Κακή συμβουλή ατζέντη = βιαστική μεταγραφή > κατήφορος

Η ολοκλήρωση του “δράματος” του Φελίπε Λούις με την επικύρωση της συμφωνίας για την επαναγορά του από την Ατλέτικο Μαδρίτης είναι το νέο thread στην διαχρονικά επίκαιρη συζήτηση για το μέγεθος της ζημιάς που μπορεί να προκαλέσει στην εξέλιξη της καριέρας ενός ποδοσφαιριστή μια λάθος επιλογή.

Εναν χρόνο πίσω ο Βραζιλιάνος διεθνής αριστερός μπακ είχε τοποθετήσει εαυτόν στο υψηλότερο ράφι που είχε φτάσει ποτέ στη βιτρίνα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου χάρη στην εκπληκτική σεζόν που είχε κάνει με την Ατλέτικο Μαδρίτης και την πορεία μέχρι την κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος και τον τελικό του Champions League. Περίπου δώδεκα μήνες μετά από την στιγμή που εξαργύρωνε αυτή τη σεζόν με την μεταγραφή του στην Τσέλσι, ο Φελίπε Λουίς χρωστά ευγνωμοσύνη στην Ατλέτικο για αυτό που του συμβαίνει: στα 30 του παίρνει μια χρυσή ευκαιρία για να ξανανέβει στη σκηνή και να αφήσει το περιθώριο στο οποίο έζησε, μακριά από τα φώτα, όλη την προηγούμενη σεζόν. Η Ατλέτικο του κάνει μεγάλη χάρη που πληρώνει 16 εκατ. ευρώ για να τον αγοράσει πίσω. Διότι μπορεί αυτή η τιμή να είναι χαμηλότερη από εκείνη της πώλησής του στην Τσέλσι (20 εκατ. ευρώ) αλλά δεν ανταποκρίνεται στην σημερινή τιμή του στο ευρωπαϊκό χρηματιστήριο. Ο Βραζιλιάνος ήταν αποκαρδιωτικός σε κάθε μια από τις εννέα ευκαιρίες ενδεκάδας που του έδωσε στην Premier League ο Ζοσέ Μουρίνιο, και μάλιστα σε κάποιες εξ αυτών έδινε την εντύπωση ποδοσφαιριστή με ανεπάρκεια για ποδόσφαιρο τέτοιου ρυθμού και τέτοιας ποιότητας.

“Θόλωσε από την υψηλή προσφορά, γοητεύτηκε από τον Μουρίνιο και βιάστηκε. Δεν τον βοηθήσε πολύ και ο ατζέντης του, που είχε πολλές ανοικτές υποθέσεις πελατών του εκείνη την εποχή, και την πάτησε”, μου εξηγούσε ένας Ισπανός συνάδελφός μου για την απόφαση του Φελίπε Λουίς του περασμένου καλοκαιριού. Μου ήταν τόσο φυσική η εξήγηση, σαν να την είχα ζήσει. Διότι έχω ... βαρεθεί να το βλέπω να συμβαίνει στους ποδοσφαιριστές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάθε χρόνο οι μεγάλες ομάδες, και κυρίως ο Ολυμπιακός που ακολουθεί με συνέπεια την τακτική του “παιδομαζόματος”, μειώνουν την υπεραξία ποδοσφαιριστών που “περνούν και δεν ακουμπούν” με συνέπεια να βολοδέρνουν δανεικοί δεξιά και αριστερά, να πηγαίνουν απογοητευμένοι στον δανεικό προορισμό τους, να μην βελτιώνονται και τελικώς να παίρνουν την κατηφόρα.

