Μπάγερν – Ατλέτικο... 1974

Στην Ισπανία το feeling είναι έντονα... αναμνησιακό σε στιλ: «Κάντε το για εκείνη την ομαδάρα». Η αναφορά έχει ξεκάθαρα το χαρακτήρα της ρεβάνς. Σε εκείνον τον τελικό στο «Χέιζελ» των Βρυξελλών, είχε συμβεί ακριβώς το ίδιο που συνέβη και πρόπερσι στη Λισσαβώνα. Η Ατλέτικο άγγιξε το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά, αλλά ισοφαρίστηκε στην τελευταία φάση, για να δεχτεί στη συνέχεια τέσσερα. Μόνο που τότε, κόντρα στη Μπάγερν χρειάστηκε επαναληπτικός, ενώ η Ρεάλ την καθάρισε στην παράταση. Ας δούμε όμως τι ακριβώς είχε συμβεί το 1974, μιας και Ροχιμπλάνκος και Βαυαροί ξανακοντράρονται, με την κούπα να βρίσκεται σε λίγο πιο βαθύ φόντο αυτή τη φορά...

Η κορυφαία... πριν τη σημερινή
Εκείνη η Ατλέτικο μνημονεύεται ως η κορυφαία στην ιστορία του συλλόγου ή τουλάχιστον ήταν μέχρι να εμφανιστεί η τωρινή του Τσόλο Σιμεόνε. Τα τρία πρωταθλήματα σε επτά χρόνια (1970, 1973, 1977 και η δεύτερη θέση το 1974) ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Με προπονητή τον Αργεντινό, Χουάν Κάρλος Λορένθο, ο οποίος ανέλαβε το 1973 τους πρωταθλητές και συνέχισε τη δουλειά κορυφής που είχε ξεκινήσει από Αυστριακός Μαξ Μέρκελ (από το 1971) και ο Γάλλος προκάτοχος του, Μαρσέλ Ντομίνγκο που από το 1969 είχε βάλει τις βάσεις των επιτυχιών.

Ως πρωταθλήτρια λοιπόν του 1973, έπαιξε στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης. Ηγέτης της ομάδας ήταν ο κορυφαίος μέσος του club, ο χαρισματικός Λουίς Αραγονές, που όμως στα 36 του θα έπαιζε το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του στο «Χέιζελ». Λίγο πιο μπροστά του ως επιτελικός ο επίσης σπουδαίος, Χαβιέρ Ιρουρέτα, ενώ στο κέντρο της άμυνας δέσποζε ο διεθνής Αργεντινός σέντερ μπακ, Ραμόν Ερέδια. Στο τέρμα ο πατέρας του Πέπε Ρέινα, Μιγκέλ.

Σε αντίθεση με την Μπάγερν, η Ατλέτικο είχε πολύ πιο μαζεμένα σκορ στις δικές της προκρίσεις, με τα ματς να είναι σφικτά (σκέφτεστε κάποια ομοιότητα με το τώρα;), με το φοβερό δεδομένο ότι δεν γνώρισε καμία απολύτως ήττα σε αυτή την διαδρομή προς τις Βρυξέλλες. Πιο δύσκολα πέρασε το εμπόδιο της τουρκικής Γαλατάσαραϊ στους «32» (0-0 εκτός, 1-0 εντός). Με τη ρουμάνικη Ντιναμό Βουκουρεστίου ήρθε ισόπαλη εκτός (2-2) και νίκησε 2-0 στη Μαδρίτη, όπως έκανε και με τους Σέρβους του Ερυθρού Αστέρα (0-0 στο Βελιγράδι). Στον ημιτελικό πήρε ισοπαλία χωρίς γκολ από τη Σέλτικ και νίκησε 2-0 στο «Βιθέντε Καλδερόν».

Το ξεκίνημα ενός θρύλου
Ο Κροάτης, Μπράνκο Ζέμπετς το 1969 την είχε οδηγήσει στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της στη Μπουντεσλίγκα. Οπότε όταν το 1970 την ανέλαβε ο Ούντο Λάτεκ, η Μπάγερν επ ουδενί ήταν το μεγαθήριο των καιρών μας. Ο Γερμανός τεχνικός όμως έχοντας στη διάθεση του μία τρομερά χαρισματική φουρνιά, ήταν εκείνος που έχτισε τον μύθο των πανίσχυρων Βαυαρών. Οι περισσότεροι από εκείνη την 11άδα του «Χέιζελ» θεωρούνται κορυφαίοι στις θέσεις τους για την ιστορία του club. Για την ακρίβεια ήταν όλοι τους ένας κι ένας...

