Το αντίο του Στρατηγού Οτμαρ

Αναζητώντας κρυμμένες ατάκες και παραδείγματα που να σκιαγραφούν την παρουσία του στους πάγκους, αλλά και γενικότερα ως άνθρωπο, έπεσα πάνω σε έναν από αυτούς τους τύπους –τσαρλατάνους ή όχι; Ποιος να ξέρει να απαντήσει σε αυτό; - που ακτινογραφούν την προσωπικότητα μέσα από τους αριθμούς, κάτι που δίδασκε και ο Πυθαγόρας. Ηταν το 2001 και λίγες ημέρες αφότου η δική του Μπάγερν είχε κατακτήσει το Champions League, όταν ένας Γερμανός αριθμολόγος (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) έγραφε ότι ο Οτμαρ Χίτσφελντ είναι το Νο 8.

Τι διάολο όμως να ήταν τούτο το 8άρι; Παρέθετε την εξήγηση από κάτω: «Ο Χίτσφελντ εμφανίζεται πολύ δυνατός έως πανίσχυρος θα έλεγα. Διαθέτει μία άκρως εμφατική προσωπικότητα που μπορεί από το να επηρεάσει έως και να δημιουργήσει εκφοβισμό. Εχει αυτό που λέμε πηγαία εξουσία. Αυτό που βγαίνει από μέσα του είναι αρκετά ισχυρό ώστε να παρακινήσει, να φέρει ενθουσιασμό και να κάνει τους άλλους να θέλουν να τον κάνουν αρχηγό.

Ο Χίτσφελντ φωνάζει πως διαθέτει όλη την αυτοπεποίθηση του κόσμου και οι άνθρωποι αφήνονται σε αυτόν, γιατί νιώθουν ότι ξέρει να τους καθοδηγήσει. Δεν είναι όμως ο τύπος που τελικά σε κάνει να φοβάσαι. Γνωρίζοντας τον καλύτερα σου δίνει την αίσθηση ενός καλοκάγαθου ατόμου. Οι άλλοι μπορούν να εισπράξουν τη γενναιοδωρία του και το ότι μαζί του θα ανταμειφτούν για τους κόπους τους.

Επίσης για εκείνον είναι πολύ σημαντική η εξωτερική εμφάνιση. Του αρέσει να ντύνεται με ακριβά, αλλά όχι φανταχτερά ρούχα. Προτιμά το ακριβό, κλασάτο ντύσιμο που του επιδίδει πρόσθετο κύρος. Η ποιότητα βρίσκεται σε κάθε τομέα της ζωής του και δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το πως φαίνεται στους άλλους.

Διαθέτει όμως και μία αδύναμη πλευρά. Είναι αλαζόνας και εγωιστής. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αλλά για κάποιον λόγο που ούτε οι αριθμοί μπορούν να εξηγήσουν, ο Χίτσφελντ έχει καταφέρει να αποκρύψει αυτές τις αρνητικές πτυχές και να ξεγελάσει ακόμα και το κάρμα του 8αριού. Γι αυτό έχει κατορθώσει να κάνει ακόμα και τους δύσκολους… εργαζόμενους του να υποκύψουν στην προσωπικότητα και να πιστέψουν ότι εκείνος ξέρει το δρόμο για την κορυφή!»

Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, ένα σου έρχεται στο μυαλό αυτομάτως: Πως πρόκειται για τα συστατικά που κάνουν έναν άνθρωπο να ξεχωρίζει από τη μάζα, που τον καθιστούν ηγέτη. Αυτό ήταν αναμφίβολα εκείνος και δεν είναι τυχαίο ότι τον ονόμασαν: «Ο Στρατηγός»! Με τον τρόπο του συμμόρφωνε-αναμόρφωνε ποδοσφαιρικά σκληρά καρύδια όπως οι Στέφαν Εφενμπεργκ, Ολιβερ Καν, Μάριο Μπάσλερ και τους έκανε να τον ακολουθήσουν δίχως να διαφωνούν στο οτιδήποτε.

Ο Χίτσφελντ βέβαια δεν ήταν «der General» μόνο για την προσωπικότητα και την επιρροή του, αλλά και για τις τακτικές προσεγγίσεις γύρω από το παιχνίδι. Εκείνος ήταν π.χ. που πήρε τον καλό μέσο Ματίας Ζάμερ και τον έκανε έναν εκ των κορυφαίων σέντερ μπακ των ’90ς. Εκείνος επέμενε στο 5-3-2 με λίμπερο πίσω από τους δύο στόπερ, τότε που σχεδόν όλος ο πλανήτης έπαιζε 4-4-2. Στη Ντόρτμουντ η «σκούπα» ήταν ο Ζάμερ και στη Μπάγερν ο γερόλυκος Ματέους, ενώ με αυτό τον τρόπο έκανε… μάγκα ακόμα και τον όχι και τόσο σπουδαίο Τόμας Λίνκε, με τον οποίο ως sweeper έφτασε στη μεγάλη κούπα το 2001.

Ηξερε πώς να παίρνει το καλύτερο από κάθε παίκτη του, μα δεν ήταν μόνο σπουδαίος στο σχεδιασμό, αλλά και στο πώς να παρεμβαίνει στη μάχη. Ηταν γνήσιος «tactician» , επειδή όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος: το καλό με μένα ήταν πως μπορούσα να παραδεχτώ το λάθος όχι μόνο στον εαυτό μου, αλλά και στους γύρω μου. Αυτή η παραδοχή στους άλλους δεν μου επέτρεπε να φερθώ με αφέλεια, ώστε να επαναλάβω το ίδιο λάθος».

