TOP-10: Ιταλοί... trequartisti!

Συμβαίνει κάθε Κυριακή και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους στα μεγάλα πρωταθλήματα. Ποιοι, πως, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει). Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε, συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά...

Μετά το αφιέρωμα στη Μπουντεσλίγκα, σειρά έχει πάρει το Καμπιονάτο. Αφού ξεκινήσαμε με τους πορτιέρε της Σέριε Α', πήγαμε στους πλάγιους αμυντικούς, στους σέντερ μπακ, τους κεντρικούς μέσους, του πλάγιους χαφ-εξτρέμ και τώρα σειρά παίρνουν οι trequartisti της...

* Ως trequartista ορίζεται στο ιταλικό ποδόσφαιρο ο παίκτης που κινείται μεταξύ της θέσης του 10αριού και του δεύτερου επιθετικού. Σε κάτι πιο επιθετικογενές από αυτό που οι Αγγλοι αποκαλούν playmaker και οι Αργεντινοί enganche. Τέτοια λίστα λοιπόν στα αφιερώματα μας θα έχουμε μόνο στους Ιταλούς, που είναι κορυφαίοι σε αυτή την θέση. Στις άλλες χώρες της Ευρώπης δεν είναι αντίστοιχα τόσο διαδεδομένη, κάτι που αντιθέτως βλέπουμε να εμφανίζεται στη Λατινική Αμερική!

10. Τζουζέπε Τζανίνι (1981-'99)
Ο «Principe» των Ρωμαίων υπήρξε ο ηγέτης και ο πιο αγαπημένος παίκτης τους πριν την έλευση του Τότι. Ακόμα και ο ίδιος ο Capitano εκείνον αναφέρει πάντοτε ως το μεγάλο ίνδαλμα της παιδικής ηλικίας του. Αέρινος, λεπτεπίλεπτος, τεχνίτης, με εξαιρετικό vision στο παιχνίδι του ήταν μέλος της φανταστικής ομάδας των Τζαλορόσι στα πρώτα 80ς (με Φαλκάο, Κόντι) και σήκωσε το Σκουντέτο (1983) και τρία Κύπελλα. Με την Εθνική (47/ 6) έφτασε στην 3η θέση στο Μουντιάλ του 1990.

9. Ρομπέρτο Μπέτεγκα (1969-'84)
Το μεγαλύτερο προσόν του ήταν η ποδοσφαιρική ευφυΐα και τα τελειώματα του. Το πρώτο μισό της καριέρας του στη Γιουβέντους (την πέρασε σχεδόν όλη εκεί) το πέρασε ως επιθετικός και το δεύτερο ως 10άρι. Η άνεση του στο σκοράρισμα ήταν μεγάλη (153 γκολ στο πρωτάθλημα) και οδήγησε την ομάδα του σε επτά πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα και το UEFA (1977). Ωστόσο, ηττήθηκε στους δύο τελικούς Πρωταθλητριών σε απόσταση 10 ετών (1973, 1983). Με τη Σκουάντρα Ατζούρα (42/ 19) ήταν τέταρτος στο Μουντιάλ του 1978 και το EURO δύο χρόνια αργότερα. Στάθηκε άτυχος όμως με σοβαρό τραυματισμό και έχασε το Μουντιάλ του 1982 που τελικά πήρε η Ιταλία.

8. Τζαφράνκο Τζόλα (1984-'05)
Κοντούλης, δαιμόνιος, τσαμπουκάς, ασταμάτητος, με υπέροχες εκτελέσεις φάουλ και φανταστικά τελειώματα. Πέρασε τη μισή καριέρα του στην Ιταλία και την υπόλοιπη στην Αγγλία. Ξεκίνησε στο πλευρό του Ντιέγκο Μαραντόνα και στην πρώτη του σεζόν στο Calcio (1990) πήρε το Σκουντέτο και το Σούπερ Καπ με τη Νάπολι. Στη συνέχεια πήγε στην Πάρμα, όπου έκανε το μεγάλο ξεπέταγμα και σήκωσε το UEFA (1995) και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, χάνοντας ενδιάμεσα στον τελικό του Κυπελλούχων (1994). Εκεί όμως που πραγματικά μεγαλούργησε ήταν στην Τσέλσι. Στην προ-Αμπράμοβιτς εποχή την οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπελλούχων και Σούπερ Καπ Ευρώπης (1998), παίρνοντας ακόμα δύο Κύπελλα, και από ένα Λιγκ Καπ και Σούπερ Καπ. Μάλιστα λατρεύτηκε τόσο πολύ από τους οπαδούς των Μπλε, που το 2003 τον ψήφισαν ως τον κορυφαίο όλων των εποχών για τον σύλλογο. Με το εθνόσημο (35/ 10) βρέθηκε ως αναπληρωματικός στην 2η θέση του Μουντιάλ 1994.

