Επειδή δεν γίνεται να μην είσαι με τον Τσόλο

* Το εν λόγω άρθρο γράφτηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 2014. Δεν θα μπορούσα όμως να φτιάξω κάτι καλύτερο και περισσότερο αντιπροσωπευτικό για αυτό που πέτυχε η Ατλέτικο και γι αυτό το λόγο αποφάσισα να το αναρτήσω ξανά ελαφρώς παραλλαγμένο. Αλλωστε καθώς περνάει ο καιρός, ο Τσόλο όλο και περισσότερο φροντίζει να δικαιώνει και να μεγαλώνει όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα με τα οποία γεμίζει τις ποδοσφαιρικές εικόνες μας...

Το μυαλό του Αλμπερτ Αϊνστάιν μπορούσε να αντιληφθεί τον κόσμο μόνο μέσα από έναν τρελό εγκεφαλικό λαβύρινθο εξισώσεων. Κάπως έτσι σε κάποια αναλαμπή του διατύπωσε τη δική του θεωρία για το μυστικό της επιτυχίας σε όλους τους τομείς της ζωής. Σύμφωνα λοιπόν με τη δική του ερμηνεία των πραγμάτων: «Αν το Α είναι η επιτυχία, τότε ο μαθηματικός τύπος είναι Α=Χ+Υ+Ζ, όπου Χ ίσον δουλειά, Υ ίσον παιχνίδι και Ζ ίσον να κρατάς το στόμα σου κλειστό». Είμαι βέβαιος πως ο Ντιέγκο Σιμεόνε, ο οποίος σε συνέντευξη του έχει δηλώσει κάθε άλλο παρά βιβλιοφάγος, δεν γνωρίζει την εν λόγω θεωρία. Ωστόσο, με κάποιο μαγικό τρόπο έχει βρει την απόλυτη εφαρμογή της στην πράξη.

Χ=ΔΟΥΛΕΙΑ
Ξεκινώντας λοιπόν από το Χ, η δουλειά που ρίχνει είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη και δεν περιορίζεται μόνο στο τακτικό κομμάτι. Από τον Φαλκάο που όταν έφυγε έσταζε μέλι, έως και τον Ντιέγκο Κόστα που εξακολουθεί να τον αποθεώνει από το Λονδίνο, όλοι οι ποδοσφαιριστές του έχουν κατά καιρούς εξυμνήσει τον τρόπο με τον οποίο τους προσεγγίζει κάθε έναν ξεχωριστά και το πως καταφέρνει να τους επηρεάσει, να τους ξεσηκώσει, να τους δώσει το καλύτερο κίνητρο και αυτό μέσω μίας διαδικασίας που δεν σταματά ποτέ. Το κατά πόσο η δουλειά πιάνει τόπο, είναι περιττό να το εξυμνήσουμε.

Υ=ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Οταν ανέλαβε, οι περισσότεροι σκέφτηκαν ότι ως κλασικός αμυντικός μέσος που σκύλιαζε να κάνει τάκλιν (φυσικά ήταν και εξαιρετικός με τη μπάλα) και φαινόταν πως ως μία από τις βασικές αρχές του παιχνιδιού του είχε το διαβόητο: «ή ο παίκτης ή η μπάλα», θα έφερνε αμυντικογενή φιλοσοφία. Οπως εξελίχτηκε η πορεία του όμως αυτά τα δύο χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο της Ατλέτικο, αυτή ήταν η μισή αλήθεια. Οντως υπό τις οδηγίες του οι Ροχιμπλάνκος απέκτησαν εκπληκτική ανασχετική λειτουργία, αλλά η αγωνιστική λογική τους δεν σταμάτησε εκεί. Το «η άμυνα ξεκινάει από την επίθεση» βρίσκει την τέλεια διάσταση του μέσα από το απίστευτο πρέσινγκ που ξεκινάει από τον αρχι-matador, Γκριεζμάν, ο οποίος στην καλή μέρα του κάνει περισσότερα κλεψίματα και φάουλ από τον σέντερ μπακ, Γκοντίν. Ολα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν ότι επιθετικά υπάρχει δυσλειτουργία. Ωστόσο, το 1/3 των γκολ που βάζει η Ατλέτικο, προέρχονται από κλεψίματα απόρροια της πίεσης από τη μέση και μπροστά. Οι Μαδριλένοι δεν ενδιαφέρονται να έχουν τη μπάλα, όπως η Μπαρτσελόνα ούτε έχουν την πολυτέλεια της ατομική ενέργειας του Κριστιάνο ή του Μέσι. Το ποσοστό κατοχής τους στα παιχνίδια που είχαν νικήσει όταν σήκωσαν τον τίτλο της La Liga, ανήλθε στο απίστευτα χαμηλό για πρωταθλητές 47%. Δεν θα βρείτε πουθενά αλλού στην ποδοσφαιρική ανά τον κόσμο πιάτσα πρωτοπόρο να έχει τόσο χαμηλό νούμερο. Φυσικά αυτό εξακολουθεί να ισχύει, με τη ρεβάνς της Τετάρτης με τη Μπάρτσα να αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση. Απλά, γρήγορα, συλλογικά. Αυτό είναι το πνεύμα που αποδίδει στον υπερθετικό βαθμό.

