Η παιχτούρα της... αλάνας

Χειμώνας σεζόν 2010-'11. Η άνωθεν εντολή στην εφημερίδα «ΕΞΕΔΡΑ» ήταν να βρούμε επαφή με τον Νολίτο. Τότε είναι αλήθεια ελάχιστοι των γνώριζαν. Αφού το πάλεψα, μίλησα με τον μάνατζερ του. «Κανείς δεν με έχει πάρει τηλέφωνο, όλα αυτά είναι φήμες», είπε ορθά κοφτά και χωρίς όρεξη για παραπάνω κουβέντα ο Οσκαρ Φοντ. Ποιες ήταν οι φήμες; Βασικά ήταν ένα δικό μας αποκλειστικό ότι τον ήθελε ο Παναθηναϊκός και ο Κος Φοντ έλεγε ψέμματα: υπήρχε πραγματικά θέμα. Το είχε ξεκινήσει τον Δεκέμβριο του 2010 με υπόδειξη του Ζεσουάλντο Φερέιρα ο τότε τεχνικός Κάρλος Φρέιτας και το είχε συνεχίσει τον επόμενο μήνα ο Κώστας Αντωνίου.

Στα 24 του ο επιθετικός από τον ισπανικό Νότο (Κάδιθ) δεν θα έπαιρνε προαγωγή για τους μεγάλους της Μπαρτσελόνα. Αυτό είχε αποφασίσει ο Πεπ Γκουαρδιόλα και έτσι θα έμενε ελεύθερος, καθώς σε αυτή την ηλικία δεν μπορούσε να παίζει πλέον στη Β' ομάδα. Που θα πήγαινε όμως; Παναθηναϊκός και Μπενφίκα πάλεψαν, η ελληνική ομάδα του έδινε περισσότερα, αλλά εκείνος επέλεξε Λισσαβώνα και από εδώ που τα λέμε -από ποδοσφαιρική άποψη- έκανε το σωστό.

Ο Νολίτο, αντιθέτως με ότι πιστεύουν ακόμα και σήμερα πολλοί, δεν αποτέλεσε γνήσιο τέκνο της «Μασσία». Εκει βρέθηκε μόλις στα 21 του το 2008. Πήγε κατ' υπόδειξη του Λουίς Ενρίκε που είχε εκείνη τη στιγμή αναλάβει τη Β' ομάδα των Καταλανών. Τον πήραν από την Εθιχα της Ανδαλουσίας. Αυτή ήταν το δεύτερο βήμα της τότε καριέρας του. Το ξεκίνημα ήταν στους μικρούς της Βαλένθια. Είχε χρειαστεί να μετακομίσει εκεί σε ηλικία 16 ετών από το Κάδιθ. Ποδοσφαιρικός μέτοικος με την προτροπή του παππού του. Και έκτοτε, κάθε γκολ που βάζει σε εκείνον το αφιερώνει. Σε εκείνον και τη γιαγιά.


Δεξιά με τη φανέλα της Εθιχα

Αμφότεροι έχουν φύγει από τη ζωή, αλλά πρωτύτερα φρόντισαν να προσφέρουν μία κανονική ζωή στον παρατημένο εγγονό τους. Η μητέρα του Νολίτο μπήκε στη φυλακή, όταν εκείνος ήταν έξι ετών. Πατέρας δεν υπήρχε. Τους είχε παρατήσει από την εγκυμοσύνη. Ο μικρός βρέθηκε στο σπίτι των παππούδων. Η Δόνα Ντολόρες ήταν το αφεντικό και ο Δον Μανουέλ εκείνος που έπαιρνε πάντα τα 30 εγγόνια (σ.σ.: από τα 11 παιδιά τους) και τα έβγαζε στην αλάνα για να φάνε τα γόνατα τους με τη μπάλα. Ο παππούς ξεχώρισε απ' όλα τα πρωτοξάδελφα τον Νολίτο και έπεισε έναν φίλο του από τη Βαλένθια να έρθει να τον δει να παίζει με τη φανέλα της τοπικής Σανλουκένιο στο Σανλούκα ντε Μπαραμέδα. Δεν χρειάστηκε δεύτερη γνωμάτευση. Ο μικρός άξιζε και υιοθετήθηκε στην «Πατέρνα» (σ.σ.: το προπονητικό κέντρο των Νυχτερίδων).

«Η γιαγιά γκρίνιαξε στην αρχή και δεν ήθελε. Βλέπετε δούλευα από τότε σε ένα κρεοπωλείο ως μαθητευόμενος χασάπης και έδινα στο σπίτι 80 ευρώ την εβδομάδα. Τα είχαν ανάγκη αυτά τα χρήματα, αλλά ο παππούς την έπεισε ότι θα γινόμουν μεγάλος παίκτης και θα τους βοηθούσα στο άμεσο μέλλον. Της έδειχνε στην τηλεόραση τον Ανρί και τον Ρονάλντο και τις έλεγε: “να έτσι θα γίνει ο εγγονός σου. Τέτοιος παικταράς είναι με αυτό το ίδιο στιλ”. Και έτσι έγινα. Οχι σαν αυτούς βέβαια, αλλά έκανα καριέρα. Με τον πρώτο καλό μισθό τους αγόρασα σπίτι», θυμόταν σε μία συνέντευξη του ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας.

