Ο Μέσι και η Θεωρία της Σχετικότητας (vid)

Σε κάποιο από τα ατελείωτα μεθύσια του, εκεί όπου δεν άφηνε ούτε σταγόνα στο μπουκάλι και χάιδευε πονηρά πιτσιρικές θαυμάστριες του, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι (αγαπημένος συγγραφέας) έφαγε ένα... κόλλημα και θέλησε να ερμηνεύσει την ευφυΐα: Αποκλείεται λοιπόν να ήταν νηφάλιος (δεν ήταν σχεδόν ποτέ), όταν έριξε την ατάκα του: «Ιδιοφυΐα είναι η δυνατότητα του να κάνεις κάτι τρομερά δύσκολο με εκπληκτικά απλό τρόπο».

Τούτο το αξίωμα λοιπόν βρήκε την απόλυτη ποδοσφαιρική εφαρμογή του σε εκείνο το σλάλομ του Λιονέλ Μέσι στον φετινό τελικό του Κόπα ντελ Ρέι. Επειδή όμως δεν πρόκειται για απλά μία αθλητική ενέργεια, μα για φαινόμενο που έχριζε της ιδιαίτερης φροντίδας ενός ντοκιμαντέρ για τη φύση, τον άνθρωπο, τον ποδοσφαιριστή, το ESPN έσπευσε να κάνει την σχετική ανάλυση και να παρουσιάσει με στοιχεία στο κοινό, αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε: πως ο κοντοπίθαρος Αργεντινός, είναι mes que un jugador!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και με βάση αυτά που περιγράφει το εκπληκτικό αυτό και άκρως διαφωτιστικό βιντεάκι του μεγάλου δικτύου....

* Στο ξεκίνημα της προσπάθειας του εκτινάσσεται στα 30,6 χλμ. σε μόλις 2,73 δευτερόλεπτα και όχι σε ανοικτό χώρο, αλλά ξέροντας εκ των προτέρων πως θα πρέπει να φρενάρει. Πρόκειται για επιτάχυνση από επιτόπια στάση που συγκρίνεται μόνο με τους υπεραθλητές του αμερικανικού football.

* Ο τρόπος που σταματάει και αλλάζει κατευθύνσεις είναι ασύγκριτος. Χρειάζεται μόλις 1,2 δευτερόλεπτα, ώστε να φρενάρει και με μόλις τρεις επαφές να προσπεράσει τρεις αντιπάλους.

* Μπαίνει στην περιοχή και με διαδοχικές προσποιήσεις παίρνει ακριβώς όσο χώρο του είναι απαραίτητος για να κάνει το σουτ. Παρά την προσποίηση του σώματος του και το γεγονός ότι επιχειρεί να πλασάρει από περίεργη γωνία και το κοντινό της απόστασης, η μπάλα προλαβαίνει να αναπτύξει ταχύτητα 77 χλμ.

* Το τόπι περνάει σε απόσταση δύο εκατοστών από το τεντωμένο χέρι του Γκόρκα Ιραϊθόθ και περίπου πέντε από το αριστερό δοκάρι του.

* Για να πάει εκεί η μπάλα και πάντα σε σχέση με το πως είχε το σώμα του, έπρεπε το πόδι να την χτυπήσει με περιθώριο λάθους μόλις 15 χιλιοστά. Οσο δηλαδή απέχουν στη φύση μεταξύ τους τρεις σταγόνες βροχής σε ένα φύλλο στο γρασίδι.

* Συνολικά λοιπόν χρειάστηκε 11,4 δεύτερα για να διασχίσει αυτά τα 55 μέτρα.

Το πιο φοβερό όμως είναι πως όλα αυτά συνέβησαν σχεδόν πάνω στην πλάγια γραμμή και με τη μπάλα να μην απομακρύνεται σε κανένα σημείο όλη της μαγικής ενέργειας για πάνω από 1,8 μέτρα. Ηταν δηλαδή κολλημένη πάνω του ακόμα και όταν έπρεπε να ντριμπλάρει ή όταν έπρεπε να την ανοίξει, ώστε να ξεφύγει! Αυτά όλα σύμφωνα με το ESPN υπολογίζεται πως το μυαλό του τα προσμέτρησε και λειτούργησε σε ταχύτητα σκέψης και εκτέλεσης περίπου 21% πιο αποτελεσματικά από τον μέσο όρο του σύγχρονου καλά εκπαιδευμένου ποδοσφαιριστή.

