Στην ανακοίνωση της 11άδας της εθνικής ομάδας της Αγγλίας, το απόγευμα του Σαββάτου, στο «Γουέμπλεϊ», λίγη ώρα πριν από το ματς με τη Μάλτα, ο κόσμος βρήκε αφορμή να γιουχάρει. Περισσότερο να δείξει ότι κάτι όντως δεν πηγαίνει καλά πλέον...

Ο Γουέιν Ρούνεϊ έγινε αποδέκτης των αποδοκιμασιών σε μια βραδιά που ξεκίνησε στραβά και εξελίχθηκε πολύ άσχημα για τον αρχηγό των «τριών λιονταριών» και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πλέον μοιάζει χαμένος στο γήπεδο. Με άγχος πιτσιρικά που παίρνει τις πρώτες του ευκαιρίες και προσπαθεί να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του τι ακριβώς ζητάει ο προπονητής και τι μπορεί να κάνει εκείνος στο συγκεκριμένο κομμάτι του αγωνιστικού πλάνου που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας.

Ο Ρούνεϊ, από την ώρα της λήξης του παιχνιδιού με τους Μαλτέζους (2-0 η Αγγλία και 2x2 στα προκριματικά του Μουντιάλ 2018 μέχρι στιγμής) έχει δεχθεί δριμεία κριτική και από τον αγγλικό Τύπο που... δεν χαρίζει κάστανα. Έχει συμπαραστάτες, με πρώτο και καλύτερο τον υπηρεσιακό ομοσπονδιακό προπονητή, Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, όμως αυτό δεν αρκεί και πολύ περισσότερο, τη λύση μάλλον πρέπει να τη βρει στον τρόπο που σκέφτεται πλέον τον ρόλο του στο ποδόσφαιρο, έχοντας μπερδευτεί πολύ τα τελευταία χρόνια.

Μεγαλώνοντας, είναι λογικό ορισμένες από τις δυνάμεις του, να τον εγκαταλείπουν. Δεν είναι το ίδιο ένας 20άρης με έναν 30άρη. Στην ηλικία του, ο Ρούνεϊ είναι μεν πιο ώριμος ποδοσφαιρικά και πολύ διαφορετικά σκεπτόμενος, όμως, η κλίμακα των αντοχών και των δυνατοτήτων ίσως να σημειώνει μείωση λόγω της παντελώς φυσιολογικής φθοράς από το πέρασμα του χρόνου.