Εκείνο που του στοίχισε και δεν έμεινε στη Μπαρτσελόνα, ήταν ότι παρά το τεράστιο ταλέντο, δεν είχε αποκτήσει την τακτική παιδεία που ζητούσε ο Γκουαρδιόλα. Γενικότερα ήταν άναρχος, έκανε πολλές ντρίμπλες και αδυνατούσε να περιοριστεί σε κάποιον ρόλο στο σύστημα του τότε προπονητή του στη Β' ομάδα, Λουίς Ενρίκε. Ο τελευταίος το πάλευε συνεχώς μαζί του, καθότι τον πίστευε και τούτο του το αναγνωρίζει ο Νολίτο: «Ο Λουίς Ενρίκε είναι ο προπονητής που με έχει σημαδέψει περισσότερο από κάθε άλλον. Τρία χρόνια στη Μπαρτσελόνα και έναν ακόμα στη Θέλτα, πάντοτε με πίεζε για το καλύτερο. Μου έλεγε ότι ήμουν εξαιρετικός, αλλά ότι εάν δεν δούλευα, δεν θα γινόμουν τίποτα αξιόλογο. Με πίεσε να φροντίσω τη διατροφή μου, κάτι που ομολογώ το πέτυχα πρόσφατα σε ποιο μεγάλη ηλικία και βλέπω κι εγώ τη διαφορά. Θυμάμαι όταν ήμασταν στη Θέλτα μου είπε μία μέρα: “Εφτασες οριακά. Εχεις μία τελευταία ευκαιρία για να δεις την καριέρα σου να πηγαίνει προς τα πάνω προς τα κάτω. Τι θα κάνεις;”. Θέλω να πιστεύω ότι κάτι έκανα καλά και ο Λουίς Ενρίκε ήταν το κλειδί της υπόθεσης».

Εκείνη τη σεζόν (2013-'14) με 15 γκολ σε 33 ματς ο Νολίτο πραγματοποίησε την καλύτερη χρονιά της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του. Πέρσι χωρίς τον Λουίς Ενρίκε παρέμεινε σταθερός (13 γκολ σε 36 ματς) και έτσι άνοιξαν πολλές μεγάλες πόρτες. Τον Νοέμβριο του 2014 κλήθηκε στην Εθνική Ισπανίας και έπαιξε στα φιλικά με την Γερμανία και την Κόστα Ρίκα, με τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε να τον έχει γενικά στα πλάνα του. Επειτα, το καλοκαίρι άνοιξε η κουβέντα για επιστροφή του με μεταγραφή στη Μπάρτσα, κουβέντα που δεν έχει κλείσει, για να φτάσουμε στα πρόσφατα σενάρια με την Αρσεναλ. Ο Αρσέν Βενγκέρ σκοπεύσει λέει να πληρώσει για χάρη του 19 εκατ. ευρώ, ενώ η ρήτρα αποδέσμευσης του έχει εκτοξευτεί με το νέο συμβόλαιο που υπέγραψε στα 24 εκατ.

Γιατί όμως να πάρει κάποιος τον Νολίτο; Οποιος τον έχει δει να αγωνίζεται αυτά τα δύο χρόνια, αποκλείεται να μην έχει αναρωτηθεί «που διάολο ήταν αυτός ο παικταράς»! Πλαστικός επιθετικός με επιτελικές ικανότητες, έχει απογειωθεί, παίζοντας ως αριστερό εξτρέμ. Επειδή όμως έχει και τα δύο πόδια, βάζει γκολ με απίθανα φάλτσα (σ.σ.: θυμηθείτε αυτό πρόσφατα στο 4-1επί της Μπάρτσα). Τρομερά γρήγορος δεν είναι, μα ξέρει τόσα καντάρια μπάλα, την... κολλάει και έχει τρελές προσποιήσεις που καλύπτει το μειονέκτημα του. Κάπως έτσι εκτός από αυτά που βάζει, έχει και τα γκολ που μοιράζει. Πέρσι είχε 13 ασίστ στο πρωτάθλημα και φέτος έχει ξεκινήσει με πέντε τέρματα και δύο ακόμα... κεράσματα σε επτά αγωνιστικές, οδηγώντας την ομάδα του στο -1 από την κορυφή της Primera και μάλιστα αήττητη.

Ωστόσο, αυτό που γουστάρεις περισσότερο από κάθε άλλο σε αυτόν τον παίκτη, είναι εκείνο που δεν του επέτρεψε να μπει σε καλούπι και να κάνει καριέρα στη Μπάρτσα του Γκουαρδιόλα. Ο Μιγκέλ Αγούδο Ντουράν, όπως είναι το κανονικό όνομα του σε τρελαίνει επειδή δεν μεγάλωσε ποδοσφαιρικά σε ακαδημίες. Επειδή εξακολουθεί κατά μεγάλο ποσοστό να είναι ένας αλητάκος που παίζει για πάρτη του, στην δική του αλάνα. Εκεί όπου τον βλέπει ακόμα από ψηλά ο Δον Μανουέλ να του αφιερώνει τις απίθανες γκολάρες του, έχοντας πάντα στην πένα το μαλλί και κινούμενος με το βαρύ, αλλά συνάμα πλαστικό στιλ...

Follow me: @jorgekaraman