπελλο Βραζιλίας (1961, 1962, 1963, 1964)
Μουντιάλ (1958, 1962)
Κόπα Λιμπερταδόρες (1962, 1963)
Διηπειρωτικό (1962, 1963)
Κορυφαίος παίκτης του Μουντιάλ (1958)
Πρώτος σκόρερ στο Παουλίστα (1957-’64)

* Ακόμα δεν υπήρχε εθνικό πρωτάθλημα Βραζιλίας


VS Ντι Στέφανο
Στην προκειμένη περίπτωση οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Εκείνο που δείχνουν είναι πως ο Αλφρέδο ντι Στέφανο ουδέποτε υπήρξε το παιδί θαύμα. Όχι πως δεν ήταν παικταράς από μικρός, μα τα επιτεύγματα του με τη Ρίβερ Πλέιτ (σ.σ.: εκπληκτική εκείνη την εποχή) δεν έκαναν πάταγο. Επίσης το πρόβλημα ήταν πως τότε η Ευρώπη μάζευε τα κομμάτια της από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ουδείς ασχολήθηκε μαζί του. Όταν πλέον εντοπίστηκε από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ και κατέληξε με μυθιστορηματικό τρόπο στη δεύτερη, είχε πατήσει τα 27. Σαν το καλό κρασί όμως παλιώνοντας μάζεψε όλο το χρυσάφι και συγκριτικά από τους μεγάλους έχει το πλουσιότερο παλμαρέ. Και μόνο τα πέντε Πρωταθλητριών και τα 14 πρωταθλήματα του φτάνουν και του περισσεύουν.

ΑΛΦΡΕΔΟ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ (04/07/1926)
Ρίβερ Πλέιτ 1944-'49, Μιγιονάριος 1949-'50
Πρωτάθλημα Αργεντινής (1945, 1947)
Πρωτάθλημα Κολομβίας (1949)
Πρώτος σκόρερ Αργεντινής (1947)
Κόπα Αμέρικα (1947)


VS Κρόιφ
Εάν το περίφημο «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» του Ρίνους Μίχελς μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μοναδικού κάλλους πλεκτό, ο Γιόχαν Κρόιφ αποτελούσε από μόνος του τη δαντέλα του. Κανείς από όλους τους άλλους, όσο καλοί και να υπήρξαν, δεν ήταν τόσο πλαστικός, τόσο αέρινος. Ούτε καν ο τωρινός ηγεμόνας Μέσι. Τα τελειώματα του ήταν ποιητικά και ο ποδοσφαιρικός εγκέφαλος του υπολογιστής από το υπερπέραν. Σε αντίθεση όμως τόσο με τον Μέσι όσο και με τους υπόλοιπους προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα του Αγιαξ σχετικά αργά. Χρειάστηκε να γίνει 19 ετών για να πάρει φανέλα βασικού στον Αίαντα και με το καλημέρα τον οδήγησε στο πρωτάθλημα. Το μεγαλύτερο ευτύχημα στην καριέρα του ήταν πως πάντοτε είχε σπουδαίους συμπαίκτες που τον έκαναν καλύτερο.


ΓΙΟΧΑΝ ΚΡΟΪΦ (25/04 1947)
Αγιαξ
Πρωταθλήματα Ολλανδίας (1966, 1967, 1968, 1970)
Κύπελλο Ολλανδίας (1967, 1970, 1971)
Κορυφαίος παίκτης στην Ολλανδία (1967, 1968, 1969, 1971)
Χρυσή Μπάλα (1971)
Πρώτος σκόρερ στην Ολλανδία (1967)
Χρυσό Παπούτσι στην Ευρώπη (1967)