Οι Ελληνες αγοράζουν “οπαδιλίκι”

Μια τοποθέτηση του Κέβιν Κίγκαν, σε μια συνέντευξη που συνόδευε το άρθρο που έγραψε στην Daily Mail, για να αποτυπώσει τις σημερινές σκέψεις του για το ποδόσφαιρο, έβαλε φωτιά στην Αγγλία. “Αυτό που μισώ περισσότερο στο ποδόσφαιρο αυτή την εποχή είναι να βλέπω ποδοσφαιριστές να φιλούν το σήμα της ομάδας. Δεν μ' αρέσει να βλέπω ποδοσφαιριστές να φιλούν το σήμα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται, ότι πρέπει να το κάνουν. Πήγαινε και δείξε στον κόσμο πόσο νοιάζεσαι για την ομάδα με τον τρόπο του παιχνιδιού σου και την απόδοσή σου. Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό, να φιλάς το έμβλημα. Δεν το κάναμε ποτέ εμείς αυτό”, είπε μπροστά στην κάμερα της Daily Mail ο Κίγκαν.

Σε διάστημα ωρών ήταν πολλοί οι ποδοσφαιριστές, και φυσικά οι οπαδοί που τάχθηκαν υπέρ της άποψής του. Αυτοί που συμμερίζονται την άποψή του είναι οι ποδοσφαιριστές που δεν ήθελαν και δεν θέλουν να κοροϊδεύουν τον κόσμο, να τον παραμυθιάζουν, να “παίζουν για την κερκίδα”. Στην ίδια πλευρά στέκεται και η μερίδα των ποδοσφαιρόφιλων που δεν θέλει να “τρώει παραμύθι”, να βλέπει ποδοσφαιριστές να προσποιούνται ότι είναι δεμένοι με τον σύλλογο, ότι “πονάνε τη φανέλα”, ότι έχουν γίνει οπαδοί της.

Είναι μια, διαχρονικά, διαρκής συζήτηση, αυτή που γίνεται με αφορμή την τοποθέτηση του μεγάλου Κέβιν Κίγκαν. Μια κουβέντα που την πιάνουμε συχνά και οι Ελληνες αθλητικοί δημοσιογράφοι, συνήθως στις ιδιωτικές συζητήσεις μας, όταν αναφερόμαστε σε ποδοσφαιριστές που επενδύουν πάνω στη σχέση που επιχειρούν να αναπτύξουν, ειδικά με τους φανατικούς της ομάδας στην οποία αγωνίζονται, επειδή αντιλαμβάνονται ότι με αυτό τον τρόπο κερδίζουν πόντους και άρα πιθανότητες να μείνουν για χρόνια στο σύλλογο, να αυξήσουν τις αμοιβές τους, να γλιτώσουν τις αυστηρές κριτικές από τα media που δεν θέλουν να χαλάνε το κέφι των φανατικών οπαδών.

Είναι επίκαιρη αυτή η συζήτηση τούτη την εποχή στα δημοσιογραφικά γραφεία, με αφορμή αυτό που τραβάει σήμερα ο Λουκάς Βύντρα, ο οποίος εκτός των άλλων πληρώνει την επιλογή του να μην πουλήσει “οπαδιλίκι”, κατά την αργκό των ποδοσφαιριστών. Την ίδια ώρα που, για παράδειγμα, ο Χοσέ Τοτσέ χαϊδεύει το Τριφύλλι σε κάθε πανηγυρισμό και “την γλιτώνει” από το γιουχάισμα της κερκίδας, επειδή “την πονάει την ομάδα”.

Διαχρονικά οι “δημοφιλείς”, για τέτοιο λόγο, ποδοσφαιριστές της κερκίδας δεν είναι ποτέ δημοφιλείς στα αποδυτήρια. Κυρίως επειδή οι μισοί ζηλεύουν τη σχέση που αναπτύσσουν οι “οπαδοί” ποδοσφαιριστές με τους φανατικούς και οι άλλοι μισοί ενοχλούνται με αυτή τη συμπεριφορά, η οποία τους δημιουργεί αποστροφή, επειδή είναι ταγμένοι στην αντίληψη του Κίγκαν: προτιμούν να μιλούν με την απόδοσή τους και όχι με φιλιά στο έμβλημα σε κάθε ευκαιρία.

Η παρατήρηση της εξέλιξης του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα των τελευταίων περίπου 35 ετών, δηλαδή από την στιγμή που έγινε επαγγελματικό, οδηγεί στην εκτίμηση ότι οι Ελληνες όχι απλώς τρεφόμαστε από το παραμύθι, αλλά το έχουμε και ανάγκη. Μας αρέσει να μας πουλάνε συναίσθημα, να νιώθουμε ότι ο ποδοσφαιριστής αγαπά την ομάδα. Γι' αυτό και αυτή είναι μια από τις βασικές συστάσεις των ατζέντηδων προς τους πελάτες τους ποδοσφαιριστές, είτε πρόκειται για νεαρούς Ελληνες είτε για ξένους που φτάνουν για πρώτη φορά στα μέρη μας: “παίξε λίγο για τον κόσμο, φίλα το σήμα, κι όλα θα πάνε καλά”.

* Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο και να δεις τη συνέντευξη του Κίγκαν, πάτα εδώ.