Μέχρι το φινάλε της καριέρας του πάλεψε στο υψηλότερο επίπεδο: στους «16» ενός Μουντιάλ, μένοντας εκτός στις λεπτομέρειες στο 118’. Ισως τούτο το φινάλε του σε λίγα χρόνια από τώρα ελάχιστοι να το θυμούνται. Ωστόσο, τα επιτεύγματα που τον απογείωσαν, έχουν γραφτεί σε χρυσά κιτάπια. Όπως το ότι είναι ο ένας εκ των πέντε προπονητών που έχει κατακτήσει το Champions League με δύο διαφορετικές ομάδες (Ερνστ Χάπελ, Ζοσέ Μουρίνιο, Γιουπ Χάινκες, Κάρλο Αντσελότι) ή το ότι έχει ψηφιστεί ως ο κορυφαίος κόουτς στην ιστορία της Μπάγερν, αλλά και καλύτερος Γερμανός όλων των εποχών (κορυφαίος και στον κόσμο για το 1997 και το 2001), αφήνοντας πίσω του θρύλους όπως ο Χέμουτ Σεν, ο Ούντο Λάτεκ ή ο Χένες Βάισβαϊλερ.

Follow me: @jorgekaraman

Ο Οτμαρ Χίτσφελντ δεν ήταν μόνο ένας εκπληκτικός προπονητής. Πριν από αυτό το ρόλο υπήρξε και ένας πολύ καλός επιθετικός που φόρεσε τις φανέλες των Βασιλείας, Στουτγκάρδης, Λουγκάνο και Λωζάνης (169 γκολ σε 300 ματς πρωταθλήματος). Μάλιστα με τη Βασιλεία κατέκτησε 2 (1972, 1973 αναδείχτηκε και 1ος σκόρερ με 18 γκολ) πρωταθλήματα Ελβετίας και ένα Κύπελλο. Στη φώτο γιορτάζει για εκείνο του 1972.

Η πρώτη δουλειά του σε πάγκο ήταν αυτή στην άγνωστη Ζουγκ (1983), από την οποία παραιτήθηκε πάνω στον χρόνο επειδή: «ο πρόεδρος έβριζε και μείωνε τους παίκτες. Προσπάθησα να τους προστατέψω, αλλά δεν μπορούσα άλλο να συνεχίσω σε αυτή την κατάσταση». Θα ακολουθούσε η Ααράου (1985-’88) και ο πρώτος τίτλος στην καριέρα του ως προπονητής, το Κύπελλο του 1985.

Σειρά θα έπαιρνε η τριετία (1988-’91) στη Γκρασχόπερς που θα του έδινε τη δυνατότητα για το μετέπειτα άλμα. Με τις Ακρίδες θα πανηγύριζε 2 πρωταθλήματα (1990, 1991), ισάριθμα Κύπελλα (1989, 1990) και 1 Σούπερ Καπ (1989).

Η Ντόρτμουντ (1991-’97) θα έβλεπε τις ικανότητες του και θα του έδινε την πρώτη δουλειά στη Γερμανία. Τρία χρόνια αργότερα θα την οδηγούσε στο τέταρτο πρωτάθλημα της και πρώτο μετά από 32 χρόνια. Θα ακολουθούσε και δεύτερο διαδοχικό (αμφότερα ακολουθήθηκαν από κατακτήσεις και στο Σούπερ Καπ) και το φινάλε του 1997 θα έβρισκε τη Μπορούσια με την κατάκτηση του Champions League (στη φώτο με τους Μάικλ Τσορκ, Αντι Μέλερ, Ματίας Ζάμερ, Τόμας Ρίντλε). Την επόμενη χρονιά μάλιστα έφτασε ξανά στα ημιτελικά, ενώ χειμωνιάτικα είχε προσθέσει στη συλλογή του το Διηπειρωτικό!

Τον Γενάρη του 1997 τιμήθηκε για 3η διαδοχική φορά ως κορυφαίος προπονητής στη Γερμανία.

Στα ημιτελικά το 1997 η Ντόρτμουντ απέκλεισε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στη φώτο ο Χίτσφελντ το απολαμβάνει με το πρωτοπαλίκαρο του, Αντι Μέλερ.

Εδώ το 1997 με την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν γινόταν να αφήσουν ασυγκίνητο τον Ούλι Χένες (αριστερά) και τη Μπάγερν που το 1998 τον έκλεψε από τη Ντόρτμουντ. Το 2000 ήρθε το ντάμπλ (ο Εφενμπεργκ με τη… σαλατιέρα και ο Τόρστεν Φινκ με το Κύπελλο). Συνολικά με τους Βαυαρούς θα έπαιρνε 5 πρωταθλήματα (1999, 2000, 2001, 2003, 2008), 3 Κύπελλα (2000, 2003, 2008), 4 Σούπερ Καπ (1998, 1999, 2000, 2007).

Υπήρχαν όμως και μεγάλες στεναχώριες, με μεγαλύτερη όλων την απώλεια του Champions League μέσα από τα χέρια του το 1999.

Τουλάχιστον δύο χρόνια αργότερα θα ερχόταν η λύτρωση και κατόπιν ένα ακόμα Διηπειρωτικό.