7. Τζοβάνι Φεράρι (1923-'42)
Στην εποχή του υπήρξε ίσως ο κορυφαίος επιθετικός μέσος στον κόσμο. Βασικός και στις δύο κατακτήσεις Μουντιάλ από την Ιταλία (1934, 1938), ήταν εκείνος που κερνούσε γκολ τους συμπαίκτες του. Επίσης είναι θρύλος και στη Σέριε Α', καθώς όπου πήγε πήρε πρωτάθλημα. Σήκωσε πέντε με τη Γιουβέντους, δύο με την Ιντερ και ένα ακόμα με τη Μπολόνια και δικαίως βρίσκεται στο Hall of fame του Calcio και φυσικά της λίστας μας.

6. Βαλεντίνο Ματσόλα (1936-'49)
Οταν ήταν ακόμα στην Βενέτσια (ένα Κύπελλο), άπαντες στην Ιταλία αποκαλούσαν τους ντριμπλαδόρους παίκτες της χώρας ως «Veneziani». Αυτό συνέβαινε επειδή ο σούπερ ντιμπλέρ της εποχής ήταν ο Βαλεντίνο Ματσόλα. Δεν ήταν όμως μόνο φαντεζί, αλλά και άκρως ουσιαστικός. Στα 40ς θεωρούνταν το κορυφαίο 10άρι του κόσμου, αλλά στάθηκε δραματικά άτυχος, καθώς έπεσε πάνω στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για να χαθεί τελικά το 1949 μαζί με όλη την εκπληκτική Grande Torino στο δυστύχημα της Σουπέργκα (γι αυτό με την Εθνική έπαιξε μόνο 12 φορές και έβαλε τέσσερα γκολ). Μέχρι τότε είχε προλάβει να πάρει μαζί της πέντε πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και να γίνει αρχικανονιέρης της σεζόν 1946-'47. Ο μύθος που περικλείει το όνομα του είναι τεράστιος και πρόλαβε να αφήσει στο ιταλικό ποδόσφαιρο τον γιο του, που κατάφερε να τον ξεπεράσει σε φήμη και επιτεύγματα.

5. Σάντρο Ματσόλα (1960-'77)
Ο γιος του θρυλικού Βαλεντίνο έγινε -για πολλούς- καλύτερος του πατέρα του. Ο Σάντρο βέβαια που πέρασε όλη την καριέρα του στην Ιντερ, ήταν πιο επιθετικός και ξεκινώντας από θέση μέσα δεξιά, μπορούσε να μετατραπεί από 10άρι σε κανονικό σέντερ φορ περιοχής ή και εξτρέμ. Το κορυφαίο απ' όλα τα εκπληκτικά προσόντα του ήταν η ικανότητα που είχε στο ένας εναντίων ενός, την οποία προφανώς κληρονόμησε στα γονίδια του. Χάρη στην επιτάχυνση και την τεχνική του, ξεπερνούσε τον αντίπαλο του και δημιουργούσε καταστάσεις ή τελείωνε μόνος του τις φάσεις (πρώτος σκόρερ το 1965). Ετσι ως μέλος της Grande Inter του Ελένιο Ερέρα σήκωσε δύο Πρωταθλητριών (1964, 1965 και δύο Διηπειρωτικά), έχασε δύο ακόμα στον τελικό (1967, 1972), αλλά πήρε και τέσσερα πρωταθλήματα. Με το εθνόσημο (70/ 22) πέτυχε επίσης σπουδαία πράγματα. Το 1964 ήταν πρώτος σκόρερ στο EURO, το οποίο κατέκτησε το 1968, ενώ δύο χρόνια αργότερα ηττήθηκε στον τελικό του Μουντιάλ. Το 1971 ήταν 2ος στην Χρυσή Μπάλα.

