Ο τελευταίος των ρομαντικών

Αν δεν διαβάσατε την αποκλειστική συνέντευξη του Ντι Νατάλε στο gazzetta.gr, οφείλετε να το κάνετε. Όχι μόνο γιατί είναι ο νούμερο ένα σκόρερ στην ιστορία της Ουντινέζε, ο έκτος στην ιστορία του Campionato και ο όγδοος Ιταλός με τα περισσότερα τέρματα ever. Αλλά κυρίως γιατί στην εποχή των πανάκριβων μεταγραφών και του ποδοσφαιρικού μάρκετινγκ, επέλεξε να μείνει πιστός. Όχι στη Γιουβέντους, τη Μίλαν, την Ίντερ, ή τη Ρόμα. Αλλά στην Ουντινέζε.

Η εικόνα από το τελευταίο ματς με την Κάρπι ήταν συγκλονιστική. Μετά από 447 εμφανίσεις με τη φανέλα των Φριουλιάνι ήρθε από τον πάγκο και σημείωσε με πέναλτι το 227ο τέρμα του στο τελευταίο ματς με μια ομάδα που πάλευε για τη σωτηρία. Η αυλαία μετά από 12 χρόνια στην μικρή πόλη της Βόρειας Ιταλίας έκλεισε με γκολ και δάκρυα συγκίνησης. Και φυσικά με μια ανεξίτηλη στάμπα στην καρδιά όλων των οπαδών, οι οποίοι κρατούσαν με περηφάνια τα πλακάτ με το αγαπημένο τους νούμερο 10, το οποίο ο ιδιοκτήτης έχει ζητήσει να αποσυρθεί προς τιμήν του μεγαλύτερου αστεριού που έβγαλε αυτή η ομάδα.

Όταν ο κοντόσωμος Ναπολιτάνος έφευγε από την υποβιβασμένη Έμπολι για το Ούντινε, ο ρόλος του ήταν περισσότερο υποστηρικτικός δίπλα στους πιο αναγνωρίσιμους επιθετικούς της εποχής εκείνης, όπως ο Βιντσέντσο Ιακουίντα και ο Φάμπιο Κουαλιαρέλα. Το 2007 φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, έχοντας προλάβει να οδηγήσει τους Zebrette για πρώτη φορά στο Champions League. Ταχύτατος στην κόντρα και εκπληκτικός finisher, έγινε από νωρίς αντιληπτό πως ο προσγειωμένος χαρακτήρας του σε συνδυασμό με τα ποδοσφαιρικά του προσόντα τον κάνουν τον τέλειο ηγέτη. Ωστόσο, σαν το παλιό κρασί, ξεκίνησε από τη σεζόν 2009-10 να ματώνει τα αντίπαλα δίχτυα με ρυθμούς killer από το πάνω ράφι. Στην πρώτη του πενταετία είχε 55 τέρματα. Στις επόμενες τέσσερις, μέτρησε 103 σε 140 εμφανίσεις. Ήταν πρώτος σκόρερ του Campionato το 2009-10 και το 2010-11. Τα 29 του γκολ το 2009-10 τον ανέδειξαν παίκτη της χρονιάς στη Serie A ενώ βγήκε δεύτερος στη μάχη για το χρυσό παπούτσι, πίσω από τον Ντιντιέ Ντρογκμπά. Χωρίς να έχει την υποστήριξη του Ιβοριανού και των υπολοίπων στράικερ που έδιναν τη μάχη για τον κορυφαίο σκόρερ.

Το 2010, όταν η Γιουβέντους κινήθηκε επίσημα για την απόκτησή του, είχε ήδη πάρει την απόφασή του. Έγινε ένας από τους λίγους Ιταλούς που αρνούνται την πρόταση της Γηραιάς Κυρίας, βάζοντας το συναίσθημα, την αγάπη για το σύλλογο και την οικογενειακή ηρεμία πάνω από την προσωπική δόξα και τα χρήματα. «Έκανα μία επιλογή ζωής βάζοντας μπροστά σε όλα την αγάπη για την ομάδα αυτή και τους φιλάθλους, το καλό της οικογένειάς μου και την χαρά του το να ζεις στο Ούντινε. Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους προτίμησα να μείνω εδώ. Αλήθεια είναι, πέρα από τη Γιουβέντους και άλλες ομάδες με ήθελαν πάντα. Όμως πάντα υπερίσχυσε το ίδιο σκεπτικό», δήλωσε στο gazzetta.gr. Δεν ήταν μόνο η Γιουβέντους. Απέρριψε τον Μαρτσέλο Λίπι όταν τον κάλεσε στην Γκουανγκζού Έβεργκραντ με χρήματα για όλη την υπόλοιπη ζωή του, καθώς και αρκετές ευκαιρίες από το MLS.

