Πόση λατρεία για τον Νταβίδ Βίγια

«Εάν μου τηλεφωνήσει ο Λοπετέγκι, θα τρέξω σαν έφηβος κοντά του», έλεγε με λαχτάρα σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό «Ο πλανήτης του ποδοσφαίρου». Η απρόσμενη απάντηση του εκλέκτορα, του είχε αφήσει την πόρτα ανοικτή: «Τον παρακολουθούμε και πραγματικά βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο. Δεν αποκλείουμε τίποτα για το μέλλον». Και λίγο καιρό αργότερα το μέλλον έγινε παρόν. Ο Χουλέν Λοπετέγκι του έστειλε την ειδοποίηση και ο Νταβίδ Βίγια ετοιμάζεται για τη μεγάλη επιστροφή.

Τούτη που κανείς δεν περίμενε ότι θα συμβεί, όταν πριν από τρία χρόνια άφηνε την Ατλέτικο, για να υπογράψει στην νεοσύστατη New York City. Επειτα από 13 χρόνια και 283 γκολ άφηνε την La Liga, για να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, αφήνοντας σε όλο τον κόσμο την εύλογη εντύπωση ότι έφευγε για να... τσεπώσει τα τελευταία πλούσια ένσημά του. Εκείνος όμως είχε άλλο πλάνο και το ακολούθησε με τον πλέον μεγαλειώδη τρόπο, έχοντας σε αυτό το διάστημα σπάσει όλα τα κοντέρ στα γήπεδα των Γιάνκηδων.

Κορυφαίος για βδομάδες, μήνες και MVP για όλο το 2016 στο MLS, βάζοντας συνολικά σε αυτό το διάστημα 58 γκολ σε 91 αγώνες. Μάλιστα, ημερολογιακά στο 2017 τρέχει αντίστοιχα με 19 τεμάχια σε 24 ματς, δείχνοντας ότι στα 35 προς 36 του βρίσκεται σε ακόμα πιο ανοδική πορεία.

Το θέμα όμως με τον Βίγια δεν είναι τα νούμερα και τα στατιστικά. Είναι το συναίσθημα. Η τύχη που είχαμε να μεγαλώσουμε στα καλύτερα χρόνια ενός ξεχωριστά χαρισματικού επιθετικού, από τους κορυφαίους της προηγούμενης 10ετίας, που έπαιζε αλήτικη μπάλα (σ.σ.: όχι με την έννοια του τσαμπουκά) και έκανε το απρόσμενο. Μπορούσε να μετατραπεί σε ελάχιστα δευτερόλεπτα από τον πιο ταπεινό οπορτουνιστή που απλά διάβαζε τη φάση και βρισκόταν στο κατάλληλη σημείο τη σωστή στιγμή, στον πιο εγκεφαλικό και τεχνίτη striker. Από τη φύση του δεξιοπόδαρος, δεν είχε κανένα πρόβλημα να βάλει πολλές από τις γκολάρες του με το ζερβό, κάτι που έμαθε όταν μικρός είχε σπάσει το καλό ποδάρι του. Και το έκανε με ευκολία τόσο εντός, όσο και εκτός περιοχής.

Η μεγαλύτερη λατρεία όμως ήταν αυτό το κάτι που θύμιζε Ρομάριο. Το χαμηλό κέντρο βάρους, η περιστροφή γύρω από τον άξονά του με την ταχύτητα του φωτός, το σπάσιμο της μέσης και η μπάλα να φεύγει σε λιγότερο και από τον λεγόμενο... πρώτο χρόνο. Ταχύτητα, ικανότητα, σκέψη και αυτά όχι κλεισμένα στο εγωιστικό πλαίσιο των matadores, αλλά στην υπηρεσία του ομαδικού καλού. Να γυρίζει στο κέντρο σε ρόλο ψευτο-10αριού, να σερβίρει, να δημιουργεί, ν' ανοίγει διαδρόμους.

Βέβαια, αυτό που ήταν ο Νταβίδ Βίγια στα καλά του, πριν σπάσει το πόδι του στο Μουντιάλ Συλλόγων τον Δεκέμβριο του 2011, δεν μπορείς ακριβώς να το παραθέσεις, χτυπώντας με αγωνία το πληκτρολόγιο, θέλοντας να μην τον αδικήσεις στο ελάχιστο. Εχοντας σκοράρει στο 3-0 με την Αυστραλία το 59ο του με τους Ταύρους (1ος σκόρερ τους), αλλά έχοντας αποχωρήσει τόσο άδοξα και αθόρυβα μετά το στραπάτσο στο Μουντιάλ του 2014, καλείται να φορέσει και πάλι το εθνόσημο και να προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο θρύλο του με την Εθνική, της οποία έχει δικά του όλα τα επιθετικά ρεκόρ.

Οταν στις 5 του Σεπτέμβρη η Ισπανία αντιμετωπίσει το Λιχτενστάιν, θα έχουν μεσολαβήσει 1.159 μέρες, 27.816 ώρες και 1.668,960 λεπτά από την τελευταία του φορά. Ο ίδιος θα είναι 35 ετών και 276 ημερών και θα ελπίζει να βρει δίχτυα, ώστε να γίνει ο γηραιότερος σκόρερ με το εθνόσημο (σ.σ.: ξεπερνώντας κατά μία ημέρα τον Αρίτς Αντούριθ). Για εμάς όμως που τον λατρέψαμε, αυτός ο εν δυνάμει «παππούς» της μπάλας, θα είναι για πάντα εκείνος ο πιτσιρικάς που έσκαγε ποδιές στους μεγαλύτερους του στη μικρή Λανγκρέο της Αστούρια και τους ανάγκαζε να τον φωνάζουν «El Guaje» (το παιδί).

Follow me: @jorgekaraman