Οταν η Λίβερπουλ έγινε ζήτημα ζωής και θανάτου

«Ενα παλιό ξύλινο τραπέζι, μερικές πλαστικές καρέκλες, ένα κομμένο χαλί, ένα ημερολόγιο στον τοίχο. Δίπλα του αποκόμματα εφημερίδων, σκισμένες φωτογραφίες γυναικείων μοντέλων. Και όλα αυτά σε ένα δωματιάκι 3Χ3». Τίποτα από την λιτή περιγραφή του Μπομπ Πέισλι δεν μαρτυρούσε πως o χώρος στον οποίο αναφερόταν, υπήρξε ίσως το πιο διάσημο μέρος ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας. Και όμως μιλούσε για το περίφημο «Boot Room» της Λίβερπουλ, αυτό που για σχεδόν 30 χρόνια φρόντισε για την εκπληκτική όχι απλά ομαλή, αλλά τέλεια και διαρκώς ανοδική- διαδοχή από τον Μπιλ Σάνκλι στον Μπομπ Πέισλι, τον Τζο Φάγκαν έως και τον Κένι Νταλγκλίς.



«Η Λίβερπουλ δημιουργήθηκε για μένα κι εγώ για την Λίβερπουλ»

Ηταν κάπου στα '60ς, όταν ο πρώτος, ο Σάνκλι πήρε το δωματιάκι που βρισκόταν δίπλα από τα αποδυτήρια των γηπεδούχων στο «Ανφιλντ» και έβαλε τις βάσεις για την μετέπειτα αγγλική και ευρωπαϊκή κυριαρχία των Κόκκινων (1964-'90) με 13 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 4 Λιγκ Καπ, 13 Τσάριτι Σιλντ, 4 Πρωταθλητριών, 2 Κύπελλα UEFA και 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης. Εκεί λοιπόν μαζεύονταν πολύ συχνά οι Σάνκλι, Πέισλι, Φάγκαν, αλλά και οι Τομ Σόντερς, Ρούμπεν Μπένετ και συζητούσαν για τακτικές, αναλύσεις αντιπάλων, μα πάνω απ' όλα μοιράζονταν το ίδιο όραμα για τις αξίες που όφειλαν να διέπουν τη Λίβερπουλ, δημιουργώντας ουσιαστικά τον μύθο της.



«Είμαι τόσο παθιασμένος με το παιχνίδι, που θα μπορούσα να κάνω τάκλιν στην γυναίκα μου και να της σπάσω το πόδι. Βέβαια ποτέ δεν θα τολμούσα να την απατήσω»

Ολα αυτά όμως είπαμε, ξεκίνησαν από τον Σάνκλι, ο οποίος σαν σήμερα θα είχε τα γενέθλια του και με αυτή την αφορμή γράφτηκε τούτο το αφιέρωμα.

Για να γίνει κατανοητό το πόσο επηρέασε την ιστορία του club και το πως έθεσε τις βάσεις για να καταστεί σύλλογος μεγάλος, αρκεί μία ματιά στο ιστορικό της κοινής διαδρομής τους. Οταν την ανέλαβε στις 14 Δεκεμβρίου του 1959, η Λίβερπουλ βρισκόταν στη μέση της βαθμολογία της Β' Κατηγορία, όπου συμπλήρωνε πέντε χρόνια σερί και είχε μόλις γνωρίσει ντροπιαστικό αποκλεισμό στο Κύπελλο από μία ομάδα ονόματι Γουόρτσεστερ, η οποία δεν συμμετείχε καν σε κάποια Κατηγορία, αλλά μόνο στο FA Cup! Με σκληρή δουλειά και αυταπάρνηση, την οποία απαίτησε απ' όλους, το 1962 την οδήγησε στην άνοδο και το 1964 στην κατάκτηση του έκτου πρωταθλήματος της ιστορία της.



«Υποστηρίζουν ότι παίζουμε με προβλέψιμο τρόπο. Λοιπόν το να είναι κάποιος απρόβλεπτος είναι για μένα απλά χάσιμο χρόνου. Βλέπεις για παράδειγμα τον Τζο Λιούις (θρυλικός πυγμάχος όλων των εποχών) και είναι απόλυτα προβλέψιμος. Θα ρίξει μία μπουνιά στον αντίπαλο του και θα τον βγάλει νοκ άουτ. Οπότε, είμαστε προβλέψιμοι, αλλά οι αντίπαλοι μας δεν μπορούν να μας σταματήσουν»

Το σημαντικότερο όμως που ίσως έκανε, ήταν ότι δέθηκε όσο κανείς ποτέ με τους οπαδούς. Αντάλλασσε μαζί τους επιστολές, τους στήριζε σε επίπεδο εργατικών συνδικάτων, τους ρωτούσε ακόμα και για τις επιλογές της 11άδας ή τους συμβουλευόταν για κάποια μεταγραφή. Πριν από τα παιχνίδια έπαιρνε το μικρόφωνο και τους εξηγούσε για το σύστημα, τις αλλαγές, τις σκέψεις του. Δεν ήθελε απλά να γράψει 2-3 αράδες στο βιβλιαράκι της αναμέτρησης. Επιθυμούσε, αποζητούσε, τρεφόταν και έπαιρνε ο ίδιος δύναμη και κουράγιο από εκείνη την αμεσότητα.



