Ο Ζιντάν αποδεικνύει ότι μπορεί να γίνει και μεγάλος προπονητής

Το περασμένο Σάββατο, όταν είδα την ενδεκάδα που επέλεξε για το εκτός έδρας παιχνίδι με την Σπόρτινγκ Χιχόν, δηλαδή για ένα καθόλου απλό ματς, δεδομένου ότι η Ρεάλ θα αντιμετώπιζε μια ομάδα που καιγόταν για βαθμούς στην μάχη της επιβίωσης στη LaLiga, έπιασα τον εαυτό μου να σοκάρεται με την γενναιότητα του Ζινεντίν Ζιντάν. Είχε επιλέξει να αλλάξει κατά τα 9/11 το αρχικό του σχήμα συγκριτικά με αυτό που είχε παρατάξει στο προηγούμενο ματς, στο Μόναχο απέναντι στη Μπάγερν, προκειμένου να δώσει χρόνο για αναπλήρωση δυνάμεων στους “βασικούς” του ενόψει της ρεβάνς με τους πρωταθλητές Γερμανίας. Εκανε αυτή την επιλογή όμως σε μια στιγμή που ήξερε καλά ότι θα πλήρωνε ακριβά το κόστος της σε περίπτωση απώλειας βαθμών στο ματς με τη Χιχόν, με τη γνώση και τη συνείδηση ότι τόσο η υψηλή κοινωνία των αναλυτών των αγώνων της Ρεάλ όσο και ένα μεγάλο μέρος των οπαδών της θα τον “σταύρωναν” αν έχανε από τη Χιχόν και “επέτρεπε” στη Μπαρτσελόνα να τον φτάσει σε βαθμούς πριν από το clasico. Ροτέισον τέτοιου βάθους και τόσο συχνά, και σε ματς που “καίνε” βαθμολογικά τη Ρεάλ (το έχει ήδη κάνει 5 φορές στο ισπανικό πρωτάθλημα), δεν έκανε ποτέ κανείς προπονητής στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου. Και δεν τον έκαναν προπονητές που είχαν μεγαλύτερο αριθμό έτοιμων & πεπειραμένων ποδοσφαιριστών στο ρόστερ τους. Σε αντίθεση με την πλειονότητα των προκατόχων του όμως ο Ζιντάν δίνει, εδώ και περίπου 15 μήνες, την εντύπωση ότι δεν νοιάζεται καθόλου, σαν να μην τον αφορά, για το “πολιτικό κόστος” των επιλογών του και πράττει μόνο ότι του λέει το κεφάλι του και οι συνεργάτες του, δίχως να κάνει ή τουλάχιστον να επηρεάζεται από τη δεύτερη σκέψη περί του “τι θα πει ο κόσμος” για τις επιλογές του, που κρίνονται από το αποτέλεσμα και όχι από τη φιλοσοφία που δηλώνουν.

Τώρα πια, που το δείγμα είναι μεγάλο, ο Ζιντάν έχει αποδείξει ότι δεν κάνει τις “πολιτικά ορθές” επιλογές, αλλά τις επιλογές που αντιλαμβάνεται ως ποδοσφαιρικά και προπονητικά ορθές. Είναι ο προπονητής που δίδαξε στον Ρονάλντο την αξία της εξοικονόμησης δυνάμεων και της καλύτερης διαχείρισής τους μέσα από το ροτέισον, στο οποίο πλέον συμμετέχει σταθερά. Είναι αυτός που φτάνει να ανοίγει το ρόστερ και να χρησιμοποιεί το σύνολο των ποδοσφαιριστών του σε κρίσιμα ματς, δίχως να νοιάζεται για την κριτική της επόμενης ημέρας στην περίπτωση απώλειας νικών και βαθμών. Η συμπεριφορά και οι επιλογές φωνάζουν ότι και ως προπονητής είναι, καταφέρνει να είναι, ξεχωριστός, τουλάχιστον στο περιβάλλον της Ρεάλ.

