Ντιρκ Κάουτ: Γεννημένος μαχητής

Η πορεία των Ροτερνταμερς προς τον «κανονικό» πρωταθλητισμό έχει αρκετά σημεία αναφοράς. Ο Ζιοβάνι Φαν Μπρόνχοστ έχει φτάσει σε διάστημα δύο ετών να απαντά σε ερωτήσεις για το αν θα αποτελέσει τον επόμενο προπονητή της Μπαρτσελόνα. Ο Γιόργκενσεν στην πρώτη του χρονιά στο ολλανδικό λιμάνι δείχνει σίγουρος για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ. Ο Τόορνστρα πραγματοποιεί χρονιά-όνειρο, όπως και ο Βιλένα, ενώ η πλήρης αφοσίωση στο πρωτάθλημα από σχετικά νωρίς, μετά τους αποκλεισμούς σε Κύπελλο και Ευρώπη έχουν κάνει την Φέγενορντ να... δαγκώνει. Στο επίκεντρο όλης αυτής της προσπάθειας βρίσκεται και ο Ντιρκ Κάουτ.

Η εργατικότητα, το πάθος και η προσήλωσή του τον έκαναν να κερδίσει το χειροκρότημα στο Άνφιλντ και να γίνει ένα από τα αγαπημένα παιδιά της κερκίδας σε ένα ακόμα λιμάνι που ξέρει να εκτιμά καλά τον μόχθο. Γεννημένος σε ένα ψαροχώρι με πατέρα ναυτικό, κλήθηκε σε νεαρή ηλικία να επιλέξει το ποδόσφαιρο ή τη θάλασσα. Και η καρδιά του τον οδήγησε στο πρώτο, παρότι δεν ήταν τεχνικά προικισμένος όπως άλλοι της γενιάς του. Ήξερε όμως πως θα δούλευε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του όσο κανείς και θα κάλυπτε την απόσταση. Χαρακτήρας, ρίζες και στιλ κομμένο και ραμμένο για μια ομάδα με βαθιές καταβολές στην εργατική τάξη, τη Φέγενορντ. Της είχε συστηθεί ως αντίπαλος, στο τελευταίο του ματς με τη φανέλα της Ουτρέχτης, το 2003. Είχε σκοράρει στο 4-1 του τελικού Κυπέλλου απέναντι στην ομάδα με την οποία είχε συμφωνήσει και στη συνέχεια τόνιζε: «Έπρεπε να τα δώσω όλα με τη φανέλα της Ουτρέχτης για μια τελευταία φορά, ώστε να ξέρουν οι οπαδοί της Φέγενορντ ότι στη συνέχεια θα τα δώσω όλα γι' αυτούς».

Ο Κάουτ δεν είναι ακριβώς επιθετικός, δεν είναι ακριβώς εξτρέμ, ούτε ακριβώς περιφερειακός. Ανήκει όμως σε εκείνη τη σπάνια κάστα ποδοσφαιριστών που ο προπονητής ξέρει από την αρχή πως όπου και να τον βάλει θα αποδώσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του, θα τρέξει σαν να μην υπάρχει αύριο και θα κάνει τόση δουλειά χωρίς τη μπάλα, που κατά πάσα πιθανότητα θα μετρήσει περισσότερο στα μάτια του ανθρώπου που βρίσκεται στον πάγκο της ομάδας από κάθε άλλο. Αυτή η αποφασιστικότητα και η καθολική αφοσίωση στο συλλογικό καλό τον έκανε ήρωα και στο Άνφιλντ.