«Πάντα έλεγα ότι επί των ημερών μου στο “Ανφιλντ” είχαμε τις δύο καλύτερες ομάδες στο Νησί. Τη Λίβερπουλ και τις ρεζέρβες της Λίβερπουλ»

Ο αστικός μύθος θέλει τον Σάνκλι κατά τους πανηγυρισμούς του πρωταθλήματος του 1973 να προβαίνει σε μία μυθική κίνηση-ατάκα. Καθώς περνούσε μπροστά από το KOP, ένας οπαδός του πέταξε το κασκόλ του και κάποιος αστυνομικός το πάτησε. Τότε ο Σάνκλι έτρεξε να το μαζέψει, λέγοντας του: «Μην το κάνεις, αυτό που πατάς είναι τόσο, μα τόσο πολύτιμο. Είμαστε όλοι εμείς. Είμαστε η Λίβερπουλ!»

Στην 15ετία που έμεινε στο τιμόνι της, κατέκτησε τρία πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, τρία Σούπερκ Καπ και ένα UEFA. Κάπως έτσι η Λίβερπουλ έγινε πραγματικά μία γροθιά και αυτό συνέβαλε τα μέγιστα στα όσα τέλεια ακολούθησαν και που εκείνος ουσιαστικά δημιούργησε μέσα από την φιλοσοφία του.



«Ορισμένοι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαι πολύ απογοητευμένος από αυτή την άποψη. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως πρόκειται για πολλά περισσότερα από αυτά»

Τον Σάνκλι αντικατέστησε το 1974 ο Πέισλι, ο οποίος γιγάντωσε το club. Με τη σειρά του παρέδωσε τα ηνία στον Φάγκαν το 1983 και με τον Κένι Νταλγκλίς να αναλαμβάνει κατόπιν. Ο Σκοτσέζος μπορεί να μην είχε μαθητεύσει εξ ολοκλήρου στο «Boot Room», αλλά τόσο ο Πέισλι όσο και ο Φάγκαν είχαν αρχίσει από τότε που ήταν ακόμα παίκτης της ομάδας, να τον καλούν σταδιακά, μιας και είχε φανεί από νωρίς ότι θα γινόταν ο επόμενος μάνατζερ των Reds. Ο Νταλγκλίς τα πήγε τέλεια, δικαιώνοντας τους προκατόχους του. Το μυστικό ήταν πως δεν άλλαξε τίποτα και εκείνος ήταν που σήκωσε το τελευταίο πρωτάθλημα το 1990.
Με την αποχώρηση του την επόμενη χρονιά, τη δουλειά ανέλαβε ο Γκρέιαμ Σούνες. Ο επίσης Σκοτσέζος μπορεί να υπήρξε ένας θρυλικός ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ, αλλά δεν είχε καμία απολύτως επαφή με το «Boot Room». Ο Σούνες λοιπόν έκανε το λάθος να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές τόσο στην αγωνιστική φιλοσοφία όσο -κυρίως- στο τεχνικό επιτελείο και αυτό του κόστισε την απόλυση του τρία χρόνια αργότερα, έχοντας συλλέξει μονάχα ένα Κύπελλο.



Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι οι αλλαγές του Σούνες κόστισαν τα χειρότερα στο σύλλογο που όπως φάνηκε μακροπρόθεσμα, απώλεσε πολλά winner χαρακτηριστικά και δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ ξανά στην κορυφή του Νησιού. Μάλιστα εκείνος ήταν που θεώρησε αχρείαστο εκείνο το δωματιάκι και το μετέτρεψε σε μικρή αίθουσα Τύπου. Και ακόμα τρίζουν τα κόκαλα του Σάνκλι για εκείνο το ποδοσφαιρικό έγκλημα...

«Το ποδόσφαιρο αποτελείται από τρία πράγματα: τους παίκτες, τους προπονητές και τους οπαδούς. Οι πρόεδροι υπάρχουν απλά για να κόβουν τα τσεκ των επιταγών»


Ολο αυτό με σεβασμό από έναν οπαδό της Εβερτον και παρόλο που είχε πει ότι: «Εάν η Εβερτον έπαιζε στον κήπο μου, θα τραβούσα τις κουρτίνες για να μην βλέπω αυτό το χάλι»

Follow me: @jorgekaraman