«Ονειρεύομαι Μουντιάλ και μια ελεύθερη Συρία»

Στο 91ο λεπτό της αναμέτρησης, ο Ομάρ Χριμπίν στην άσπρη βούλα απέναντι από τον Λουμπάνοβ! Στο αχανές στάδιο της Μαλαισίας «Ηang Jebat» κάποιες κραυγές μόνο εμψυχώνουν τον φορ της Συρίας. Ο επιθετικός της Αλ Χιλάν δεν πτοείται από την… παγωμάρα του γηπέδου και με απίθανη εκτέλεση αλά Πανένκα δίνει τη νίκη στη χώρα του κόντρα στο Ουζμπεκιστάν και το όνειρο του Μουντιάλ παραμένει ζωντανό!

Την ίδια ώρα οι Σύροι προσπαθούν να καταλάβουν την Παλμύρα από το ISIS, το πολύπαθο Χαλέπι να αντέξει σε βομβαρδισμούς, νάρκες, πείνα. Ο εμφύλιος… διαλύει τη Συρία και κανείς δεν μπορεί να χαρεί την επιτυχία της ομάδας. «Ημασταν πάντα χώρα που λάτρευε το ποδόσφαιρο. Μπορεί να έλειπαν οι μεγάλες επιτυχίες, αλλά ο κόσμος το αγαπούσε. Τώρα που βρισκόμαστε κοντά σε ένα θαύμα παίζουμε σε άδεια γήπεδα και ο λαός μας διαλύεται. Πώς να νιώσουμε άραγε…;» τονίζει στο FourFourTwo του Gazzetta.gr ο εμβληματικός αρχηγός της ομάδας Σανχαρίμπ Μαλκί.

Χιλιάδες οικογένειες έχουν εκτοπιστεί από το Χαλέπι και μόνο στα καταφύγια στην Jibreen έχουν εμβολιαστεί 10.000 παιδιά. Η Unicef μπορεί να είναι υπερήφανη πως έβγαλε από το σκηνικό «πολέμου» εχθρούς όπως η πολιομυελίτιδα, αλλά και ιούς που στη Δύση θεωρούνται αμελητέοι...

Παιδιά, το μεγαλύτερο θύμα ενός ακόμα παράλογου πολέμου. Μαθαίνουν τη σκληρή πλευρά της ζωής από την γέννηση τους. Υποσιτίζονται και λόγω της ελλιπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης υποφέρουν και καταλήγουν από τις πιο απλές ασθένειες. Οσα γλύτωσαν από τη φρίκη του πολέμου και μπόρεσαν να φύγουν από την χώρα τους, δουλεύουν νυχθημερόν στην γειτονική Τουρκία.

«Είναι εικόνες που μας διαλύουν, αλλά πίστεψέ τη δεδομένη χρονική στιγμή παίζουμε μπάλα μόνο γι αυτούς. Για το λαό μας που υποφέρει. Τα παιδιά τους συγγενείς μας. Στη Συρία χάνεται μια γενιά, παιδιά που υποφέρουν δεν πάνε σχολείο, κι από την άλλη μια χρυσή ποδοσφαιρική γενιά. Θα είχαμε σπρώξει τόσα παιδιά στο ποδόσφαιρο, στον αθλητισμό, αν δεν υπήρχε ο πόλεμος» φωνάζει ο Μαλκί!

Η Συρία βρίσκεται μια ανάσα από τις θέσεις των πλέι οφ για το Μουντιάλ, αλλά και κοντά στα απευθείας εισιτήρια. Κόντρα στη Ν. Κορέα παίζει ίσως το ιστορικότερο ματς της, αλλά για τον ποδοσφαιρικό κόσμο έχει συντελεσθεί ένα μικρό θαύμα «Δε θα ξεχάσω ποτέ τα μπόνους της Ομοσπονδίας, αλλά το γεγονός πως πετούσαμε σε Business class. Τώρα βάζουμε αρκετά από δικούς μας λογαριασμούς, η βοήθεια που παίρνουμε είναι ελάχιστη, ενώ αλλάζουμε πολλές πτήσεις. Το χειρότερο απ όλα είναι όμως πως είμαστε ξένοι… στην έδρα μας. Στη Μαλαισία έχουμε μόλις 300-400 φιλάθλους. Θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει περισσότερα, αν υποδεχόμασταν τους αντιπάλους στα καυτά μας γήπεδα».

