Ο Μπουφόν θέλει να νικήσει και τον χρόνο. Μπορεί;

Το πρωινό της περασμένης Κυριακής τον βρήκε να γιορτάζει τη συμπλήρωση 40 χρόνων από την γέννησή του. Και το βράδυ της ίδιας ημέρας τον βρήκε, στο πάρτι του, να σχολιάζει μετά την “και του χρόνου” πρόποση ότι νιώθει πως αντέχει να παίζει ποδόσφαιρο στο υψηλό επίπεδο για δύο ακόμη χρόνια, σύμφωνα με το σημερινό πρωτοσέλιδο της Tuttosport.

Αν είσαι 40αρης, χαίρεσαι και μόνο που το ακούς ότι ο Τζίτζι Μπουφόν σκοπεύει να συνεχίζει να σου δίνει κουράγιο, να σε εμπνέει και να σε παρακινεί για να επιτυγχάνεις κι εσύ τις δικές σου μικρές υπερβάσεις στην άσκηση, τη γυμναστική ή το σπορ σου. Κάθε φορά που εσύ ζορίζεσαι, σκέφτεσαι “ρε συ αυτός διεκδικεί στα 40 του το Champions League κι εγώ δεν μπορώ να τρέξω για 20' λεπτά χωρίς να σταματήσω;” και διατάζεις τον οργανισμό σου να ακολουθήσει την ψυχή σου. Τι κάνεις όμως αν είσαι ο Αντρέα Ανιέλι ή ο Μαξ Αλέγκρι; Ο, κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος του Μπουφόν, ιδιοκτήτης της Γιουβέντους ήταν αυτός που μέχρι και την περσινή σεζόν δεν επέτρεπε στον Τζίτζι να μιλά για απόσυρση ούτε μεταξύ σοβαρού και αστείου. Ακόμη και όταν δεχόταν το “αν πάρουμε το Champions League, το καλοκαίρι αποσύρομαι” που του έλεγε τέτοιο καιρό πριν από έναν χρόνο ο Μπουφόν, ο Ανιέλι έσπευδε εκ των υστέρων να διευκρινίσει ότι “ο Τζίτζι το είπε, το ότι δεν του απάντησα δεν σημαίνει ότι το δέχομαι” στους δημοσιογράφους. Ο Μπουφόν ήταν και είναι η κολόνα πάνω στην οποία στήριξε ο Αντρέα Ανιέλι όλο το Juventus project που εκπόνησε και άρχισε να υλοποιεί πριν από περίπου μια οκταετία. Τι θα απαντήσει όμως στον Μπουφόν στην κουβέντα που πρόκειται να κάνουν σύντομα, κατά της οποίας τη διάρκεια ο Μπουφόν σκοπεύει, όπως δήλωσε, να βάλει την “θέλω να συνεχίσω, αλλά μόνο αν πειστώ ότι θα είμαι σημαντικός για τη Γιουβέντους της επόμενης σεζόν”βάση στη συζήτηση; Είναι μια πολύ δύσκολη και σύνθετη συζήτηση, στην οποία θα πρέπει να πάρει μέρος και ο Αλέγκρι. Και δεν είναι απλό να πείσεις έναν ποδοσφαιριστή με το “εγώ” του Μπουφόν ότι θα μπορεί να παραμείνει σημαντικός σε μικρότερο χώρο και χρόνο από αυτόν που είναι μαθημένος να καταλαμβάνει στη διάρκεια της τελευταίας περίπου 17ετίας στη Γιουβέντους. Δεν μπορείς να τον πείσεις αν δεν θέλει ο ίδιος να πειστεί.