4. Φραντσέσκο Τότι (1996-...)
Οσο εκπληκτικό είναι ότι επέλεξε να παραμείνει σε όλη την καριέρα του στη Ρώμη, άλλο τόσο στενάχωρο είναι ότι η συνέπεια ήταν να μην πάρει μεγάλους συλλογικούς τίτλους και να μην κάνει κάτι σπουδαίο στην Ευρώπη. Τρομερό σουτ, εκτελέσεις φάουλ, οργάνωση παιχνιδιού, vision, δύναμη, ηγέτης, αναδείχτηκε πέντε φορές κορυφαίος Ιταλός παίκτης. O Capitano είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών για τη Ρόμα και μαζί της έφτασε στο Σκουντέτο του 2001, πήρε δύο Κύπελλα και άλλα τόσα Σούπερ Καπ, ενώ τερμάτισε επτά φορές 2ος! Ο Τότι -χωρίς να είναι φορ- έπαιξε τη μισή καριέρα του ως μοναδικός προωθημένος και έτσι έφτασε να έχει βάλει 240 γκολ σε 582 αγώνες (1ος εν ενεργεία σκόρερ στη Σέριε Α' και 2ος όλων των εποχών μετά τον Σίλβιο Πιόλα). Τουλάχιστον κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το 2006 με την Εθνική (58/ 9 +24 ασίστ). Εκεί βρέθηκε στην MVP 11άδα, όπως και το 2000, όταν ηττήθηκε στον τελικό του EURO. Σε ατομικό επίπεδο έχει ένα σωρό διακρίσεις και ρεκόρ, αλλά στην Χρυσή Μπάλα η καλύτερη θέση που έχει πάρει, είναι η 5η. Το άλλο εκπληκτικό με την περίπτωση του είναι ότι έχει κλείσει από καιρό τα 38 και συνεχίζει σε αυτό το επίπεδο...

3. Τζάνι Ριβέρα (1959-'79)
Η κόντρα τους εκείνη την εποχή με τον Σάντρο Ματσόλα ήταν κάτι σαν το Ντελ Πιέρο-Τότι της δικής μας. Ονομάστηκε το «Χρυσό Αγόρι» του ιταλικού ποδοσφαίρου και για τους γηραιότερους αυτός είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών για το Calcio. Βασικός στη Μίλαν πριν κλείσει τα 18 του, έπαιξε εκεί σε όλη την καριέρα του. Σε αυτή τη λίστα είναι ο πιο καθαρόαιμος playmaker και γινόταν ουσιαστικά ακόμα και deep-lying playmaker πολύ καιρό πριν ανακαλυφθεί ο συγκεκριμένος όρος. Ηταν απίστευτα κλασάτος και ίσως ακόμα περισσότερο και από τον Ρομπέρτο Μπάτζιο. Εκπληκτικά εγκεφαλικός πασέρ, σουτέρ ακριβείας οδήγησε τη Μίλαν σε δύο κατακτήσεις Πρωταθλητριών (1963, 1969), UEFA (1968, 1973) και σε έναν ακόμα χαμένο τελικό (1974). Επίσης με τους Ροσονέρι πήρε ένα Διηπειρωτικό, τρία πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα. Εξαιρετική ήταν η θητεία του και στην Εθνική (63/ 15), με την οποία το 1968 έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης, ενώ δύο χρόνια αργότερα ηττήθηκε στον τελικό του Μουντιάλ. Ολα αυτά του έδωσαν την Χρυσή Μπάλα το 1969, ενώ ήταν 2ος το 1963. Συνολικά βρέθηκε στην πρώτη 10άδα πέντε φορές σε έξι χρόνια (1963-'69).

2. Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο (1991...)
Μπορούσε να αγωνιστεί παντού στην επίθεση, ενώ υπηρέτησε περιστασιακά και ως κανονικό 10άρι. Η αγαπημένη του θέση όμως ήταν εκείνη του δεύτερου επιθετικού και ως τέτοιος άφησε εποχή. Ηταν τόσο το ταλέντο του που το καλοκαίρι του 1995, στα 20 του δηλαδή, η διοίκηση της Γιουβέντους πήρε την τρελή απόφαση να αφήσει ελεύθερο τον ανυπέρβλητο Ρομπέρτο Μπάτζιο, ώστε να χρίσει βασικό τον Πιντουρίκιο. Παρά την αρχική βλασφημία, η ιστορία έδειξε ότι δικαιώθηκε στο μέγιστο. Ο παικταράς άρχισε να ζωγραφίζει με μαγικές ενέργειες και τα απίθανα φαλτσαριστά σήμα κατατεθέν του (αυτά τα φάουλ του), οδηγώντας τη Γιούβε σε οκτώ πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και τέσσερα Σούπερ Καπ. Για τους οπαδούς των Μπιανκονέρι όμως εκείνο που ίσως να μέτρησε ακόμα περισσότερο στο να τον κάνουν τον αγαπημένο τους όλων των εποχών, ήταν ότι ακολούθησε την ομάδα στην τιμωρία στη Σέριε Β'. Στο Champions League έκανε φανταστικές εμφανίσεις και το σήκωσε το 1996 (+ το Σούπερ Καπ Ευρώπης και Διηπειρωτικό), χάνοντας όμως σε τρεις ακόμα τελικούς (1997, 1998, 2003), ενώ νωρίτερα (1994) είχε χάσει στον τελικό του UEFA. Οι ατομικές διακρίσεις του είναι αμέτρητες, καθώς βρίσκεται πρώτος σχεδόν σε κάθε στατιστική κατηγορία στην ιστορία της Vecchia Signora. Με την Εθνική (91/ 27) έκανε επίσης κορυφαία πράγματα, όπως η κατάκτηση του Μουντιάλ (2006), αλλά και ο χαμένος τελικός του EURO 2000.