O Μπέκαμ, η Ελλάδα και ένα πείραμα
Τον Μάιο του 2002, σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο του Τόκιο και της Αμβέρσας και με αφορμή το τότε επερχόμενο τότε Μουντιάλ Κορέα-Ιαπωνίας, κάποιος Δρ Ματ Κίαρ είχε πάρει το φάουλ-γκολ του Ντέιβιντ Μπέκαμ κόντρα στην Ελλάδα (2-2) και το είχε βάλει σε διάφορους προσομοιωτές. Στη συνέχεια υπολόγισε εκείνο το σουτ μέσα σε αεροδυναμικά τούνελ και έπειτα μέσα από διάφορες πράξεις και στατιστικά. Τέλος μέτρησε με διάφορους τρόπους σε ένα ειδικό πρόγραμμα στον υπολογιστή τον τρόπο που χτυπούσε τη μπάλα σε φάουλ και σέντρες ο Μπέκαμ και είχε καταλήξει στο εξής εκπληκτικό επιστημονικό πόρισμα:

«Το τμήμα του εγκεφάλου του Μπέκαμ που σχετίζεται με το σουτ ή τη σέντρα (σ.σ.: άσχετα εάν σε άλλα, απλά ζητήματα της ζωής μπορεί να είναι αργόστροφος), έχει την ίδια ευφυΐα που είχε και ο Αϊνστάιν στα μαθηματικά και τη φυσική! Ο υπολογιστής έδειξε πως κανονικά εκείνο το φάουλ με την Ελλάδα θα έπρεπε να έχει πάει πολύ πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Και όμως στο τέλος ήταν φοβερό το πως έκανε αυτή την κούρμπα και κατέληξε στα δίχτυα. Για να γίνει αυτό το λεγόμενο χτύπημα μπανάνα χρειάζεται να υπολογίσει ο ποδοσφαιριστής τρομερά γρήγορα διάφορα δεδομένα και μάλιστα υπό συνθήκες πίεσης αγώνα. Βασικά δεν το κάνει εκείνος συνειδητά. Πρόκειται για μία ιδιοφυΐα του μυαλού του που λειτουργεί φυσιολογικά-αυθόρμητα και σε λιγότερο από 1 δευτερόλεπτο αποφασίζει την γωνία και την ταχύτητα του χτυπήματος, τη διαδρομή και τον στόχο της μπάλας!»

Εάν όμως ο Μπέκαμ είχε εξελίξει εκείνο το συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου του σε αυτό το ανώτερο επίπεδο, φανταστείτε τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του Μέσι, όταν παίρνει τη μπάλα και διαμορφώνει σε σκέψη μία επίθεση. Το πως και πόσο γρήγορα την (αυτο)σχεδιάζει και με ποιον τρόπο παραλλάσσει την αρχική απόφαση-διαδρομή του εξαιτίας των εξωτερικών ερεθισμάτων εμποδίων που δέχεται από τους αντιπάλους. Εάν λοιπόν υποθέσουμε ότι ο Δρ Κίαρ είχε δίκιο σε όσα εξήγαγε ως συμπέρασμα για τη σχέση Μπέκαμ-Αϊνστάιν, προφανώς θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμα ο παγκόσμιος θεωρητικός επιστήμονας που θα σταθεί εφάμιλλος του Μέσι...

ΥΓ.: Φυσικά ελπίζω να δείξετε κατανόηση στον ενθουσιασμό της υπερβολής και το ότι η αποθέωση δεν οφείλεται μόνο σε αυτή τη γκολάρα!

ΥΓ1.: Ας ελπίσουμε να κάνει κάνα τέτοιο μαγικό και με την καψούρα Αργεντινή στο Κόπα Αμέρικα!

Follow me: @jorgekaraman