Το επόμενο κεφάλαιο του Λαμ θα είναι καλύτερο από το προηγούμενο

Το καλοκαίρι του 2014, όταν πάνω στους πανηγυρισμούς της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου ανακοίνωνε την απόφασή του να αποσυρθεί από την Εθνική Γερμανίας, προτού καν συμπληρώσει τα 31 του, ο Φίλιπ Λαμ μου έδινε την εντύπωση ενός στυγνού επαγγελματία ποδοσφαιριστή, δηλαδή ενός επιχειρηματία που νοιάζεται μόνο για να βρει τρόπο να επιμηκύνει το αυστηρά επαγγελματικό μέρος της ποδοσφαιρικής καριέρας, και να βγάλει ακόμη περισσότερα χρήματα, και όχι για να ανταποδώσει στο ποδόσφαιρο της Γερμανίας ένα μέρος αυτών που εκείνο του χάρισε. Τον καιρό εκείνο η απόφασή του έδινε την εντύπωση επίδειξης ιδιοτέλειας. Περίπου τρία χρόνια αργότερα, σήμερα, με την επιλογή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση προτού συμπληρώσει τα 34 κι ενώ είχε ακόμη συμβόλαιο με την Μπάγερν και έκανε εμφανίσεις που έπειθαν ότι αντέχει με άνεση να παίξει σε υψηλό επίπεδο για τουλάχιστον ακόμη μια σεζόν, ο αρχηγός της Μπάγερν έδιωξε και την τελευταία αμφιβολία από το μυαλό των παρατηρητών της εκπληκτικής ποδοσφαιρικής καριέρας του. Μια από τις πιο εξαιρετικές ανθρώπινες περιπτώσεις που έχουν κυκλοφορήσει στο υψηλότερο επίπεδο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας επιλέγει τον “κύριος φεύγω” επίλογο σε μια ιστορία που ξεκίνησε με τον “κύριος είμαι” πρόλογο. Επιλέγει να φύγει ως σπουδαίος, και όχι ως πρώην σπουδαίος.

Ο πιο αθόρυβος, εκτός τερέν, αρχηγός της Μπάγερν και της Εθνικής Γερμανίας στην σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσε να έχει επιλέξει πιο αθόρυβο και ανθρώπινο αντίο από αυτό που ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά τον περασμένο Φεβρουάριο, με καθυστέρηση περίπου ενός έτους, όπως ο ίδιος αποκάλυψε. Ο Λαμ, ένας γεννημένος οπαδός της Μπάγερν που απέκτησε τις πρώτες του παραστάσεις ως ball boy στην έδρα της αγαπημένης του ομάδας, ένας γεννημένος αρχηγός, ο οποίος λειτουργούσε με τη συνείδηση ότι αποτελεί πρότυπο για εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στη Γερμανία, ένιωσε την αμφιβολία ότι μπορεί να διατηρήσει τον εαυτό του στο υψηλότερο επίπεδο, και κάπως έτσι, απλά και φυσικά, ανθρώπινα, έφτασε στην επιλογή να αποσυρθεί σε εποχή ακμής, ως ενεργός πρωταθλητής, επιλέγοντας ο ίδιος την στιγμή και τον τρόπο του φινάλε, επειδή δεν ήθελε να σκεφτεί καν ότι θα ζήσει τη στιγμή που ένας προπονητής ή ένας πρόεδρος θα αναγκαστούν να του δείξουν αυτό που εκείνος δεν θέλει να δει, ότι μπήκε στη φάση της παρακμής. Επέλεξε να φύγει όσο τον θαυμάζουν και όσο ακόμη αισθάνεται ότι είναι συνεπής ως role model των εκκολαπτόμενων ποδοσφαιριστών στην Γερμανία, προτού φθαρεί, προτού πάψει να είναι ικανός να επιδεικνύει υποδειγματικές εμφανίσεις.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη τεκμηρίωση η εκτίμηση ότι ο Λαμ είναι από τις περιπτώσεις των κορυφαίων ποδοσφαιριστών που έχουν τις προδιαγραφές για να παραμείνουν στην κορυφή του ποδοσφαίρου και με την επόμενη ιδιότητα. Είτε επιλέξει να γίνει προπονητής, είτε επιλέξει μια καριέρα στην διοίκηση, ο Λαμ έχει τα προσόντα και τα εφόδια για να διακριθεί. Ο “πιο ευφυής ποδοσφαιριστής που είχα ποτέ”, κατά τον Πεπ Γκουαρδιόλα είναι βέβαιο ότι έχει τη βάση για να χτίσει πάνω της μια προπονητική καριέρα. Ο πιο αποδεκτός από τους ποδοσφαιριστές αρχηγός της Γερμανίας και της Μπάγερν στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου είναι βέβαιο ότι έχει γνωρίσματα, αντίληψη, συνείδηση και δεξιότητες για να εξελιχθεί σε διοικητικό ηγέτη ενός συλλόγου εφόσον προηγουμένως εκπαιδευτεί για να αποκτήσει όσα κομμάτια ειδικής γνώσης του λείπουν. Η ιστορία των τελευταίων μηνών δείχνει ότι τα ισχυρά “εγώ” των Χένες και Ρουμενίγκε, μολονότι αυτοί αναγνωρίζουν στον Λαμ την προοπτική να γίνει ο επόμενος leader της Μπάγερν, δεν αφήνουν πολύ χώρο για να χωρέσει το “εγώ” του Λαμ στη σημερινή διοίκηση. Είναι κι αυτό μια ισχυρή ένδειξη για το μέλλον. Ο Λαμ δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι Ζάμερ. Θα αναλάβει ενεργό ρόλο στην Μπάγερν την ημέρα που θα έχει πειστεί ότι ο λόγος του θα έχει την βαρύτητα που αντιλαμβάνεται ότι του πρέπει και ότι θα έχει την ελευθερία να λειτουργήσει βάσει των δικών του αντιλήψεων. Μέχρι τότε θα δίνει χρόνο στον εαυτό του για περισσότερες ανθρώπινες και οικογενειακές, εντελώς αθόρυβες, στιγμές, αλλά και για επιμόρφωση, εκπαίδευση και συναναστροφή με καλούς επαγγελματίες του ποδοσφαίρου προκειμένου να προετοιμάσει τον εαυτό του για την ημέρα που θα αναλάβει ξανά επαγγελματικές ευθύνες στο ποδόσφαιρο.

