Όταν… έζησε ο Μαραντόνα

Όταν είσαι μικρό παιδάκι, οτιδήποτε έχει να κάνει με κάποια επέτειο (γενέθλια, γιορτές κτλ) σε κάνει ανυπόμονο και ευτυχισμένο. Καθώς μεγαλώνεις αρχίζεις να τις απεχθάνεσαι. Πόσο μάλλον εάν είσαι και από εκείνους που ξεχνούν και έχεις ήδη γυναίκα που περιμένει δωράκι για τα κάποια χρόνια γάμου. Και όμως υπάρχει κάποιος που παρά το γεγονός πως έχει συμπληρώσει μισό αιώνα ζωής και κάτι (55 ετών), κάθε χρόνο όταν το ημερολόγιο δείχνει την 4η του Γενάρη, νιώθει πραγματικά ευλογημένος που εξακολουθεί και απολαμβάνει την ζωή του.

Εχουν περάσει ήδη 15 χρόνια από τότε που ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα κατάφερε να ξεφύγει από τον χάρο και δεν πέρασε στο... απέναντι ποτάμι. Απαντες έσπευσαν να το αποδώσουν στις ποδοσφαιρικές ικανότητες του. «Ντρίμπλαρε τον θάνατο», έγραψαν τότε οι εφημερίδες. Μα, ακόμα και έτσι να συνέβη, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που γνώριζαν πως για να μπορέσει να πετύχει τον καλύτερο ελιγμό του, εκείνον που ούτε καν ο ίδιος ήξερε πως περιείχε το αστείρευτο ρεπερτόριο του, χρειάστηκε μία… ασίστ.

Αυτή του την έδωσε ο παγκοσμίως άγνωστος Χόρχε Ρομέρο, ο οποίος από μπάλα μπορεί να μην σκαμπάζει και πολλά, αλλά έχει τον τρόπο του να βοηθάει ανθρώπους ώστε να ξεγελούν που και που τον πρόωρο χαμό τους από τον μάταιο τούτο κόσμο. Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση του Ντιεγκίτο, με τον 43χρονο σήμερα γιατρό να αφηγείται μία ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μελοδραματική ταινία με χολιγουντιανό ευτυχισμένο τέλος.

Η διαδρομή του τρόμου
Τα πάντα ξεκίνησαν με ένα τηλεφώνημα. Ο Ρομέρο πραγματοποιούσε την πρώτη εφημερία της καριέρας του. Τρεις μέρες πριν είχε βρεθεί στο παραθεριστικό κέντρο της Ουρουγουάης, Χοσέ Ιγνάσιο, όπου θα έκανε το μεταπτυχιακό του στο τοπικό μικρό ιατρείο.

«Γιατρέ, ο Μαραντόνα είναι σε κακή κατάσταση και θα χρειαστούμε ένα πιεσόμετρο και ένα στηθοσκόπιο». Στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ο διαβόητος μάνατζερ του πάλαι ποτέ σούπερ σταρ, Γκιγέρμο Κόπολα, ο οποίος ζητούσε βοήθεια. «Επρεπε να πάω άμεσα. Όταν έφτασα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σάστισα. Αυτός που αντίκρισα δεν ήταν ο Μαραντόνα, αλλά ένας άνθρωπος που πέθαινε. Βρισκόταν σε μία πολυθρόνα σε κωματώδη κατάσταση, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που πραγματικά δεν ήξεραν τι να κάνουν».

Επειτα από διάφορες συζητήσεις, αποφασίστηκε να μεταφερθεί σε μία μικρή κλινική στην Πούντα ντελ Εστε: «Τον έβαλαν σε ένα τζιπ, με πήραν μαζί και ξεκινήσαμε για να διανύσουμε τα 30 χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο περιοχές. Τότε ήταν που άρχισαν και τα δύσκολα για εμένα. Ανέφερα στον Κόπολα πως εάν δεν πηγαίναμε άμεσα κάπου όπου υπάρχει εντατική μονάδα, τότε ο Μαραντόνα θα πέθαινε, για να λάβω την πιο απίστευτη απάντηση που μου πάγωσε το αίμα: “Όχι! Ο Τύπος θα είναι πολύ σκληρός μαζί του. Επομένως ο Μαραντόνα θα πρέπει να ζήσει ή να πεθάνει στα χέρια σου”.

Τα επόμενα 40 λεπτά που ακολούθησαν μου φάνηκαν αιώνας. Προσπαθούσα διαρκώς να τον κρατήσω ζωντανό δίνοντας του τις πρώτες βοήθειες και κυρίως τοποθετώντας έναν στοματοφαρυγγικό αεραγωγός, καθώς σταματούσε συνεχώς η αναπνοή του. Ωστόσο, το χειρότερο ήταν αυτό που ζούσα μέσα μου. Σκεφτόμουν πως η καριέρα μου θα καταστραφεί πριν ξεκινήσει.

Πως θα μου έπαιρναν πίσω το δίπλωμα της ιατρικής. Πως ο κόσμος θα άκουγε το όνομα μου και θα έλεγε: “Ναι είναι εκείνος που σκότωσε τον Μαραντόνα”. Εφτασα μάλιστα ένα βήμα από το να υπογράψω ένα σημείωμα πως παραιτούμουν από την περίπτωση και πως έφευγα διότι δεν μπορούσα να συνεχίσω όπως ήθελαν εκείνοι».

Σωτηρία και αχαριστία
«Τελικά τους έπεισα και πήγαμε σε μία μονάδα εντατικής θεραπείας. Η ζωή του Μαραντόνα σώθηκε και εγώ συνέχισα κανονικά και ήρεμα την ζωή και την καριέρα μου. Το απίστευτο είναι πως κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ο Κόπολα σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο για να γεμίσει τα μπιτόνια του τζιπ με 70 λίτρα βενζίνης και εξαιτίας του καθυστερήσαμε 15 λεπτά. Πραγματικά εκείνη τη στιγμή ήθελα να τον σκοτώσω. Επίσης θέλω να προσθέσω πως κανείς δεν ήρθε ποτέ να με ευχαριστήσει και ούτε τους είδα ή μίλησα ξανά μαζί τους. Ούτε καν ο Μαραντόνα που του έσωσα την ζωή».

Ο Ντιεγκίτο μεταφέρθηκε αργότερα στο Μπουένος Αϊρες και έπειτα από πέντε μέρες βρήκε ξανά τις αισθήσεις του. Μάλιστα στις 16 εκείνου του μήνα έκανε και μία δήλωση: «Θέλω να χαρώ την ζωή μου και τις κόρες μου. Δεν είμαι ακόμα έτοιμος να πεθάνω». Η αλήθεια είναι πως οι υπερβολικές δόσεις κοκαΐνης, όπως και τότε, έτσι και σε ακόμα τέσσερις περιπτώσεις, λίγο έλειψαν να τον στείλουν στον άλλο κόσμο. Ας είναι καλά όμως οι ντρίμπλες του και η ασίστ ενός γιατρού, τον οποίο δεν δεν έδειξε ποτέ με το δάκτυλο στον πανηγυρισμό της ζωής του…

Follow me: @jorgekaraman