Ο “Ζιζού” βαδίζει ολοταχώς για να γίνει ο Πεπ της Ρεάλ

Περίπου 6 μήνες πίσω, σε μια συζήτηση με τον Φερνάντο Σάντος, προσπαθούσα να αντιληφθώ πώς γίνεται να πείσεις έναν ποδοσφαιριστή με το “εγώ” του Κριστιάνο Ρονάλντο να εξοικειωθεί με τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος αλλά και η συσσώρευση τόσων αγώνων σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ζωής. Προσπαθούσα κυρίως να καταλάβω πώς καταφέρνει ένας προπονητής να πείσει έναν ποδοσφαιριστή με τόσο μεγάλο εγωισμό ότι πρέπει να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα των 32 ετών, στα νέα δεδομένα που βάζει η φύση σε έναν παίκτη που στηρίχθηκε πολύ στις φυσικές δυνάμεις και στην υπερπροπόνηση για να γίνει αυτός που θαυμάζαμε στη διάρκεια των προηγούμενων περίπου 12 ετών. Ο προπονητής της Πορτογαλίας μου εξηγούσε ότι το προηγούμενο καλοκαίρι συνάντησε έναν ποδοσφαιριστή που είχε ήδη αρχίσει να εξοικειώνεται με την ιδέα ότι πρέπει να κάνει πιο έξυπνη διαχείριση των δυνάμεών του, να περιορίσει τους χώρους που κινείται στο τερέν και τα χιλιόμετρά του, να περιορίσει και τον αριθμό αλλά και τις αποστάσεις των σπριντ που κάνει ανά παιχνίδι. Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι στη διάρκεια της φετινής σεζόν ο Ρονάλντο θα συμπεριφερόταν στη Ρεάλ με την ωριμότητα που συμπεριφέρθηκε στο Euro 2016 με τον Σάντος. Κι αυτό επειδή τη συζήτηση με τον Πορτογάλο προπονητή την κάναμε μερικές εβδομάδες μετά τα “μούτρα” που είχε κάνει ο Ρονάλντο στον Ζινεντίν Ζιντάν επειδή τον απέσυρε από ένα ματς με την Λας Πάλμας στο 72'ο λεπτό. Η σημερινή πραγματικότητα δικαιώνει πλήρως τον Σάντος για τις εκτιμήσεις που είχε μοιραστεί μαζί μου το περασμένο φθινόπωρο: στη διάρκεια του τελευταίου μήνα ο Ρονάλντο, του οποίου ο προηγούμενος εαυτός δεν ανεχόταν να χάνει λεπτό συμμετοχής, χαμογελά ευτυχισμένος με τις ατομικές επιδόσεις του και την πορεία της Ρεάλ κι ενώ έχει χάσει τρία παιχνίδια στη διάρκεια των τελευταίων 30 ημερών (με Λεγανιές, Χιχόν, Λα Κορούνια), τα οποία ήταν για το πρωτάθλημα, στο οποίο όχι απλώς δεν είναι πρώτος αλλά είναι τρίτος σκόρερ. Ο Ρονάλντο δείχνει να τα βρίσκει και με τον νέο εαυτό του αλλά και με τον προπονητή που του δίδαξε την αρετή της διαχείρισης δυνάμεων. Και ο παρατηρητής βρίσκεται μπροστά σε μια ακόμη διαπίστωση που τον υποχρεώνει να θαυμάσει αυτό που δείχνει ένας τόσο φρέσκος προπονητής στον πρώτο 1,5 χρόνο της προπονητικής καριέρας του. Του Ζιντάν του έτυχε να είναι αυτός που πρέπει όχι μόνο να ζήσει με τη νέα συνθήκη που δημιουργούσε ο 30αρης Ρονάλντο, αλλά και με την ανάγκη να του αλλάξει θέση και να τον πείσει ότι μπορεί να συνεχίσει από αυτή να είναι Ρονάλντο.

Οπως σημείωνα πολύ πρόσφατα, στον προπονητή Ζιντάν δεν ξέρω τι να πρωτοθαυμάσω, δεν ξέρω ποιο από όλα όσα κάνει με εκπλήσσει περισσότερο. Η συνέχεια στο προηγούμενο σημείωμά μου θα έπρεπε να είναι ένας έπαινος για τον τρόπο που χειρίστηκε το ντέρμπι με την Μπαρτσελόνα, ειδικά από το 77'ο λεπτό και μετά, δηλαδή από τη στιγμή που η Ρεάλ βρέθηκε με παίκτη λιγότερο. Στο clasico ο Ζιντάν παρουσίασε ακόμη ένα τεκμήριο της ικανότητάς του στο real time coaching, αφού η επιρροή του με τις αλλαγές σε πρόσωπα και σχηματισμό ήταν καταλυτική, ανεξάρτητα από την ήττα που ήρθε με το buzzer beater του Μέσι. Με πρόλαβε όμως η εξέλιξη των γεγονότων, δηλαδή το αριστούργημα του Ζιντάν στον πρώτο ημιτελικό με την Ατλέτικο. Η Ρεάλ του Ζιντάν έδειξε μια εμφάνιση – σεμινάριο για το πώς αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά οι καταστάσεις αγώνα που δημιουργεί ένας αντίπαλος που πρεσάρει ασταμάτητα, κάνει επιθετική άμυνα και έχει ταχύτατες επιστροφές για να προστατεύει την εστία του.

