Η Θεσσαλονίκη του χιονιού και της παράνοιας!

Καταρχάς, τα δελτία ειδήσεων των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών είναι αδύνατο να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη από τις 12 το μεσημέρακι και μετά. Δηλαδή, μία ώρα μετά την έναρξη της έντονης χιονόπτωσης. Μόνο ένας πολίτης της Θεσσαλονίκης μπορεί να αντιληφθεί. Αυτός που χρειάζεται περί των πέντε ωρών για να διανύσει μια απόσταση 10-20 λεπτών ή αυτός που βλέπει ένα ασθενοφόρο να «τσιρίζει» έχοντας ασθενή, αλλά να μην μπορεί να φτάσει στον προορισμό του γιατί είναι εγκλωβισμένο στην κίνηση.

Από το πρωί γίνεται της… εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα – που λέει και μια ευγενική ψυχή. Θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «μπουρδέλο», έχω την αίσθηση όμως ότι θα προσβάλω τις τίμια εργαζόμενες γυναίκες, γιατί εκεί υπάρχει η στοιχειώδης οργάνωση. Και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν ξέρω με ποιους να τα βάλω.

Ο νυν δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης διακρίνεται περισσότερο για τις αιρετικές απόψεις του. Στο εσωτερικό της πόλης συζητιέται περισσότερο η (σωστά) μανιώδης προσπάθειά του να συμμαζέψει το κέντρο της Θεσσαλονίκης από τους απολίτιστους και απαίδευτους οδηγούς που νομίζουν ότι είναι στα χωριά τους και καβαλάνε άλογα, όπως και η πεζοδρόμηση καθέτων της Τσιμισκή, αλλά και η επιμονή του στην ανάπτυξη των διαπροσωπικών σχέσεων με την Τουρκία.

Από την άλλη πλευρά, ανέλαβε έναν χρεωκοπημένο Δήμο, έπειτα από ένα πάρτι διαδοχικών τετραετιών με συνέπεια να μην υπάρχουν τα μέσα για την καταπολέμηση ακραίων φαινομένων όπως το σημερινό. Ωστόσο, οι Θεσσαλονικείς έχουν την απαίτηση να μη χρειάζεται να βάλουν αλυσίδες στα αυτοκίνητά τους όταν διανύουν τη Βούλγαρη η ακόμη και τη Βασιλίσσης Όλγας η οποία είναι η μία από εκ των βασικών οδικών αρτηριών της πόλης.

Δεν γίνεται να χρειάζεσαι τέσσερις ώρες για να διανύσεις μια απόσταση έξι χιλιομέτρων. Πιο φθηνά μου βγαίνει ένα ταξίδι στη Λαμία. Και δεν τους καλύπτει η παραδοχή ότι «πάγωσαν οι αλατιέρες ή το θαλασσινό νερό στις υδροφόρες». Στα… παλιότερα των υποδημάτων τους. Δεν τους νοιάζει. Ας φρόντιζες να μην παγώσουν. Το διοικείν εστί προβλέπειν.

Και την ίδια στιγμή διαβάζεις τα δημοσιεύματα που θέλουν τον πρώην δήμαρχο, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, να βρίσκεται στο σπίτι του Καϊμάκτσκαλαν απολαμβάνοντας τη λευκή ομορφιά και το αγαπημένο του αγριογούρουνο σε μια ταβέρνα που βρίσκεται στον Παλαιό Άγιο Αθανάσιο. Είναι να τρελαίνεσαι με αυτά που συμβαίνουν, γιατί αυτή η άρρωστη κατάσταση έχει παγιωθεί με ευθύνη δική μας βέβαια, διότι εμείς τους εκλέξαμε κι εμείς πληρώνουμε το τίμημα. Γι’ αυτό μας λένε συμπρωτεύουσα και – τρομάρα μας – καμαρώνουμε.

Η Θεσσαλονίκη είναι ίσως η μοναδική πόλη κάθε σύγχρονου πολιτισμού η οποία έχει μόλις ένα δημόσιο Μέσο μεταφοράς. Κι όταν οι υπάλληλοι του ΟΑΣΘ αποφασίσουν να σηκώσουν τα χειρόφρενα, περί των δύο εκατομμυρίων ανθρώπων αναζητούν τρόπο μετάβασης στη δουλειά τους. Αντιλαμβάνομαι ότι διεκδικούν τα εργασιακά δικαιώματά τους και πραγματικά σέβομαι τον αγώνα κάθε εργαζόμενου, αλλά βάλτε τον εαυτό σας στη θέση ενός πιτσιρικά που παίρνει 250 ευρώ τον μήνα και δεν έχει Μέσο να πάει στη δουλειά του.

Θα παίρναμε το μετρό – που έγραψε και μία φίλη – αλλά το ένα βαγόνι που παραμένει σε κεντρικό σημείο της Έκθεσης Θεσσαλονίκης και συμβολίζει το διαφημιστικό μήνυμα… «έρχεται», δεν χωράει όλους τους επιβάτες. Στην καλύτερη περίπτωση να το λειτουργήσει το 2020, αλλά δεν το βλέπω. Στο δικό μου μυαλό παραμένει εκείνη η τρύπα που είχε ανοίξει ο Κούβελας στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στα εγκαίνια του μετρό.

Εδώ θα μου πείτε, η Θεσσαλονίκη δεν αξιοποίησε το λιμάνι της με αποτέλεσμα να χάσει ίσως το σπουδαιότερο αναπτυξιακό και οικονομικό στοίχημα, επειδή ο Τάκης, ο Μπάμπης και Χαράλαμπος ήθελαν να πάρουν τα fast food για προσωπική εκμετάλλευση. Κι ενώ οι εκπρόσωποι όλων των μελών της εκάστοτε Τοπικής Αυτοδιοίκησης αναγνώριζαν και συνεχίζουν να αποδέχονται ότι μόνο η εκμετάλλευση του λιμανιού μπορεί να δώσει πνοή ή μάλλον ζωή σε μια πόλη (στην οποία η ανεργία υπερβαίνει το 30-35 τοις εκατό), δεν έγινε η παραμικρή κίνηση.

Κι έχουμε φτάσει σε σημείο να νιώθουμε περήφανοι που ζούμε στην πόλη του καφέ. Εδώ θα πει κάποιος, η Θεσσαλονίκη είναι ίσως η μοναδική πόλη που ζει τόσο έντονα την εβδομάδα που ενώνει την παραμονή Χριστουγέννων με την παραμονή Πρωτοχρονιάς – όσοι έχουν βρεθεί στην πόλη αυτό το διάστημα, αντιλαμβάνονται – αλλά ακόμη κι αυτό δεν το εκμεταλλευτήκαμε τουριστικά.

Κλείνοντας, από το μεσημέρι έχουν ελαχιστοποιηθεί τα δρομολόγια του ΟΑΣΘ, κυκλοφορούν ελάχιστα ταξί, ξεπάγωσαν όμως τα μηχανήματα του Δήμου και δειλά-δειλά θα κάνουν την εμφάνισή τους στους δρόμους. Ο Θεός βοηθός.