Μετά από περίπου 25 χρόνια, κατά των οποίων τη διάρκεια μελετώ τη συμπεριφορά και τη στάση ποδοσφαιριστών στην εποχή που αυτοί φτάνουν προς τη δύση της καριέρας τους και το παίρνουν απόφαση να βγάλουν τα επαγγελματικά ποδοσφαιρικά παπούτσια, δεν μπορώ εύκολα να απαντήσω στην ερώτηση σχετικά με το αν υπάρχει και ποια είναι η μέθοδος για να οδηγηθεί κανείς στην “σωστή” απόφαση και να επιλέξει σωστά τον χρόνο και τον τρόπο της αποχώρησής του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Είναι ένας θάνατος αυτός, ο ποδοσφαιρικός. Και ποιος θέλει να σκοτώσει τον ποδοσφαιριστή από μέσα του;

Κάθε ποδοσφαιριστής, όπως κάθε άνθρωπος, είναι μια ξεχωριστή, μοναδική περίπτωση. Κι είναι τόσα που παίζουν ρόλο, που δεν είναι εύκολο να τα συμπεριλάβει ένας “μαθηματικός τύπος υπολογισμού ηλικίας απόσυρσης”. Γι' αυτό και δεν υπάρχει όριο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τρόπος για να συνειδητοποιήσεις ο ίδιος, μέσα από μια αποκλειστικά εσωτερική διαδικασία, ότι έφτασε το τέλος. Είναι οι άλλοι που σου το δείχνουν, και τελικά από σένα εξαρτάται μόνο το αν θα έχεις τη νηφαλιότητα και την διορατικότητα για να αναγνώσεις σωστά και εγκαίρως τα σημάδια της συμπεριφοράς του περίγυρού σου ώστε να κάνεις μια προβολή των επόμενων επεισοδίων της καριέρας σου προκειμένου να αντιληφθείς ότι έφτασε η στιγμή που το τέλος θα πονέσει λιγότερο από όσο θα πονέσει αν το αναβάλλεις.

Εχω δει ποδοσφαιριστές, των οποίων το “εγώ” δεν επέτρεπε στο μυαλό να καθαρίσει και στο μάτι να ξεθολώσει για να αποστασιοποιηθούν από τις επιρροές του περιβάλλοντός τους, να κρίνουν εαυτόν ορθά και ψύχραιμα και να συνειδητοποιήσουν ότι έφτασε η στιγμή. Εχω δει και ποδοσφαιριστές που είχαν κι άλλο ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο μέσα τους αλλά επηρεάστηκαν τόσο από το περιβάλλον που έφτασαν να πειστούν ότι ήρθε η ώρα και τελικά σκότωσαν τον ποδοσφαιριστή νωρίτερα.

Οταν ο ποδοσφαιριστής ξεπερνά το 35ο έτος της ηλικίας του, προκειμένου να έχει “καλά γεράματα” και να φύγει καμαρωτός από το τερέν, χρειάζεται να περιτριγυρίζεται από ειλικρίνεια αλλά και να έχει βάλει ο ίδιος τον εαυτό του στη διαδικασία να φιλοσοφήσει τόσο που να ωριμάσει στο μυαλό του την ιδέα της κατάλληλης συμπεριφοράς του στη δύση προκειμένου να φύγει με στιλ.

