Από την αρχή της νέας χιλιετίας, οπότε και η Βαλένθια έφτασε σε δύο συνεχόμενους τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, το βλέμμα των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών και ισπανικών συλλόγων βρισκόταν συνεχώς καρφωμένο στο Μεστάγια, καθώς η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών των «νυχτερίδων» βρισκόταν σε κάθε transfer list. Κάποιοι πήγαν στους δύο μεγάλους του ισπανικού ποδοσφαίρου (Ζερεμί Ματιέ, Ζόρντι Άλμπα και Νταβίντ Βίγια στην Μπαρτσελόνα, Ραούλ Αλμπιόλ στη Ρεάλ Μαδρίτης), κάποιοι σε άλλα κορυφαία κλαμπ της Γηραιάς Ηπείρου. Ενδεικτικά, Μεντιέτα και Κλαούντιο Λόπες στη Λάτσιο, Κίλι Γκονζάλες στην Ίντερ, Μοχάμεντ Σισοκό στη Λίβερπουλ, Νταβίντ Σίλβα και Νίκολας Οταμέντι στη Μάντσεστερ Σίτι και Χουάν Μάτα στην Τσέλσι.

Μία ζωή «νυχτερίδα»

Ένας από αυτούς, που δεν έκανε ποτέ το βήμα παραπάνω ήταν ο Κάρλος Μαρτσένα. Μήπως γιατί δεν το άξιζε; Κάθε άλλο. Ο εμβληματικός αρχηγός ήταν για εννέα χρόνια πραγματικός «ογκόλιθος» στην άμυνα της Βαλένθια, όμως οι «μεγάλοι» δε... συγκινήθηκαν ποτέ από το ταλέντο του. Ένα ταλέντο, που δεν περιοριζόταν αποκλειστικά στα καθήκοντα του στόπερ, αλλά και σε αυτά του αμυντικού μέσου, μία θέση που αγωνίστηκε ουκ ολίγες φορές ο Μαρτσένα.

Από το 2001 έως και το 2010, οπότε και αποχώρησε σε ηλικία 31 ετών από τη Βαλένθια, ο Ισπανός πολυσύνθετος αμυντικός ήταν συνεχώς στις πρώτες επιλογές, κάθε προπονητή, που πέρασε από το Μεστάγια. Σε καμία σεζόν του – ούτε καν στην πρώτη που ήταν rookie – δεν αγωνίστηκε σε λιγότερα από 20 ματς. Το κοντέρ σταμάτησε στα 306 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις, με το παλμαρέ του να περιλαμβάνει δύο πρωταθλήματα Ισπανίας (2002, 2004), ένα κύπελλο (2008), ένα κύπελλο UEFA (2004) και ένα ευρωπαϊκό σούπερ καπ (2004). Καθόλου άσχημα για έναν ποδοσφαιριστή, που στην Ισπανία δεν έπαιξε ούτε στη Ρεάλ, ούτε στην Μπαρτσελόνα.

Πριν και μετά τη Βαλένθια

Στην 9ετία του στη Βαλένθια, ο Μαρτσένα έφτιαξε το όνομά του και μπορεί να μην έπαιξε ποτέ στους «μεγάλους» της Ισπανίας, όμως αγωνίστηκε σχεδόν σε όλες τις ομάδες της χώρας του, που βρίσκονται... ένα σκαλί κάτω. Η καριέρα του ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Σεβίλλης, με την οποία έκανε και ντεμπούτο σε επαγγελματικό επίπεδο σε ηλικία 18 ετών. Πριν τη Βαλένθια, πήγε για ένα χρόνο στην Μπενφίκα και μετά τις «νυχτερίδες» αγωνίστηκε από μία διετία στις Βιγιαρεάλ και Λα Κορούνια. Όσο για το τέλος; Μάλλον άδοξο, αφού τελευταία ομάδα του ήταν το προηγούμενο εξάμηνο η Kerala Blasters FC από την Ινδία.

Το «κεφάλαιο» εθνική ομάδα

Από εκεί που ξεκίνησε την πορεία του στις εθνικές ομάδες της Ισπανίας, από το ίδιο σημείο αποχώρησε. Από την κορυφή του κόσμου. Το 1999 μία παρέα από Ισπανούς 20αρηδες (και κάτω) κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο U20 στα γήπεδα της Νιγηρίας. Ποιοι ήταν αυτοί; Ο Τσάβι, ο Κασίγιας και φυσικά ο Μαρτσένα. Καθοδηγητής τους από τον πάγκο ο Ινιάκι Σανθ. Ποιοι άλλοι πιτσιρικάδες είχαν αγωνιστεί σε εκείνο το τουρνουά; Κάποιοι μετέπειτα... άγνωστοι, όπως ο Ροναλντίνιο και ο Φορλάν.

Σε εκείνη τη φουρνιά των «φούριας ρόχας», προστέθηκαν και εκείνοι, που όλοι μαζί οδήγησαν την Ισπανία στην κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου. Ο Μαρτσένα φυσικά παρών. Το 2008 στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας ο Ισπανός αμυντικός ήταν βασικός και όχι μόνο κατέκτησε το EURO, αλλά βρέθηκε και στην καλύτερη ενδεκάδα της διοργάνωσης. Το 2010, ο Μαρτσένα ήταν μέλος της εθνικής Ισπανίας (όχι βασικός), που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής και ένα χρόνο αργότερα αποχώρησε από την εθνική ομάδα, όπως ακριβώς ξεκίνησε. Από την κορυφή του κόσμου.

Η σχέση με την... Ελλάδα

Όχι, δεν πρόκειται για τα μεταγραφικά σενάρια που ακούστηκαν κατά καιρούς, αλλά για τις συμπτώσεις σχετικά με την εθνική Ελλάδος. Στο EURO 2008 (που κατέκτησε η Ισπανία και ο Μαρτσένα ήταν στην καλύτερη ενδεκάδα της διοργάνωσης) το μοναδικό από τα έξι παιχνίδια, που δεν αγωνίστηκε ο Μαρτσένα, ήταν σε αυτό κόντρα στην Ελλάδα, για την 3η αγωνιστική των ομίλων, καθώς ο Λουίς Αραγονιές είχε επιλέξει να ξεκουράσει όλους τους βασικούς του.

Επίσης, ένα χρόνο νωρίτερα, ο Ισπανός αμυντικός είχε πετύχει κόντρα στη «γαλανόλευκη» το ένα από τα δύο γκολ του (σε 69 συμμετοχές) στην 9χρονη καριέρα του με τη φανέλα των «φούριας ρόχας». Ήταν στις 22 Αυγούστου, στο φιλικό Ελλάδα-Ισπανία 2-3, που έγινε στην Τούμπα για το «αντίο» του Θοδωρή Ζαγοράκη από τα γήπεδα.