Η ιστορία του Λαμ δεν έχει τη λάμψη της ζωής των σημερινών σταρ του ποδοσφαίρου, διότι ο αρχηγός της Μπάγερν έκανε μια τόσο συνειδητή επιλογή όσο δείχνει το γεγονός ότι στον γάμο του ήταν προσκεκλημένος μόνο ένας ποδοσφαιριστής, ο Αντρέας Οτλ. Το νόημά του δεν ήταν η συμμετοχή στο showbiz κομμάτι του ποδοσφαίρου. Επέλεξε να βαδίσει στα χνάρια των προηγούμενων γενεών, γυρεύοντας τον αυθεντικό θαυμασμό και τον σεβασμό για το ποδόσφαιρό του και την ποδοσφαιρική προσωπικότητά του, χωρίς επίδειξη πλούτου, χωρίς καμιά διάθεση επίδειξης του lifestyle του. Κατά μια έννοια, ο Λαμ είναι η πιο καλτ σημερινή περίπτωση ποδοσφαιριστή του κορυφαίου επιπέδου. Ανέπτυξε δημόσια δραστηριότητα εκτός ποδοσφαίρου μόνο για να χρησιμοποιήσει την δύναμη της απήχησής του για φιλανθρωπικούς και κοινωφελείς σκοπούς. Οχι επειδή είχε επιλέξει να κάνει μια αποστειρωμένη ζωή μέχρι τα 33 του, αλλά επειδή αυτά ήταν τα ανθρώπινα και ποιοτικά όρια που θέλησε να βάλει στην δημόσια ζωή του.

Είμαι βέβαιος ότι η αφίσα του είναι – εκτός Γερμανίας και ειδικά εκτός Βαυαρίας - σε πολύ λιγότερα παιδικά δωμάτια από αυτά που έχουν καταλάβει οι αφίσες ποδοσφαιριστών με λιγότερη ή ίση ποδοσφαιρική ποιότητα, οι οποίοι έχουν προβάλει περισσότερο από τον Λαμ την εξωγηπεδική ζωή τους και έχουν νοιαστεί περισσότερο από εκείνον να αυξήσουν τον αριθμό των followers τους στα social media και να εκμεταλλευτούν εμπορικά την εικόνα τους για να τη δανείσουν ή να την ταυτίσουν με κάθε μορφής εμπορικά προϊόντα. Είμαι όμως το ίδιο βέβαιος ότι σε μια δεκαετία από σήμερα ο Λαμ θα διακρίνεται στο ποδόσφαιρο και θα το επηρεάζει ίσως περισσότερο από όσο το επηρέασε στον καιρό του ως ποδοσφαιριστής, την ίδια ώρα που θα γκουγκλάρω μάταια για να εντοπίσω τα τελευταία ίχνη της συντριπτικής πλειονότητας των ποδοσφαιριστών που σήμερα λάμπουν περισσότερο στα media και – ειδικά – στα social media συγκριτικά με τον Λαμ, και θα τρομάζω να τους αναγνωρίσω λόγω των αλλοιωμένων χαρακτηριστικών που θα έχει η σημερινή λαμπερή εικόνα τους τότε που θα είναι παρατημένη.

Εχω ακούσει και διαβάσει από αρκετούς της τελευταίας κατηγορίας, των ποδοσφαιριστών που έκαναν “μεγάλη ζωή” στα χρόνια της ποδοσφαιρικής καριέρας, ότι η ημέρα της απόσυρσης από την ενεργό δράση ήταν ένας “θάνατος”, επειδή μετά από αυτή ερχόταν η διαπίστωση ότι στα 30something είχαν ήδη ζήσει τα σημαντικότερα χρόνια της ζωής τους και είχαν μείνει αδειανοί από φιλοδοξίες. Και μαζί με τη διαπίστωση έρχεται η θλίψη, η οποία συχνά οδηγεί, όπως οι μελέτες καταγράφουν, στην κατάθλιψη. Στα δικά μου μάτια το τέλος της καριέρας του Φίλιπ Λαμ με τα ποδοσφαιρικά παπούτσια μοιάζει με την ολοκλήρωση ακόμη ενός κεφαλαίου της ιστορίας του στο ποδόσφαιρο. Και ψήνομαι ότι ακόμη δεν έχω διαβάσει το σημαντικότερο κεφάλαιο.