Έχοντας γνωρίσει και αγαπήσει την ιδιαίτερη κουλτούρα της «ομάδας του λαού», ήταν σίγουρο πως θα επέστρεφε κάποια στιγμή στο Ρότερνταμ. Το είχε υποσχεθεί στους οπαδούς της Φέγενορντ το 2006 όταν πήρε το δρόμο για το Μέρσεϊσαϊντ, έχοντας προλάβει να γίνει είδωλο. Τους χάλασε την ελπίδα όταν το 2012 πήγε στην Τουρκία, όπου και κατέκτησε το πρώτο του Πρωτάθλημα, όμως ήξεραν πως δεν γίνεται να μην υπάρξει επιστροφή. Τον Απρίλιο του 2015 κατάλαβε πως η στιγμή είχε φτάσει. Ο Κάουτ ανακοίνωσε... στα παιδιά του ότι επέστρεφε στη Φέγενορντ. Και μαζί του πήραν θέση στην κερκίδα του Ντε Κάιπ τα όνειρα επιστροφής στους τίτλους. Φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Από τους 50.000 που συγκεντρώθηκαν στην άφιξή του. Από το ότι ο Φαν Μπρόνχοστ του παρέδωσε το περιβραχιόνιο χωρίς δεύτερη κουβέντα. Από τη νίκη με δικό του γκολ στο ντεμπούτο του, ενώ η ομάδα του είχε αριθμητικό μειονέκτημα.

Πέρυσι ο Κάουτ ξεκίνησε τη σεζόν με 10 γκολ σε ισάριθμα ματς και δήλωνε: «Πιστεύω σε αυτή την ομάδα. Το είπα και όταν υπέγραψα. Νομίζω πως μπορούμε να καταφέρουμε κάτι». Ήταν ξεκάθαρο πως επέστρεφε για να κατακτήσει το πρώτο ολλανδικό πρωτάθλημα της καριέρας του. Στα 35 του, τελείωσε τη σεζόν με 19 γκολ σε 32 εμφανίσεις, αλλά η ομάδα του δεν τα κατάφερε. Φέτος όμως, η Φέγενορντ δείχνει πως είναι η χρονιά της. Όσον αφορά τον Κάουτ; Δεν είναι τα γκολ, παρότι έχει βρει δίχτυα σε κρίσιμα ματς, όπως το ντέρμπι με τον Άγιαξ. Είναι η ατσάλινη θέληση που συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους, ο ρόλος του προπονητή μέσα στον αγωνιστικό χώρο, η επιρροή στα αποδυτήρια και την αύρα του Ντε Κάιπ.

Ο Φαν Μπρόνχοστ τον έχει δοκιμάσει σε διαφορετικές θέσεις. Πίσω από τον επιθετικό, εξτρέμ, δεξί επιθετικό με ελευθερία να κινείται προς τον άξονα, δεύτερο επιθετικό αλλά και πιο οπισθοχωρημένο σε κεντρικές θέσεις. Ακόμα και στα ματς που δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει, αποτελεί την σταθερά στην ομάδα του παλιόφιλού του από την εθνική. Υπάρχουν σίγουρα και δυσαρέσκειες. Όταν ένας παίκτης με τέτοιο χαρακτήρα και ταμπεραμέντο μένει στον πάγκο, όπως έγινε τελευταία στα ματς με Αϊντχόφεν και Σπάρτα, διαρρέουν νευράκια. Ο ίδιος όμως ξέρει καλά πως μπροστά στο συλλογικό καλό, δεν μπορούν να μπουν τέτοιου είδους προσωπικά.

Έδωσε ο ίδιος το σύνθημα για τη συνέχεια μετά τη Σπάρτα, ενώ ο Φαν Μπρόνχοστ ξεκαθάρισε ότι μίλησαν και ο Ντιρκ ήταν απλά χαρούμενος για το ότι νικάει η ομάδα του. Στο σημαντικό διπλό επί της Χέρενφεν ήταν ξανά βασικός και πλέον έχει μπροστά το ματς που πιθανότατα κρίνει και το πρωτάθλημα. Με αντίπαλο τον Άγιαξ, o oποίος άφησε βαθμούς στην έδρα της Εξέλσιορ. Η Φέγενορντ μοιάζει περισσότερο έτοιμη από ποτέ για το ραντεβού με την ιστορία. Το ίδιο και ο Κάουτ. Έτοιμος να συνδέσει το όνομά του με το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 18 χρόνια, ενώ αν σκοράρει θα γίνει ο πρώτος ποδοσφαιριστής που φτάνει τα 150 γκολ μετά τον Κιφτ το 1992. Αλλά μάλλον δεν θα σταματήσει εκεί. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως θέλει να συνεχίσει μέχρι τα 40 σε αυτό το επίπεδο. Να θυμίζει σε όλους πως πολλές φορές η ψυχή μετράει περισσότερο από το ταλέντο...