Ατλέτικο – Ρεάλ: Τα αίτια του 4-0!

Το χρονόμετρο μόλις που είχε σημαδέψει το 7ο λεπτό. Ο Κόκε πεσμένος στο χορτάρι έπιανε το τραυματισμένο πόδι του, συνειδητοποιώντας πως δεν θα μπορούσε να συνεχίσει. Λίγο πιο πέρα ο Γκοδίν μάζευε αίμα από τη σπασμένη μύτη του. Δεν ήταν το καλύτερο ξεκίνημα για ένα ντέρμπι. Κάθε άλλος προπονητής στην θέση του Ντιέγο Σιμεόνε θα βλασφημούσε. Εκείνος όμως ίσως και να έσκασε ένα μειδίαμα, μιας και ήξερε. Σε αντίθεση με κάθε άλλη ομάδα του κόσμου, η δικιά του έχει την ικανότητα να δυναμώνει, να ισχυροποιείται και όταν το πράγμα μοιάζει να στραβώνει, για κείνη να είναι καλύτερα.

Όλα αυτά σε έναν παγωμένο από την κακοκαιρία αγωνιστικό χώρο, απέναντι στην μέχρι προσφάτως πιο φορμαρισμένη ομάδα του κόσμου. Για τη συγκεκριμένη Ατλέτικο λοιπόν δεν θα μπορούσαν να έχουν διαμορφωθεί ευνοϊκότερα οι καταστάσεις. Με κάτι τέτοια ζόρια το παιχνίδι για δαύτους γίνεται πιο γλυκό, πιο αληθινό και έτσι αποκτά βεβαιότητα η φημολογία ότι ο Τσόλο πρέπει να βάφει τους παίκτες του με τα χρώματα του πολέμου πριν βγουν να παίξουν, να φάνε σίδερα σε ένα τέτοιο ντέρμπι.

«Σε έχω γατάκι»

Από την άλλη πλευρά, η Ρεάλ έδειχνε-δείχνει να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Αναμφίβολα δεν έχει κατανοήσει ποιον αντίπαλο έχει να κοντράρει. Προφανώς δεν πήρε κανένα μάθημα από το ότι στον τελικό του Champions League ισοφάρισε στο 93’. Ποιο πιθανό είναι λοιπόν να… τυφλώθηκε από τα γκολ που έβαλε στην παράταση και στο 4-1. Οι έξι αναμετρήσεις που ακολούθησαν και στις οποίες οι Ροχιμπλνάκος τους έπιασαν «πελάτες» με τέσσερις νίκες και δύο ισοπαλίες, μαρτυρούν ότι ο Κάρλο Αντσελότι και οι παίκτες του αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι μαθήσεως αναφορικά με τους μπελάδες, τους γρίφους που τους βάζει να λύσουν η συμπολίτισσα.

Το νέο σχέδιο του Σιμεόνε
Το φοβερό ωστόσο, σε αυτό το τελευταίο, στο 4-0, ήταν πως ήρθε με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τις προηγούμενες σφαλιάρες. Η Ατλέτικο στα 3,5 χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της ο Τσόλο, έχει πάρει για τα καλά τα… μέτρα της Ρεάλ. Την νίκησε παίζοντας ξύλο, με κλωτσιές στα γόνατα και αγκωνιές στην καρωτίδα. Αυτομάτως η ομάδα κατηγορήθηκε ως «αντιαθλητική». Επειτα ήρθε η νίκη με τακτική προσήλωση και φουλ άμυνα. Τότε η Ατλέτικο ονομάστηκε «αντιποδοσφαιρική». Πλέον όμως οι δικαιολογίες στέρεψαν…

Τις τελείωσε ο Γκοδίν, ο Αρντά Τουράν, ο Γκριεζμάν, από σπόντα ήρωας Σαούλ και το υπόλοιπο θεόμουρλο παρεάκι τους. Τούτο που συνέβη το Σάββατο, δεν τους το είχαν ξανακάνει. Με αυτό το 4-0 έδειξαν σε όλο τον κόσμο, μα πάνω απ’ όλα στους εαυτούς τους, ότι μπορούν να παίξουν εκπληκτικό επιθετικό ποδόσφαιρο. Οποιος παρακολούθησε τον αγώνα, θα σημείωσε τουλάχιστον τρία ψαλιδάκι, τέσσερα τακουνάκια, υπέροχους συνδυασμούς και αχαλίνωτη δημιουργική διάθεση για όσα περισσότερα γκολ ήταν δυνατόν.

