Είμαι φανατικός της “Εθνικής Ελλάδος”

Με τον Γιώργο Καπουτζίδη είχα την τύχη να συναντηθώ πριν από περίπου επτά χρόνια, όταν θέλησα να γνωρίσω τον δημιουργό μιας πολύ επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς που είχα μάθει από πρώτο χέρι ότι ασχολείται πολύ ενεργά, ως φίλαθλος, με τον αθλητισμό και να του προτείνω να γράψει για αθλητισμό. Η τύχη μου έγινε μεγαλύτερη όταν περίπου δύο χρόνια αργότερα τον έπεισα να κάνουμε μαζί μια καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή για να κουβεντιάζουμε, με κυρίως topic τα αθλητικά, πάνω σε οτιδήποτε τραβούσε την προσοχή μας. Γι' αυτό και πιθανόν όσα θα διαβάσετε παρακάτω να είναι κρίσεις επηρεασμένες από τον θαυμασμό που πηγάζει από την συναναστροφή μου και την φιλία μας. Ολο αυτό όμως δεν θα μπορούσε να με εμποδίσει να γράψω για όσα σκέφτομαι, συνειδητοποιώ, καταλαβαίνω και, τελικώς, θαυμάζω στην “Εθνική Ελλάδος”, μια τηλεοπτική σειρά που με έχει από το πρώτο επεισόδιο αναγκάσει να την παρακολουθώ φανατικά και να ανυπομονώ για το επόμενο επεισόδιο τόσο που θα πλήρωνα για να τα κατεβάσω αμέσως στον υπολογιστή μου και να τα δω back to back μέχρι το τελευταίο.

Δεν ήμουν ποτέ φανατικός θαυμαστής των ελληνικών σειρών, διότι διαχρονικά υπήρξαν ελάχιστες που κατάφεραν να μου μιλήσουν, να με αγγίξουν, να με βάλουν σε σκέψεις, να με προβληματίσουν, να με κάνουν να νιώσω ότι γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Μέχρι τώρα συνήθως τις έβλεπα μόνο όταν μαζί τους γελούσα. Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει να παρακολουθώ μια ελληνική σειρά που επικοινωνεί μαζί μου, που μου μιλά τόσο ειλικρινά για την πραγματικότητα της σημερινής ελληνικής ζωής, που με βάζει απέναντι σε αυτό που συμβαίνει για να το δω, να μη του γυρίσω την πλάτη, να μη το προσπεράσω, να μην αδιαφορήσω. Είναι η πρώτη φορά που σε ένα τόσο mainstream κανάλι ένας δημιουργός βρίσκει το θάρρος να φτιάξει μια σειρά που μιλά ειλικρινά και τόσο σκληρά, σχεδόν ωμά για την σημερινή ελληνική ζωή. Η πρώτη φορά που ένας σεναριογράφος ανοίγει τόσα πολλά βαριά θέματα και τα σκαλίζει στο βάθος, ρισκάροντας να γίνει δυσάρεστος για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Προτού καν φτάσει στα μισά του δρόμου της, η “Εθνική Ελλάδος” μου έχει μιλήσει για την ανεργία και την φθορά που έχει κάνει στην ψυχή των ανθρώπων, για πολλών μορφών ρατσισμό, για την “Χρυσή Αυγή”, για τη σχέση της “ΧΑ”με τους αστυνομικούς, για την κακοποίηση, για την μπόχα της κίτρινης τηλεόρασης, για την διαφθορά στην διοίκηση του αθλητισμού, και τη διοίκηση του κράτους γενικότερα, για ένα σωρό από φαινόμενα της προηγούμενης εποχής της Ελλάδας τα οποία σήμερα πληρώνει η πατρίδα μου. Και, κυρίως, για το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν σήμερα άνθρωποι, να υπάρχει και να υπάρξει αλληλεγγύη.

Ολα αυτά η “Εθνική Ελλάδος” τα επιτυγχάνει με έναν τρόπο απλό και ειλικρινή στα όρια της αθωότητας, και με έναν λόγο με χιούμορ που θυμίζει την τεχνική του γιατρού που σε κάνει να γελάς και να χαλαρώνεις προτού σε πονέσει για το καλό σου.

Ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένος είναι ή δεν είναι ο τρόπος του, κρίση πιθανότατα υποκειμενική, ο δημιουργός αυτής της σειράς κερδίζει το θαυμασμό του θεατή και μόνο για το θάρρος και τα κότσια του να μιλήσει για τόσο “επικίνδυνα” ζητήματα. Οχι γιατί παίρνει το ρίσκο να δημιουργήσει μια σειρά που θα μπορούσε να αποδειχθεί “μη εμπορική” επειδή δυσαρεστεί μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και συνεπώς “διώχνει πελάτες” από την οθόνη και το συγκεκριμένο κανάλι, αλλά επειδή δεν διστάζει να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο να γίνει στόχος επιθέσεων από όσους θα αναγνωρίσουν εαυτόν σε κάθε έναν από τους χαρακτήρες αυτής της σειράς. Κι είναι τόσοι πολλοί αυτοί. Και γίνονται τόσο επικίνδυνοι συχνά. Ο Καπουτζίδης έχει τα κότσια να πει στα μούτρα όλων αυτών όσα πολλοί από εμάς δεν είχαμε/έχουμε το θάρρος να πούμε. Και την ίδια ώρα μας δείχνει το μέγεθος της ευθύνης που φέρουμε όλοι εμείς οι “σιωπηλοί”.

Πού τα βρήκε τα “άντερα” να το κάνει; Αυτή η εσωτερική δύναμη πηγάζει από την ανάγκη του να τα πει, με το όραμα και την ελπίδα ότι η σειρά του θα αποδειχθεί θετική επιρροή για μικρά και μεγάλα παιδιά, την ίδια ώρα που θα δώσει κουράγιο σε όλους αυτούς που σήμερα δοκιμάζονται. Αυτό είναι το συμπέρασμά μου. Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος λόγος για να τον θαυμάζω για αυτό που κάνει.

Θα είχαμε έναν πολύ καλύτερο κόσμο αν η τηλεόραση ήταν του επιπέδου της τηλεόρασης που κάνει αυτή την εποχή ο Καπουτζίδης. Είμαι βέβαιος ότι εκείνος δεν μπορεί να αλλάξει την τηλεόραση. Είμαι όμως το ίδιο βέβαιος, απολύτως πεπεισμένος ότι εκείνη, η τηλεόραση δεν κατάφερε να τον αλλάξει και να τον κάνει, ξέρω 'γω, “Παπακαλιάτη”. Και γι' αυτό χαίρομαι, ανακουφίζομαι και αισιοδοξώ κάθε φορά που τσεκάρω τα νούμερα της τηλεθέασης που επιτυγχάνει. Διότι κάθε εβδομάδα διαπιστώνω ότι είναι πολλοί οι κανονικοί άνθρωποι εκεί έξω. Ανθρωποι σαν εμένα κι εσένα, που μπορεί να μην φωνάζουν και να μην έχουν το κουράγιο, το θάρρος και τη δύναμη της φωνής που έχει ο Καπουτζίδης, αλλά έχουν ανοιχτά μάτια, αφτιά και μυαλά για να συμμετέχουν, έστω ως ακροατήριο, σε μια εβδομαδιαία συνεδρία που μιλά ανοιχτά για τα κοινωνικά προβλήματα της σημερινής Ελλάδας. Είναι ελπίδα για την ελληνική τηλεόραση η “Εθνική Ελλάδος”. Και κυρίως είναι μεγάλη ελπίδα για την Ελλάδα της επόμενης ημέρας η τηλεθέασή της.