Κάποτε, δηλαδή μέχρι και πριν από περίπου 15 χρόνια, για αυτόν ακριβώς τον λόγο υπήρχαν και ήταν έως και πολύτιμοι οι ατζέντηδες στην ζωή και την καριέρα των ποδοσφαιριστών, διότι λειτουργούσαν ως μέντορες και καθοδηγητές και όχι σαν τυπικοί μεσάζοντες ή και τυχοδιώκτες που αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν τους πελάτες τους ως φρέσκο κομμάτι κρέας το οποίο πωλούν σε όποιον δίνει την καλύτερη τιμή. Στην πορεία του χρόνου όμως ο θαυμαστός κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου ξέβρασε τους περισσότερους από τους κανονικούς ατζέντηδες, δηλαδή αυτούς που νοιάζονται για την ωρίμανση και την εξέλιξη του ποδοσφαιριστή, και κυρίως από αυτούς που νοιάζονται για τους παίκτες τους και σε ανθρώπινο επίπεδο και προσπαθούν να τους βοηθούν να χτίζουν και μυαλό και όχι μόνο σώμα και ντρίμπλα.

Κυρίως λόγω της πρακτικής των επιχειρηματιών, οι οποίοι προτιμούν να συνεργάζονται με τους τυχοδιώκτες και τους συμμετέχοντες στις “1 ημίχρονο, 2 τελικό” ομορφιές του ποδοσφαίρου, αλλά και λόγω της αδυναμίας τους να προστατεύσουν οι ίδιοι την πιάτσα τους και τον ρόλο τους, οι κανονικοί άνθρωποι αυτής της δουλειάς λιγόστεψαν. Οι καλοί επαγγελματίες έγιναν λιγότεροι. Κάποιοι εξ αυτών αναγκάστηκαν να γίνουν “σούπερ μάρκετ” και να μεγαλώσουν πολύ τον αριθμό των πελατών τους, με συνέπεια να ρίξουν την ποιότητα των υπηρεσιών τους. Διότι μπορεί να μην είναι απαιτητό να είσαι ο Τζέρι Μαγκουάιρ και να έχεις μόνο έναν πελάτη ώστε να αφοσιωθείς σε αυτόν προκειμένου να πετύχεις, αλλά δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις προσδοκίες των πελατών σου αν χάνεις το μέτρημά τους. Κάπως έτσι εξηγείται η χαοτική διαφορά που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στο επίπεδο των περισσότερων Ελλήνων ατζέντηδων και σε αυτό που έχουν οι περισσότεροι από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά από αυτές των προχωρημένων αγορών. Εξω αυτή η δουλειά έχει εξελιχθεί σε επιστήμη, και τα μεγάλα γραφεία μετρούν εκατοντάδες αποκλειστικούς συνεργάτες διαφορετικών ειδικοτήτων. Την ίδια ώρα τα πιο πολλά ελληνικά γραφεία (αν έχουν γραφεία) μοιάζουν με πάγκους που στήνονται για το ετήσιο μεγάλο πανηγύρι.

Δεκαπέντε χρόνια πίσω η διαφορά ανάμεσα σε Ελληνες και Ευρωπαίους ατζέντηδες δεν ήταν τόσο μεγάλη. Κι αυτή είναι μια από τις πιο βασικές εξηγήσεις που κρύβεται πίσω από κάθε αποτυχημένη επιλογή ενός ποδοσφαιριστή που μετά από μια καλή σεζόν βιάζεται να υπογράψει συμβόλαιο στην ομάδα που τον θαμπώνει περισσότερο και όχι σε αυτήν που δίνει προοπτική εξέλιξης, βελτίωσης και τελικά καλής ή μεγάλης καριέρας.

Ο Φελίπε Λουίς καταφέρνει να πάρει φιλί της ζωής επειδή ο ατζέντης του, που δεν τον βοήθησε πολύ το περασμένο καλοκαίρι, έχει τη δύναμη στην ισπανική – και όχι μόνο – αγορά για να του δώσει την ευκαιρία να επιστρέψει. Στην Ελλάδα όμως σπανίως συμβαίνει το ίδιο. Διότι οι τυχοδιώκτες βιάζονται να παρατήσουν την γελάδα μόλις αυτή αρχίσει να μένει από γάλα και να αναζητήσουν την επόμενη για να αρμέξουν.