Με τον νυν προπονητή της Σουόνσι, Φραντσέσκο Γκουιντολίν, χτίστηκε μια εκπληκτική σχέση αλληλοκατανόησης, η οποία απελευθέρωσε τον «Τότο», ο οποίος πλέον ήταν το απόλυτο σημείο αναφοράς στην επίθεση της Ουντινέζε. Η διαχείριση του Ιταλού προπονητή τον βοήθησε να προστατέψει τα ταλαιπωρημένα του γόνατα και το 2012 ήρθε η στιγμή που τον έδεσε για πάντα με την πόλη και την ψυχοσύνθεση της ομάδας.

Ο Πιερμάριο Μοροζίνι, με τον οποίο είχαν μοιραστεί τα ίδια αποδυτήρια έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μια αδερφή με ειδικές ανάγκες. Έχοντας χάσει τόσο τους γονείς της, όσο και τον έτερο αδερφό της που αυτοκτόνησε, ο Ντι Νατάλε ήταν εκείνος που ένιωσε την ανάγκη να την πάρει υπό την προστασία του. «Είναι πολύ σημαντικό να μείνω στο πλευρό της αδερφής του Πιερμάριο για όλης τη ζωή. Μας χρειάζεται και εμείς θέλουμε να βοηθήσουμε. Τόσο γι' αυτήν, όσο και για τον Μάριο».

Μολονότι στην Εθνική Ιταλίας δεν κατάφερε να αφήσει το στίγμα του, με εκείνο το χαμένο πέναλτι στα προημιτελικά του Euro 2008 να τον συνοδεύει, ο Ντι Νατάλε δεν επαναπαύτηκε ποτέ στο ότι έγινε ο αγαπημένος του κόσμου. Έγινε, ακόμα και όταν τα 40 άρχισαν να φαίνονται για τα καλά στον ορίζοντα, παράδειγμα επαγγελματισμού και σκληρής δουλειάς. Η Serie A του έδωσε βραβείο Fair Play, όταν κλώτσησε τη μπάλα εκτός αγωνιστικού χώρου με την ομάδα του πίσω στο σκορ και τον ίδιο σε θέση να ολοκληρώσει αντεπίθεση. Οι αξίες είχαν πάντοτε μεγαλύτερη σημασία από την ίδια την πεμπτουσία του ποδοσφαίρου.

Ο «Πρίγκιπας», όπως ονομάστηκε από τους Φριουλιάνι αντανακλά όλες εκείνες τις αρχές που μοιάζουν να σπανίζουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Την πίστη, την ομαδικότητα, τη σκληρή δουλειά. Το γεγονός ότι τις υπερασπίστηκε σε μια ομάδα όπως η Ουντινέζε, κάνει την περίπτωσή του ξεχωριστή. Ο Τότι, για παράδειγμα έμεινε πιστός στη Ρόμα, με την οποία πήρε πρωτάθλημα και έπαιξε πολύ συχνά Ευρώπη. Ο Μπουφόν με τον Ντελ Πιέρο για τη Γιουβέντους, η οποία, ακόμα και όταν υποβιβάστηκε διατήρησε το στάτους της μεγάλης ομάδας. Ο «Τότο» κλείνει μια πραγματικά τεράστια καριέρα στην ομάδα του «χωριού», χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για το ότι δεν σήκωσε κάποιο Scudetto ή για το ότι δεν φόρεσε τη φανέλα μιας από τις παραδοσιακές δυνάμεις του Calcio. Στο δικό του σύστημα αξιών, είναι πρωταθλητής.