1. Ρομπέρτο Μπάτζιο (1983-'04)
Ο διασημότερος Ιταλός δημοσιογράφος, Τζάνι Μπρέρα είχε δηλώσει πριν φύγει από την ζωή: «Εχω δει τον Τζουζέπε Μεάτσα και τον Τζάνι Ριβέρα. Γενικά έχω δει όλους τους μεγάλους και μπορώ να πω ότι ο Μπάτζιο είναι ο καλύτερος που είδαν ποτέ τα μάτια μου!» Για μένα πάλι που εννοείται ότι δεν πρόλαβα τους άλλους δύο, μπορώ να πω επίσης ότι ο Μικρός Βούδας, ο Θεϊκός Κοτσιδάκιας είναι ο πιο ντελικάτος, εκείνος που δεν χόρταινα να απολαμβάνω απ' όλους τους Ιταλούς ποδοσφαιριστές. Το αγαπημένο μου ήταν όταν αντί να πλασάρει ή να σουτάρει και αφού είχε ντριμπλάρει δύο, τρεις, τέσσερις αντιπάλους, προτιμούσε να περάσει και άλλους και τον τερματοφύλακα. Και φυσικά παρά την υπερβολή του, τα κατάφερνε. Γκολάρες, εκτελέσεις φάουλ, μαγικές πάσες, μα πάνω απ' όλα τα σλάλομ του που θύμιζαν Μαραντόνα. Ο Μπάτζιο θεωρείται παίκτης όλων των Ιταλών, καθώς υπηρέτησε εκτός από τη Γιούβε και τις Φιορεντίνα, Μίλαν, Ιντερ, ενώ ακόμα και όταν μεγάλωσε, έκανε φανταστικά πράγματα με Μπολόνια και Μπρέσια (το 1998 με Μπολόνια αναδείχτηκε κορυφαίος Ιταλός). Δεν μπόρεσε όμως να κατακτήσει μεγάλους τίτλους.

Αφού έχασε με τους Βιόλα στον τελικό του UEFA (1990) από τη Γιουβέντους, κάηκε για μέρες η Φλωρεντία, καθώς ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στην δεύτερη. Τελικά πήρε το UEFA (1993), το έχασε ξανά (1994) και πανηγύρισε το νταμπλ (1995) πριν αποχωρήσει για τη Μίλαν (Σκουντέτο 1996). Μεγάλο μέρος της μαγείας του το αποκάλυψε και με τη φανέλα της Εθνικής. Το 1994 την πήρε από το χέρι μέχρι τον χαμένο τελικό του Μουντιάλ (με την διάσημη άστοχη εκτέλεση του στα πέναλτι) και τέσσερα χρόνια νωρίτερα ήταν 3ος (σ.σ.: έχει βάλει 9 γκολ σε Μουντιάλ). Συνολικά στην απίθανη καριέρα του σκόραρε στο 36,5 των αγώνων που έπαιξε, έδωσε ασίστ στο 26% και το 46% των γκολ του νικητήρια! Το 1993 του δόθηκε η Χρυσή Μπάλα και την επόμενη χρονιά ήταν 2ος. Ολα αυτά τα έκανε έχοντας τρεις σοβαρές εγχειρίσεις στο γόνατο του. Που να ήσουν και καλά δηλαδή λατρεμένε Μπάτζιο...

* Επιλαχών ο Τζουζέπε Ντοσένα!

Follow me: @jorgekaraman