Μία από τις σημαντικότερες προσφορές των αθλημάτων στην ζωή, είναι πως έχουν τη δυνατότητα να αποσπούν τη σκέψη από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Ολοι μπορούμε να διαφωνούμε άσκοπα με τις ώρες για το εάν ήταν πέναλτι ή βουτιά του Κριστιάνο Ρονάλντο ή εάν είναι καλύτερος από τον Λιονέλ Μέσι. Το να ασχολούμαστε με το Champions League βοηθάει καμιά φορά να ξεχνάμε τα τρομερά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας (σ.σ.: όπιο του λαού κτλ.). Δυστυχώς όμως μερικές φορές είναι που τα ίδια τα αθλήματα αναμιγνύονται με όλα αυτά τα τρομερά πράγματα και όσο και να το προσπαθήσεις, δεν μπορείς να δραπετεύσεις από δαύτα...

Η δύναμη του στρατού
Αυτό συνέβαινε επί 19 ολόκληρα χρόνια στο Ιράκ του Ουντάι Χουσεΐν. Ο πατέρας του, ο Σαντάμ βρέθηκε στην εξουσία το 1979 και το 1984 τοποθέτησε τον 20χρονο τότε πρωτότοκο του στην ηγεσία της Ολυμπιακής Επιτροπής της χώρας. Τότε ξεκίνησαν τα δεινά στους αθλητές όλων των σπορ κυρίως στο ποδόσφαιρο. Εκείνη την χρονιά το Ιράκ έχανε τον πόλεμο (1980-'88) από το γειτονικό Ιράν και ο Σαντάμ έδωσε τη διαταγή: Η ομάδα του στρατού θα έπρεπε να κατακτήσει το πρωτάθλημα για να αναπτερωθεί το ηθικό!

Εκτοτε δεν το έχασε ποτέ ξανά και έγινε ισόβια πρωταθλήτρια. Φαντάζεστε με ποιον τρόπο... Υπάρχουν αναφορές πως αγώνες είχαν διάρκεια ακόμα και 150 λεπτά, μιας και τόσο χρειαζόταν για να σκοράρει η ομάδα του στρατού. Και οι διαιτητές δέχονταν απειλές. Ακόμα και κατά της ζωής τους ή των οικογενειών τους. Πώς λοιπόν να χαθεί ο τίτλος;

Εχασες πέναλτι; Χάθηκες...
Εάν για τον πατέρα Σαντάμ το ποδόσφαιρο ήταν απλά ένα μέσο προπαγάνδας, για τον Ουντάι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου κυριολεκτικά! Ο γιος του διαβόητου δικτάτορα έκανε απίστευτα πράγματα μέχρι τον θάνατο του 2003 (με την εισβολή των Αμερικανών). Βασάνιζε τους ποδοσφαιριστές της ομάδας του και της Εθνικής Ιράκ κάθε φορά που αποτύγχαναν σε κάποιον στόχο που εκείνος έθετε.

Οι πράξεις του περιγράφονται στο βιβλίο του Σάιμον Φρίμαν «Baghdad FC: Iraq’s Football Story – A Hidden History of Sport and Tyranny». Παραθέτουμε ορισμένα παραδείγματα για το τι μπορούσε να βιώσει ένας ποδοσφαιριστής που απλά έχανε ένα πέναλτι ή έστω μία προπόνηση επειδή αρρώστησε το παιδί του ή είχε κάποιον σοβαρό λόγο να μην προλάβει στην ώρα του. Η ποινή μπορούσε να είναι από βουρδουλιές στις σόλες των ποδιών έως μαστίγωμα επί ώρες.

Σκυλιά ατάιστα
Επίσης ο ίδιος ο Ουντάι που ήταν παρών στα βασανιστήρια, γελούσε και αποκαλούσε τους παίκτες «πιθήκου» και «γουρούνια», λέξεις που είναι εξαιρετικά υποτιμητικές βρισιές στον αραβικό κόσμο. Σε άλλες περιπτώσεις τους έβαζαν να κλοτσήσουν -χωρίς καν να φορούν παπούτσια- τσιμεντένιες μπάλες, ενώ χαρακτηριστικά είναι αυτό που εξιστορεί στο βιβλίο ο επί 40 φορές διεθνής, Σαράρ Χαϊντάρ: «Οταν αποτύχαμε να προκριθούμε στο Μουντιάλ του 1994, ζήσαμε τις χειρότερες στιγμές μας. Αφού μας χτύπησαν με ηλεκτρικές βέργες, μας έβαλαν δεμένους μπροστά σε πεινασμένα σκυλιά. Αυτά ήταν επίσης δεμένα και έφταναν λυσσασμένα λίγα εκατοστά από τα πρόσωπα μας και εμείς τα κάναμε πάνω μας, με τον Ουντάι να ξεκαρδίζεται στα γέλια»!

Αλλο παράδειγμα ήταν αυτό που συνέβη μετά την βαριά ήττα (4-1) από την Ιαπωνία στα ημιτελικά του Ασιατικού Κυπέλλου Εθνών. Τότε ξύρισαν τα κεφάλια όλων των διεθνών (ντροπιαστικό στις αραβικές χώρες) και τους περιέφεραν στο δρόμο κλοτσώντας και βρίζοντάς τους. Το χειρότερο όμως ήταν όταν κάποιος εξαφανιζόταν για μέρες ή βδομάδες και η οικογένεια του δεν ήξερε που βρισκόταν ή έμενε σε ένα κρύο κελί για 24ώρα γυμνός, δίχως φαγητό.


Το Ιράκ στο Μουντιάλ του 1986

Και εάν όλα αυτά δεν παρακινούσαν τους ποδοσφαιριστές να νικήσουν, το έκανε με την χαρακτηριστική εκφοβιστική ατάκα του ο ίδιος ο Ουντάι: («Στο ποδόσφαιρο υπάρχει η νίκη και η ήττα. Εάν όμως χάσετε, να ξέρετε πως το βράδυ δεν θα γυρίσετε σπίτι σας!») Η αλήθεια πάντως είναι πως οι απειλές έπιαναν τόπο. Το Ιράκ επί των ημερών του στυγερού Ουντάι, ο οποίος εκτός των ποδοσφαιρικών, βίαζε όποια γυναίκα ήθελε και έχει σκοτώσει όποιον του έκατσε στο σβέρκο, υπήρξε σημαντική ποδοσφαιρική δύναμη στην Ασία.

Συμμετείχε στο Μουντιάλ του 1986, σε τρεις διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες (Μόσχα 1980, Λος Ανζτελες 1984, Σεούλ 1988), κατέκτησε μία φορά το Ασιατικό Κύπελλο Εθνών και τους Παναραβικούς Αγώνες. Ολα αυτά έρχονται να μας θυμίσουν ότι όταν η παράνοια, η πολιτική ή η σκοπιμότητα, όταν εισέρχονται στο ποδόσφαιρο, τότε το ξεχωριστό αυτό παιχνίδι παύει πλέον να είναι τόσο όμορφο...

Follow me: @jorgekaraman