Ο Ζεπ Μάγιερ στο τέρμα θεωρείται legend όλων των εποχών. Από δεξιά προς αριστερά την άμυνα διαμόρφωναν ο Δανός, Τζόνι Χάνσεν, ο ανεπανάληπτος Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο Χανς-Γκίοργκ Σβάρτσενμπεκ και ο θρυλικός Πολ Μπράιτνερ. Στο κέντρο οι Γιουπ Κάπελμαν, Ράινερ Τσόμπελ, Φραντς Ροθ ήταν ίσως οι λιγότερο διάσημοι της παρέας. Στην επίθεση δέσποζε ο ένας και μοναδικός Γκερντ Μίλερ και στα πλάγια του είχε τον Σουηδό, Κόνι Τόρστενσον και την μορφή του εξαιρετικού Ούλι Χένες.

Αυτοί λοιπόν σημείωσαν τις τέσσερις προκρίσεις που χρειάζονταν και μάλιστα με πολύ μεγάλα σκορ. Στους «32» με τη σουηδική Ατβίταμπεργκ χρειάστηκαν τα πέναλτι (4-3) και αφού η κάθε μία είχε νικήσει στην έδρα της 3-1. Ακολούθησε Το οριακό 4-3 στο Μόναχο (3-3 εκτός) με τη Ντιναμό Δρέσδης από την Ανατολική Γερμανία και μετά το 4-1 επί της βουλγάρικης ΤΣΣΚΑ Σόφιας (ήττα 2-1 εκτός) την έφεραν στα ημιτελικά. Εκεί παραδόξως, κόντρα στην ουγγρική Ουίπεστ είχε το πιο εύκολο έργο με ισοπαλία εντός (1-1) και το εμφατικό 3-0 εκτός.

Ο τελικός (15 Μαΐου)...
Η Μπάγερν ήταν καλύτερη. Προσπαθούσε να απειλήσει, αλλά η Ατλέτικο έπαιζε πολύ κλειστά και δεν άφηνε περιθώρια. Ετσι πήγε το παιχνίδι μέχρι το 90' στο 0-0. Ακολουθούσε η παράταση. Ούτε εκεί φαινόταν ότι θα συνέβαινε κάτι. Ωσπου στο 114' ο γερόλυκος Αραγονές εκτέλεσε υπέροχα το φάουλ και νίκησε τον Μάγιερ. Απέμεναν έξι λεπτά και κανείς δεν πίστευε ότι οι Μαδριλένοι θα μπορούσαν να δεχτούν την ισοφάριση. Μόνο που στο τελευταίο σουτ, ο Σβάρτσενμπεκ από τα 20 μέτρα νίκησε χαμηλά τον Ρέινα και έδωσε ζωή στην ομάδα του. Πέναλτι τότε δεν υπήρχαν, θα γινόταν επαναληπτικό ματς...

Ο τελικός Νο2 (17 Μαΐου)
Μόλις δύο ημέρες αργότερα, στο ίδιο γήπεδο, το σκηνικό στήθηκε εντελώς διαφορετικά. Πλέον το θέμα ήταν το ποιος είχε δυνάμεις μετά από τα 120 λεπτά που είχαν προηγηθεί. Τις είχαν οι Γερμανοί. Ο Χένες βρήκε σε κενό χώρο (28') και έκανε το 1-0. Πλέον η Ατλέτικο έπρεπε να ανοιχτεί και εκεί ήταν που γνώρισε τη συντριβή από μία Μπάγερν που έβγαλε στο χορτάρι όλη την τρομερή ποιότητα και ανωτερότητα της. Ο Μίλερ με σουτ από δεξιά (56') και υπέροχη λόμπα (69') πρόσθεσε δύο γκολ και έκλεισε το λογαριασμό ξανά ο Χένες (82') που στην αντεπίθεση πέρασε τον αντίπαλο του και τον τερματοφύλακα πριν πλασάρει σε κενή εστία.

Ηταν το ξεκίνημα. Θα ακολουθούσαν ακόμα δύο Πρωταθλητριών για μία από τις πιο σπουδαίες ομάδες που είδε ποτέ ο πλανήτης της μπάλας. Μήπως ήρθε η ώρα της ρεβάνς ή θα έχουμε μία από τα ίδια. Η ιστορία πάντως μοιάζει να επαναλαμβάνεται όσον αφορά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των δύο μονομάχων...