Αγάπη για Μέσι, Ντιέγκο, Αργεντινή

Το ξέρουμε, το ξέρετε, το ξέρει κι ο ίδιος. Για όλους εμάς που ηλικιακά μεγαλώσαμε μαζί με την εποχή του Ντιεγκίτο, δεν υπήρξε πιο βαρετό, ανούσιο και ανώφελο πράγμα από το να βλέπεις όλη την υφήλιο και όχι μόνο τους συμπατριώτες του, να αναζητά διαρκώς τον διάδοχο του. Και τώρα που σχεδόν τον βρήκαν, θέλουν να τον κατασπαράξουν. Είπαμε όμως: αυτός ο παικταράς είναι απλά ο Μέσι και δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα. Τέτοιος λογικά δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά ή τουλάχιστον έτσι θα προτιμούσα εγώ να συμβεί.

Σαν απλός Λιονέλ όμως πήγε να βάλει κι αυτός το ποδαράκι του για να συντελεστεί ένα μικρό θαύμα. Το τέλος του Μουντιάλ βρήκε τους γνωστούς άγνωστους να τον στολίζουν με κοσμητικά όπως το looser, το ανίκανος ή και το πιο διαδεδομένο που είναι το… γατί. Για κακή του τύχη ο Μέσι βρέθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην χειρότερη φάση της καριέρας του, ενώ στο προηγούμενο είχε τον χειρότερο προπονητή που θα μπορούσε να του τύχει: τον ίδιος τον Θεό. Το δικό του κακό timing έχει ξεκινήσει από τον τραυματισμό του τον Μάρτιο του 2013 και κανείς δεν ξέρει εάν και πότε θα επανέλθει στα προηγούμενα ονειρικά κορυφαία στάνταρ του.

Στα γήπεδα της Βραζιλίας ταξίδεψε έχοντας στην πλάτη του μία σεζόν με τραυματισμούς (σ.σ.: το χρόνιο πρόβλημα στον δικέφαλο) , απογοήτευση, εμετούς εξάντλησης και τη φημολογία πως το επιβαρυμένο -από τις αυξητικές ορμόνες της παιδικής ηλικίας του- σώμα έχει καεί. Όλα αυτά τα γράφω γιατί θέλω να τον δικαιολογήσω. Με τη διαφορά όμως πως δεν πρόκειται για πραγματικά δεδομένα που είναι υπεραρκετά για να κόψουν τη φόρα ακόμα και στους πλέον κορυφαίους του είδους. Γιατί μην μου πείτε ότι ο -από τραυματισμό- Κριστιάνο Ρονάλντο έπαιξε σύμφωνα με τις δυνατότητες του.

Παρά τις δικαιολογίες του κόσμου όλου όμως, το δια ταύτα ήταν ότι ο Μέσι δεν μπόρεσε να οδηγήσει την Αργεντινή στην παγκόσμια κούπα, όπως είχε κάνει ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Σε όλα αυτά εγώ είμαι με τον Μαραντόνα και δεν θέτω καν ζήτημα σύγκρισης. Υπάρχει ωστόσο, πέραν όλων ων ηγετικών ζητημάτων που ισχύουν, μία ακόμα μικρή λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά υπέρ του Ντιεγκίτο.

Αυτή έχει να κάνει με το τελείωμα των φάσεων. Στην κατάκτηση του 1986, στον τελικό, ο Βαλδάνο έβαλε το πλασέ του και ο Μπουρουτσάγα κοντρόλαρε σωστά, έτρεξε άψογα τα 20 μέτρα του και έκανε το νικητήριο 3-2 μετά την εκπληκτική κάθετη του Μαραντόνα. Το ίδιο συνέβη π.χ. και με τον Κανίγια στον προημιτελικό με τη Βραζιλία και το… κέρασμα του Ντιέγκο για το νικητήριο 1-0. Τόσα απλά: ΤΑ ΕΒΑΛΑΝ!!!! Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η κουβέντα εάν οι Ιγουαΐν, Παλάσιο δεν έχαναν την ευκαιρία της ζωής τους ολάκερης ή εάν ο ίδιος ο Μέσι πλάσαρε σωστά και γινόταν ήρωας. Τότε θα γυρνούσε κωλοτούμπα η συζήτηση και θα μιλάγαμε για το δικό του Μουντιάλ!

Ο μάγκας Σαμπέγια
Ασχέτως πάντως με τον Μέσι, αυτό που κατάφερε η Αργεντινή ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα. Μία επί της ουσίας σχετική καλούτσικη ομάδα, πάλεψε στα ίσα για το τρόπαιο απέναντι στην πιο καλοκουρδισμένη μηχανή που ήρθε να διαδεχτεί εκείνη της Ισπανίας. Μία προσεκτική ματιά στο ρόστερ της Αλμπισελέστε θα εξηγήσει από μόνη της το γιατί ήταν υπέρβαση αυτή η διεκδίκηση. Ενας μέτριος τερματοφύλακας που είναι αναπληρωματικός στη Μονακό, δύο εξαιρετικοί αμυντικοί όπως οι Σαμπαλέτα, Γκαράι, ένας συγκινητικός Μασεράνο να τρέχει για όλους στο κέντρο και όλα τα σούπερ ονόματα να βρίσκονται στην επίθεση: στη γραμμή δηλαδή που ουσιαστικά δεν στάθηκε στο ύψος της και πρόδωσε όλη την προσπάθεια.