Στην ικανότητά του να διαβάζει καλά τον αντίπαλο και να προετοιμάζεται για τα μεγάλα ματς είχα αρχίσει να αναφέρομαι από το πρώτο του ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οσα είδα και στις δύο αναμετρήσεις με την Μπάγερν δεν με εξέπληξαν καθόλου. Οσοι παρακολουθούμε τα ματς της Ρεάλ έχουμε πλέον συνηθίσει να βλέπουμε “ντελικάτους” ποδοσφαιριστές σαν τον Μπέιλ και τον Ισκο, όπως άλλωστε ακόμη και τον Κριστιάνο να πειθαρχούν στις εντολές του προπονητή για το αμυντικό μέρος των τακτικών υποχρεώσεών τους στο τερέν και να αμύνονται με την προσήλωση στο σχέδιο και την ένταση αμυντικού. Γι' αυτό και όταν είδα την συμπεριφορά του Ισκο στη ρεβάνς του Μπερναμπέου, και τα ατελείωτα χιλιόμετρα που έκανε προκειμένου να αμύνεται σαν αριστερός χαφ στο 4-4-2 με το οποίο αμυνόταν η Ρεάλ και να συμμετέχει στη φάση της κατοχής της μπάλας στην αρχή ως αριστερός μεσοεπιθετικός και στη συνέχεια ως “10αρι” δεν ένιωσα έκπληξη.

Στη συμπεριφορά του Ισκο σε αυτό το ματς όμως κανείς μπορούσε να δει πόσο έχει βελτιωθεί ο 24χρονος μπαλαδόρος στον καιρό του Ζιντάν στη Ρεάλ. “Ξαφνικά” βλέπεις έναν ποδοσφαιριστή που μπορεί να αμυνθεί με δεξιότητες κεντρικού μέσου στη φάση της άμυνας, και μπορεί να κινηθεί στο χώρο, κάθετα & οριζόντια, για να τελειώσει τις φάσεις ως δεύτερος επιθετικός. Δηλαδή βλέπεις το πιο εμπλουτισμένο ρεπερτόριο που έχει παρουσιάσει ποτέ ο Ισκο. Και σκέφτεσαι ότι αυτό συμβαίνει σε μια εποχή που δεν έχει καθιερωθεί στο βασικό σχήμα της Ρεάλ. Και χειροκροτείς τον προπονητή που καταφέρνει να τον εκπαιδεύει και να τον εξελίσσει, αλλά και συγχρόνως να του δημιουργεί παράγοντες παρακίνησης ώστε να παίρνει από αυτόν τον καλύτερο εαυτό του στο τερέν παρόλο που δεν του έχει δώσει τη φανέλα βασικού για να την πάρει σπίτι.

Και δεν είναι μόνο ο Ισκο. Βλέπεις τη φάση του πρώτου γκολ της Ρεάλ στο ματς με τη Μπάγερν και έχεις μπροστά σου τα άλματα εξέλιξης που κάνει ο Κασεμίρο στα χέρια του Ζιντάν και των συνεργατών του. Βλέπεις την χθεσινή παράσταση του Καρβαχάλ, θαυμάζεις την ισορροπία ανάμεσα σε ανασταλτική και δημιουργική δραστηριότητα και αναλογίζεσαι ότι στα χέρια του Ζιντάν έχει εξελιχθεί σε έναν εκ των κορυφαίων της θέσης του στην Ευρώπη. Βλέπεις το παιχνίδι του Μαρσέλο και διαπιστώνεις ότι έχει γίνει πιο πειθαρχημένο από ποτέ σε σχέση με το ανασταλτικό μέρος των υποχρεώσεών του χωρίς να χάσει ίχνος από την δημιουργική και επιθετική δύναμή του. Σκέφτεσαι ότι παρακολουθείς την πιο γεμάτη, σε σχέση με τη συνεισφορά του στα γκολ, χρονιά του Σέρχιο Ράμος, ότι βλέπεις τον καλύτερο Κρος της Ρεάλ, ότι ανακαλύπτεις τη χρησιμότητα του Ασένσιο και του Λούκας Βάσκεθ ακόμη και σε “ζόρικα” ματς σαν αυτά με τη Μπάγερν, ότι βλέπεις μια πολύ ομαλή μετάβαση του Κριστιάνο από την αριστερή πλευρά στο κέντρο της επίθεσης, ότι βλέπεις τον Μπενζεμά να έχει χάσει 5 κιλά λίπους, ότι ο Κόβατσιτς μπορεί να προσφέρει στη Ρεάλ πολύ περισσότερα από όσα νόμιζες τον καιρό της μεταγραφής του. Και, κυρίως, σκέφτεσαι ότι όλα αυτά ο Ζιντάν τα συνδυάζει με την αποτελεσματικότητα που επιτρέπει στην ομάδα του να κάνει πρωταθλητισμό στην Ισπανία και την Ευρώπη.

