Κοψ'το κεφάλι σου: ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ!

Εχω κάνει στην καριέρα μου σε 3-4 (σπουδαίες) διευθυντικές θέσεις. Χοροπήδαγα από τη χαρά μου όταν μου το ανακοίνωσαν. Ολες αυτές οι θέσεις ήταν δημιουργικές και όχι διεκπεραιωτικές.

Μπορούσα να προσλαμβάνω ανθρωπους. Τί χαρά!

Επαιρνα από τη χαρά των ανθρώπων που έφευγαν από το γραφείο μου έχοντας μια δουλειά. Εναν μισθό. Μια προοπτική.

Πολύ γρήγορα ανακάλυψα ότι αυτη η χαρά ήταν μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Δυστυχώς υπήρχε και η άλλη: Επρεπε (στη διάρκεια) να απολύσω και μερικούς/ες.

Γιατί; Μα από τη μία το budget,από την άλλη η ανικανότητα, η τεμπελιά ή τάση για κοπάνες και το χειρότερο: η επιθυμία του αφεντικού.

Καμαρώνω που δεν απέλυσα ποτέ κανέναν.

Καμαρώνω που δεν έχω τέτοιο βάρος στην συνείδηση μου. Τους/τις φωναξα στο γραφείο…έβαλα τις φωνές, κτύπησα το χέρι μου, απείλησα ακόμα και πρόσβαλα… αλλά ποτέ δεν έστειλα κανέναν/καμμιά στο σπίτι τους.

Mα τελικά γιατί δεν το΄κανα;

Επειδή είμαι καλός άνθρωπος; Αηδίες! Αυτό το κρίνουν άλλοι κι όχι εγώ.

Δεν το΄κανα γιατί (βασικά) ο ίδιος έχω περάσει μερικές φορές αυτό το λούκι της ανείπωτης πίκρας. Δεν μ’αρέσει να κάνω πράγματα που μου΄χουν κάνει και δεν μου άρεσαν. Δεν την έχω αυτού του είδους την εκδικητικότητα.

Εχω δει δεκάδες συναδέλφους μου να βγαίνουν από λογιστήρια σαν ζόμπι κρατώντας μια γαμημένη αποζημίωση στο χέρι. Κίτρινοι, με απλανές βλέμμα, με φόβο στο βλέμμα και πάνω από όλα (αν και κανείς δεν το κουβεντιάζει) με το βλέμμα της ντροπής. … της αποτυχίας. Τους έχω δει να δακρυσμένους με τις γροθιές σφιγμένες. Με την αγωνία του «τι θα κάνω τώρα;»… «πώς θα τα βγάλω πέρα;».

Το αύριο είχε γίνει από δημιουργικό όνειρο, εφιάλτης.

Αν μου κόστισε επαγγελματικα;

Φυσικά… αλλά ποτέ δεν το σκέφτηκα. Μεταξύ μας δεν γουστάριζα ποτέ τα διευθυντιλίκια. Είμαι φύσει (στα επαγγελματικά) μοναχικός λύκος.

Δεν κράζω την εξουσία, για να την απολαμβάνω εγώ.

Με έχουν απολύσει «φιλοι», «κολλητοί» και την πρώτη μου απόλυση μου την χάρισε ένας τέτοιος… ένας βλάκας που’θελε να κάνει τον διευθυντή στον «Ελεύθερο Τύπο»…για δυο μέρες… μετα τον απέλυσαν κι αυτόν.

Συναντηθήκαμε ξανά μετα από χρόνια σε μια δουλειά. Ομότιμοι. Του μιλούσα στον πληθυντικό.

-Ρε μαλάκα τι έπαθες; με ρωτησε.

-Τίποτα κύριε Τάδε… του απάντησα… απλώς δεν θέλω ναχω φιλικές σχέσεις μαζί σας…

-Ελα μωρέ ακόμα το θυμάσαι;

-Να με συγχωρείτε κ. Τάδε… αλλά ας περιοριστούμε στα ακραιφνώς επαγγελματικά μας…

(Δεν σας λέω το ονομά του, γιατί είναι άρρωστος και δεν είναι σωστό)

Από όλα αυτά που σας περιγράφω παραπάνω, ένα μου ‘κανε πραγματικά την χείριστη εντύπωση:

Πολλοί απ’ αυτούς που έστελναν για πλάκα στο λογιστήριο ανθρώπους… το απολάμβαναν. Ολοι αυτοί έκαναν σπουδαία διευθυντική καριέρα.... όχι βέβαια δημοσιογραφική.

Παρακολουθώ σήμερα όλους αυτούς πολιτικούς που βάζουν με τόση ευκολία την υπογραφή τους για χιλιάδες απολύσεις… που στέλνουν τόσους ανθρώπους στην απόγνωση. Χέστηκα για την λεγόμενη κομματική οδηγία...

Ντρέπομαι για λογαριασμό τους.

Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από σας θα αναρωτηθείτε (διαβάζοντας αυτό το άρθρο) : δλδ να μην απολυθεί κανείς; Και το Δημόσιο Χρέος κ.λ.π.

Δεν μπαίνω σ’ αυτην κουβέντα.

Δεν παίζω αυτό το παιγνίδι.

Δεν υπάρχει κράτος-τιμωρός. Υπάρχουν άνθρωποι τιμωροί. Λέω μόνο το εξής σίγουρο: Η ζωή κύκλους κάνει και αργά ή γρήγορα θα τους περικυκλώσει.