Τα πρόσφατα παραδείγματα 40αρηδων είναι χαρακτηριστικά: υπήρξε ο Ράιαν Γκιγκς, που στα 40+, στην τελευταία του σεζόν έδειχνε πλήρης και συνειδητοποιημένος, και έμοιαζε να χαίρεται και να γεύεται κάθε μια από τις 12 συμμετοχές του στην Premier League και τις 7 στο Champions League με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, προτού ανακοινώσει με ένα περήφανο, γενναίο και χαρούμενο γράμμα την απόφασή του να αποσυρθεί. Και υπήρξε και ο Φραντσέσκο Τότι, που υπέφερε κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν, σε εκείνες τις 18 συμμετοχές που έκανε σχεδόν με το ζόρι στην Serie Α επιβάλλοντας περίπου ψυχαναγκαστικά στον Λουτσιάνο Σπαλέτι τη χρησιμοποίησή του παρότι ο προπονητής δεν έβρισκε νόημα να τον βάζει στο τερέν. Η εικόνα του Τότι σου πονούσε την ψυχή. Καθόσουν να δεις ένα ματς για να ψυχαγωγηθείς, κι έπιανες τον εαυτό σου να σκάει επηρεασμένος από το live δράμα μιας εμβληματικής μορφής του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Τι κάνεις σήμερα αν είσαι η Γιουβέντους; Κάνεις ότι μπορείς προκειμένου να βοηθήσεις τον Μπουφόν να δει καθαρά, να εξοικειωθεί με την ιδέα ότι το τέλος της καριέρας δεν είναι μακριά, και να μπει στην πνευματική διαδικασία που θα τον βοηθήσει να νιώσει πότε αρχίζει να χαλάει την πλοκή του φινάλε και βάζει τον θεατή στη διαδικασία να εύχεται να πέσουν το συντομότερο οι τίτλοι του τέλους. Είναι πολύ πιθανόν ο Μπουφόν να έχει ακόμη αρκετό κορυφαίο ποδόσφαιρο μέσα του, αλλά η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν δίδεται μόνο από το στόμα του· δίδεται και από τους προπονητές, και από τις μετρήσεις, και από τις συγκρίσεις των φυσικών επιδόσεών του με αυτές που είχε τα προηγούμενα χρόνια. Αν ο Μπουφόν είναι Γκιγκς και μπορεί να περάσει καλά στον πάγκο και να στηρίξει τον Σέζνι ή όποιον άλλο τερματοφύλακα έχει η Γιουβέντους την επόμενη σεζόν, τότε ο Αλέγκρι θα βρει νόημα να ταχθεί υπέρ της παραμονής στα αποδυτήρια ενός ηγέτη που διαχρονικά αποτελούσε το καλύτερο στήριγμα του προπονητή στο εσωτερικό της ομάδας. Αν ο Μπουφόν είναι σε “φάση Τότι”, και πρόκειται να νιώθει σημαντικός μόνο αν είναι βασικός, ο Αλέγκρι, στην περίπτωση που η ποδοσφαιρική μπαταρία του Τζίτζι έχει αδειάσει, θα έχει μια πολύ δύσκολη, επόμενη, σεζόν, της οποίας το τέλος θα τους βρει όλους “δυστυχισμένους”: και τον Μπουφόν που δεν θα το 'χει ζήσει όπως θα ήθελε το τέλος, και τον Αλέγκρι που θα έχει συναντήσει τεχνητά εσωτερικά εμπόδια στην προσπάθειά του να πετύχει στόχους, και τη Γιουβέντους που θα έχει μείνει πίσω και δεν θα έχει εξελιχθεί αγωνιστικά επειδή ο διευθυντής της θα έχει ξοδέψει πολλή ενέργεια σε ένα θέμα σαν αυτό, το οποίο έτσι κι αλλιώς θα της δημιουργήσει και επιπλέον προβλήματα εσωστρέφειας.

Επιστρέφοντας στην αρχή, αν είσαι 40αρης, στην πρώτη ανάγνωση του ρεπορτάζ εύχεσαι να συνεχίσει ο Μπουφόν, για να μείνει ενεργό το παράδειγμά που ακολουθείς για να παραμείνεις fit. Ακριβώς όμως επειδή είσαι 40αρης, και άρα σύγχρονος ενός εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων στην Ιστορία του ποδοσφαίρου, εύχεσαι πρώτα και πριν από όλα να μη ζήσεις με τον Μπουφόν αυτά που έζησες πέρσι με τον Τότι. Είναι προτιμότερο να στεναχωριέσαι που έφυγε ένας μεγάλος, από το να στεναχωριέσαι που δεν καταλαβαίνει ότι έπρεπε να έχει ήδη φύγει.