Ο εμφύλιος έκοψε τη χώρα στα δυο και το ΙSIS προσπάθησε να την εξολοθρεύσει «Δεν υπάρχουν κανονικές ζωές σε περιοχές που ελέγχει, δεν υπάρχει καθόλου ποδόσφαιρο. Αυτό επηρεάζει πολύ και την εθνική γιατί πλέον όλο το ποδοσφαιρικό δυναμικό επιλέγεται από τις συγκεκριμένες περιοχές όπου γίνεται το πρωτάθλημα, έχουν αποκλειστεί αναγκαστικά από άλλες πόλεις. Το Ισλαμικό Κράτος δεν στοχεύει μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά όλα τα αθλητικά event, τα μουσικά σόου και άλλες δραστηριότητες είναι απαγορευμένα, η ιδεολογία τους τα απαγορεύει».

Τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, παίζοντας στο Πεκίνο, αυτή η ομάδα που μετρά μόλις 23 μέλη κέρδισε την Κίνα - μια χώρα 1,4 δισ- αλλά και ομάδα που ο Πρόεδρος της θέλει να κάνει... υπερδύναμη με τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έχουν ξοδευτεί. Το μπόνους της νίκης ήταν... 100 δολάρια και κάποια ψώνια. Η νίκη κόντρα στο Ουζμπεκιστάν έδωσε στον κάθε παίκτη 1000 δολάρια, μισθούς ενός έτους για τον μέσο πολίτη της χώρας. Αλλωστε, το νόμισμα της Συρίας έχει υποτιμηθεί περίπου 1000% από την έναρξη του πολέμου «Ναι, όπως είπα υπάρχουν μπόνους, αλλά υπάρχει και η διάθεση από μας να βοηθήσουμε το λαό μας.

Θα δώσουμε χρήματα, θα στείλουμε τρόφιμα και δε μένουμε μόνο στις νίκες μας. Όνειρό μας είναι να κάνουμε έστω και λίγο χαρούμενους τους συμπατριώτες μας. Αντί να βλέπαμε τα καραβάνια προσφύγων ή τις εικόνες με εξαθλιωμένα παιδιά και νέους θέλαμε να τους έχουμε στους δρόμους. Αγαπάμε πολύ τους συμπατριώτες μας και δίνουμε τα πάντα γι αυτούς» λέει ο Μαλκί. Η εικόνα του προπονητή, Αϊμάν Χακίμ να ξεσπά σε κλάματα ύστερα από το τέλος του ματς με τους Ουζμπέκους έκανε τον γύρο του πλανήτη και τότε όλοι κατάλαβαν πως αυτή η ομάδα έχει κερδίσει τη δική της μάχη.

Ο Ταρέκ Γιαμπάν, βοηθός προπονητή φωνάζει στους νεαρούς ποδοσφαιριστές να φύγουν από τη χώρα με οποιοδήποτε τρόπο και έχει καταφέρει πολλά, άλλωστε από την 23αδα οι περισσότεροι παίζουν στο εξωτερικό. Υπάρχει ο Οσάμα Ομαρί, ο παίκτης που δεν ξέφυγε από τον πόλεμο κι επιστρατεύθηκε από το Υπουργείο Αμυνας. Αρκετοί παίκτες της ομάδας Νέων υπηρετούν στο στρατό, αφήνοντας στην άκρη το μεγάλο τους όνειρο να παίξουν ποδόσφαιρο.

Εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι έχουν σκοτωθεί, οι ζωντανές πόλεις έχουν μετατραπεί σε ερείπια, εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί και μια κρίση προσφύγων έχει δημιουργηθεί σε μια κλίμακα που δεν έχουμε δει από τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μήνυμα του εμβληματικού αρχηγού; «Κουράγιο συμπατριώτες μου. Είμαστε ένας εξαιρετικός λαός που ξέρει να αγαπά και να αντέχει τις δυσκολίες. Ευχαριστούμε τις χώρες που μας βοηθούν κι ελπίζω σύντομα οι εικόνες προσφύγων να αποτελούν έναν κακό εφιάλτη.

Θα δώσουμε για σας τις δικές μας μάχες, αυτές που πρέπει να γίνονται μόνο σε γήπεδα. Ονειρεύομαι του χρόνου να είμαστε στη Ρωσία και σεις ελεύθεροι να παρακολουθείτε την ομάδα. Θα έδινα τα πάντα για να δώσουμε ένα ματς σύντομα στο γήπεδό μας. Παίζουμε για σας, ονειρευόμαστε για σας».