Ζ=ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΚΛΕΙΣΤΟ
Από τη φύση του υπέρ-δυναμικός και πληθωρικός ο Σιμεόνε θα περίμενε κανείς να κάνει διαρκώς σαματά. Και όμως έχει εκπλήξει ακόμα και όσους τον παρακολουθούσαν από την Αργεντινή, όπου ήταν σαφώς πιο φωνακλάς. Σε αυτή την περιπέτεια του ο Τσόλο ακολουθεί πιστά το δικό μας: «τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι». Πολύ σπάνια θα βρεις ατάκες του για τη διαιτησία, αλλά ούτε και μαλώνει με αντιπάλους παίκτες ή προπονητές. Με όλους αυτούς έχει αναλάβει να μαλλιοτραβιέται ο βοηθός του στον πάγκο, ο θηριώδης Χερμάν Μπούργος. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το πόσο ήπια χειρίστηκε με το λόγο την πρόσφατη αποβολή του Φερνάντο Τόρες στο «Καμπ Νόου», δεν υπάρχει.

Α=ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Ολα αυτά λοιπόν -κατά τον Αϊνστάιν- έφεραν την Ατλέτικο να γίνει talk of the town. Το ποσοστό νικών στην εποχή Σιμεόνε ανέρχεται στο 67% και η πορεία του club στα χέρια του είναι η κορυφαία σε όλη την ιστορία του, με το εν λόγω νούμερο να μην το έχει πιάσει ποτέ κανείς προηγούμενος προπονητής στον πάγκο του «Βιθέντε Καλδερόν». Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του επιτεύγματος αυτής της ομάδας, αρκεί να σκεφτεί ότι η τελευταία που έφτασε έστω και για λίγο να σπάσει την απόλυτη διαρχία των Μπάρτσα-Ρεάλ, ήταν η Σεβίλλη πριν από εννέα χρόνια, για να τερματίσει στο φινάλε 3η και στο -2 από τη συγκατοίκηση κορυφής των δύο γιγάντων (σ.σ.: ο τίτλος είχε πάει στη Ρεάλ του Φάμπιο Καπέλο). Οπότε όλες οι επιτυχίες του με την τελευταία να είναι ακόμα μια απίστευτη πρόκριση στα ημιτελικά, λαμβάνουν μυθικές διαστάσεις.

Το ερώτημα που ευλόγως προέκυπτε διαρκώς σε όλη αυτή την πορεία των Ροχιμπλάνκος, ήταν το εάν θα άντεχαν να συνεχίζουν σε αυτό το τέμπο μετά τις συνεχείς αλλαγές (πωλήσεις-αγορές) των αστεριών τους και σε τέτοιο βάθος χρόνου. Καθώς όμως περνούσαν οι Κυριακές και οι σεζόν, όχι απλά τρέχουν σε αυτό το δρόμο αντοχής, αλλά από τη στιγμή που παίρνουν το προβάδισμα, δεν υπάρχει περίπτωση να το επιστρέψουν. Κάθε εβδομάδα , μήνα, χρόνο ενισχύθηκε η πεποίθηση τους πως το θαύμα μπορεί να συντελείται. Σταδιακά το αισθάνθηκαν και οι υπόλοιποι: φίλοι και εχθροί. Πάνω απ' όλα όμως το πίστεψε η ομάδα και το κοινό της, κάτι που αποτυπώνεται σε μία τηλεοπτική λήψη που επαναλαμβάνεται στα παιχνίδια της.

Είναι αυτή η κάθε φορά που ο σκηνοθέτης πιάνει τον παλμό του αληθινού πρωταγωνιστή και επιμένει να εστιάζει πάνω του. Είναι η στιγμή που ο Ντιέγο Σιμεόνε δεν κοιτάζει καν το ματς, δεν νοιάζεται για το εάν θα βάλουν γκολ οι δικοί του. Απλά γίνεται ένα με το κοινό που τον αγάπησε σαν ποδοσφαιριστή και τον λατρεύει ακόμα περισσότερο σαν προπονητή. Ο Τσόλο σηκώνει τα χέρια του ρυθμικά και... αρρωστημένα τα τυπάκια στην εξέδρα μπαίνουν στον δικό του χορό: σε αυτόν που τους παρασέρνει όλη την περίοδο εκείνος και τα παιδιά του μέσα στο γήπεδο.

Κάποια στιγμή ο Φαλκάο είχε επιχειρήσει να δώσει μία εξήγηση σε αυτό το φαινόμενο της πώρωσης που φέρνει τούτος ο χαρισματικός κόουτς στο γενικότερο περιβάλλον της Ατλέτικο: «Ο Σιμεόνε μας έκανε να είμαστε συμπαγείς, μοναδικοί, δυνατοί. Εχει μοναδικό τρόπο να μεταφέρει τα πράγματα που έχει εκείνος μέσα του: την εμπιστοσύνη στους παίκτες, σε κάθε έναν ξεχωριστά και στην ομάδα συνολικά. Πάνω απ' όλα όμως περνάει τον διαφορετικό τρόπο που αντιλαμβάνεται το παιχνίδι, το πως ζει μέσα από το ποδόσφαιρο!»

Εγώ πάλι που έχω καψούρα με τον Τσόλο, απλά θα συνόψιζα όλα τα παραπάνω σε κάτι πιο απλουστευμένο και αυτό είναι ότι ο Σιμεόνε το μόνο που έχει κάνει είναι να έχει μοιράσει στους παίκτες του τα μισά από τα cojones που κουβαλάει ανάμεσα στα πόδια του...

* ΥΓ.: Κάπως έτσι η Ατλέτικο και ο προπονητής της καταφέρνουν να δημιουργούν μία γενιά οπαδών της ομάδας και τούτο όχι μόνο εντός των ισπανικών συνόρων. Και στην Ελλάδα δεν είναι λίγοι εκείνοι που πλέον έχουν αρχίσει να ταυτίζονται!

Follow me: @jorgekaraman