Δεν έχω καταφέρει να φτάσω σε συμπέρασμα, μέσα από την έρευνα όλων των στοιχείων που αφορούν τον τρόπο της δουλειάς του και τις μεθόδους του, σχετικά με το αν όλα όσα βλέπουμε στο τερέν από τη Ρεάλ στη διάρκεια των τελευταίων 15 μηνών είναι βγαλμένα μόνο από το δικό του κεφάλι ή βγαίνουν και από αυτά των συνεργατών του. Ακόμη όμως και αν είναι άλλος ή άλλοι αυτοί που σκέφτονται και δουλεύουν για αυτό που βλέπουμε, στον Ζιντάν πηγαίνει το χειροκρότημα, διότι είναι πολύ μεγάλη δεξιότητα και συγκριτικό πλεονέκτημα ενός μάνατζερ το να αναγνωρίζει μια καλή ιδέα ή μια καλή μέθοδο και να την υιοθετεί. Είτε προπονεί, είτε διευθύνει, ο Ζιντάν το κάνει καλύτερα από όσο θα μπορούσε να φανταστεί ακόμη και ο Μαρτσέλο Λίπι, ο προπονητής που φανταζόταν τον “Ζιζού” να κάθεται σε πάγκο μετά την ενεργό δράση, και αυτός που τον επηρέασε περισσότερο από όλους σε σχέση με τις αντιλήψεις του για την προπονητική.

Παραμονές της ρεβάνς με την Μπάγερν διάβαζα στα media της Μαδρίτης τα ρεπορτάζ που κατέγραφαν τη διάθεση του Φλορεντίνο Πέρεθ να τον κρατήσει στον πάγκο για την επόμενη σεζόν όποια και αν είναι η κατάληξη της προσπάθειας της Ρεάλ στο ισπανικό πρωτάθλημα και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Φυσικά δεν το πιστεύει κανείς αυτό, με πρώτο τον Ζιντάν, του οποίου οι δημόσιες τοποθετήσεις δείχνουν πόσο καλά ξέρει πού εργάζεται, με ποιον συνεργάζεται, και φανερώνουν την “το μυαλό μου πάει μέχρι το επόμενο ματς, όχι πιο μακριά” στάση της προπονητικής του ζωής ειδικά στη Ρεάλ. Είτε όμως παραμείνει είτε όχι, δηλαδή είτε κατακτήσει πρωτάθλημα και – κυρίως – γίνει ο πρώτος που κατακτά back to back το Τσάμπιονς Λιγκ είτε όχι, ο Ζιντάν έχει ήδη παραδώσει, στη διάρκεια των τελευταίων 15 μηνών, αποδείξεις διαρκείας ότι είναι κανονικός προπονητής με προοπτική να εξελιχθεί σε μεγάλο προπονητή και όχι κάποιος που έβγαλε το δίπλωμα για να κάνει δεύτερη καριέρα μόνο χάρη στο brand name που δημιούργησε με τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.

ΥΓ. Δεν θα άλλαζα λέξη στο κείμενο αν είχε αποκλειστεί από την Μπάγερν η Ρεάλ. Και φυσικά αυτό το κείμενο δεν έχει σχέση με όσα έκαναν ο Κασάι και οι βοηθοί του στο Μπερναμπέου. Είναι πολύ κρίμα που οι διαιτητές δεν μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε να βλέπουμε μέχρι τέλους αυτό που βλέπαμε μέχρι το 84'ο λεπτό, και είναι αδιαμφισβήτητο ότι αλλοίωσαν το αποτέλεσμα του δεύτερου προημιτελικού, αλλά το κείμενό μου αφορά όσα είδα από τον Ζιντάν σε αυτό το ματς, σε συνέχεια των προηγούμενων.

Σε ένα επόμενο κείμενο θα αναφερθώ στα όσα είδαμε και από τον Κάρλο Αντσελότι, σε συνέχεια των όσων βλέπουμε από την δική του Μπάγερν στη διάρκεια του 2017, κι ενόψει της αναγκαίας αναδόμησης του κορμού 11αδας μιας ομάδας που έχει ανάγκη από ανανέωση του κορμού της ενδεκάδας της. Χάρη στα όσα έκαναν ο Αντσελότι και ο Ζιντάν, το βράδυ της Τρίτης παρακολουθούσαμε μέχρι το 84' μια σύγκρουση γιγάντων, την οποία μας χάλασαν ο διαιτητής και οι βοηθοί. Σε αυτό το blog όμως επιμένω να κουβεντιάζω για όσα κάνουν οι ομάδες και οι προπονητές, όχι οι διαιτητές και το παρασκήνιο.