Πως όμως προέκυψαν όλα αυτά; Εκτός από την εμφανή αδυναμία της Ρεάλ να τρέξει, να πιέσει, να βγάλει καρδιά, ψυχή, ποδοσφαιρική βαρβατίλα, να μάθει από τα λάθη της, υπήρξε ακόμα ένα ρεσιτάλ προπονητικής από τον Σιμεόνε. Αφου προετοίμασε άρτια ψυχολογικά της ομάδα του για τη μάχη, έριξε αυτή τη φορά τον Μάντζουκιτς στην κορυφή αντί του Τόρες. Βλέπετε, γνώριζε ότι με τις απουσίες και το φόβο που έχουν πλέον οι Μερένγκες απέναντι του, θα πήγαιναν σε πιο αργό- set τέμπο, ώστε να μην δεχτούν αντεπιθέσεις. Οπότε κι η Ατλέτικο θα τις έχτιζε τις επιθέσεις της.

Επίσης, έστειλε τον Μάντζουκιτς να τραβιέται στα πλάγια δεξιά της επίθεσης. Εκεί έβγαινε να τον ακολουθεί ο Βαράν. Η παγίδα είχε πιάσει. Ο Κροάτης, όπως και ο Αρντά Τουράν που ντούμπλαρε στην πλευρά του, έσπαγαν τη μπάλα κυρίως στον δαιμόνιο Γκριεζμάν που δεν είχε θέση στο γήπεδο, τον Τιάγκο ή τον Σαούλ που έρχονταν σαν τρέιλερ και είχαν πλέον να παίξουν με έναν μόνο κεντρικό αμυντικό, τον πιο αδύναμο κρίκο δηλαδή: τον Νάτσο, τον οποίο πραγματικά έκαναν ό,τι ήθελαν.

Η μοναδική ελπίδα που είχε σε αυτήν την περίπτωση η Ρεάλ, ήταν να κάνουν μεγάλο ματς οι αμυντικοί μέσοι της. Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο. Όπως μαρτυράει η στατιστική της επόμενης ημέρας, ο Κεντίρα, αλλά και ο Ιγιαραμέντι που έπαιξε στη συνέχεια, δεν έκαναν ούτε ένα κλέψιμο. ΟΥΤΕ ΕΝΑ! ενώ ο Κρόος είχε τρία και ο Ισκο τέσσερα. Η μάχη του κέντρου λοιπόν, η σημαντικότερη στον αγώνα, είχε ξεκάθαρο νικητή και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Γκάμπι. Ο Ισπανός αμυντικός χαφ είχε 18 κερδισμένες μονομαχίες! Μιλάμε για τρελό νούμερο σε τόσο σπουδαίο αγώνα.

Η «Χρυσή» ανυπαρξία του Ρονάλντο
Ο άλλος λόγος τους διασυρμού της Βασίλισσας βρίσκεται στην επίθεση της. Αναμφίβολα κανείς δεν έπαιξε τίποτα. Μα πάνω απ’ όλους πρέπει να σταθούμε στον Κριστιάνο Ρονάλντο. Εκείνος είναι που εισπράττει τα εύσημα όταν η ομάδα πάει τρένο και τώρα θα πρέπει να τα… ακούσει και μάλιστα δικαίως. Ηταν μακράν του δεύτερου ο χειρότερος παίκτης του γηπέδου. Εχασε 19 φορές τη μπάλα από τα πόδια του και από τις μόλις 31 πάσες που έκανε, έδωσε εννέα λάθος, τις περισσότερες από κάθε άλλον. Το τραγικό ήταν ότι επιχείρησε μονάχα ΕΝΑ ΣΟΥΤ! Και αυτό εκτός εστίας. Ναι, για τον CR7 των ρεκόρ μιλάμε, ο οποίος αμυντικά δεν βοήθησε ποτέ. Με μόνο ΕΝΑ ΚΛΕΨΙΜΟ παρακολουθούσε με τα χέρια στη μέση τον άμοιρο τον Κοεντράο να γίνεται «γιο-γιο» από τους Μάντζουκιτς-Τουράν!

Αυτά και άλλα τόσα που δεν τα καταλάβαμε συνέβησαν στο ντέρμπι του Σαββάτου. Το θέμα όμως είναι πως μέσα από τη συντριβή προέκυψε ένα μεγάλο ζήτημα που ίσως και να πονοκεφαλιάζει ευχάριστα τον Σιμεόνε. Ένα σημαντικό ερώτημα που θα πρέπει να θέσει ο ίδιος στον εαυτό του και γενικότερα στην ομάδα. Μήπως λοιπόν την αδικεί που μερικές φορές την κρατάει τόσο πίσω; Οι παικταράδες του απέδειξαν με τον πιο τρανό τρόπο ότι εάν τους αμολήσει μπροστά, ξέρουν να δαγκώνουν και επιθετικά. Διάολε, τι ΟΜΑΔΑΡΑ είναι αυτή η Ατλέτικο. Δεν την χορταίνω όπως και να παίζει…

ΥΓ.: Παραμονή του ντέρμπι είχα γράψει ότι... Υπάρχει φαβορί. Φαινόταν ότι έρχεται η ήττα της Ρεάλ, αλλά δεν περίμενα ότι θα δικαιωνόμουν τόσο εύκολα!

Follow me: @jorgekaraman