Ο Ιγουαΐν λες και ξέχασε να πυροβολεί με τη μία, ο Αγουέρο (σίγουρα παίζει ρόλο ο τραυματισμός του) σε όλο το Μουντιάλ δεν έκανε μία ντρίμπλα, μία σωστή, επικίνδυνη πάσα, ενώ ο εκπληκτικός Ντι Μαρία είχε την ατυχία να τραυματιστεί. Το ίδιο φαίνεται πως συνέβη και στον Μέσι κοντά στο 60’ του τελικού, μιας και μετά ήταν περιπατητής, περιμένοντας τη μισή ενέργεια που δεν ήρθε ποτέ. Για λύσεις στον πάγο; Ο Αλεχάντρο Σαμπέγια είδε μονάχα δύο να του βγαίνουν και αυτές με περιορισμένες όμως αντοχές. Λαβέτσι και Ενσο Πέρες έσκαγαν πάντα κοντά στο 60’ και έπρεπε να βγουν. Για να μπουν ποιοι; Ο Παλάσιο, ο Γκάγο, ο Μάξι Ροδρίγκες, ο Καμπανιάρο. Και όμως με αυτούς έφτασε κοντά να το σηκώσει…

Ο Σαμπέγια προφανώς γνωρίζοντας τις αδυναμίες του ρόστερ, διαχειρίστηκε εξαιρετικά την κατάσταση. Πάρα πολλοί σε σχόλια ή ακόμα και σε αρθρογραφία, τον χαρακτήρισαν λίγο ως προπονητή. Αυτό όμως είναι μέγα λάθος. Πρόκειται για έναν τύπο που στις δύο δουλειές του ως πρώτος κόουτς, οδήγησε την Εστουδιάντες σε πρωτάθλημα και Κόπα Λιμπερταδόρες και την χώρα του στον τελικό του Μουντιάλ. Τη διάολο βλέπουν λίγο λοιπόν σε αυτόν το πολύ καλό προπονητή; Τίποτα. Απλά δεν τον ήξεραν και τον έκραξαν με περισσή ευκολία και μάλιστα εκ των προτέρων.

Ο Σαμπέγια το πήγε όπως έπρεπε, όπως μπορούσε. Σφικτά πίσω και με ταχύτητα μπροστά. ‘Η μήπως περίμενε κανείς να κάνει παιχνίδι κατοχής με τον Μπίλια και τον Ντι Μαρία. Ο πρώτος δεν μπορεί και ο δεύτερος ξέρει μόνο να ξεχύνεται στην επίθεση όποτε παίρνει τη μπάλα. Επομένως, όλη αυτή η προσέγγιση του ήταν απολύτως λογική και έφερε επιτυχία. Ηταν εύκολοι οι αντίπαλοι; Όχι! Η Νιγηρία, η Ελβετία και το Βέλγιο δεν ήταν χαμηλότερου επιπέδου από τις Η.Π.Α. και την Αλγερία που τόσο ίδρωσε να νικήσει η Γερμανία.

Η μήπως δεν διαχειρίστηκε σωστά η Αργεντινή τον ημιτελικό απέναντι σε αυτό το καταπληκτικό σύνολο του Φαν Χάαλ; Και τον τελικό; Οσο είχε δυνάμεις δεν τον έπαιξε, υλοποιώντας πιστά το δικό της πλάνο; Ειδικά στο ξεκίνημα άφηνε τους Γερμανούς να αλλάζουν 30 πάσες για να κερδίσουν ένα κόρνερ, ενώ η Αλμπισελέστε έκανε επελάσεις από δεξιά και πετούσε στα σκουπίδια ευκαιρίες, με τον Λαβέτσι να τρέχει τρομερά σε κάθε αντεπίθεση που έβγαινε απρόσμενα εύκολα για τους Λατίνους.

Ωστόσο, η ανώτερη ποιότητα των αντιπάλων δεν γινόταν να μην κάνει τη διαφορά όσο κυλούσε η ώρα. Τα Πάντσερ είχαν σε όλο το τουρνουά την καλύτερη ομάδα και φυσικά περισσότερες λύσεις από τον πάγκο, που στο τέλος αυτές ήταν που έκαναν και τη διαφορά (σ.σ.: για πρώτη φορά στην ιστορία των τελικών συνδυάστηκαν σε νικητήριο γκολ δύο αλλαγές). Υπήρξε όμως και μία λεπτομέρεια που σε αυτό το επίπεδο και ειδικά μετά από τόση εξάντληση που έφερε αυτός ο ποδοσφαιρικός μήνας, έπαιξε τον σημαντικότατο ρόλο της. Η Γερμανία είχε μία ημέρα περισσότερη ξεκούρασης (έπαιξε Τρίτη) και στον ημιτελικό δεν ζορίστηκε, ενώ η Αργεντινή έφτασε να παίζει έξτρα χρόνο και πέναλτι και μάλιστα την Τετάρτη!

Με βάση όλα τα παραπάνω, η Αλμπισελέστε έκανε ένα επιτυχημένο Μουντιάλ και όπως είπε και ο Σαμπέγια: «παρά τη θλίψη, ο λαός της Αργεντινής πρέπει να υποδεχτεί με αγάπη αυτή την ομάδα». Αλλωστε η ήττα στο 113’ του τελικού από έναν τόσο ξεχωριστό αντίπαλο μόνο αξία μπορεί να προφέρει στον ηττημένο…

ΥΓ.: Με την «Χρυσή Μπάλα» που του έδωσαν και που φάνηκε ότι τον αιφνιδίασε αρνητικά, οι φωστήρες της FIFA -και όχι μόνο- καταφέρνουν να τον κάνουν αντιπαθή στο ευρύ κοινό και τούτο δεν αξίζει σε αυτό το παιδί που μας έχει χαρίσει υπέροχες ποδοσφαιρικές στιγμές.

ΥΓ1.: Ο Μέσι δεν είναι Μαραντόνα, ο Μέσι δεν είναι Μαραντόνα!

Follow me: @jorgekaraman