Mε λένε Βαγγέλη…

Και τώρα που το οικοδόμημα σωριάζεται στα εξ ων συνετέθη, γεμίσαμε από κάθε είδους δομικά υλικά. Ρεμούλα, μετριότητα, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, φιλικοί διακανονισμοί, χυδαιότητα στο διαπασών. Με αυτά χτίζαμε τόσα χρόνια. Αυτά μας έμειναν ως πολύτιμη παρακαταθήκη.

Εξεπλάγη το πανελλήνιο από τις λεκτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των θεσμικών του παραγόντων. Λες και όταν το ίδιο πανελλήνιο συνομιλούσε στις προεκλογικές πλατείες και τα εφήμερα γραφεία του προεκλογικού αγώνα με τους συγκεκριμένους θεσμικούς υποκλινόταν στην ποιότητα του λόγου τους και την ενάργεια της πολιτικής τους σκέψης. Στην ευρύτητα των οραματισμών και στο εκτελεστικό των ικανοτήτων τους. Τέτοιοι ήσανε τότε. Τέτοιοι αποκαλύπτονται και τώρα. Με την μόνη διαφορά πως το γκουβέρνο σήμερα δεν έχει φράγκο για την απαραίτητη μοιρασιά, και όπως και να το κάνεις, είναι πιο εύκολο για τη συνείδησή σου να ενοχληθεί από τον ηλίθιο και να διαολοστείλει την ανύπαρκτη ποιότητά του, τώρα που χάθηκε η προοπτική του αντίδωρου.

Πρόεδρος Βουλής. Και τι Πρόεδρος. Αρσενικός και μάγκας. Για αυτήν την μαγκιά ζούσαμε, άλλωστε, τόσα χρόνια. Ψόφιοι ήμασταν για τέτοια. Ξεπουλούσε ο Αντρέας τον Καραμανλή για την Προεδρία προτείνοντας στο παρά πέντε τον Χρηστάρα και βγαίναμε στα καφενεία, αγκαζέ με τον Κουρή, να αποθεώσουμε τον μάγκα, τον καραμπουζουκλή τον Πρόεδρο που αποφάσισε, επιτέλους, να γκρεμίσει τον επάρατο καραμανλισμό.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Τάσου Φούντογλου στο aixmi.gr