Ο χρόνος, όμως, ενδεχομένως να μην είναι η μοναδική αιτία που έχει κάνει τον Γουέιν Ρούνεϊ ν' αδυνατεί να βοηθήσει τη Γιουνάιτεντ και την εθνική ομάδα της Αγγλίας. Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ που αντικατέστησε προσωρινά τον Σαμ Άλαρνταϊς στον πάγκο των «τριών λιονταριών», επέλεξε να τον τοποθετήσει κι εκείνος στη μεσαία γραμμή, δίπλα στον Τζόρνταν Χέντερσον, απομακρύνοντάς τον αρκετά από την περιοχή. Δεν ήταν κάτι καινούριο, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και το σωστό για τον Άγγλο επιθετικό. Ναι. Επιθετικός είναι ο άνθρωπος. Και μπορεί λόγω της γενικότερης φιλοσοφίας του να μην φέρνει ποτέ αντίρρηση σε ό,τι του ζητά ο εκάστοτε προπονητής του και να θέλει να προσφέρει πάντοτε στον σύλλογο και το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας του, όμως δεν σημαίνει ότι θ' αποφέρει καρπούς το όποιο πλάνο που δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν μπορεί να βοηθήσει τον ίδιο τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Δεν είναι τυχαίο που βρέθηκε να κάνει ίσως τα περισσότερα μαρκαρίσματα από κάθε άλλη φορά, κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει, αλλά δεν είναι επίσης τυχαίο ότι δεν πέρασε – σχεδόν – ούτε μια μπαλιά του προς την επίθεση. Παίζοντας πολύ μακριά από το «κουτί» και τον χώρο που στην ιδέα και μόνο τον κάνει να σκέφτεται ότι είναι απόλυτα ελεύθερος, βρέθηκε... εγκλωβισμένος σε ένα άλλο «κουτί», αυτό της αναγκαστικής σκέψης ως Playmaker, με ευθύνες τόσο στο δημιουργικό, όσο και στο ανασταλτικό κομμάτι. Και ακόμα χειρότερα για τον ίδιο, από τη στιγμή που βρέθηκε δίπλα στον Τζόρνταν Χέντερσον, έδειξε να εκτίθεται από τον τρόπο με τον οποίο αγωνιζόταν κοντά του ένας... κανονικός χαφ που η δουλειά του είναι ακριβώς αυτή που κάνει μέσα στο γήπεδο. «Διαβάζει» τη φάση, βλέπει, έχει αντίληψη του χώρου και των κινήσεων και περνάει τις μπαλιές του. Ο Ρούνεϊ, πάντοτε θα ήταν εκεί για να τρέξει να πάρει τη μεταβίβαση, όχι να την κάνει. Και μπορεί ο ίδιος να ισχυρίστηκε ορθά πως όσο μεγαλώνει ηλικιακά ο ποδοσφαιριστής «πήζει» πολύ περισσότερο το μυαλό του και ο τρόπος που βλέπει ένα παιχνίδι, αλλά δεν σημαίνει πως η θεωρία μπορεί να περάσει στην πράξη εύκολα, όταν στα... 27μιση από τα 30 σου χρόνια το γκολ είναι αυτό που έχεις μάθει καλύτερα απ' όλα τα υπόλοιπα.

Συν τοις άλλοις, έγινε φανερή και η ψυχολογία του Ρούνεϊ στο ματς με τους Μαλτέζους. Είναι μεγάλο πράγμα και χρειάζεται σκέψη και ιδιαίτερη μεταχείριση από τον προπονητή, όταν βλέπεις τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή ν' απογοητεύεται και να σκύβει το κεφάλι ακόμα και για μια χαμένη μπαλιά που έφυγε πλάγιο άουτ. Ο άνθρωπος που φοράει στο μπράτσο το περιβραχιόνιο του αρχηγού, να μη μπορεί να εμπνεύσει δυναμισμό και σιγουριά τους υπόλοιπους. Και αυτό είναι κάτι που έρχεται ως απόλυτα φυσιολογική συνέπεια της επικρατούσας κατάστασης. Του παραγκωνισμού του στη Γιουνάιτεντ, της δύσκολης εποχής που διανύει, της κριτικής, του γιουχαΐσματος, των σκέψεων, της ανάγκης για το «κλικ» που θα τον αλλάξει.

Ακόμα και το γεγονός πως μίλησε ανοιχτά για την δήλωση του Άλαρνταϊς που τον... κατέστρεψε, όταν ο «Big Sam» δήλωσε μετά την εκτός έδρας αναμέτρηση με τους Σλοβάκους ότι ο Ρούνεϊ παίζει ό,που θέλει αυτός, έδειξε πως κάτι πολύ άσχημο τον περιτριγυρίζει και τον εμποδίζει να ξεκαθαρίσει ορισμένα πράγματα στο μυαλό του σε μια δύσκολη καμπή της καριέρας του. Δεν την χρειαζόταν αυτή την πίεση και προσπάθησε να την αποκρούσει κι όχι να την απορροφήσει. Έδειξε αντίδραση. Τώρα μένει να τη βγάλει και στο γήπεδο, πείθοντας Μουρίνιο και τον... προπονητή της Αγγλίας (μέχρι νεοτέρας ο Σάουθγκεϊτ αλλά με τόσα που γίνονται εκεί ας το πάμε πιο γενικά) ν' αλλάξει το «τροπάριο» ώστε να μπορέσει εκείνος να βρει ξανά την αγωνιστική του ταυτότητα.