Η μεγάλη απόκρουση του Καμπαγιέρο

Caballo στα ισπανικά είναι το άλογο. Εξ ου λοιπόν και Caballero ο αναβάτης. Μόνο που μετά τον Μεσαίωνα αυτό άρχισε να σημαίνει κοινωνικά και άλλα, διαφορετικά, πιο σημαντικά πράγματα. Σταδιακά ο Caballero έγινε μορφή της δεσποσύνης, έγινε ο Κύριος που κερδίζει και δίνει το σεβασμό. Αργότερα, μέσα από τούτη τη διεργασία, στην Αργεντινή πήρε άλλη υπόσταση. Εκεί, δια μέσου του ταγκό έγινε και καβαλιέρος. Εκείνος που άξιζε να συνοδεύσει την ντάμα του στο χορό. Εγινε ένα σύμβολο σημαντικό, ένα όνομα που ο Βιλφρέδο -ή σκέτο Βίλι- Καμπαγιέρο φρόντισε να υπηρετήσει αντάξια όχι μόνο εντός, αλλά κυρίως εκτός χορταριού.

Αφορμή σίγουρα στάθηκαν οι τρεις αποκρούσεις του στα πέναλτι του τελικού του League Cup. Ωστόσο, ο πραγματικός λόγος για να του γίνει αφιέρωμα είναι διαφορετικός και έχει δύο όψεις. Η μία φυσικά είναι η αθλητική. Αυτή που έχει να κάνει με τα γάντια που τιμάει. Το φοβερό στην δική του ποδοσφαιρική ιστορία είναι ότι τα καλύτερα του τα βιώνει στα… γεράματα. Σίγουρα ισχύει αυτό λένε για τους τερματοφύλακες, πως τα καλύτερα τους έρχονται μετά τα 30, αλλά στα 34 του ο Αργεντινός πορτιέρο είπε να το παρακάνει και να πέσει λιγάκι μέσα στο βαζάκι με το μέλι της δόξας.

Αναμφίβολα αυτό που έκανε το απόγευμα της Κυριακής στο «Γουέμπλεϊ», αποτελεί το απόγειο της καριέρας του. Μία περίεργης πορείας που ξεκίνησε με την κατάκτηση του Μουντιάλ U-20 το 2001, όταν αναδείχτηκε κορυφαίος τερματοφύλακας στον κόσμο στην ηλικία του και σήκωσε την κούπα μαζί με τους Σαβιόλα, Ντ’ Αλεσάντρο, Μάξι Ροδρίγκες, Πόνσιο, Μπουρδίσο και κόουτς τον Νέστορ Πέκερμαν. Ετσι αποφάσισαν στην Μπόκα Τζούνιορς να τον κάνουν δικό τους. Μόνο που στην εκεί τριετία του (2001-’04) έπαιξε ελάχιστα, καθώς έπεσε πάνω στον θρύλο του club και αναντικατάστατο, Πάτο Αμπονταντσιέρι.

Αφού είδε κι απόειδε, πήρε τη μεγάλη απόφαση και μετακόμισε στην Ελτσε που όμως έπαιζε στη Segunda Division. Εκεί άρχισε να ξεχωρίζει και προκάλεσε το ενδιαφέρον της Λα Κορούνια. Μόνο που τη στιγμή που βρισκόταν σε ανοδική πορεία, τον βρήκε το μεγάλο κακό. Τον Γενάρη του 2006 διαγνώστηκε στην τρίχρονη κόρη του καρκίνος στο μάτι. Αμέσως τα παράτησε όλα και επέστρεψε στο Μπουένος Αϊρες. «Πλέον δεν με απασχολούσε η μπάλα, η καριέρα μου. Μόνο η μπέμπα είχε σημασία και παλέψαμε πολύ σκληρά μαζί της για έξι μήνες». Ευτυχώς όμως όλα πήγαν καλά και η μικρή Γκιγιερμίνα ξεπέρασε τον κίνδυνο.

Επειτα από μισό χρόνο εκτός δράσης λοιπόν, ο Καμπαγιέρο θα μπορούσε να φορέσει και πάλι γάντια. Η Αρσεναλ Σαράντι του έδωσε για λίγο την ευκαιρία να επανέλθει και μετά γύρισε στην Ελτσε. Σταδιακά άρχισε να γίνεται και πάλι καλός. Ωσπου τον Γενάρη του 2011 τραυματίζεται σοβαρά ο πάντα άτυχος Σέρχιο Ασένχο και η Μάλαγα πληρώνει 700.000 ευρώ και τον αγοράζει. Μαζί της εκτινάσσεσαι κι εκείνος υπό τις οδηγίες του Μάνουελ Πελεγκρίνι και φτάνουν (2012-’13) μία ανάσα και ελάχιστα δευτερόλεπτα από τα ημιτελικά του Champions League. Η προηγούμενη πάντως είναι εκείνη που θεωρείται η πιο τέλεια σεζόν του. Τότε που με 479 λεπτά δημιούργησε απαραβίαστο ρεκόρ για τον σύλλογο του στην Primera. Και είναι πολλά τα λεπτά εάν σκεφτείς ότι το έκανε με τη Μάλαγα, την οποία οδήγησε στην 4η θέση.

Η συνέχεια είναι πιο γνωστή. Ο Πελεγκρίνι τον πήρε μαζί του τον Ιούλιο του 2014 στη Μάντσεστερ Σίτι. Πλήρωσε μάλιστα για χάρη του οκτώ εκατ. ευρώ. Εκεί είχε ανέβει η τιμή του, καθώς τον ήθελε και η Ατλέτικο ως αντικαταστάτη του Τιμπό Κουρτουά. Στην Σίτι του ξεκαθάρισε ότι θα ήταν αναπληρωματικός του Τζο Χαρτ, μα θα είχε τις συμμετοχές του σε Κύπελλο, League Cup, για να φτάσει να είναι εκείνος τελικά που χάρισε στους Πολίτες τον τίτλο κόντρα στη Λίβερπουλ. Για όσους γνωρίζουν το παρελθόν του βέβαια, οι επεμβάσεις του από την άσπρη βούλα δεν αποτέλεσαν έκπληξη. Ο Καμπαγιέρο ήταν ανέκαθεν πεναλτάκιας. Εχει πιάσει πολλά στην πορεία του και ειδικά όταν έπαιζε στην Ελστε, ενώ έχει νικήσει ακόμα και τον Κριστιάνο Ρονάλντο.

Το θέμα όμως που έχει περισσότερη σημασία απ’ όλες τις επεμβάσεις του, ήταν πως στο «Γουέμπλεϊ» δεν έπαιζε μόνος του. Και αυτό επειδή ήταν όλες τους εκεί. Η μαμά Λουσία και οι κοράκλες του: η 13χρονη πλέον Γκιγιερμίνα και η τρίχρονη Αϊτάμα. Μόλις του έδωσαν το προσωπικό βραβείο, έτρεξε σε εκείνες. Μόνο που η αδυναμία του είναι η Γκιγιερμίνα και δεν το κρύβει. «Αυτή είναι η σπουδαιότερη επέμβαση της ζωής μου», είχε πει παλιότερα και σίγουρα εξακολουθεί να αισθάνεται ότι αυτή η αίσθηση του δεν αλλάζει. Ακόμα και τώρα που στα 34 του έλαβε επιτέλους την αναγνώριση που του άξιζε και που τον αποθέωσε όλος ο καλός ποδοσφαιρικός κόσμος.

Follow me: @jorgekaraman