Το 4-4-2 σε διάταξη ρόμβου του “Ζιζού” έδωσε από την αρχή πλεονέκτημα στη Ρεάλ στον κεντρικό άξονα του τερέν, και οι ποδοσφαιριστές του το αξιοποίησαν στο έπακρο, με αυτό το ανατριχιαστικά ακριβές passing game που έκαναν για να καταφέρνουν να σπάνε τα φράγματα που τους έβαζαν με το πρέσινγκ οι παίκτες της Ατλέτικο. Ναι, όσο καλό και αν ήταν το αγωνιστικό πλάνο του Ζιντάν δεν θα μπορούσε να αποδειχθεί αποτελεσματικό αν δεν το υπηρετούσαν κεντρικοί μέσοι με την ποιότητα των Κρος (96,2% ακρίβεια σε 104 μεταβιβάσεις), Ισκο (98,3% ακρίβεια σε 60 μεταβιβάσεις), Μόντριτς (94% ακρίβεια σε 83 μεταβιβάσεις). Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως οι προπονητές διαχωρίζονται σε επαρκείς και ανεπαρκείς για τόσο μεγάλους πάγκους, επειδή κάποιοι έχουν την ικανότητα να δημιουργούν λειτουργικά αγωνιστικά πλάνα και να πείθουν ποδοσφαιριστές με μεγάλα “εγώ” να τα υπηρετήσουν και κάποιοι άλλοι δεν έχουν την ικανότητα να βρουν το συμβατό με τα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών αγωνιστικό πλάνο ή δεν έχουν την ικανότητα να τους πείσουν να το ακολουθήσουν, όπως συνέβη, για παράδειγμα, με τον προκάτοχο του Ζιντάν, τον Ράφα Μπενίτεθ.

Απέναντι στην Ατλέτικο η Ρεάλ του Ζιντάν έκανε “παπάδες”. Της έβγαλε την ψυχή με το ακριβές passing game, της έφραξε τον δρόμο προς την εστία του Κέιλορ Νάβας όταν άρχισε να μένει, η Ρεάλ, από δυνάμεις στο β' ημίχρονο, κι όταν ξαναφόρτισε την μπαταρία της με φρέσκα πόδια χάρη στις αλλαγές βρήκε την ενέργεια για να υπηρετήσει ξανά και μάλιστα σε πιο εμπλουτισμένη μορφή το δημιουργικό μέρος του σχεδίου της και να καταφέρει τα δύο γκολ που διαμόρφωσαν το 3-0. Ο Ζιντάν έλυσε την πρώτη άσκηση με την αρχική επιλογή σχηματισμού, έλυσε την άσκηση όταν η Ατλέτικο άρχισε να αναπτύσσει δυναμική και να φορτώνει την αριστερή της πτέρυγα για να επιτεθεί, βάζοντας τον Κασεμίρο να δώσει βοήθειες στον Νάτσο, έλυσε και την τρίτη άσκηση όταν άλλαξε τον σχηματισμό της Ρεάλ σε 4-3-3 προκειμένου να επιτεθεί και από τα άκρα και να φτάσει στο τρίτο γκολ. Δεν νίκησε απλώς, αλλά κατατρόπωσε έναν αντίπαλο προπονητή με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία, ο οποίος μέχρι το βράδυ της Τρίτης δεν είχε δει ποτέ αντίπαλη ομάδα να του βάζει τρία γκολ σε νοκ αουτ φάση του Champions League. Η Ρεάλ του Ζιντάν ισοπέδωσε την Ατλέτικο του Ντιέγκο Σιμεόνε και στην φάση της άμυνας, αφού την κράτησε χωρίς τελική προσπάθεια στον στόχο στο α' ημίχρονο και την περιόρισε συνολικά σε 4 τελικές προσπάθειες, εκ των οποίων μόλις μία ήταν στον στόχο.

Δεν ξέρω πόσα περισσότερα χρειάζεται να δείξει ο Ζιντάν για να πείσει ότι δεν του χρειάστηκαν παρά μόνο 16 μήνες για να περάσει την πόρτα του κλαμπ της ελίτ των προπονητών. Είναι όμως βέβαιο ότι αν καταφέρει να κατακτήσει back to back το Champions League θα αλλάξει φάση στην προπονητική του καριέρα. Θα πάψει να είναι ένας τεράστιος πρώην ποδοσφαιριστής που πήρε την ευκαιρία της Ρεάλ χάρη στη δημοφιλία του και την αποδοχή που είχε από τους σταρ στα αποδυτήρια επειδή υπήρξε μέγας μπαλαδόρος, και θα είναι αυτό που ο Φλορεντίνο Πέρεθ ευχόταν να του βγει τον καιρό που τον προετοίμαζε: ο Πεπ της Ρεάλ. Ο Ζιντάν δεν τον ήθελε αυτό τον “τίτλο” στην αρχή, επειδή επιθυμούσε να αποφύγει τη σύγκριση με έναν ήδη “δημιουργημένο” προπονητή. Είναι βέβαιο ότι θα θέλει να τον αποφύγει αυτόν τον τίτλο και στο μέλλον. Ομως πλέον δεν θα το κάνει επειδή θα επιδιώκει να αποφεύγει τη σύγκριση με τον Γκουαρδιόλα. Θα το κάνει επειδή θα έχει πείσει και τον εαυτό του ότι μπορεί να είναι επιπέδου ... Ζιντάν και ως προπονητής.